تفسیر مأثور در علوم قرآنی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = تفسیر مأثور

| عنوان مدخل = تفسیر مأثور

| مداخل مرتبط = [[تفسیر مأثور در علوم قرآنی]] - [[تفسیر مأثور در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]

== معناشناسی ==

«تفسیر مأثور» ترکیبی از دو واژه [[تفسیر]] و [[مأثور]] است. مراد از تفسیر در [[آیات الهی]]، بر نمودن مفهوم، معنا و مقصود [[کلام الهی]] و برگرفتن پرده از چهره است؛<ref>کشاف اصطلاحات الفنون، ج ۱، ص۴۹۱ - ۴۹۲؛ المیزان، ج ۱، ص۴. </ref> اما در معنای واژه «اثر» [[اختلاف]] بسیار است؛ بر جای مانده هر چیزی را در لغت «اثر» می‌گویند<ref>ترتیب العین، ص۳۶؛ لسان العرب، ج ۱، ص۶۹، «اثر».</ref>. رایج‌ترین تعریف از آن در میان [[محدثان]] این است که «اثر»، آن خبری است که از [[صحابه]] رسیده باشد<ref>کشاف اصطلاحات الفنون، ج ۱، ص۹۸. </ref>. به گفته قاسمی، اثر، منقول از صحابه را گویند که اطلاق آن بر [[کلام پیامبر]] {{صل}} نیز صحیح است<ref>قواعد التحدیث، ص۸۶. </ref>.

مراد از «تفسیر مأثور» یا «[[تفسیر اثری]]» یا «[[تفسیر نقلی]]» [[تفسیری]] است که در آن برای [[فهم]] و مقصود و مراد [[آیات قرآن کریم]] از [[روایات]] و اخباری که از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[ائمّه هدی]] {{عم}} نقل شده استفاده شود<ref>[[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[تفسیر اجتماعی - کوشا (مقاله)|مقاله «تفسیر اجتماعی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]؛ [[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر مأثور - مهدوی راد (مقاله)|مقاله «تفسیر مأثور»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref>.

زبیدی نیز نوشته است: [[پیشوایان]] [[حدیث]] بین خبر و اثر فرق نهاده‌اند؛ بدین‌سان که گفته‌اند: خبر آن است که از [[پیامبر]] {{صل}} نقل شود و اثر آن است که از صحابه گزارش شود<ref>تاج العروس، ج ۶، ص۶، «اثر».</ref>. این، شایع‌ترین تعریف از اثر است؛ اما از دقت و [[استواری]] لازم برخوردار نیست. به گفته [[نورالدین عتر]] [[فقیهان]] [[خراسان]] «اثر» را ویژه «موقوف» اصطلاحی (منقول از صحابه) می‌‌دانستند و گروهی خبر را ویژه منقول از پیامبر {{صل}} دانستند؛ امّا سخن معتمدی که محدثان برآن‌اند این است که همه آنچه یاد شد را اثر می‌‌توان گفت، چون از «اثرت الحدیث» (آن را [[روایت]] کردم) گرفته شده است<ref>منهج النقد، ص۲۸. </ref>. بر همین اساس [[ابن حجر عسقلانی]]، نام کتابش در مصطلح الحدیث را [[نخبة الفکر فی مصطلح اهل الاثر (کتاب)| نخبة الفکر فی مصطلح اهل الاثر]] نامیده و [[طبری]] کتاب عظیمش در [[حدیث]] را [[تهذیب الآثار (کتاب)| تهذیب الآثار]] و [[تفصیل معانی الثابت عن رسول الله من الاخبار (کتاب)| تفصیل معانی الثابت عن رسول الله من الاخبار]] نامیده است. [[صبحی صالح]] نیز [[معتقد]] است هیچ دلیل توجیه کننده ای بر اختصاص اثر به صحابه و [[تابعان]] ارائه نشده است<ref>علوم الحدیث و مصطلحه، ص۱۲۲.</ref>.

برخی [[عالمان]] و [[محدثان]] [[شیعه]] نیز همگونی این دو را [[باور]] دارند؛ مانند [[شیخ بهائی]] و [[شهید ثانی]] که آورده است: اثر، اعم از حدیث و خبر است و به هر دو اثر گفته می‌‌شود؛ برخلاف عکس آن<ref>الرعایة فی علم الدرایه، ص۵۰؛ نهایة الدرایه، ص۸۲.</ref>. به گزارش [[میرداماد]]، برخی از [[عالمان شیعه]] از این عنوان تنها منقول از [[امامان]] {{ع}} را مراد می‌‌کردند؛ اما [[شیخ صدوق]]، [[رییس]] محدثان شیعه، مراد از عنوان «آثار صحیح» را تنها [[احادیث]] [[رسول خدا]] {{صل}} و اوصیای صادق آن بزرگوار {{ع}} دانسته است<ref>الرواشح السماویه، ص۶۷.</ref>. آنچه از تتبع در نگاشته‌های [[علمای شیعه]] برمی آید این است که اثر با حدیث مترادف است و آنان از «آثار» همان احادیث منقول از [[معصوم]] {{ع}} را مراد می‌‌کرده‌اند و این اصطلاحات اگر هم در میان آثار [[شیعی]] یافت شوند نو ظهورند.

در [[روایات]] و لسان [[ائمه]] {{ع}} گاهی از احادیث [[پیامبر]] {{صل}} با عنوان اثر یاد شده است<ref>الاحتجاج، ج ۱، ص۲۹۴؛ بحار الانوار، ج ۶۰، ص۱۹۳؛ ج ۶۷، ص۴۷، ج ۹۸، ص۲۵۶.</ref>. [[شیخ مفید]] نیز اثر را بر حدیث و احادیث اطلاق کرده است<ref>برای نمونه نک: الارشاد، ج ۱، ص۳۲۰، ۳۳۰ و.... </ref>. [[ابوحنیفه نعمان بن محمد]] یکی از آثارش را [[الاقتصار بصحیح الآثار عن الائمه الاطهار (کتاب)|الاقتصار بصحیح الآثار عن الائمه الاطهار]] نامیده است. [[علی بن محمد بن علی خزاز رازی]]، نیز کتابش درباره [[روایت]] [[امامت]] امامان {{ع}} را [[کفایة الاثر فی النص علی الائمة الاثنی عشر (کتاب)| کفایة الاثر فی النص علی الائمة الاثنی عشر]] و [[احمد بن محمد بن عیّاش جوهری]] [[مقتضب الاثر فی النص علی عدد الائمة الاثنی عشر (کتاب)| مقتضب الاثر فی النص علی عدد الائمة الاثنی عشر]] نامیده است.

اما تفسیر مأثور به گفته [[ذهبی]] عبارت است از [[تفسیر آیات قرآن]] با [[آیات]] دیگر و [[تفسیر آیات]] با آنچه از [[پیامبر]] {{صل}} نقل شده است و نیز نقل‌های صحابه و [[تابعان]] در تفسیر آیات<ref>التفسیر و المفسرون، ج ۱، ص۱۵۲.</ref>. «محمد حسین علی صغیر» نیز دیدگاه ذهبی در تفسیر مأثور را پذیرفته و اندکی آن را شرح داده است<ref>المبادی العامه، ص۹۴ - ۹۵.</ref>؛ اما این تعریف [[استوار]] نیست؛ زیرا اولا آیاتی از [[قرآن]] که در [[تفسیر]] و تبیین دیگر آیات آمده‌اند، تفسیر اثری نیستند، ثانیاً سخن تابعان در [[آیات الهی]] را جزو تفسیر مأثور شمرده است. وی تفسیر مأثور را از آن جهت شامل اقوال تابعان دانسته است که [[تفاسیر]] معروف با این عنوان، بر اقوال آنان نیز مشتمل است<ref>التفسیر و المفسرون، ج ۱، ص۱۵۲.</ref>. روشن است که این [[استدلال]] استوار نیست؛ گویا اس[[تورات]]ر این است که در تعریف بگوییم تفسیر و تبیین آیات الهی است با [[سنت پیامبر]] {{صل}} و [[امامان]] {{ع}} در [[مکتب اهل بیت]] {{ع}} و [[تفسیر قرآن]] با سنت پیامبر و صحابه در [[مکتب خلفا]]<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر مأثور - مهدوی راد (مقاله)|مقاله «تفسیر مأثور»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref>.

== جایگاه و حجیت تفسیر مأثور ==

=== تفسیر مأثور از پیامبر {{صل}} ===

بنابر مفاد [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ إِلَّا لِتُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِي اخْتَلَفُوا فِيهِ وَهُدًى وَرَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ}}<ref>«و ما این کتاب را بر تو فرو فرستادیم تا آنچه را در آن اختلاف ورزیدند برای آنها روشن گردانی و تا رهنمود و بخشایشی باشد برای گروهی که ایمان دارند» سوره نحل، آیه ۶۴.</ref> پیامبر {{صل}} هم [[مسئولیت]] [[ابلاغ پیام الهی]] و هم [[رسالت]] [[تفسیر]] و تبیین آن را بر عهده داشت. این [[آیه]] جایگاه والای [[پیامبر]] {{صل}} را در تبیین مسائل مبدأ، [[معاد]]، [[عدل]] و [[وحی]] [[نبوت]] و [[حلال و حرام]] بر اساس [[آیات الهی]] نشان می‌‌دهد<ref>التبیان، ج ۶، ص۳۹۸؛ التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص۲۳۰؛ المیزان، ج ۱۲، ص۲۸۴. </ref> و این همه تنها با تفسیر و تبیین درست [[آیات]] صورت می‌‌گیرد. می‌‌توان گفت پیامبر {{صل}} در [[ابلاغ]] [[حقایق]] و تفسیر آموزه‌های [[وحیانی]] [[مفسر]] و مبین مستقیم [[قرآن]] است<ref>التحریر و التنویر، ج ۱۳، ص۱۵۸؛ ر. ک: المنیر، ج ۱۴، ص۱۶۵. </ref> و [[کلام پیامبر]] {{صل}} در تفسیر و تبیین آیات الهی چونان خود آیات وحیانی است<ref>تفسیر قرطبی، ج ۱۱، ص۱۰۹؛ الکفایة فی علم الروایه، ص۱۴؛ جامع بیان العلم و فضله، ج ۲، ص۱۸۸ ـ ۱۸۹.</ref>. [[قرآن کریم]] در آیات بسیاری از این جایگاه والا سخن گفته است و [[عالمان]] در تبیین حجیت کلام پیامبر {{صل}} به آنها استناد کرده‌اند؛ مانند:

# آیاتی که جایگاه مبین و مفسر بودن پیامبر {{صل}} برای قرآن را می‌‌نمایاند؛ مانند: {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ}}<ref>«(آنان را) با برهان‌ها (ی روشن) و نوشته‌ها (فرستادیم) و بر تو قرآن را فرو فرستادیم تا برای مردم آنچه را که به سوی آنان فرو فرستاده‌اند روشن گردانی و باشد که بیندیشند» سوره نحل، آیه ۴۴.</ref>.<ref>المیزان، ج ۱۲، ص۲۵۶؛ التحریر و التنویر، ج ۱۳، ص۱۳۱؛ الاساس فی التفسیر، ج ۶، ص۲۹۴۷.</ref>، {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِنْ كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ}}<ref>«اوست که در میان نانویسندگان (عرب)، پیامبری از خود آنان برانگیخت که بر ایشان آیاتش را می‌خواند و آنها را پاکیزه می‌گرداند و به آنان کتاب (قرآن) و فرزانگی می‌آموزد و به راستی پیش از آن در گمراهی آشکاری بودند» سوره جمعه، آیه ۲.</ref> مراد از «کتاب» در این آیه [[قرآن کریم]] و [[تعلیم کتاب]]، [[رسالت پیامبر]] {{صل}} است که باید با [[تفسیر]] و تبیین آن محتوای [[آیات الهی]] را برای [[مردم]] بیان کند<ref>الکشاف، ج ۴، ص۵۳۰؛ مجمع البیان، ج ۱۰، ص۴۲۹؛ المیزان، ج ۱۹، ص۲۶۵. </ref> و این همه [[فلسفه بعثت]] و [[هدف رسالت]] اوست و برای مردم [[حجت]] و بایسته [[پیروی]].

# آیاتی که بر [[وجوب پیروی]] از [[حضرت رسول]] {{صل}} دلالت می‌‌کند؛ مانند: {{متن قرآن|قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«بگو اگر خداوند را دوست می‌دارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد و گناهانتان را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره آل عمران، آیه ۳۱.</ref> روشن است که این [[لزوم اطاعت]]، اطلاق دارد و همه موارد را بر در برمی گیرد، بنابراین [[سنت پیامبر]] {{صل}} و از جمله تفسیر او از [[آیات]] نیز حجت<ref>ر. ک: روح المعانی، ج ۲، ص۱۲۶؛ تفسیر المنار، ج ۳، ص۲۸۴؛ تفسیر قاسمی، ج ۲، ص۳۰۷. </ref> و بر هر بیان و تفسیر دیگری مقدم است.

# آیاتی که [[پیامبر]] {{صل}} را [[اسوه]] و الگوی [[مؤمنان]] معرفی می‌‌کند؛ به عنوان نمونه، [[آیه]] {{متن قرآن|لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا}}<ref>«بی‌گمان فرستاده خداوند برای شما نمونه‌ای نیکوست، برای آن کس (از شما) که به خداوند و به روز بازپسین امید دارد و خداوند را بسیار یاد می‌کند» سوره احزاب، آیه ۲۱.</ref> [[الگو]] بودن [[رسول الله]] ابعاد گسترده ای دارد و آن بزرگوار در [[رفتار]]، گفتار، تفسیر [[کتاب الهی]] و... در همه آنچه به [[اندیشه]] و [[کردار]] [[انسان]] [[مؤمن]] مرتبط است [[بهترین]] [[سرمشق]] است.

اسوه بودن پیامبر {{صل}} مستلزم پیروی از گفتار و کردار آن حضرت است<ref>المیزان، ج ۱۶، ص۲۸۸؛ الشفاء بتعریف حقوق المصطفی، ج ۲، ص۹.</ref>. عبدالغنی عبد الخالق در کتابش حجیة السنه درباره این موضوع به تفصیل بحث کرده و به آیات بسیاری از جمله [[آیات]] مذکور [[استدلال]] کرده است<ref>ر. ک: حجیة السنه، ص۲۹۱ - ۳۸۲. </ref>. بر این اساس است که [[تفسیر]] [[پیامبر]] {{صل}} از [[آیات قرآن کریم]] را پس از [[تفسیر قرآن به قرآن]] بهترین و مطمئن‌ترین شیوه تفسیر دانسته‌اند<ref>مقدمة فی اصول التفسیر، ص۹۳ - ۹۵؛ نیز ر. ک: الموافقات، ج ۴، ص۵ - ۶، منزلة السنة من الکتاب، ص۱۲۱.</ref>. اوزاعی می‌‌گوید: [[قرآن]] در تبیین و تفسیرش به [[سنت]] نیازمندتر است تا سنت به قرآن<ref>جامع بیان العلم وفضله، ج ۲، ص۱۹۱. </ref>، بنابراین سنت آن بزرگوار در [[تفسیر قرآن کریم]] اولین، مهم‌ترین و کارآمدترین منبع [[تفسیری]] است<ref>ر. ک: الموافقات، ج ۴، ص۳۴ - ۳۶؛ تفسیر قاسمی، ج ۱، ص۱۰۷ - ۱۱۶. </ref>. [[روایات تفسیری]] آن حضرت پس از [[اثبات]] صدور آن بر اساس معیارهای [[شناخت]] [[حدیث]] و تمام بودن دلالت آن از جهات [[نقد]] حدیث بی‌گمان اس[[تورات]]رین و بهترین تفسیر از آیات الهی‌اند و بر اساس آنها می‌‌توان دیگر دیدگاه‌ها را نقد کرد<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر مأثور - مهدوی راد (مقاله)|مقاله «تفسیر مأثور»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref>.

=== تفسیر مأثور از امامان {{ع}} ===

{{اصلی|تفسیر مأثور از امامان}}

{{همچنین|حجیت سنت امامان}}

[[نیازمندی]] قرآن به تفسیر و تبیین در گذر [[زمان]] و سده‌های واپسین انکارناپذیر و حتی بیش از نیازمندی آن در [[زمان حیات پیامبر]] {{صل}} است. پیامبر {{صل}} در زمان [[حیات]] خویش قرآن را در دو مرتبه تفسیر کرده است: یکی در سطح عموم و دیگری برای [[خواص]] یعنی [[اهل بیت]] {{ع}}، بر این اساس آن بزرگوار با [[مرجعیت]] بخشیدن به اهل بیت {{ع}} عملا گام مهمی در [[تفسیر آیات]] [[الهی]] برداشته و [[جاودانگی]] تفسیر آیات الهی را در کنار [[جاودانگی قرآن]] رقم زده و بدین‌سان جایگاه [[مأثور]] از امامان {{ع}} در تفسیر همانند جایگاه [[کلام]] [[رسول الله]] {{صل}} است.

[[عالمان شیعه]] برای اثبات [[حجیت سنت امامان]] {{ع}} [[ادله قرآنی]] و [[روایی]] بسیاری آورده‌اند؛ مانند: [[آیه تطهیر]]، [[آیه ذکر]]، [[حدیث ثقلین]] و [[حدیث سفینه]].

=== تفسیر مأثور از [[صحابه]] ===

عالمان عامّه در [[حجیّت]] روایات و اجتهادات صحابه به تفصیل بحث کرده‌اند<ref>ر. ک: اعلام الموقعین، ج ۴، ص۱۱۸ - ۱۳۶؛ ارشاد الفحول، ص۱۶۰ - ۱۶۳؛ المستصفی، ج ۱، ص۱۳۰.</ref>. به نظر آنان جمیع صحابه، عادل‌اند، بنابراین سخنانشان در [[تفسیر]] نیز [[حجّت]] است. آنان در این گفته، به روایتی که خود آن را پذیرفته‌اند استناد می‌کنند؛ {{متن حدیث|أَصْحَابِي‏ كَالنُّجُومِ‏ بِأَيِّهِمُ اقْتَدَيْتُمُ اهْتَدَيْتُمْ}}، یعنی «[[اصحاب]] من مانند ستارگان‌اند به هر کدام [[اقتدا]] کنید، [[هدایت]] یافته‌اید»<ref>الکشاف، ج۲، ص۶۲۸.</ref>، اما شماری از علمای حدیث [[اهل سنت]]، این حدیث را مجعول دانسته‌اند که ابن خرم، ابن عبدالبّر، [[ابن جوزی]] و [[ذهبی]] از آن جمله‌اند<ref>دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۸، ص۲۰۰.</ref>. البته چنین [[حدیثی]] با فرض [[صحت سند]] هم باز پذیرفتنی نیست؛ زیرا شماری از صحابه [[فسق]] علنی داشته و به تصریح [[قرآن کریم]] جزو [[منافقین]] بوده‌اند!<ref>{{متن قرآن|وَمِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ مَرَدُوا عَلَى النِّفَاقِ لَا تَعْلَمُهُمْ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ سَنُعَذِّبُهُمْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلَى عَذَابٍ عَظِيمٍ}} «و از پیرامونیان شما از تازیان بیابان‌نشین و از اهل مدینه منافقانی هستند که به دورویی خو کرده‌اند؛ تو آنان را نمی‌شناسی ما آنها را می‌شناسیم؛ به زودی آنان را دوبار عذاب خواهیم کرد سپس به سوی عذابی سترگ برده می‌شوند» سوره توبه، آیه ۱۰۱.</ref> [[ولید بن عقبه]] با توجه به [[نزول آیه]] [[نبأ]]، تا آخر بر فسق خود باقی ماند<ref>اسباب النزول، ص۳۶۳.</ref> و [[ثعلبة بن حاطب]] از [[فرمان پیامبر]] علناً [[سرپیچی]] کرد<ref>اسد الغابه، ج۲، ص۴۸.</ref> و [[حکم بن ابی العاص بن امیة]] و فرزندانش مورد [[لعن]] [[پیامبر]] {{صل}} قرار گرفتند<ref>اعلام الموقعین، ج۴، ص۱۱۵.</ref>.

بنابراین سخن و [[تفسیر صحابه]] - صِرفاً به دلیل [[صحابی]] بودن - نمی‌تواند [[حجت]] باشد. البته [[نقل روایت]] آن دسته از [[صحابه]] که عدالت‌شان محرز است فقط به عنوان [[راوی]] مورد [[وثوق]] قلمداد می‌شوند وگرنه دلیلی نداریم که صحابه را به عنوان [[معصوم]] تلقی کنیم. با این وجود، توجه به سخنان صحابه در [[تفسیر قرآن]] حائز اهمیت فراوان است؛ زیرا:

# آنان در فضای [[نزول آیات]] حضور داشتند و بسیاری از قرائن را که به لحاظ عدم ضبط و ثبت یا بی‌توجهی حاضران و عدم نقل از میان رفته در [[اختیار]] داشتند که همین، نقش مهمی در [[فهم]] آیات دارد.

# [[قرآن]] به [[زبان عربی]] [[عصر نزول]]، نازل شده و صحابه به چنین زبانی آشناتر از دیگران بوده‌اند

# آراء صحابه در شکل‌گیری آرای [[تابعان]] تأثیری مستقیم داشته است. از این‌رو توجه به تفسیر مأثور از صحابه از جهت بازشناخت ریشه دیدگاه‌ها و نیز چگونگی تأثیر و تأثر آنها بسیار مهم است<ref>دائرة المعارف قرآن کریم، ج۸، ص۲۰۲.</ref>.<ref>[[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[تفسیر اجتماعی - کوشا (مقاله)|مقاله «تفسیر اجتماعی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]].</ref>

حامیان این نظریه به آیات و روایاتی [[استدلال]] کرده‌اند؛ از جمله:

#{{متن قرآن|وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنْتَ عَلَيْهَا إِلَّا لِنَعْلَمَ مَنْ يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّنْ يَنْقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ وَإِنْ كَانَتْ لَكَبِيرَةً إِلَّا عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ وَمَا كَانَ اللَّهُ لِيُضِيعَ إِيمَانَكُمْ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ}}<ref>«و بدین گونه شما را امّتی میانه کرده‌ایم تا گواه بر مردم باشید و پیامبر بر شما گواه باشد؛ و قبله‌ای که بر سوی آن بودی بر نگرداندیم مگر بدین روی که معلوم داریم چه کسی از پیامبر پیروی می‌کند و چه کسی واپس می‌گراید، و بی‌گمان آن جز بر آنان که خداوند رهنمونشان شد، گران بود و خداوند بر آن نیست که ایمانتان را تباه گرداند که خداوند با مردم، به راستی مهربانی است بخشاینده» سوره بقره، آیه ۱۴۳.</ref> در استدلال به این [[آیه شریفه]] گفته شده که «وسط» به معنای «[[عدل]]» است، بنابراین [[صحابه]] در گفتار و [[رفتار]] عادل‌ترین [[امت‌ها]] هستند<ref>ر. ک: الجرح و التعدیل، ج ۱، ص۷؛ اعلام الموقعین، ج ۴، ص۱۱۵؛ الاحکام، آمدی، ج ۲، ص۹۱. </ref>.

# {{متن قرآن|كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَوْ آمَنَ أَهْلُ الْكِتَابِ لَكَانَ خَيْرًا لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَأَكْثَرُهُمُ الْفَاسِقُونَ}}<ref>«شما بهترین گروهی بوده‌اید که (به عنوان سرمشق) برای مردم پدیدار شده‌اید؛ به کار پسندیده فرمان می‌دهید و از (کار) ناپسند باز می‌دارید و به خداوند ایمان دارید و اهل کتاب اگر ایمان می‌آوردند برای آنان بهتر بود؛ برخی از آنها مؤمن امّا بسیاری از آنان نافرمانند» سوره آل عمران، آیه ۱۱۰.</ref> به این [[آیه]] چنین [[استدلال]] کرده‌اند که این آیه بر [[نیکی]] و [[برتری]] این [[امت]] بر [[امت‌های پیشین]] دلالت می‌‌کند، پس اینان همواره همسوی با [[حق]] و شرع‌اند نه در [[مخالفت]] با آن<ref>الموافقات، ج ۴، ص۴۶؛ صحابة رسول الله، ص۲۷۷ - ۲۷۸. </ref>. استدلال به این دو آیه پذیرفتنی نیست؛ زیرا آیه نخست تنها در پی بیان ویژگی وسط بودن برای [[امت اسلامی]] است؛ یعنی امت اسلامی در طول [[تاریخ]] بر پایه آموزه‌ها و [[احکام شریعت]] [[اسلام]]، در [[عقیده]] و عمل امتی [[معتدل]] و به دور از [[افراط]] و [[تفریط]] است<ref>ر. ک: المیزان، ج ۱، ص۳۱۹؛ فی ظلال القرآن، ج ۱، ص۱۳۰؛ التحریر و التنویر، ج ۲، ص۱۵. </ref>. [[مفسران]] پیشین نیز هیچ گاه از این آیه [[عدالت صحابه]] و [[حجیّت]] [[سنت]] آنها را نتیجه نگرفته‌اند<ref>ر. ک: جامع البیان، ج ۲، ص۶ - ۷؛ المحرّر الوجیز، ج ۱، ص۲۱۹؛ الکشاف، ج ۱، ص۱۹۸.</ref>. آیه دوم نیز ربطی به عدالت صحابه ندارد، بلکه بیانگر برتری و خیر بودن امت اسلامی آن هم در صورت [[امر به معروف]]، [[نهی از منکر]] و [[ایمان]] به خداست<ref>الکشاف، ج ۱، ص۴۰۰؛ المیزان، ج ۳، ص۳۷۶؛ فی ظلال القرآن، ج ۱، ص۴۴۶. </ref>؛ اما اگر منظور از وسط و خیر بودن، [[عدالت]] باشد با توجه به اینکه این دو آیه در پی تبیین ویژگی امت اسلامی در طول تاریخ‌اند باید همه امت اسلامی را [[عادل]] بدانیم که بطلان آن واضح است. باید افزود که حتی اگر این دو آیه [[عدالت امت]] را رقم زنند این عنوان با [[فراموشی]]، [[خطا]] و [[لغزش]] افراد [[امت]] منافاتی ندارد، بنابراین، دو آیه هرگز در جهت [[اثبات]] عدالت فرد فرد [[صحابه]] نخواهند بود، بلکه [[اعتدال]] و خیر بودن افراد را نیز ثابت نمی‌کنند، چنان که [[واقعیت]] [[زندگی]] بسیاری از [[صحابیان]] مؤید این امر است<ref>ر. ک: الاصول العامه، ص۱۳۵ - ۱۳۸؛ نفحات الازهار، ج ۳، ص۱۵۶.</ref>. افزون بر اینکه صرف وجود عدالت دلیل [[حجیّت]] [[سخن]] نیست؛ چراکه عدالت تنها به معنای عدم تعمّد بر خطاست و نه حجیّت اقوال و مطابقت آنها با واقع.

# مهم‌ترین [[سند]] حامیان [[نظریه]] [[عدالت صحابه]]، روایتی منقول از [[پیامبر]] {{صل}} است: {{متن حدیث|أَصْحَابِي كَالنُّجُومِ بِأَيِّهِمُ اِقْتَدَيْتُمْ اِهْتَدَيْتُمْ}}<ref>الموافقات، ج ۴، ص۴۷؛ الکشاف، ج ۲، ص۶۲۸. </ref>. [[روایات]] دیگری تقریباً هم مضمون با آن نیز مستند این قول قرار گرفته‌اند<ref>الموافقات، ج ۴، ص۴۷؛ اعلام الموقعین، ج ۴، ص۱۱۸؛ صحابة رسول الله، ص۲۳ - ۲۴، ۱۶۳.</ref>، اما این [[حدیث]] را بسیاری از حافظان و [[محدثان]] از جمله [[ابن حزم]]<ref>الاحکام، ابن حزم، ج ۵، ص۶۴۲، ج ۶، ص۸۱۰. </ref>، [[ابن عبدالبر]]<ref>جامع بیان العلم، ج ۲، ص۹۰ـ ۹۱. </ref>، [[ابن جوزی]]<ref>العلل المتناهیه، ج ۱، ص۲۸۳.</ref> و [[ذهبی]]<ref>میزان الاعتدال، ج ۱، ص۶۰۷؛ ج ۲، ص۱۰۲.</ref> مجعول و موضوع دانسته‌اند. حتی با فرض [[صحت سند]]، این [[روایت]] به جهت محتوا نیز پذیرفتنی نخواهد بود؛ زیرا [[اقتدا]] به عموم صحابه را مایه [[هدایت]] معرفی می‌‌کند، در حالی که برخی از آنها [[فسق]] ورزیدند و حتی شراب‌خواری کردند<ref>ر. ک: اسد الغابه، ج ۱، ص۴۷۳، ج ۴، ص۳۷۵ - ۳۷۶. </ref> و با وجود [[اختلاف]] نظر میان صحابه چگونه می‌‌توان از آنان [[پیروی]] کرد.

تصویر [[قرآن کریم]] از صحابیان نیز گوناگون است؛ گاه آنان را به سبب پیشتازی در [[اسلام]] و [[پشتیبانی]] از پیامبر {{صل}}: {{متن قرآن|وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالْأَنْصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسَانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ وَأَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا ذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ}}<ref>«و خداوند از نخستین پیش‌آهنگان مهاجران و انصار و کسانی که به نیکی از آنان پیروی کرده‌اند خشنود است و آنها نیز از وی خشنودند و او برای آنان بوستان‌هایی فراهم آورده که جویبارها در بن آنها روان است، هماره در آن جاودانند، رستگاری سترگ، این است» سوره توبه، آیه ۱۰۰.</ref>، [[پیمان]] استوارشان با [[رسول خدا]] {{صل}} با قلب‌هایی سرشار از [[ایمان]]: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ فَمَنْ نَكَثَ فَإِنَّمَا يَنْكُثُ عَلَى نَفْسِهِ وَمَنْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«بی‌گمان آنان که با تو بیعت می‌کنند جز این نیست که با خداوند بیعت می‌کنند؛ دست خداوند بالای دست‌های آنان است؛ از این روی هر که پیمان شکند به زیان خویش می‌شکند و هر کس به آنچه با خداوند پیمان بسته است وفا کند به زودی به او پاداشی سترگ خواهد داد» سوره فتح، آیه ۱۰.</ref>، [[سختگیری]] بر [[کافران]] و [[مهربانی]] با یکدیگر، [[رکوع]] و [[سجود]] و جستجوی [[رضوان الهی]]: {{متن قرآن|مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ تَرَاهُمْ رُكَّعًا سُجَّدًا يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا سِيمَاهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ ذَلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَى عَلَى سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِنْهُمْ مَغْفِرَةً وَأَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«محمد، پیامبر خداوند است و آنان که با وی‌اند، بر کافران سختگیر، میان خویش مهربانند؛ آنان را در حال رکوع و سجود می‌بینی که بخشش و خشنودی‌یی از خداوند را خواستارند؛ نشان (ایمان) آنان در چهره‌هایشان از اثر سجود، نمایان است، داستان آنان در تورات همین است و داستان آنان در انجیل مانند کشته‌ای است که جوانه‌اش را برآورد و آن را نیرومند گرداند و ستبر شود و بر ساقه‌هایش راست ایستد، به گونه‌ای که دهقانان را به شگفتی آورد تا کافران را با آنها به خشم انگیزد، خداوند به کسانی از آنان که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند نوید آمرزش و پاداشی سترگ داده است» سوره فتح، آیه ۲۹.</ref> و... ستوده است؛ ولی زمانی نیز برخی از آنان را به سبب خودداری از [[جهاد]] و [[تخلف]] از [[فرمان پیامبر]] {{صل}} با بهانه‌ها و عذرهای واهی: {{متن قرآن|يَعْتَذِرُونَ إِلَيْكُمْ إِذَا رَجَعْتُمْ إِلَيْهِمْ قُلْ لَا تَعْتَذِرُوا لَنْ نُؤْمِنَ لَكُمْ قَدْ نَبَّأَنَا اللَّهُ مِنْ أَخْبَارِكُمْ وَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ}}<ref>«چون نزد آنان باز گردید، برای شما عذر می‌آورند؛ بگو عذر نیاورید که هرگز باورتان نخواهیم داشت؛ خداوند ما را از اخبار شما آگاه کرده است و به زودی خداوند و پیامبرش کردار شما را خواهند دید سپس به سوی دانای پنهان و آشکار برگردانده می‌شوید آنگاه او شما را از آنچه انجام می‌دادید آگاه می‌گرداند» سوره توبه، آیه ۹۴.</ref>، {{متن قرآن|سَيَحْلِفُونَ بِاللَّهِ لَكُمْ إِذَا انْقَلَبْتُمْ إِلَيْهِمْ لِتُعْرِضُوا عَنْهُمْ فَأَعْرِضُوا عَنْهُمْ إِنَّهُمْ رِجْسٌ وَمَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ}}<ref>«هنگامی که نزد ایشان باز گردید برای شما به خداوند سوگند خواهند خورد که دست از سر آنان بدارید؛ بنابراین از آنان رو بگردانید که پلیدند و به کیفر آنچه انجام می‌دادند جایگاهشان دوزخ است» سوره توبه، آیه ۹۵.</ref>، {{متن قرآن|يَحْلِفُونَ لَكُمْ لِتَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنْ تَرْضَوْا عَنْهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَرْضَى عَنِ الْقَوْمِ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«برای شما سوگند می‌خورند تا از آنان خشنود شوید، اگر هم شما از آنان خشنود شوید بی‌گمان خداوند از این گروه نافرمان خشنود نخواهد گشت» سوره توبه، آیه ۹۶.</ref>، [[وعده‌های خدا]] و [[پیامبر]] {{صل}} را [[فریب]] تلقی کردن و ایجاد [[تزلزل]] در [[جبهه حق]]: {{متن قرآن|هُنَالِكَ ابْتُلِيَ الْمُؤْمِنُونَ وَزُلْزِلُوا زِلْزَالًا شَدِيدًا}}<ref>«در آنجا مؤمنان را آزمودند و سخت لرزاندند» سوره احزاب، آیه ۱۱.</ref>، {{متن قرآن|وَإِذْ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ مَا وَعَدَنَا اللَّهُ وَرَسُولُهُ إِلَّا غُرُورًا}}<ref>«و هنگامی که دو رویان و بیماردلان گفتند: خداوند و پیامبرش به ما جز وعده فریبنده نداده‌اند؛» سوره احزاب، آیه ۱۲.</ref> <ref>المیزان، ج ۱۶، ص۲۸۶؛ التحریر و التنویر، ج ۲۱، ص۲۰۷. </ref> و... مذمّت کرده است. وجود پدیده [[نفاق]] در میان [[صحابیان]] انکارپذیر نیست. افزون بر سوره‌ای ویژه با عنوان «منافقون»، [[آیات]] فراوانی در این باره نازل شده است<ref>ر. ک: النفاق و المنافقون؛ المنافقون و شعب النفاق.</ref>. این تصویر یعنی [[صحابه]] با [[منش‌ها]] و روش‌های گوناگون، تصویری است [[قرآنی]]، سنتی<ref>ر. ک: نظریة عدالة الصحابه، ص۱۹ - ۵۷ - ۱۴۴.</ref> و [[واقعی]] که صحابیان خود نیز بر این [[باور]] بودند و سخن یکدیگر را جز با [[اطمینان]] نمی‌پذیرفتند و به [[نقد]] [[کلام]] یکدیگر می‌‌پرداختند<ref>ر. ک: منهج نقد المتن، ص۱۰۳ - ۱۴۴.</ref>؛ گویا بر اساس همین شواهد است که گروهی از [[عالمان]]، [[نظریه]] [[عدالت صحابه]] را مردود دانسته و آنان را نیز همچون دیگران نیازمند تعدیل معرفی کرده‌اند<ref>الاحکام، ابن حزم، ج ۲، ص۲۰۳؛ الردود والنقود، ج ۱، ص۶۸۹ - ۶۹۰؛ صحابة رسول الله، ص۲۹۷ - ۲۹۸. </ref>. اس[[تورات]]رین دیدگاه در این خصوص، دیدگاه [[شیعه]] است و کسانی که صحابیان را از این نگاه همچون دیگران تلقی کرده‌اند. صرف [[همراهی]] و [[مصاحبت]] گرچه [[فضیلت]] است، هیچ گونه عصمتی نمی‌آفریند. در میان صحابه چونان دیگر نسل‌ها عادلانی بودند و نیز طغیانگران و [[منافقان]] و کسانی که از چگونگی [[زندگی]] و عملکرد آنها [[آگاهی]] دقیقی نداریم. [[سیره]] عادلان از ایشان مانند هر [[عادل]] دیگر قابل [[احتجاج]] است؛ امّا [[طاغیان]] و منافقان از صحابه نه تنها هیچ [[کرامت]] و فضیلتی ندارند. بلکه [[مذموم]] و مطرودند. درباره آنان که وضعشان برای ما روشن نیست نیز باید [[سکوت]] کرد تا [[حقیقت]] بر ما روشن شود<ref>اجوبة مسائل جار الله، ص۱۶.</ref>، بنابراین سخن و [[تفسیر]] صحابیان گرچه مهم باشد [[حجت]] نیست و نباید در [[حکم]] [[حدیث مرفوع]] تلقی شود و گفته‌ها و گزارش‌های آنها در صورت [[استواری]] نقل، بی‌گمان در حد دریافت‌هایشان است.

با این همه می‌‌توان گفت از جهاتی توجه به آرا و نقل‌های صحابه در [[تفسیر قرآن]] از جایگاه شایان توجهی برخوردار است:

# آنان در فضای [[نزول]] آیات حضور داشتند و بسیاری از قراین را که به لحاظ عدم ضبط و ثبت، یا بی‌توجهی حاضران و عدم نقل از میان رفته، در [[اختیار]] داشتند و این، اثری مهم در [[فهم]] آیات دارد.

# آرای صحابیان در شکل‌گیری آرای [[تابعان]] تأثیری مستقیم داشته است و آرای آنان در [[مفسران]] دوره تدوین. افزون بر اینکه روزگاری طولانی سخن صحابیان چنان قداستی داشته که [[نقد]] و بررسی آنها ناممکن بوده است، از این رو توجه به تفسیر مأثور از صحابه از جهت باز [[شناخت]] ریشه دیدگاه‌ها و نیز چگونگی تأثیر و تأثر آنها بسیار مهم است<ref>[[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر مأثور - مهدوی راد (مقاله)|مقاله «تفسیر مأثور»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۸.</ref>.

== نتیجه‌گیری ==

[[تفسیر نقلی]] یا مأثور، مستند به بیان خود [[قرآن کریم]] است که تبیین [[پیامبر]] {{صل}} را لازم و ضروری شمرده است و بر اساس [[روایات]] صحیح از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} همچنین [[اهل بیت]] [[پاک]] آن [[حضرت]] به عنوان ادامه دهندگان [[راه هدایت]] آن حضرت، بیاناتشان در این زمینه [[حجت]] است و پس از آنان البته نقش [[صحابه]] و [[تابعان]] را نیز نمی‌توان در [[فهم قرآن]] که به [[زمان رسول خدا]] نزدیک بوده‌اند نادیده انگاشت و علت اینکه روایات تابعان را در تفسیر، جزو تفسیر نقلی قرار داده‌اند از این جهت است که کهن‌ترین کتب تفسیر نقلی (مثل [[تفسیر طبری]] و دیگران) اصولاً بر اقوال و آراء تابعان [[استوار]] است.

با این همه، آنچه را که [[شیعه]] و [[سنی]] به عنوان [[روایات تفسیری]] در [[تفاسیر روایی]]؛ مثل: [[تفسیر طبری]]، [[الدر المنثور]] [[سیوطی]]، [[تفسیر قمی]]، [[نورالثقلین]]، [[عیاشی]]، [[البرهان]] [[بحرانی]] و صافی نقل کرده‌اند، باید مورد تحقیق و بررسی جدی قرار گیرند و به دقت [[تصفیه]] و پالایش شوند. به تعبیر دیگر همه [[مجموعه‌های روایی]] در زمینه [[تفسیر قرآن]]، باید غربال شوند تا صحیح آنها از سقیم‌شان جدا گردد و این کار هم از جهت [[سند روایت]] و هم از جهت محتوا و انطباق آنها با قرآن کریم باید [[نقد]] و بررسی شوند.

بنابراین چنین نیست که هر [[روایت تفسیری]] را [[حکم]] به [[تفسیر مأثور]] [[واقعی]] کنیم، بلکه بیشتر این روایات علاوه بر [[ضعف سند]] و عدم دلالت کامل، از باب جَریْ، تطبیق، [[تشبیه]] و تمثیل‌اند؛ نه تفسیر به معنی واقعی کلمه. شماری هم، تنها بیان‌گر [[شأن نزول آیه]]، آن هم به‌گونه‌ای متهافت و مختلف‌اند بنابراین، تنها پس از نقد و پالایش معلوم خواهد شد که روایات تفسیری به مفهوم صحیح آن بسیار اندک‌اند. البته روایات مربوط به [[آیات الاحکام]] که مربوط به [[فقه]] و [[احکام]] آن می‌شود، حکم دیگری دارند<ref>[[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[تفسیر اجتماعی - کوشا (مقاله)|مقاله «تفسیر اجتماعی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]].</ref>.

# [[پرونده:10524027.jpg|22px]] [[محمد علی کوشا|کوشا، محمد علی]]، [[تفسیر اجتماعی - کوشا (مقاله)|مقاله «تفسیر اجتماعی»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|'''دانشنامه معاصر قرآن کریم''']]

# [[پرونده:000059.jpg|22px]] [[محمد علی مهدوی راد|مهدوی راد، محمد علی]]، [[تفسیر مأثور - مهدوی راد (مقاله)|مقاله «تفسیر مأثور»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۸ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۸''']]