شماتت در فقه اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

شماتت: خشنودی از اتفاق ناخوشایند رخ داده برای دیگری.

اظهار شادمانی از بلایی که برای برادر دینی (مؤمن) رخ داده حرام است. [۱] در حدیثی از امام صادق (ع) آمده است: "کسی که برادر دینی خود را بر گرفتاری ای‏که برایش پیش آمده شماتت کند، از دنیا نمی‌‏رود، مگر آنکه بدان‏ گرفتاری مبتلا شود". و در حدیثی دیگر از رسول خدا (ص) آمده است: "نسبت به برادر دینی خود اظهار شماتت مکن که (اگر چنین کنی) خداوند او را مورد لطف و مرحمت خود قرار داده و تو را مبتلا می‏‌گرداند"[۲]

شماتت کردن مسلمان موجب تعزیر است[۳].[۴]

منابع

پانویس

  1. جواهر الکلام، ج۴۱، ص:۵۸
  2. وسائل الشیعة، ج۳، ص:۲۶۶
  3. کتاب السرائر، ج۳، ص:۵۳۰.
  4. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۴، صفحه ۷۲۳.