شرح صدر در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[))
 
(۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = شرح صدر
| عنوان مدخل  = [[شرح صدر]]
| مداخل مرتبط = [[شرح صدر در قرآن]] - [[شرح صدر در حدیث]] - [[شرح صدر در نهج البلاغه]] - [[شرح صدر در اخلاق اسلامی]] - [[شرح صدر در فقه سیاسی]] - [[شرح صدر در جامعه‌شناسی اسلامی]] - [[شرح صدر در معارف و سیره نبوی]]
| پرسش مرتبط  =
}}


{{ولایت}}
== روایات مربوطه ==
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "در یکی از مواردی که [[موسی]] {{ع}} مشغول [[نصیحت]] [[یاران]] خود بود، یکی از آنان برخاست و پیراهن خود را چاک نمود. در آن حال [[خداوند]] به او [[وحی]] فرمود که: ای [[موسی]]! به این مرد بگو پیراهن خود را چاک نکن، بلکه [[قلب]] خود را برای من فراخ و گشاده گردان"<ref>{{متن حدیث| عَنْ حَفْصِ بْنِ غِيَاثٍ عَنِ الصَّادِقِ {{ع}} قَالَ: بَيْنَا مُوسَى بْنُ عِمْرَانَ يَعِظُ أَصْحَابَهُ‌ إِذْ قَامَ‌ رَجُلٌ‌ فَشَقَ‌ قَمِيصَهُ‌ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ يَا مُوسَى قُلْ لَهُ لَا تَشُقَّ قَمِيصَكَ وَ لَكِنِ اشْرَحْ لِي عَنْ قَلْبِكَ}}؛ بحار الأنوار، ج۱۳، ص۳۵۲.</ref>؛
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[شرح صدر]]''' است. "'''[[شرح صدر]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: "چون [[خداوند]] [[اراده]] نماید که بنده‌ای را به کمال رساند، در [[قلب]] او نقطه‌ای سفید پدید آرد و قلبش را شنوا فرماید و فرشته‌ای را بر او گمارد که او را [[یاری]] کند؛ و چون برای بنده‌ای مقدّر فرماید که او را به کمال نرساند، در [[قلب]] او نقطه‌ای سیاه پدید آرد و قلبش را کَر گرداند و [[شیطانی]] را بر او گمارد تا او را [[گمراه]] سازد" <ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَيْراً نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً بَيْضَاءَ وَ فَتَحَ مَسَامِعَ قَلْبِهِ وَ وَكَّلَ بِهِ مَلَكاً يُسَدِّدُهُ وَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ سُوءاً نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً سَوْدَاءَ وَ سَدَّ مَسَامِعَ قَلْبِهِ وَ وَكَّلَ بِهِ شَيْطَاناً يُضِلُّهُ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۲۱۴.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۲، ص ۲۱۰-۲۱۱.</ref>.
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[شرح صدر در قرآن]] - [[شرح صدر در حدیث]] - [[شرح صدر در نهج البلاغه]] - [[شرح صدر در اخلاق اسلامی]] - [[شرح صدر در معارف دعا و زیارات]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[شرح صدر (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


==روایات مربوطه==
== منابع ==
#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "در یکی از مواردی که [[موسی]]{{ع}} مشغول [[نصیحت]] [[یاران]] خود بود، یکی از آنان برخاست و پیراهن خود را چاک نمود. در آن حال [[خداوند]] به او [[وحی]] فرمود که: ای [[موسی]]! به این مرد بگو پیراهن خود را چاک نکن، بلکه [[قلب]] خود را برای من فراخ و گشاده گردان"<ref>{{متن حدیث| عَنْ حَفْصِ بْنِ غِيَاثٍ عَنِ الصَّادِقِ{{ع}} قَالَ: بَيْنَا مُوسَى بْنُ عِمْرَانَ يَعِظُ أَصْحَابَهُ‌ إِذْ قَامَ‌ رَجُلٌ‌ فَشَقَ‌ قَمِيصَهُ‌ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ يَا مُوسَى قُلْ لَهُ لَا تَشُقَّ قَمِيصَكَ وَ لَكِنِ اشْرَحْ لِي عَنْ قَلْبِكَ}}؛ بحار الأنوار، ج۱۳، ص۳۵۲.</ref>؛
{{منابع}}
#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "چون [[خداوند]] [[اراده]] نماید که بنده‌ای را به کمال رساند، در [[قلب]] او نقطه‌ای سفید پدید آرد و قلبش را شنوا فرماید و فرشته‌ای را بر او گمارد که او را [[یاری]] کند؛ و چون برای بنده‌ای مقدّر فرماید که او را به کمال نرساند، در [[قلب]] او نقطه‌ای سیاه پدید آرد و قلبش را کَر گرداند و [[شیطانی]] را بر او گمارد تا او را [[گمراه]] سازد" <ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَيْراً نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً بَيْضَاءَ وَ فَتَحَ مَسَامِعَ قَلْبِهِ وَ وَكَّلَ بِهِ مَلَكاً يُسَدِّدُهُ وَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ سُوءاً نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً سَوْدَاءَ وَ سَدَّ مَسَامِعَ قَلْبِهِ وَ وَكَّلَ بِهِ شَيْطَاناً يُضِلُّهُ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۲۱۴.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۲، ص ۲۱۰-۲۱۱.</ref>.
 
==منابع==
* [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۲''']]
* [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۲ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۲''']]
{{پایان منابع}}


==پانویس==
== پانویس ==
{{یادآوری پانویس}}
{{پانویس}}
{{پانویس2}}


[[رده: مدخل]]
[[رده: مدخل]]
[[رده: شرح صدر]]
[[رده: شرح صدر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۷

روایات مربوطه

  1. امام صادق (ع) فرمودند: "در یکی از مواردی که موسی (ع) مشغول نصیحت یاران خود بود، یکی از آنان برخاست و پیراهن خود را چاک نمود. در آن حال خداوند به او وحی فرمود که: ای موسی! به این مرد بگو پیراهن خود را چاک نکن، بلکه قلب خود را برای من فراخ و گشاده گردان"[۱]؛
  2. امام صادق (ع) فرمودند: "چون خداوند اراده نماید که بنده‌ای را به کمال رساند، در قلب او نقطه‌ای سفید پدید آرد و قلبش را شنوا فرماید و فرشته‌ای را بر او گمارد که او را یاری کند؛ و چون برای بنده‌ای مقدّر فرماید که او را به کمال نرساند، در قلب او نقطه‌ای سیاه پدید آرد و قلبش را کَر گرداند و شیطانی را بر او گمارد تا او را گمراه سازد" [۲][۳].

منابع

پانویس

  1. « عَنْ حَفْصِ بْنِ غِيَاثٍ عَنِ الصَّادِقِ (ع) قَالَ: بَيْنَا مُوسَى بْنُ عِمْرَانَ يَعِظُ أَصْحَابَهُ‌ إِذْ قَامَ‌ رَجُلٌ‌ فَشَقَ‌ قَمِيصَهُ‌ فَأَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ يَا مُوسَى قُلْ لَهُ لَا تَشُقَّ قَمِيصَكَ وَ لَكِنِ اشْرَحْ لِي عَنْ قَلْبِكَ»؛ بحار الأنوار، ج۱۳، ص۳۵۲.
  2. « عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَيْراً نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً بَيْضَاءَ وَ فَتَحَ مَسَامِعَ قَلْبِهِ وَ وَكَّلَ بِهِ مَلَكاً يُسَدِّدُهُ وَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ سُوءاً نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً سَوْدَاءَ وَ سَدَّ مَسَامِعَ قَلْبِهِ وَ وَكَّلَ بِهِ شَيْطَاناً يُضِلُّهُ»؛ اصول کافی، ج۲، ص۲۱۴.
  3. مظاهری، حسین، دانش اخلاق اسلامی، ج۲، ص ۲۱۰-۲۱۱.