عایشه در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط

| موضوع مرتبط = عایشه

| عنوان مدخل = عایشه

| مداخل مرتبط = [[عایشه در نهج البلاغه]] - [[عایشه در تاریخ اسلامی]] - [[عایشه در معارف و سیره نبوی]] - [[عایشه در علوم قرآنی]]

 

== مظلومیت پیامبر {{صل}} در [[حسادت]] [[عایشه]] ==

[[ابن عباس]] می‌گوید: وقتی [[اسامه]] که از [[بنی‌هاشم]] به حساب می‌آمد و حضرت او را بسیار [[دوست]] می‌داشت همراه ما وارد شد، [[پیامبر]] {{صل}} به همسرانش فرمود: از حضور من برخیزید و مرا با [[اهل]] بیتم تنها بگذارید. همه آنان به جز [[عایشه]] و [[حفصه]] برخاستند! [[حضرت]] نگاهی به آن دو کرد و فرمود: مرا با اهل بیتم تنها بگذارید. عایشه در حالی که دست حفصه را گرفته بود برخاست و از [[غضب]] به خود می‌پیچید و می‌گفت: تو را با آنان تنها گذاشتیم! بعد وارد خانه‌ای چوبی شدند<ref>اسرار آل محمد {{صل}}، ص۶۱۰.</ref>.<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۱۸۰.</ref>.

== مظلومیت پیامبر {{صل}} در [[حسادت]] عایشه به [[حضرت خدیجه]] ==

خدیجه زنی است که با همه [[ثروت]] و [[مکنت]] خود بدون کمترین تعلق و [[وابستگی]] دور شمع وجود پیامبر {{صل}} از همه چیزش گذشت و [[ایثار]] و [[از خودگذشتگی]] را معنی کرد.

آن روزی که پیامبر {{صل}} برای پیشبرد دعوتش به حمایت [[معنوی]] و مادی نیازمند بود، خدیجه و [[ابوطالب]] حمایت معنوی کردند و [[خدیجه]] به [[تنهایی]] همه ثروتش را بذل کرد تا نهال نوپای [[اسلام]] [[جان]] گرفت و به ثمر نشست.

[[سلامت]] نفسی را که در [[شخصیت]] متعالی [[زهرای مرضیه]] به چشم می‌خورد باید قسمتی از آن را در وجود نازنین [[خدیجه کبری]] جستجو کرد. [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: خدیجه بود که در پیشبرد اسلام با [[مال]] خودش به من کمک کرد و او سبب شد که [[دین اسلام]] رواج پیدا کند، در حالی که از تمامی [[حجاز]] [[محروم]] و [[مأیوس]] شده بودم.

[[پیامبر]] {{صل}} فرمود: اسلام قوت نگرفت مگر به [[شمشیر علی]] {{ع}} و مال خدیجه. پس علی {{ع}} از هر کس اولی و الیق و احق باین [[مقام]] و مرتبه بوده است<ref>محمد بن طلحه شافعی، مطالب السوال، ص۴۲۴.</ref>.

[[مجلسی]] در بحار [[روایت]] می‌کند که روزی پیامبر {{صل}} در [[ابطح]] نشسته بود که [[جبرئیل]] نازل شد و ندا کرد یا محمد: [[خداوند]] علی [[اعلی]] تو را [[سلام]] می‌رساند و امر می‌فرماید که بایستی چهل [[روز]] از خدیجه [[کناره‌گیری]] کنی. این [[مأموریت]] برای پیامبر {{صل}} سخت و گران آمد؛ زیرا خدیجه را [[دوست]] می‌داشت و به او علاقمند بود. پس از آن پیامبر {{صل}} چهل روز دور از خدیجه روزها را به [[روزه]] و شب‌ها را به [[نماز]] و [[عبادت]] گذرانید، تا آنکه روزهای آخر فرا رسید، [[عمار یاسر]] را نزد خدیجه فرستاد و برای او [[پیام]] داد که ای خدیجه [[گمان]] نکنی کناره‌گیری من از تو از بی‌محبتی و [[دشمنی]] است هرگز! بلکه [[پروردگار]] من چنین فرموده که امر خود را جاری و نافذ گرداند و تو درباره خود گمانی جز گمان [[نیکو]] مبر؛ زیرا خداوند روزی چندین بار به واسطه تو بر [[فرشتگان]] خویش [[مباهات]] می‌نماید<ref>انوار البهیه، ص۳۲.</ref>.

این خدیجه با این [[فضایل]] که پیامبر {{صل}} بعد از چهل روز عبادت به [[خانه]] برمی گردد، نطفه زهرای مرضیه بسته شد و ام الائمه از او متولد شد، مورد [[حسد]] و [[بدگویی]] [[عایشه]] است. خدیجه‌ای که روزی چندین بار خداوند بر فرشتگانش به خاطر او [[افتخار]] می‌کند مورد [[حسادت]] [[عایشه]] قرار می‌گیرد.

عایشه نقل می‌کند روزی [[پیامبر]] {{صل}} نام [[خدیجه]] را به میان آورد و او را [[ستایش]] کرد، من گفتم: پیرزنی چنین و چنان بوده، [[خدا]] بهتر از او را به تو داده است. پیامبر {{صل}} از گفته من آن‌قدر عصبانی شد که موهای جلوی سر او به حرکت درآمد بعد فرمود: خدا بهتر از خدیجه را به من نداده است؛ زیرا خدیجه موقعی به من [[ایمان]] آورد که [[مردم]] مخالف من بودند. موقعی مرا [[تصدیق]] نمود که دیگران مرا [[تکذیب]] می‌کردند و موقعی مرا [[شریک]] [[مال]] خود قرار داد که دیگران مرا [[محروم]] ساخته بودند و خدا از وی اولادی به من [[عنایت]] فرمود و از [[اولاد]] دیگران محروم ساخت<ref>استیعاب، مراجعات ص۳۶۶.</ref>.

== [[حسادت]] عایشه در برابر [[ام سلمه]] ==

== دعوای عایشه با [[صفیه]] ==

== دعوای عایشه با [[سوده بنت زمعه]] ==

البته [[حفصه]] نیز طبق اشاره قبلی به [[پشتیبانی]] از [[عایشه]] برمی‌خیزد، [[ام‌سلمه]] هم که ناظر بر جریان بوده به [[یاری]] سوده می‌شتابد و بدین‌سان چهار [[زن]] [[خشمگین]] رویاروی یکدیگر قرار می‌گیرند و در نتیجه کتک کاری آنها و سر و صدا بالا و بالاتر می‌رود! خبر به [[پیغمبر]] [[خدا]] می‌دهند که بانوانت به [[جان]] هم افتاده‌اند! آن [[حضرت]] می‌آید و خطاب به آنها می‌فرماید: وای بر شما! آخر شما را چه می‌شود؟ عایشه جواب می‌دهد: ای [[رسول خدا]]! مگر نشنیدی که سوده می‌خواند: عدی و [[تیم]] تبتغی من تحالف. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: وای بر شما! اشاره این [[شعر]] نه به تیم تو و نه به عدی اوست، بلکه مراد عدی و تیم از قبائل [[بنی‌تمیم]] است<ref>نقش عایشه در تاریخ اسلام، ص۸۲.</ref>.<ref>[[علی راجی|راجی، علی]]، [[مظلومیت پیامبر (کتاب)|مظلومیت پیامبر]] ص ۱۸۴.</ref>.

== [[حسادت]] عایشه در برابر [[اسماء دختر نعمان بن ابی‌الجون]] ==

پیامبر {{صل}} [[اسماء دختر نعمان]] را به همسری خود [[اختیار]] کرد و شب [[ازدواج]] او فرارسید، عایشه به اسماء گفت: پیامبر از زنی خوشحال می‌شود که وقتی وارد بر او می‌گردد آن زن بگوید: {{متن حدیث|أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْكَ‌}} از تو به خدا [[پناه]] می‌برم و غرض عایشه از این عمل این بود که پیامبر از ازدواج او منفور گردد و این زن بیچاره [[مؤمن]] از نظر رسول خدا بیفتد و گویا عایشه این مطلب را نسبت به رسول خدا جایز می‌دانسته، پیغمبر بر اسماء وارد شد و او طبق تعلیمی که یافته بود خطاب به رسول خدا گفت: از تو به خدا پناه می‌برم! رسول خدا با شنیدن سخن اسماء، آستینش را مقابل صورت خود گرفت و چهره در پس آن پنهان کرد و سه بار فرمود: به [[پناهگاه]] پناه بردی، آنگاه از اتاق بیرون آمد و فرمود: ابو [[اسید]] او را به خانواده‌اش بازگردان و دو قواره کرباس به او [[هدیه]] کن!

== [[حسادت]] [[عایشه]] در برابر ملیکه دختر کعب ==

== حسادت عایشه در برابر [[ماریه قبطیه]] ==

=== [[اتهام]] عایشه به ماریه ===

[[مقوقس]] [[پادشاه]] اسکندریه در سال ۷ (ﻫ.ق) کنیزی به نام ماریه با هزار مثقال طلا و ۲۰ پارچه [[لباس]] نرم و یک رأس قاطر به نام [[دلدل]] با الاغی به نام [[یعفور]] به رسم [[هدیه]] به وسیله [[حاطب بن ابی بلتعه]] برای [[پیامبر اکرم]] هدیه فرستاد و این ماریه [[جوان]] و [[زیبا]] بازار دیگر [[زنان پیامبر]] {{صل}} را تقریب کساد کرد و مورد [[محبت پیامبر]] {{صل}} قرار گرفت. مخصوصاً که عایشه عقیم و نازا بود و از ماریه پسری زیبا به نام ابراهیم به دنیا آمد و این موضوع سخت آتش حسادت را در [[دل]] عایشه برافروخت، تا اینکه ابراهیم از دنیا رفت.

عایشه در پوست خود نمی‌گنجید با کمال بی‌پروایی و بی‌علاقگی و بی‌ملاحظگی با اینکه [[پیامبر اکرم]] بسیار محزون بود، [[عایشه]] به [[حضرت]] عرض کرد: چه [[خبره]]؟ چرا این قدر برای ابراهیم [[ناراحتی]]؟ آخر او که پسر شما نبود، او پسر [[جریح]] قبطی بود. این جریح بود که گاه و بی‌گاه وقت و بی‌وقت به [[خانه]] [[ماریه]] می‌رفت و با او [[خلوت]] می‌کرد. (جریح غلامی بود خصی که [[پدر]] ماریه او را با وی به عنوان [[خادم]] به [[مدینه]] فرستاده بود) [[خدا]] می‌داند [[پیامبر]] {{صل}} از این سخن چه اندازه ناراحت شد. این حرفی است که یک نفر [[دشمن]] سرسخت و درجه یک ممکن است به پیامبر {{صل}} بزند! نه [[زن]] [[پیغمبر]]. آیا این [[اتهام]] ناروا [[قلب]] [[مطهر]] پیامبر {{صل}} را به درد نیاورد و عایشه مصداق {{عربی|یوذون الرسول}} نیست؟<ref>استیعاب، ترجمه ماریه؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۴۵۷، چاپ قدیم؛ اسد الغابه، ترجمه ماریه؛ حیوة الحیوان، ترجمه مقوقس؛ صحیح مسلم، آخر باب توبه بعد از حدیث افک.</ref>.

چند نفر از بزرگان [[شیعه]] از جمله [[علامه مجلسی]] در [[حیوة القلوب]] و [[علی بن ابراهیم]] و [[ابن بابویه]] از [[امیرالمؤمنین]] و [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده‌اند که [[آیات]] [[قذف]] در [[سوره نور]] در همین موضوع ابراهیم و ماریه و قذف عایشه نازل شده است.

مسلم در صحیح خود در آخر باب [[توبه]] گوید: این مردی که متهم به [[ام‌ولد]] [[رسول خدا]] بود، نامش جریح قبطی و [[غلام]] ماریه بود. البته مسلم نمی‌خواهد بگوید [[تهمت]] زننده عایشه بود لذا می‌گوید: متهم بود. مسلم می‌گوید: وقتی این حرف زده شد، پیغمبر برای اینکه شاید عایشه ببیند الان یک نفر [[مسلمان]] بی‌جهت کشته می‌شود، شاید عایشه از گفته خودش [[عدول]] کند؛ لذا مقابل عایشه با کمال [[خشم]] فرمود: [[یا علی]] این [[شمشیر]] را بگیر و برو جریح را بکش و سرش را بیاور! علی {{ع}} کلمه‌ای بدین معنی عرض کرد که یا [[رسول الله]] این امر را فوری انجام دهم یا با [[تجسس]] و [[تأنی]]؟ فرمود: بلکه با تجسس و [[تأنی]]. علی {{ع}} [[شمشیر]] را گرفت و [[جریح]] را که در گودال آبی مشغول آب تنی بود بیرون آورد و [[خدمت]] [[رسول خدا]] آورد.

== مظلومیت‌های [[پیامبر]] {{صل}} در اذیت‌های [[حفصه]] و عایشه ==

پیامبر {{صل}} از بعضی از [[زن‌ها]] و [[همسران]] خود [[اذیت]] و [[آزار]] بسیاری دید، از جمله از طرف حفصه و عایشه [[زیاد]] [[ناراحتی]] می‌دید، چنانکه [[قرآن]] بیان می‌کند و [[بخاری]] در صحیح خود تصریح کرده {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ لِمَ تُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ لَكَ تَبْتَغِي مَرْضَاتَ أَزْوَاجِكَ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«ای پیامبر! چرا چیزی را که خداوند بر تو حلال کرده است برای کسب خشنودی همسرانت حرام می‌داری؟ و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره تحریم، آیه ۱.</ref>. بعضی از [[مفسران]] در [[شأن نزول آیه]] گفته‌اند: یکی از روزها نوبت [[حفصه]] بود که [[پیامبر]] {{صل}} در اتاق وی رفت. حفصه گفت: با پدرم کاری دارم، اجازه دهید به [[خانه]] پدرم بروم. [[حضرت]] هم اجازه فرمود، وقتی اتاق [[خلوت]] شد پیامبر {{صل}} به سراغ [[ماریه قبطیه]] فرستاد و در اتاق حفصه با او همبستر شد. حفصه از خانه [[پدر]] مراجعت کرد در را بسته دید، پشت در نشست در باز شد، پیامبر {{صل}} از اتاق خارج شد و [[ماریه]] را نیز در اتاق خود [[مشاهده]] نمود. حفصه شروع به پرخاش کرد! آری برای چنین منظوری به من اجازه دادی وگرنه اجازه نمی‌دادی! [[کنیز]] خود را به خانه آوردی در روزی که مخصوص من است، آن هم در بستر من با او همبستر گشتی و [[احترام]] مرا منظور نکردی. پیامبر {{صل}} برای آنکه صدای او را کوتاه کند و جار و جنجالی به راه نیفتد. فرمود: خاموش باش برای رضای تو کنیزی را که [[خدا]] بر من [[حلال]] کرده بود بر خود [[حرام]] کردم ولی این مطلب نزد تو [[امانت]] باشد و به سایر [[زنان]] اظهار نکن<ref>مجمع البیان، ج۱۰، ص۳۱۳.</ref>.

همین که پیامبر {{صل}} از خانه بیرون رفت، حفصه دیوار مشترک بین اتاق خود و اتاق [[عایشه]] را کوبید و گفت: مژده که پیامبر ماریه قبطیه را بر خود حرام ساخت و از [[شر]] او ایمن شدیم و یکی از رقبایمان کم شد. در این وقت این [[آیه]] نازل شد {{متن قرآن|وَإِذْ أَسَرَّ النَّبِيُّ إِلَى بَعْضِ أَزْوَاجِهِ...}}؛ یعنی وقتی که پیامبر {{صل}} سری را نزد بعضی از همسرانش به امانت نهاد و او آن سر را افشا کرد و خدا بر پیامبرش آشکار ساخت.

پیامبر {{صل}} به برخی [[اعتراض]] کرد و از بعضی درگذشت، وقتی که [[حفصه]] اظهار داشت و از [[پیامبر]] {{صل}} پرسید: کی به شما خبر داد؟ [[حضرت]] فرمود: خدای [[دانا]] و [[آگاه]] به من خبر داد<ref>مجمع البیان، ج۱۰، ص۳۱۳.</ref>.

[[پیامبر اکرم]] گرچه تمایلی به [[ازدواج]] با [[حفصه دختر عمر]] نداشت؛ ولی چون عمر به [[ابابکر]] و عثمان پیشنهاد ازدواج با دخترش را داده بود و آنها نپذیرفته بودند، عمر به عنوان [[شکایت]] و [[گلایه]] نزد پیامبر {{صل}} آمد و پیشنهاد ضمنی ازدواج با حفصه را به [[رسول خدا]] رساند و پیامبر {{صل}} با [[کراهت]] قبول کرد و در ماجرایی که منجر به [[طلاق]] او از طرف پیامبر {{صل}} گردید، رسول خدا طبق مصالحی مجدداً به او [[رجوع]] کرد. عمر به حفصه می‌گوید: دختر! تو به [[عایشه]] نگاه نکن او رسول خدا را می‌آزارد، به [[خدا]] من می‌دانم [[پیغمبر]] تو را [[دوست]] ندارد و اگر به خاطر من نبود رجوع نمی‌کرد.

حفصه نیز مانند عایشه زندگیش پر از [[توطئه]] و [[حسادت]] و [[کینه‌توزی]] با [[زنان]] و مردان بود، با این تفاوت که عایشه در کینه‌ورزی‌هایش بسیار [[زیرک]] بود ولی حفصه آن زرنگی را نداشت. عمر درباره [[رفتار]] و دیدگاه پیامبر {{صل}} نسبت به زنان می‌گوید: به خدا قسم که در [[جاهلیت]] زنان را هیچ می‌انگاشتیم، تا اینکه [[خداوند]] درباره زنان آیاتی نازل فرمود و برایشان [[حقوقی]] در نظر گرفت. من مشغول انجام دادن کاری بودم که همسرم به من گفت: چنان و چنین کن! به او گفتم: تو را چه به این [[کارها]] و اصلاً چرا اینجایی؟ و چرا در کار من دخالت می‌کنی؟

[[زنان پیامبر]] {{صل}} عموماً، حفصه خصوصاً از [[پیامبر]] {{صل}} چیزهایی مطالبه می‌کردند و طالب [[تجمل]] و زینت‌های [[دنیایی]] شدند و [[گفتگو]] در این باره میان [[حضرت]] و [[زنان]] به درازا کشید، تا جایی که یک [[روز]] میان پیامبر {{صل}} و حفصه [[مشاجره]] و [[نزاع]] شد. پیامبر {{صل}} فرمود: اگر خواهی مردی میان خود [[حاکم]] قرار دهیم؟ حفصه گفت: آری! پیامبر {{صل}} به سراغ عمر فرستاد. وقتی وارد شد پیامبر {{صل}} به حفصه فرمود: حرف بزن و ادعای خود را بگو. حفصه گفت: یا [[رسول الله]] شما سخن بگویید ولی راست بگو. عمر با شنیدن این جمله سیلی محکمی به صورت دخترش نواخت. همین که سیلی دوم را زد، پیامبر {{صل}} فرمود: عمر دست نگهدار!

عمر به دخترش گفت: ای [[دشمن خدا]]، رسول خدا جز کلمه راست نگوید. اگر در محضر پیامبر {{صل}} نبود آن قدر تو را می‌زدم که بمیری! با همه اینها حفصه و همراهانش دست از گفته و تقاضای خود برنداشتند و پیامبر {{صل}} یک ماه تمام در اتاق کوچک فوقانی و دور از زنان به سر می‌برد تا [[آیه]] نازل شد: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ إِنْ كُنْتُنَّ تُرِدْنَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا}}<ref>«ای پیامبر! به همسرانت بگو: اگر خواستار زندگی این جهان و آرایه‌های آن هستید بیایید شما را برخوردار سازم و با شیوه‌ای نیکو رهایتان کنم» سوره احزاب، آیه ۲۸.</ref>. پس از [[نزول]] این آیه زنان با [[مشورت]] طولانی گفتند: خدا و رسولش را [[انتخاب]] می‌کنیم<ref>مجمع البیان، ج۸، ص۳۵۲.</ref>.

عمر می‌گوید: قبل از [[اسلام]] [[مردم]] [[مکه]] بر زنان‌شان مسلط بودند، ولی زنان [[مدینه]] بر مردان [[تسلط]] داشتند. وقتی زنان مکه با زنان مدینه مخلوط شدند، از اخلاق‌شان کسب کرده به روی مردان می‌ایستادند. روزی با همسرم خشونتی کرده بودم او در مقابلم ایستاد و جواب می‌گفت، دست بالا بردم تا ادبش کنم! گفت: چرا [[زنان پیامبر]] {{صل}} جوابش را می‌دهند با اینکه از تو بهتر است؟ گفتم: ای وای که [[حفصه]] دخترم [[عاقبت بخیر]] نشد. بعد نزد حفصه رفتم، از ماجرا پرسیدم، گفت: آری گاهی اوقات [[پیامبر]] {{صل}} یک [[روز]] تمام بر بعضی از [[زنان]] خشمناک است، گفتم به عمل [[دختر ابوبکر]] [[مغرور]] مشو که او مورد علاقه پیامبر {{صل}} است و از او [[تحمل]] می‌کند آنچه را که از غیر او تحمل نمی‌کند<ref>سفینة البحار، ماده حفص.</ref>.

کتب [[اهل سنت]] مشابه این [[جسارت]] به پیامبر {{صل}} را از [[عایشه]] هم نقل کرده‌اند.

غزالی<ref>در ص۱۳۵، ج۲، احیاء العلوم باب ۳ کتاب اداب النکاح.</ref> چندین خبر در [[مذمت]] عایشه نقل نموده که از جمله مقابله او با [[رسول خدا]] و [[قضاوت]] [[ابوبکر]] است<ref>در ج۷، ص۱۱۶، کنزالعمال هم آورده.</ref>. [[ابابکر]] به [[ملاقات]] دخترش عایشه رفت، چون بین پیامبر {{صل}} و عایشه [[دلتنگی]] شده بود. ابوبکر را به قضاوت‌طلبید در وقت [[سخن گفتن]]، عایشه کلمات اهانت‌آمیز می‌گفت، ضمناً به آن [[حضرت]] عرض می‌کرد در گفتار و کردارت [[عدالت]] را پیشه کن. چنان این حرف اهانت‌آمیز در ابوبکر مؤثر شد که سیلی [[سختی]] به صورت دخترش زد که [[خون]] بر جامه‌اش سرازیر شد.

غزالی در همین باب النکاح می‌گوید: ابابکر وارد شد به [[منزل]] دخترش، فهمید که رسول خدا از عایشه دلتنگ است، گفت آنچه میان شما واقع شده بگو تا من قضاوت کنم. پیامبر {{صل}} به عایشه فرمود: {{متن حدیث|تکلمین او اُکلم؟}} تو حرف می‌زنی با من حرف بزنم؟ در جواب گفت: {{متن حدیث|بَلْ تَكَلَّمْ وَ لَا تَقُلْ إِلَّا حَقّاً}} شما حرف بزن ولی فقط حرف [[حق]] بزن. در جمله دیگر از کلامش به حضرت گفت: {{متن حدیث|انت الذی تزعم انک نبی الله}} تو [[گمان]] می‌کنی [[پیغمبر]] [[خدا]] هستی؟ آیا این جملات [[طعن]] به [[مقام نبوت]] نیست؟ مگر عایشه، پیامبر {{صل}} را بر [[حق]] نمی‌دانست که این‌گونه با [[رسول خدا]] سخن می‌گوید؟<ref>احیاء العلوم، ج۲، ص۴۳؛ الطرائف، ج۱، ص۲۹۳.</ref>.

در [[جنگ جمل]] وقتی علی {{ع}} در محل ذیقار فرود آمد، [[عایشه]] نامه‌ای به [[حفصه]] این‌گونه نوشت: به تو خبر دهم که علی در ذیقار فرود آمده و از [[ترس]] در آنجا توقف نموده است. چون شنیده که [[جمعیت]] ما زیاد است. نه می‌تواند پیش برود و نه برگردد. حفصه [[کنیزان]] خود را خواست و دستور داد چنگ و ساز بنوازند و اشعاری در [[ذم]] [[امیرالمؤمنین]] بخوانند از جمله: {{عربی|ما الخبر ما الخبر - علی فی سفر - کالفرس الاشقر - أن تقدم عقر - و ان تاخر نحر}}. یعنی: علی در [[سفر]] است، مثل اسب ابلق است، اگر جلو برود گزیده می‌شود، اگر عقب بماند کشته می‌شود. [[ام کلثوم دختر علی]] {{ع}} از داستان با خبر شد، [[لباس]] پوشیده در میان یک عده از [[زنان]] [[بنی‌هاشم]] به طور ناشناس وارد شد و پس از لحظه‌ای نقاب از صورت برگرفت. حفصه [[خجالت]] کشید و کلمه [[استرجاع]] به زبان راند. [[ام کلثوم]] فرمود: [[تظاهر]] شما علیه امیرالمؤمنین تازگی ندارد تو و عایشه همان کسانی هستید که بر برادرش رسول خدا تظاهر نمودید و علیه او [[قیام]] کردید، تا آنکه [[خداوند]] آیه‌ای درباره شما نازل فرمود. حفصه گفت: [[خدا]] تو را [[رحمت]] کند، بس است از [[بدگویی]] من دست بردار! من [[توبه]] نمودم و شروع به [[استغفار]] کرد و دستور داد [[نامه]] عایشه را پاره کردند<ref>سفینة البحار، ماده حفص، ج۲، ص۲۷۲.</ref>.

حمیدی در کتاب، الجمع بین الصحیحین، در [[حدیث]] ۱۰۲ از [[مسند]] عایشه [[روایت]] کرده که گفت: [[پیامبر]] گاهی که نزد [[زینب بنت جحش]] می‌رفت، [[زینب]] او را نگاه می‌داشت و از عسلی که تهیه کرده بود [[خدمت]] پیامبر می‌آورد، این سخن به [[گوش]] عایشه رسید و بر او گران آمد، می‌گوید: من با حفصه قرار گذاشتیم که هر وقت پیامبر نزدیک ما آمد فوراً بگوییم آیا صمغ «مغافیر» خورده‌ای؟ و [[پیامبر]] {{صل}} [[مقید]] بود که هرگز بوی نامناسبی از دهان یا لباسش استشمام نشود، بلکه به عکس [[اصرار]] داشت، همیشه [[خوشبو]] و [[معطر]] باشد! به این ترتیب روزی پیامبر نزد [[حفصه]] آمد او این سخن را به پیامبر گفت.

== [[مکر]] [[عایشه]] در [[جانشینی]] پدر ==

امروز [[روز]] آخر [[عمر پیامبر]] {{صل}} است. [[اتحاد]] [[شومی]] که در کنار [[کعبه]] [[پیمان]] بسته بودند که اجازه ندهند تا [[خلافت]] در [[بیت]] [[پیامبر اکرم]] باقی بماند، با [[زیرکی]] هر چه تمام‌تر از [[فرصت]] استفاده می‌کنند و زمینه‌های [[اجتماعی]] را به نفع خود مهیا می‌سازند. ابتداء [[پیامبر]] {{صل}} را از [[نوشتن]] سفارش کتبی در مورد علی مانع شدند، سپس پیامبر {{صل}} را در اعزام [[سپاه اسامه]] ناکام گذاشتند و امروز صبح چند [[ساعت]] قبل از [[وفات رسول خدا]] با نیروی نفوذی که در بیت [[نبوت]] دارند به جای [[رسول خدا]] در [[محراب]] قرار گرفته با [[مردم]] [[نماز جماعت]] می‌خوانند تا سند موجهی برای تصاحب خلافت غاصبانه‌شان باشد.

عایشه می‌خواست این [[افتخار]] [[اقامه نماز]] [[جماعت]] در [[جانشینی پیامبر]] {{صل}} به نام پدرش در [[تاریخ]] ثبت شود تا مؤیدی بر نقشه‌های بعدی آنها باشد.

[[اسید ابن طاوس]] در طرایف سی و سوم از [[عیسی]] [[روایت]] کرده که از [[امام کاظم]] {{ع}} پرسیدم مردم بسیار می‌گویند که پیامبر {{صل}} ابوبکر را امر کرد که با مردم نماز بخواند، بعد از آن به عمر امر فرمود. پس [[امام کاظم]] {{ع}} سر به زیر انداخت بعد از آن فرمود: چنین نیست که می‌گویند و تو ای [[عیسی]] در امور بسیار دقت می‌کنی و قانع نمی‌شوی مگر به [[کشف]] آنها. عرض کردم: [[پدر]] و مادرم به فدایت باد، سوال نکردم از تو مگر از چیزی که بدین من نفع بخشد. به [[اندیشه]] آنکه مبادا [[گمراه]] شوم و ندانم و چه کسی را مثل تو بیابم که [[حقیقت]] حال برایم روشن کند.

پس [[امام]] فرمود: چون [[مرض]] [[پیامبر]] {{صل}} سنگین شد سر خود را در دامن علی گذاشت و او را اغمایی عارض شد و هنگام [[نماز]] رسید و بانک [[اذان]] بلند شد. [[عایشه]] بیرون آمد و گفت: یا [[عمر]] بیرون رو و بر [[مردم]] نماز بخوان! عمر گفت: ای عایشه پدرت اولی است از من. عایشه گفت: راست گفتی و لکن پدرم مردی است تن پرور و نمی‌خواهم که مردم بر او [[هجوم]] آورند! تو نماز بخوان. عمر گفت: [[ابوبکر]] نماز بخواند و من به [[حمایت]] او می‌ایستم و اگر مردم به او هجوم آرند من ایشان را کفایت می‌کنم. پس عایشه ابوبکر را گفت: برو و با مردم نماز بخوان و عمر ایستاده و مردم را کفایت خواهد کرد و محمد را غشوه‌ای عارض شده و من [[گمان]] می‌کنم که از این عشوه به هوش نیاید و او را افاقه حاصل نشود و علی مشغول است و تاب مفارقت او را ندارد.

اکنون بشتاب به نماز قبل از آنکه به هوش آید و اگر به هوش آمد گمان آن دارم که علی را به نماز امر کند و من دیشب از ابتدای آن می‌شنیدم که با علی [[راز]] می‌گفت و در آخر سخن به او فرموده: {{متن حدیث|الصلوة الصلوة}}. گوید: ابوبکر به قصد نماز بیرون آمد و مردم از [[نماز خواندن]] با او [[انکار]] داشتند و گمان کردند که به امر پیامبر {{صل}} است. [[تکبیر]] نماز را گفتند ولی آن‌قدر تاخیر افتاد که [[پیامبر]] {{صل}} به هوش آمد و فرمود: عباس را حاضر کنید! پس عباس و علی پیامبر {{صل}} را برداشتند و به [[مسجد]] آوردند و پیامبر {{صل}} نشسته با [[مردم]] [[نماز]] خواند بعد از آن او را برداشتند بر بالای [[منبر]] گذاشتند و دیگر بعد از آن به منبر نرفت و تمام [[اهل مدینه]] از [[مهاجرین]] و [[انصار]] جمع شدند، حتی [[دختران]] [[خانه‌نشین]].

بعضی گریان و بعضی نالان و بعضی {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ}} گویان و پیامبر {{صل}} قدری [[خطبه]] می‌خواند و مدتی از خطبه بازمی‌ماند و از جمله سخنانی که در آن خطبه فرمود این بود که: ای مهاجرین و انصار و سایر کسانی که امروز در این [[ساعت]] حضور دارید! باید هر کس حضور دارد سخنان مرا به غایبین برساند و بدانید که من [[خلیفه]] و [[جانشین]] خود قرار دادم در میان شما [[کتاب خدا]] را که [[نور]] و [[هدایت]] در اوست و تبیان هر چیزی و [[خداوند]] هیچ چیز را در آن به جا نگذاشته و آن [[حجت]] خداست بر شما و خلیفه کردم در میان شما [[علم]] اکبر، علم [[دین]] و [[نور هدایت]] [[وصی]] خود [[علی بن ابیطالب]] را.

اگر [[پیغمبر]]، [[ابابکر]] را به [[امامت جماعت]] [[انتخاب]] کرده بود، آمدن خودش به [[مسجد]] با حال نقاهت چه معنی داشت؟ و اگر انتخاب نکرده بود برای چه هنوز پیغمبر [[حیات]] داشت ابابکر پیش دستی کرد؟ ابابکر [[منتظر]] [[مرگ]] پیغمبر و در صدد فراهم ساختن مقدمات کار [[خلافت]] بوده است که با این به مسجد آمدن پیغمبر تمام رشته‌ها پنبه شده است.

علی {{ع}}، شخص [[عایشه]] را عامل این صحنه‌سازی معرفی کرده است. به این معنی که این عایشه بود که به شخصی دستور داد که [[ابوبکر]] را بگوید تا با [[مردم]] [[نماز]] بخواند. اما پس از آن، [[رسول خدا]] شخصاً در آخرین رمق، در حالی که بر بازوی علی تکیه داده بود، بیرون آمد و در [[محراب]] ایستاد و پس از اینکه خود با مردم نمار گزارد به [[خانه]] برگشت و [[آفتاب]] بالا آمده بود که از [[دنیا]] [[رحلت]] فرمود.

علی {{ع}} عایشه را متهم می‌کرد که کارگردان اصلی این صحنه‌سازی شخص او بوده و اساس و پایه آن را وی نهاده است. بارها این موضوع را با [[یاران]] خود هنگامی که دور یکدیگر جمع می‌شدند بیان کرده و می‌گفت: بی‌خود نبود که رسول خدا به [[حفصه]] و عایشه در همین مورد به خصوص گفت: شما چون رفیقه‌های کوچک یوسفید! [[حضرت]] می‌خواست تا بدین وسیله [[نفرت]] و [[انزجار]] خود را از کاری که کرده بودند برساند و مخصوصاً [[خشم]] خود را به عایشه نموده باشد و پیغمبر [[خدا]] چون به نیات آنها [[آگاهی]] داشت با تنی رنجور شخصاً بیرون شد و با باز گردانیدن ابوبکر از محراب، امامت را تا آخرین لحظات حیات خود به عهده گرفت و با این عمل خود کوشید تا نقش عایشه را در [[زمینه‌چینی]] خلافت پدرش ابوبکر خنثی کرده باشد<ref>نقش عایشه در تاریخ اسلام، ص۱۰۳.</ref>.

[[آیت الله بهجت]] در ادامه فرمود: آیا [[پیامبر]] {{صل}} امر کرد که [[ابوبکر]] با [[مردم]] به جای ایشان نماز بخواند و به عنوان نایب خویش تعیین کرد و بعد خودش به مسجد رفت؟ یا اصلاً امری و فرمانی در کار نبود و او از پیش خود رفت؟ عایشه این جریان را این گونه نقل کرده است:

# همه مردم به ابوبکر [[اقتدا]] کردند و ابوبکر به [[پیغمبر]]<ref>صحیح بخاری، ج۱، ص۱۶۲، ۱۶۷، ۱۷۵.</ref>.

# همه به [[حضرت رسول]] اقتدا کردند حتی خود ابوبکر<ref>صحیح بخاری، ج۱، ص۱۶۷ و ۱۷۴.</ref>.

در اینکه آیا ابوبکر [[نماز صبح]] را به [[جماعت]] به جا آورد یا نه موضوعی اختلافی است. گرچه [[صحت]] آن [[تأیید]] نشده است ولی [[اهل سنت]] قائلند که نماز اقامه شده است و بر اساس این [[اعتقاد]] است که تبعات سنگینی را بر این [[نماز]] بار کرده‌اند و از این نماز و [[امام جماعت]]، سوژه‌ای درست کرده و قداستی آفریده‌اند تا [[غصب خلافت]] پس از [[پیامبر]] {{صل}} را هم توجیه کنند.

وقتی باند [[نفاق]] تشکیلاتی عمل کند و اهرم‌های فشار را به دست داشته باشد و از سرعت عمل در اشغال موقعیت‌ها برخوردار باشد، قطعاً [[تبلیغات]] را هم به نفع خود قبضه می‌کند و لذا آنها می‌گویند: از طرف [[عایشه]] دستور داده که [[ابوبکر]] با [[مردم]] نماز بخواند (اگر قائل به [[خواندن نماز]] باشیم که آنها در تبلیغات‌شان اعلام کردند) همین نماز همه را غافل‌گیر کرد و به [[شبهه]] انداخت و همان دستاوریز شد تا آنجا که آن را [[ناسخ]] [[حدیث غدیرخم]] وانمود کردند، چنانکه یکی از [[انصار]] در [[سقیفه]] درباره ابوبکر گفت: کسی را که [[پیغمبر]] در [[دین]] بر ما مقدم کرد، آیا ما در دنیای خود او را مقدم نداریم؟ این تقدیم در دین عبارت از همان نمازی بود که از اندرون [[خانه پیامبر]] {{صل}} پیغام داده شد که پیغمبر فرموده است: ابوبکر به جای من نماز بخواند.

پس موضوع [[غدیر]] فراموش نشده بود ولی حوادثی که پیش آمد یا پیش آوردند آن را کهنه کرد و به همین جهت بود که علی {{ع}} با [[فاطمه]] {{س}} و [[حسنین]] شب‌ها در [[خانه]] [[مهاجرین]] و انصار می‌رفتند که [[حدیث غدیر]] را به آنها گوشزد کنند و آنها به علی {{ع}} می‌گفتند: چرا پیش از [[بیعت با ابوبکر]] یادآوری ننمودی.

# او دومین نفر است که در خانه پیغمبر [[دفن]] شده.

# دومین نفر است که با [[پیغمبر]] در [[نماز]] بود.

# نفر دوم است که بر [[مردم]] نماز خوانده در موقعی که پیغمبر پس از آن [[وفات]] یافت.  

# او نفر دوم است که [[لقب]] [[صدیق]] را در این [[امت]] گرفته.

[[مؤمن]] طاق گفت: پسر ابی خدره من برای تو ثابت می‌کنم که علی {{ع}} از [[ابابکر]] و تمام [[اصحاب]] پیغمبر بهتر است با همین امتیازاتی که برای ابابکر شمردی و [[اثبات]] می‌کنم که این امتیازات برای ابابکر [[عیب]] و [[نقص]] است و برای تو ثابت می‌کنم که [[واجب]] است که پیرو علی شوی و از او [[اطاعت]] کنی با سه دلیل از [[قرآن]] با اشاره و توصیف از [[پیغمبر اکرم]] با تصریح و نام بردن و از [[عقل]] با [[اندیشه]] و [[تفکر]].

قرار شد [[ابراهیم نخعی]] و [[اسحاق سبیعی]] و [[سلیمان بن مهران]] داور این بحث و [[مناظره]] باشند و [[قضاوت]] کنند. [[ابوجعفر]] مؤمن طاق گفت: پسر ابی خدره بگو ببینم پیغمبر {{صل}} خانه‌ای را که [[خداوند]] به او نسبت داده و [[نهی]] نموده از اینکه بدون اجازه داخل نشوند به عنوان [[میراث]] برای بازماندگان خود نهاده یا [[صدقه]] است بر تمام [[مسلمانان]]، هر کدام را مایلی [[انتخاب]] کن.

سپس گفت: شما می‌دانید که [[پیغمبر]] {{صل}} دستور داد درهای تمام کسانی که به [[مسجد]] باز می‌شد ببندند مگر در [[خانه علی]]. [[ابوبکر]] تقاضا کرد یک سوراخ برایش باز بگذارند تا از آن سوراخ پیغمبر را ببیند قبول نکرد. عمویش عباس از این جریان ناراحت شد. پیغمبر {{صل}} خطبه‌ای ایراد کرد در آن [[سخنرانی]] فرمود: [[خداوند]] امر کرد به [[موسی]] و [[هارون]] که برای [[قوم]] خود در [[مصر]] [[خانه]] بسازند، دستور داد که در مسجد آنها شخص جنب نخوابد و با [[زنان]] نزدیک نشوند مگر موسی و هارون و [[فرزندان]] آنها.

علی نسبت به من مانند هارون است نسبت به موسی و فرزندانش چون فرزندان هارون، [[حلال]] نیست برای هیچ کس که در مسجد پیغمبر با زنان همبستر شود و یا جنب در آنجا به سر برد مگر برای علی و فرزندانش، همه قبول کرده گفتند: صحیح است. [[مؤمن]] طاق گفت: پسر ابی‌خدره یک چهارم دینت از بین رفت این خود امتیازی بود برای علی {{ع}} که هیچ کس همتا و مانند او نبود اما اینکه [[ابابکر]] نفر دوم بود در [[غار]] با پیغمبر، بگو ببینم خداوند [[سکینه]] و [[آرامش]] را بر [[مؤمنین]] و پیغمبر در غیر [[نماز]] نازل نموده؟ [[ابن ابی‌خدره]] گفت: آری.

مؤمن طاق گفت: پس در این صورت خداوند در غار بر او سکینه و آرامش نازل نکرده و [[حزن]] و [[اندوه]] او را یادآور شده است. ولی [[علی بن ابی طالب]] همان شب در بستر پیغمبر {{صل}} خوابیده بود و [[جان]] خویش را در راه پیغمبر در کف نهاده [[مقام]] او از [[دوست]] تو که در غار با خود پیغمبر بود (باز هم ناراحت و محزون بود) بالاتر است. گفتند: صحیح است.

مؤمن طاق گفت: پسر ابی‌خدره نصف [[دین]] تو از بین رفت. اما اینکه ابابکر دومین نفر است که [[لقب]] [[صدیق]] یافته. خداوند بر ابابکر [[واجب]] نموده که [[طلب آمرزش]] کند برای علی بن ابی طالب در این [[آیه]]: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ جَاءُوا مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونَا بِالْإِيمَانِ...}}<ref>«و کسانی که پس از آنان آمده‌اند می‌گویند: پروردگارا! ما و برادران ما را که در ایمان از ما پیشی گرفته‌اند بیامرز» سوره حشر، آیه ۱۰.</ref>. این لقبی که برای [[ابابکر]] ادعا می‌کنی چیزی است که [[مردم]] برایش تراشیده‌اند کسی را که [[قرآن]] [[گواهی]] به [[صدق]] و [[راستگویی]] او داده و او را [[تصدیق]] کرده بالاتر از کسی است که مردم برایش چنین لقبی بگذارند. علی {{ع}} در [[منبر]] [[بصره]] فرمود: {{متن حدیث|أَنَا الصِّدِّيقُ الْأَكْبَرُ آمَنْتُ قَبْلَ أَنْ‌يُؤْمِنَ أَبُو بَكْرٍ وَ صَدَقْتُ قَبْلَهُ قَالَ النَّاسُ صَدَقْتَ}}؛ من [[صدیق]] اکبرم قبل از ابابکر [[ایمان]] آوردم و پیش از او تصدیق به [[رسالت پیامبر]] کردم مردم همه گفتند راست می‌گویی.

[[مؤمن]] طاق گفت: پسر ابی‌خدره سه چهارم دینت از بین رفت اما اینکه گفتی [[نماز]] بر مردم خوانده ادعایی برای [[دوست]] خود کردی که ثابت نشد و به انجام نرسید، این امتیاز به [[تهمت]] نزدیک‌تر از [[فضیلت]] و [[مقام]] است. اگر این [[نماز خواندن]] به [[دستور پیغمبر]] بود او را از نماز جلوگیری نمی‌کرد مگر نمی‌دانی وقتی ابابکر جلو ایستاد که نماز بخواند [[پیغمبر اکرم]] {{صل}} بیرون آمد و جلو ایستاد و نماز خواند و [[ابوبکر]] را مانع شده و کنار زد. این نماز از دو صورت خارج نیست یا دسیسه‌ای بود که انجام داد همین که [[پیامبر]] متوجه [[حیله]] او گردید با [[ناراحتی]] و شدت [[بیماری]] که داشت بیرون آمد و نگذاشت نماز بخواند تا بعد همین کار را دلیل بر موقعیت و مقام خود نگیرد و آنها مجبور شوند از قبول کردن.

وجه دوم اینکه بگوییم خود [[پیغمبر]] او را [[مأمور]] کرده بود و به او واگذار نموده بود مانند رساندن [[سوره]] [[برائت]] که ابتدا به ابابکر داد [[جبرئیل]] نازل شد و گفت: نه باید خودت یا یکی از افراد خانواده‌ات باشد، جریان نماز هم همین طور بوده در هر دو صورت دلالت بر [[ذم]] ابابکر می‌نماید؛ زیرا آنچه پنهان بود و دیگران نمی‌دانستند [[کشف]] گردید این خود دلیل آشکاری است بر اینکه [[ابابکر]] [[لیاقت]] [[خلافت]] را بعد از [[پیغمبر]] نداشت و نه مورد [[اعتماد]] بود در [[امور دینی]]، گفتند: راست می‌گویی. [[مؤمن]] طاق گفت: پسر ابی‌خدره تمام دینت از بین رفت با این مدحی که کردی [[رسوا]] شدی. حاضرین به [[ابوجعفر]] مؤمن طاق گفتند: حالا دلیلی که در مورد [[اطاعت]] کردن از علی {{ع}} گفتی بیاور.

مؤمن طاق گفت: از [[قرآن]] که او را توصیف نموده این [[آیه]] {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و با راستگویان باشید!» سوره توبه، آیه ۱۱۹.</ref><ref>احتجاج، ج۲، ص۳۸۰.</ref>. علی {{ع}} را دارای این صفت می‌یابیم که در این آیه [[خداوند]] فرموده: {{متن قرآن|وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِينَ الْبَأْسِ}}<ref>«و به ویژه شکیبایان در سختی و رنج و در هنگامه کارزار، آنها راستگویند» سوره بقره، آیه ۱۷۷.</ref> یعنی آنهایی که در [[جنگ]] و [[رنج]] شکیبایند {{متن قرآن|أُولَئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ}}<ref>«آنها راستگویند و آنانند که به راستی پرهیزگارند» سوره بقره، آیه ۱۷۷.</ref> تمام [[امت اسلام]] [[اجماع]] دارند بر اینکه این صفت‌ها [[شایسته]] علی {{ع}} است زیرا او هرگز در جنگ فرار نکرد با اینکه دیگران چندین مرتبه فرار نمودند.

همه گفتند: راست گفتی. اما چیزی که پیغمبر {{صل}} تصریح به نام او نموده است این است که فرمود: {{متن حدیث|إِنِّي تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ مَا إِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِي كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِي أَهْلَ بَيْتِي فَإِنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ قَوْلُهُ صإِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِي كَمَثَلِ سَفِينَةِ نُوحٍ مَنْ رَكِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِقَ وَ مَنْ تَقَدَّمَهَا مَرَقَ وَ مَنْ لَزِمَهَا لَحِقَ}}؛ من میان شما در [[امانت]] گرانبها می‌گذارم که تا وقتی چنگ به دامن آن دو داشته باشید [[گمراه]] نخواهید شد بعد از من [[کتاب خدا]] و خانواده‌ام آن دو از یکدیگر جدا نمی‌شوند تا وقتی در [[حوض کوثر]] پیش من آیند و این فرمایش دیگر [[پیغمبر]] که فرمود: مثل [[اهل بیت]] من همچون [[کشتی نوح]] است هر که سوار آن شد [[نجات]] یافت و هر که کناره گرفت [[غرق]] شد و هر که بر آنها مقدم شود [[گمراه]] است کسی که چنگ به آنها زند به مقصود می‌رسد.

پس کسی که چنگ به دامن اهل بیت پیغمبر زند [[هدایت یافته]] و سبب [[هدایت]] دیگران می‌شود طبق فرمایش خود پیغمبر {{صل}} و هر که چنگ به دامن دیگران زند گمراه و [[گمراه کننده]] است. حاضرین گفتند: راست می‌گویی.

اما [[دلیل عقلی]] اینکه تمام [[دنیا]] و [[مردم]] پیرو عالم و دانشمند هستند، ما می‌بینیم [[ملت]] [[مسلمان]] بر این معنی اتفاق و [[اجماع]] دارند که علی [[داناترین]] [[اصحاب پیامبر]] بود و همه مردم از او استفاده می‌کردند و محتاج به او بودند، اما علی {{ع}} به هیچ کدام آنها احتیاج نداشت این یک [[واقعیت]] انکارناپذیر است. دلیل اینکه باید از عالم [[پیروی]] کرد در [[قرآن]] این [[آیه]] است {{متن قرآن|أَفَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لَا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدَى فَمَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ}}<ref>«آیا آنکه به حقّ رهنمون می‌گردد سزاوارتر است که پیروی شود یا آنکه راه نمی‌یابد مگر آنکه راه برده شود؟ پس چه بر سرتان آمده است؟ چگونه داوری می‌کنید؟» سوره یونس، آیه ۳۵.</ref><ref>احتجاج طبرسی، ص۲۰۵.</ref>.

[[رده:همسران پیامبر خاتم]]