رهبری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[برتری]] علمی امام، چنان است که زوایای پنهان [[دین]] را می‌کاود و ظاهر می‌سازد و پیرایه‌هایی را که به نام دین بر دین بسته‌اند، به کناری می‌نهد و [[آیین]] [[حقیقی]] [[اسلام]] را، بدون فزونی و [[کاستی]]، عرضه می‌نماید. [[امام صادق]]{{ع}}، در روایتی، [[فلسفه]] [[حضور امام]] در جامعه را [[پاسداری]] از [[گوهر دین]] می‌داند و می‌فرماید: «[[زمین]]، هیچ‌گاه از امام، خالی نیست، تا اگر [[مؤمنان]] چیزی را [به دین] افزودند، آنها را [از این کژروی] برگردانَد و اگر چیزی را کاستند، آن را کامل کند»<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْأَرْضَ لَا تَخْلُو إِلَّا وَ فِيهَا إِمَامٌ؛ كَيْمَا إِنْ زَادَ الْمُؤْمِنُونَ شَيْئاً رَدَّهُمْ وَ إِنْ نَقَصُوا شَيْئاً أَتَمَّهُ لَهُمْ}}؛ الکافی، ج۱، ص۱۷۸، ح۲.</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[شرح زیارت جامعه کبیره - محمدی ری‌شهری (کتاب)|شرح زیارت جامعه کبیره]] ، ص ۱۰۸.</ref>

تابش [[انوار]] باطنی امام بر دلِ انسان‌های [[شایسته]] و حرکت به سوی کمال را رهبری باطنی گویند. این گونه رهبری، [[کامل‌ترین]] نوع رهبری است و در [[حقیقت]]، امام، راه را به او نشان نمی‌دهد؛ بلکه او را به سرمنزل مقصود می‌رساند.

[[انسان]] [[شایسته]]، پس از آنکه شرایط بهره‌مند شدن از [[نور امام]] را در خود ایجاد کرد، ارتباطی [[قوی]] و [[پایدار]] با [[امام]] خویش، برقرار می‌کند و برای چنین انسان‌هایی، [[امام غایب]] با امام ظاهر، تفاوتی ندارد.