کهانت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
جز (جایگزینی متن - '\=\=\sپانویس\s\=\=↵\{\{پانویس\}\}\n\n\[\[رده\:(.*)در\sقرآن\]\]' به '== پانویس == {{پانویس}}') |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{نبوت}} | {{نبوت}} | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = کهانت | |||
| عنوان مدخل = [[کهانت]] | |||
| مداخل مرتبط = [[کهانت در قرآن]] - [[کهانت در حدیث]] - [[کهانت در کلام اسلامی]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
در این بحث از چند جهت قابل طرح و بررسی است، یکی اعلام [[مصونیت]] و [[پاک]] بودن [[پیامبر]] از هرگونه [[کهانت]] از طرف [[خداوند]] است. دیگری تفاوت ماهیت کار [[انبیا]] با [[کاهنان]] و [[کهانت]] است. او شاعر نیست و سزاوار [[شاعری]] هم نیست. {{متن قرآن|وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنْبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَقُرْآنٌ مُبِينٌ}}<ref>«و به او شعر نیاموختیم و در خور او (نیز) نیست، این (کتاب) جز پند و قرآنی روشن نیست» سوره یس، آیه ۶۹.</ref> او کاهن نیست و جنی را هم در [[اختیار]] ندارد که سخنانش متکی به [[کهانت]] و [[یاری]] از [[جن]] باشد. | در این بحث از چند جهت قابل طرح و بررسی است، یکی اعلام [[مصونیت]] و [[پاک]] بودن [[پیامبر]] از هرگونه [[کهانت]] از طرف [[خداوند]] است. دیگری تفاوت ماهیت کار [[انبیا]] با [[کاهنان]] و [[کهانت]] است. او شاعر نیست و سزاوار [[شاعری]] هم نیست. {{متن قرآن|وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنْبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَقُرْآنٌ مُبِينٌ}}<ref>«و به او شعر نیاموختیم و در خور او (نیز) نیست، این (کتاب) جز پند و قرآنی روشن نیست» سوره یس، آیه ۶۹.</ref> او کاهن نیست و جنی را هم در [[اختیار]] ندارد که سخنانش متکی به [[کهانت]] و [[یاری]] از [[جن]] باشد. | ||
#{{متن قرآن|فَذَكِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ}}<ref>«بنابراین پند بده که تو، به (برکت) نعمت پروردگارت نه پیشگویی و نه دیوانه» سوره طور، آیه ۲۹.</ref>. | #{{متن قرآن|فَذَكِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ}}<ref>«بنابراین پند بده که تو، به (برکت) نعمت پروردگارت نه پیشگویی و نه دیوانه» سوره طور، آیه ۲۹.</ref>. | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۳: | ||
'''نکات:''' | '''نکات:''' | ||
بدان سبب که [[شعر]] و [[کهانت]] از نمودهایی بود که در زمان [[نزول]] [[رسالت]] بسیار شیوع داشت، و [[شاعران]] و [[کاهنان]] در میان [[مردم]] از طبقه صاحبان [[فرهنگ]] و [[فهم]] محسوب می‌شدند، و در آن هنگام که [[خدا]] [[قرآن]] را از این که برخاسته از [[افکار]] فهمیده‌ترین افراد [[اجتماع]] بوده باشد، [[نفی]] می‌کند، در واقع آن را از این که ساخته احدی از افراد [[مردم]] بوده باشد [[نفی]] کرده است. هر [[فرهنگی]] که [[انسان]] فراهم آورد، از یکی از دو راه یا از هر دو راه با هم به دست می‌آورد: یا ذاتی است و برخاسته از [[عقل]] و [[خیال]] او است همچون [[شعر]]، و یا از طریق دیگران به او می‌رسد همچون کاهنی که در آن فرد [[افکار]] خود را از نیروهایی که با او اتصال پیدا می‌کنند، همچون [[شیاطین]] و [[جن]]، با صرف نظر از صحت و [[خطا]]، به دست می‌آورد. و [[قرآن]] که این هر دو را طرد می‌کند، خود تأکیدی بر آن است که [[رسالت]] از جانب خود [[رسول]]{{صل}} و هیچ مصدر دیگری جز خدای عزّوجلّ نمی‌تواند به او برسد<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۵۵۷.</ref>. | بدان سبب که [[شعر]] و [[کهانت]] از نمودهایی بود که در زمان [[نزول]] [[رسالت]] بسیار شیوع داشت، و [[شاعران]] و [[کاهنان]] در میان [[مردم]] از طبقه صاحبان [[فرهنگ]] و [[فهم]] محسوب می‌شدند، و در آن هنگام که [[خدا]] [[قرآن]] را از این که برخاسته از [[افکار]] فهمیده‌ترین افراد [[اجتماع]] بوده باشد، [[نفی]] می‌کند، در واقع آن را از این که ساخته احدی از افراد [[مردم]] بوده باشد [[نفی]] کرده است. هر [[فرهنگی]] که [[انسان]] فراهم آورد، از یکی از دو راه یا از هر دو راه با هم به دست می‌آورد: یا ذاتی است و برخاسته از [[عقل]] و [[خیال]] او است همچون [[شعر]]، و یا از طریق دیگران به او می‌رسد همچون کاهنی که در آن فرد [[افکار]] خود را از نیروهایی که با او اتصال پیدا می‌کنند، همچون [[شیاطین]] و [[جن]]، با صرف نظر از صحت و [[خطا]]، به دست می‌آورد. و [[قرآن]] که این هر دو را طرد می‌کند، خود تأکیدی بر آن است که [[رسالت]] از جانب خود [[رسول]] {{صل}} و هیچ مصدر دیگری جز خدای عزّوجلّ نمی‌تواند به او برسد<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۵۵۷.</ref>. | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم''']] | # [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۴۰
این مدخل زیرشاخهٔ بحث کهانت است. کهانت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: کهانت در قرآن - کهانت در حدیث - کهانت در کلام اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
در این بحث از چند جهت قابل طرح و بررسی است، یکی اعلام مصونیت و پاک بودن پیامبر از هرگونه کهانت از طرف خداوند است. دیگری تفاوت ماهیت کار انبیا با کاهنان و کهانت است. او شاعر نیست و سزاوار شاعری هم نیست. 
وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنْبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَقُرْآنٌ مُبِينٌ
[۱] او کاهن نیست و جنی را هم در اختیار ندارد که سخنانش متکی به کهانت و یاری از جن باشد.
فَذَكِّرْ فَمَا أَنْتَ بِنِعْمَتِ رَبِّكَ بِكَاهِنٍ وَلَا مَجْنُونٍ
[۲].- إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ * وَلَا بِقَوْلِ كَاهِنٍ قَلِيلًا مَا تَذَكَّرُونَ * تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ[۳]
نکات: بدان سبب که شعر و کهانت از نمودهایی بود که در زمان نزول رسالت بسیار شیوع داشت، و شاعران و کاهنان در میان مردم از طبقه صاحبان فرهنگ و فهم محسوب می‌شدند، و در آن هنگام که خدا قرآن را از این که برخاسته از افکار فهمیده‌ترین افراد اجتماع بوده باشد، نفی می‌کند، در واقع آن را از این که ساخته احدی از افراد مردم بوده باشد نفی کرده است. هر فرهنگی که انسان فراهم آورد، از یکی از دو راه یا از هر دو راه با هم به دست می‌آورد: یا ذاتی است و برخاسته از عقل و خیال او است همچون شعر، و یا از طریق دیگران به او می‌رسد همچون کاهنی که در آن فرد افکار خود را از نیروهایی که با او اتصال پیدا می‌کنند، همچون شیاطین و جن، با صرف نظر از صحت و خطا، به دست می‌آورد. و قرآن که این هر دو را طرد می‌کند، خود تأکیدی بر آن است که رسالت از جانب خود رسول (ص) و هیچ مصدر دیگری جز خدای عزّوجلّ نمی‌تواند به او برسد[۴].
منابع
پانویس
- ↑ «و به او شعر نیاموختیم و در خور او (نیز) نیست، این (کتاب) جز پند و قرآنی روشن نیست» سوره یس، آیه ۶۹.
- ↑ «بنابراین پند بده که تو، به (برکت) نعمت پروردگارت نه پیشگویی و نه دیوانه» سوره طور، آیه ۲۹.
- ↑ «که این (قرآن) بازخوانده فرستاده‌ای گرامی است * و نه گفتار پیشگوست؛ اندک پند می‌پذیرید * فرو فرستاده‌ای از سوی پروردگار جهانیان است» سوره حاقه، آیه ۴۰-۴۳.
- ↑ سعیدیان‌فر، محمد جعفر و ایازی، سید محمد علی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم، ج۲، ص ۵۵۷.