مخالفان امام علی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از آن‌که [[مراسم]] بیعت به پایان رسید، [[طلحه]] و [[زبیر]] نزد [[امام]] آمده، خواستار مشارکت در امر حکومت شدند<ref>تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۷۹ – ۱۸۰.</ref> و چنین ادعا کردند که بیعت آنان از آغاز به همین [[انگیزه]] بوده است<ref>ابن قتیبه، الامامة والسیاسه، ج۱، ص۵۱.</ref>، و باید در [[امور حکومتی]] با آنان رای‌زنی کند<ref>نهج البلاغه، خطبة ۲۰۵؛ المجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۳۲، ص۵۰.</ref>. اما پاسخ‌های منطقی [[امیرمؤمنان]]، این مقصود را برای آنان دست نایافتنی می‌نمود. از این رو، از امام خواستند تا دست‌کم برخی از مناطق، همچون [[بصره]] و [[کوفه]]<ref>البلاذری، احمد، انساب الاشراف، ج۳، ص۱۸؛ و ر.ک: مصنفات الشیخ المفید، ج۱، الجمل، ص۱۶۴.</ref> را به آنان واگذارد و ستمی را که در [[زمان عثمان]] بر آنان رفته است، جبران نماید<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۲۳۱.</ref>. امام در برابر این پیشنهاد، یادآور شد که تنها کسانی را به [[زمامداری]] بر می‌گزیند که به [[دین]] باوری و [[امانت‌داری]] شان [[اطمینان]] یابد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۲۳۱.</ref>. این سخنان، بذر [[نومیدی]] را در [[دل]] [[طلحه]] و [[زبیر]] پاشید و [[اندیشه]] [[براندازی]] [[حکومت]] نوپای [[امام علی]]{{ع}} را در [[ذهن]] آنان پرورانید<ref>ر.ک: ابن قتیبه، الامامة و السیاسه، ج۱، ص۵۱- ۵۲؛ مصنفات الشیخ المفید، ج۱، الجمل، ص۱۶۴.</ref>.

هر یک از دوتن کار را برای خود [[امید]] می‌دارد، دیده بدان دوخته و رفیقش را به حساب نمی‌آرد. نه پیوندی باخدا دارند و نه با وسیلتی روی بدو می‌آرند. هر یک [[کینه]] دیگری را در دل دارد، و زوداکه پرده از آن بردارد. به [[خدا]] اگر بدان چه می‌خواهند برسند، این، [[جان]] آن را از تن بیرون سازد و آن، این را از پا دراندازد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۸، ص۱۴۴.</ref>.