رابطه نهج البلاغه با قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

*به موجب ارتباط پیش‌گفته، [[علی]] {{ع}} [[شاگرد]] خاص [[رسول خدا]] {{صل}} شد و به مجرد [[نزول]] آیاتی از [[قرآن]]، [[پیامبر]] {{صل}} او را فراخواند و تنزیل و [[تأویل قرآن]] را به او آموخت. [[رسول خدا]] {{صل}} علاوه بر آن به‌صورت روزانه فرصتی در [[اختیار]] [[علی]] {{ع}} قرار می‌داد که سؤالات خود را با آن [[حضرت]] در میان بگذارد یا در [[انتظار]] [[آموزش]] مستقیم [[پیامبر]] {{صل}} قرار گیرد و [[سخن امام علی]] {{ع}} که {{متن حدیث|كنتُ إذا سألتُه فأَجابَني و إِذا سَكَتُّ ابتَدأَني}} <ref>هرگاه سؤال می‌کردم، پاسخم می‌داد و هرگاه ساکت بودم، خود شروع به [[آموزش]] من می‌کرد.</ref> [[شاهد]] این مطلب است. نیز این سخن که: {{متن حدیث|إِنَّ رَبّي وَهَبَ لي قلْباً عَقُولاً و لِساناً سَئُولاً}}<ref>همانا پروردگارم قلبی بسیار [[عاقل]] و دوراندیش و زبانی بسیار پرسشگر به من بخشیده است.</ref> حکایت از [[اشتیاق]] مداوم [[علی]] {{ع}} در پرسش از [[پیامبر]] {{صل}} و حافظه قوی در به‌خاطرسپاری شنیده‌ها دارد و [[روایات]] واردشده درباره [[آیه]] {{متن قرآن|وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ}}<ref>«تا آن را برایتان یادکردی کنیم و گوش‌های نیوشنده آن را به گوش گیرند» سوره حاقه، آیه ۱۲.</ref> (و گوش‌های آماده و [[آگاه]] آن را دریابند و فراگیرند) حکایت از آن دارد که در پی دعای [[پیامبر]] {{صل}} [[علی]] {{ع}} از چنان حافظه‌ای برخوردار شد که هرگز شنیده‌های خود از [[رسول خدا]] {{صل}} را از یاد [[نبرد]]. به این ترتیب وجود [[علی]] {{ع}} ظرف [[دانش]] [[قرآنی]] [[رسول خدا]] {{صل}} قرار گرفت و پشتوانه اصلی آن بزرگوار در ایراد [[خطبه‌ها]]، صدور [[نامه‌ها]] و ارائه حکمت‌ها شد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 411-412.</ref>.