حارث بن عبدالله بن وهب دوسی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{امامت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر | عنوان مدخل = حارث بن عبدالله بن وهب دوسی | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} == آشنایی اجمالی == وی و پدرش با هفتاد تن از تیره دوس، از قبیله ازد یمن، در وفدی حضور رسول خدا{{صل}} رسیدند. حارث تا پایا...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهامزدایی |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر | | موضوع مرتبط = اصحاب پیامبر | ||
خط ۱۱: | خط ۱۰: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{مدخل وابسته}} | {{مدخل وابسته}} | ||
*[[ازد]] (قبیله) | * [[ازد]] (قبیله) | ||
*[[عبدالرحمن بن مغراء بن حارث دوسی]] (نوه) | * [[عبدالرحمن بن مغراء بن حارث دوسی]] (نوه) | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | {{پایان مدخل وابسته}} | ||
خط ۲۳: | خط ۲۲: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | [[رده:اصحاب پیامبر]] |
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۳
آشنایی اجمالی
وی و پدرش با هفتاد تن از تیره دوس، از قبیله ازد یمن، در وفدی حضور رسول خدا(ص) رسیدند. حارث تا پایان عمر در مدینه در کنار حضرت ماند و پدرش به منطقه سراة از یمن بازگشت[۱]. حارث دارای محصولات فراوان بود[۲]. او در نبرد یرموک شرکت کرد و پس از آن در فلسطین ماندگار شد و در نبرد صفین با عنوان فرماندهی پیادگان فلسطین در کنار معاویه جنگید[۳] و سرانجام در زمان خلافت معاویه مُرد[۴]. حارث جد عبدالرحمن بن مغراء بن حارث دوسی، ابو زهیر کوفی رازی (مستقر در قریه ماشهران ری) محدث و قاضی اردن است[۵].[۶]
جستارهای وابسته
- ازد (قبیله)
- عبدالرحمن بن مغراء بن حارث دوسی (نوه)
منابع
پانویس
- ↑ بخاری، التاریخ الکبیر، ج۵، ص۳۵۵؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۵۷.
- ↑ ابونعیم، معرفة الصحابه، ج۲، ص۸۰۹؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۱، ص۴۵۲ و از او ابن اثیر، اسد الغابه، ج۱، ص۶۲۱ و ابن حجر، الاصابه، ج۱، ص۶۷۶.
- ↑ منقری، وقعة صفین، ص۲۰۷، از حارث بن خالد ازدی به عنوان فرمانده پیادگان فلسطین نام برده است.
- ↑ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۱، ص۴۵۲.
- ↑ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۳۵، ص۴۵۵.
- ↑ حسینیان مقدم، حسین، مقاله «حارث بن عبدالله بن وهب دوسی»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص ۴۷۴.