شماتت در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==)) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = شماتت | |||
| عنوان مدخل = شماتت | |||
| مداخل مرتبط = [[شماتت در قرآن]] - [[شماتت در فقه اسلامی]] - [[نفی شماتت در معارف دعا و زیارات]] - [[نفی شماتت در معارف و سیره سجادی]] - [[نفی شماتت در معارف و سیره نبوی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[شماتت]]: [[خشنودی]] از اتفاق ناخوشایند رخ داده برای دیگری. | [[شماتت]]: [[خشنودی]] از اتفاق ناخوشایند رخ داده برای دیگری. | ||
اظهار [[شادمانی]] از بلایی که برای [[برادر دینی]] ([[مؤمن]]) رخ داده [[حرام]] است. <ref>جواهر الکلام، ج۴۱، ص:۵۸</ref> در [[حدیثی]] از [[امام صادق]]{{ع}} آمده است: "کسی که برادر دینی خود را بر [[گرفتاری]] ایکه برایش پیش آمده شماتت کند، از [[دنیا]] نمیرود، مگر آنکه بدان گرفتاری [[مبتلا]] شود". و در حدیثی دیگر از [[رسول خدا]]{{صل}} آمده است: "نسبت به برادر دینی خود اظهار شماتت مکن که (اگر چنین کنی) [[خداوند]] او را مورد [[لطف]] و [[مرحمت]] خود قرار داده و تو را مبتلا میگرداند"<ref>وسائل الشیعة، ج۳، ص:۲۶۶</ref> | اظهار [[شادمانی]] از بلایی که برای [[برادر دینی]] ([[مؤمن]]) رخ داده [[حرام]] است. <ref>جواهر الکلام، ج۴۱، ص:۵۸</ref> در [[حدیثی]] از [[امام صادق]] {{ع}} آمده است: "کسی که برادر دینی خود را بر [[گرفتاری]] ایکه برایش پیش آمده شماتت کند، از [[دنیا]] نمیرود، مگر آنکه بدان گرفتاری [[مبتلا]] شود". و در حدیثی دیگر از [[رسول خدا]] {{صل}} آمده است: "نسبت به برادر دینی خود اظهار شماتت مکن که (اگر چنین کنی) [[خداوند]] او را مورد [[لطف]] و [[مرحمت]] خود قرار داده و تو را مبتلا میگرداند"<ref>وسائل الشیعة، ج۳، ص:۲۶۶</ref> | ||
شماتت کردن [[مسلمان]] موجب [[تعزیر]] است<ref>کتاب السرائر، ج۳، ص:۵۳۰.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۴، صفحه ۷۲۳.</ref> | شماتت کردن [[مسلمان]] موجب [[تعزیر]] است<ref>کتاب السرائر، ج۳، ص:۵۳۰.</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۴، صفحه ۷۲۳.</ref> | ||
| خط ۲۰: | خط ۲۲: | ||
[[رده:شماتت]] | [[رده:شماتت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۹
این مدخل زیرشاخهٔ بحث شماتت است. شماتت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: شماتت در قرآن - شماتت در فقه اسلامی - نفی شماتت در معارف دعا و زیارات - نفی شماتت در معارف و سیره سجادی - نفی شماتت در معارف و سیره نبوی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
شماتت: خشنودی از اتفاق ناخوشایند رخ داده برای دیگری.
اظهار شادمانی از بلایی که برای برادر دینی (مؤمن) رخ داده حرام است. [۱] در حدیثی از امام صادق (ع) آمده است: "کسی که برادر دینی خود را بر گرفتاری ایکه برایش پیش آمده شماتت کند، از دنیا نمیرود، مگر آنکه بدان گرفتاری مبتلا شود". و در حدیثی دیگر از رسول خدا (ص) آمده است: "نسبت به برادر دینی خود اظهار شماتت مکن که (اگر چنین کنی) خداوند او را مورد لطف و مرحمت خود قرار داده و تو را مبتلا میگرداند"[۲]
شماتت کردن مسلمان موجب تعزیر است[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ جواهر الکلام، ج۴۱، ص:۵۸
- ↑ وسائل الشیعة، ج۳، ص:۲۶۶
- ↑ کتاب السرائر، ج۳، ص:۵۳۰.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۴، صفحه ۷۲۳.