رابطه نهج البلاغه با قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

*از سوی دیگر در [[نهج البلاغه]] نیز [[قرآن‌شناسی]] [[جایگاه]] بلند و ارجمندی دارد و [[علی]] {{ع}} در خطبه‌های بسیاری درباره اوصاف [[قرآن]] و نقش آن در [[هدایت]] [[انسان]] و [[جامعه]] سخن رانده است. سراسر [[نهج البلاغه]] شاهدی بر [[شناخت]] [[جایگاه]] [[قرآن]] در بیانات [[علی]] {{ع}} است. اما در خطبه‌های ۱، ۸۳، ۱۱۰، ۱۲۵، ۱۳۳، ۱۵۸، ۱۵۶، ۱۷۶، ۱۸۳، ۱۹۸ و [[حکمت]] ۳۱۳، شناسایی اوصاف و [[خواص]] هدایتی [[قرآن]] بیشتر قابل ملاحظه است. در این [[خطبه‌ها]] گاه [[حضرت]] با استناد به [[آیات قرآن]] و گاه بدون اشاره به [[قرآن]] و تنها از زبان خود به ذکر [[ویژگی‌های قرآن]] پرداخته است. قلم قاصر است که در عباراتی محدود به بررسی [[جایگاه]] [[قرآن]] در [[نهج البلاغه]] بپردازد و در این خصوص، پژوهش‌های خاصی سامان یافته است<ref>از جمله نک: نفیسی، کتاب قرآن و علوم و معارف آن در نهج البلاغه</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 425.</ref>.

*به‌طور خلاصه [[علی]] {{ع}} در بیانات خود هم بر [[اعجاز قرآن]] به‌عنوان [[حجّت]] بالغه [[الهی]] نظر داشته<ref>سیدرضی، خطبه ۱۸۳</ref> و وجوهی از [[اعجاز قرآن]] از جمله اختلاف‌ناپذیری [[قرآن]]<ref>سیدرضی، خطبه ۱۸</ref>، [[جامعیت قرآن]] و حقایق تمام‌شدنی آن<ref>سیدرضی خطبه ۱۹۸</ref>، [[اخبار]] [[قرآن]] از [[غیب]] و حوادث آینده<ref>سیدرضی، خطبه ۱۵۸ و حکمت ۳۱۳</ref> و شافی و [[هدایتگر]] بودن آن<ref>سیدرضی، خطبه ۱۱۰</ref> را مورد بحث قرار داده و هم در زمینه نقش [[قرآن]] در [[هدایت]] [[انسان]] و [[جامعه]] به تفصیل سخن رانده و [[قرآن]] را نوری [[وصف]] می‌کند که خاموش‌شدنی نیست و دریایی از حقایق که قعر آن قابل [[درک]] نخواهد بود<ref>سیدرضی، خطبه ۱۹۸</ref>. [[علی]] {{ع}} [[آیات قرآن]] را دارای صنوف مختلفی از جمله [[ناسخ و منسوخ]]، [[عام و خاص]]، [[مطلق و مقید]]، [[پندها]] و مثل‌ها، مجمل و مفسّر<ref>سیدرضی، خطبه اول و خطبه ۲۱۰</ref> می‌داند که البته هر صنفی از [[آیات قرآن]] در جای خود اهمیتی در [[هدایتگری]] دارد و هر کس متناسب با آگاهی‌های خود می‌تواند آن را [[درک]] کند و در این میان، هیچ‌کس جز [[اهل بیت پیامبر]] {{صل}} از همه [[اسرار]] [[قرآن]] [[آگاه]] نخواهد بود<ref>سیدرضی، خطبه دوم</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 425.</ref>.

== منابع ==