انسان در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

#به [[شهادت]] [[قرآن کریم]]، تمامی [[عالم هستی]] برای [[آدمی]] خلق شده -: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَكُمْ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً}}<ref>«آیا ندیده‌اید که خداوند آنچه را در آسمان‌ها و در زمین است برای شما رام کرد و نعمت‌های آشکار و پنهان خود را بر شما تمام کرد؟» سوره لقمان، آیه ۲۰.</ref> -؛ و او خود برای [[عبادت]] [[حضرت حق]] آفریده شده است: {{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ}}<ref>«و پریان و آدمیان را نیافریدم جز برای آنکه مرا بپرستند» سوره ذاریات، آیه ۵۶.</ref>. گویا مراد از این [[آیه]]، رسیدن [[آدمی]] به [[مقام عبودیّت]] است؛ از این‌رو [[امام]]{{ع}} جمله "تا [[عبادت]] کنند" را به معنای: "تا به [[معرفت]] نائل آیند"، [[تفسیر]] فرموده‌اند<ref>علل الشرائع، ج۱، ص۹.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۹۷-۹۸.</ref>.