طوی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{نبوت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = طوی | عنوان مدخل = طوی | مداخل مرتبط = طوی در قرآن - طوی در تاریخ اسلامی | پرسش مرتبط = }} == مقدمه == {{متن قرآن|إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى}}<ref>«بی‌گمان این...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
|||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
==طوی در [[منابع تفسیری]]== | ==طوی در [[منابع تفسیری]]== | ||
از گفته | از گفته برای مراجع و علمای بزرگ چنین استفاده می‌شود که {{متن قرآن|طُوًى}} اسم یا صفت است برای «الوادی» مانند {{متن قرآن|مَكَانًا سُوًى}}<ref>آیت الله طالقانی، «جایگاهی هموار» سوره طه، آیه ۵۸.</ref>. وادی ایکه نامش طوی یا دارای پیچ و خم است یا صفت برای مفعول مطلق مستفاد از «المقدس» یا از «ناداه» است: [[وادی مقدس]] مضاعف و پی‌درپی<ref>پرتوی از قرآن، ص۸۹.</ref>. | ||
[[مفسر]] عالیقدری چون [[علامه طباطبایی]] [[اعتقاد]] دارد: طوی اسمی است برای وادی مقدس این نظر در [[مجمع البیان]] فی [[تفسیر القرآن]]<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۱۶، ص۱.</ref>، [[تفسیر]] آسان<ref>تفسیر آسان، ج۱۱، ص۲۸۰.</ref>، تفسیر [[علیین]]<ref>تفسیر علیین، ص۳۱۳.</ref> و [[تفسیر نمونه]]<ref>تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۱۶۹.</ref> مذکور است همچنین مرحوم محمد تقی شریعتی ضمن بیان اسم خاص بودن طوی بیابان [[پاک]] و وادی مقدس از [[سرزمین شام]] را در بردارنده دامنه [[کوه سینا]] به نام «طوی» دانسته است<ref>ر.ک: تفسیر نوین، جزء سی‌ام، ص۴۳.</ref>. | [[مفسر]] عالیقدری چون [[علامه طباطبایی]] [[اعتقاد]] دارد: طوی اسمی است برای وادی مقدس این نظر در [[مجمع البیان]] فی [[تفسیر القرآن]]<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۱۶، ص۱.</ref>، [[تفسیر]] آسان<ref>تفسیر آسان، ج۱۱، ص۲۸۰.</ref>، تفسیر [[علیین]]<ref>تفسیر علیین، ص۳۱۳.</ref> و [[تفسیر نمونه]]<ref>تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۱۶۹.</ref> مذکور است همچنین مرحوم محمد تقی شریعتی ضمن بیان اسم خاص بودن طوی بیابان [[پاک]] و وادی مقدس از [[سرزمین شام]] را در بردارنده دامنه [[کوه سینا]] به نام «طوی» دانسته است<ref>ر.ک: تفسیر نوین، جزء سی‌ام، ص۴۳.</ref>. | ||
پس از آنکه [[حضرت موسی]] چند سال در [[مدین]] [[خدمت]] [[شعیب]] را نموده با اجازه آن [[حضرت]] عازم [[سفر]] به [[مصر]] شد برای [[ملاقات]] [[مادر]] و برادرش [[هارون]] و با عیال خود [[صفورا]] دختر شعیب{{ع}} و اطفال خویش و گوسفندانی که در آن مدت مالک شده بود رهسپار گردید و چون به وادی و [[سرزمین]] طوی که [[کوه]] طور آنجاست رسید [[شب جمعه]] بود و هوا بسیار سرد و تاریک و [[زمین]] پر از یخ. عیالش را درد زائیدن گرفت با آنکه ره را هم گم کرده بود و گوسفندانش متفرق شده بودند ناگهان از جانب کوه طور آتشی را [[مشاهده]] نمود ناچار به [[خانواده]] خود گفت درنگ نمائید من آتشی که [[امید]] [[فرج]] در آن است [[مشاهده]] نمودم چون نزدیک شد ندای [[خداوند]] را شنید<ref>حسن مصطفوی، تفسیر روشن با بیان قاطع در تغییر لغات و حقایق، ج۳، ص۳۲۴.</ref>. | پس از آنکه [[حضرت موسی]] چند سال در [[مدین]] [[خدمت]] [[شعیب]] را نموده با اجازه آن [[حضرت]] عازم [[سفر]] به [[مصر]] شد برای [[ملاقات]] [[مادر]] و برادرش [[هارون]] و با عیال خود [[صفورا]] دختر شعیب{{ع}} و اطفال خویش و گوسفندانی که در آن مدت مالک شده بود رهسپار گردید و چون به وادی و [[سرزمین]] طوی که [[کوه]] طور آنجاست رسید [[شب جمعه]] بود و هوا بسیار سرد و تاریک و [[زمین]] پر از یخ. عیالش را درد زائیدن گرفت با آنکه ره را هم گم کرده بود و گوسفندانش متفرق شده بودند ناگهان از جانب کوه طور آتشی را [[مشاهده]] نمود ناچار به [[خانواده]] خود گفت درنگ نمائید من آتشی که [[امید]] [[فرج]] در آن است [[مشاهده]] نمودم چون نزدیک شد ندای [[خداوند]] را شنید<ref>حسن مصطفوی، تفسیر روشن با بیان قاطع در تغییر لغات و حقایق، ج۳، ص۳۲۴.</ref>. | ||
در جلد سیزدهم [[تفسیر نمونه]] نوشته شده است: تعبیر به «طوی» یا به خاطر آن است که نام [[سرزمین]]، سرزمین طوی بوده است، همان گونه که غالب [[مفسران]] گفته‌اند و یا اینکه «طوی» که در اصل به معنی پیچیدن است در اینجا کنایه از آن است که این سرزمین را [[برکات معنوی]] از هر سو احاطه کرده بود، به همین جهت در [[سوره]] «[[قصص]]» از آن به عنوان {{متن قرآن|الْبُقْعَةِ الْمُبَارَكَةِ}}<ref>«پاره زمین خجسته» سوره قصص، آیه ۳۰.</ref> تعبیر شده است<ref>ر.ک: آیت الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۱۹۳.</ref>. و در جلد بیست و ششم تفسیر نمونه آمده: «طوی» ممکن است نام [[سرزمین مقدس]] باشد<ref>ر.ک: آیت الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۶، ص۱۰۰.</ref>. در این میان [[سیوطی]] می‌گوید: طوی، نام دره است. چنانکه [[ابن ابی حاتم]] از [[ابن عباس]] آورده (است)<ref>الاتقان، ص۴۵۳.</ref>.<ref>[[محرم فرزانه|فرزانه، محرم]]، [[اماکن جغرافیایی در قرآن (کتاب)|اماکن جغرافیایی در قرآن]]، ص ۱۵.</ref> | |||
==[[شناخت]] موضع طوی== | ==[[شناخت]] موضع طوی== | ||
نسخهٔ ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۰۱
این مدخل زیرشاخهٔ بحث طوی است. طوی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: طوی در قرآن - طوی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
﴿إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى﴾[۱]. ﴿إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى﴾[۲].
طوی در منابع تفسیری
از گفته برای مراجع و علمای بزرگ چنین استفاده می‌شود که ﴿طُوًى﴾ اسم یا صفت است برای «الوادی» مانند ﴿مَكَانًا سُوًى﴾[۳]. وادی ایکه نامش طوی یا دارای پیچ و خم است یا صفت برای مفعول مطلق مستفاد از «المقدس» یا از «ناداه» است: وادی مقدس مضاعف و پی‌درپی[۴].
مفسر عالیقدری چون علامه طباطبایی اعتقاد دارد: طوی اسمی است برای وادی مقدس این نظر در مجمع البیان فی تفسیر القرآن[۵]، تفسیر آسان[۶]، تفسیر علیین[۷] و تفسیر نمونه[۸] مذکور است همچنین مرحوم محمد تقی شریعتی ضمن بیان اسم خاص بودن طوی بیابان پاک و وادی مقدس از سرزمین شام را در بردارنده دامنه کوه سینا به نام «طوی» دانسته است[۹].
پس از آنکه حضرت موسی چند سال در مدین خدمت شعیب را نموده با اجازه آن حضرت عازم سفر به مصر شد برای ملاقات مادر و برادرش هارون و با عیال خود صفورا دختر شعیب(ع) و اطفال خویش و گوسفندانی که در آن مدت مالک شده بود رهسپار گردید و چون به وادی و سرزمین طوی که کوه طور آنجاست رسید شب جمعه بود و هوا بسیار سرد و تاریک و زمین پر از یخ. عیالش را درد زائیدن گرفت با آنکه ره را هم گم کرده بود و گوسفندانش متفرق شده بودند ناگهان از جانب کوه طور آتشی را مشاهده نمود ناچار به خانواده خود گفت درنگ نمائید من آتشی که امید فرج در آن است مشاهده نمودم چون نزدیک شد ندای خداوند را شنید[۱۰]. در جلد سیزدهم تفسیر نمونه نوشته شده است: تعبیر به «طوی» یا به خاطر آن است که نام سرزمین، سرزمین طوی بوده است، همان گونه که غالب مفسران گفته‌اند و یا اینکه «طوی» که در اصل به معنی پیچیدن است در اینجا کنایه از آن است که این سرزمین را برکات معنوی از هر سو احاطه کرده بود، به همین جهت در سوره «قصص» از آن به عنوان ﴿الْبُقْعَةِ الْمُبَارَكَةِ﴾[۱۱] تعبیر شده است[۱۲]. و در جلد بیست و ششم تفسیر نمونه آمده: «طوی» ممکن است نام سرزمین مقدس باشد[۱۳]. در این میان سیوطی می‌گوید: طوی، نام دره است. چنانکه ابن ابی حاتم از ابن عباس آورده (است)[۱۴].[۱۵]
شناخت موضع طوی
سیوطی از قول ابن عباس آورده است: طوی دره‌ای است در فلسطین، وجه تسمیه‌اش آن است که دوبار تقدیس گردیده و از مبشر بن عبید آورده که گفت: دره‌ای است در ایله، دو بار به برکت طی شده است[۱۶]. آیت الله مکارم می‌گوید: در شام در میان مدین و مصر قرار داشت[۱۷] از گفتار دکتر محمد خزائلی چنین استفاده می‌شود که: چون از مدین به طرف مصر آیند این دره (وادی الایمن) در طرف راست کوه سینا واقع است و در تورات «طوی» نامیده شده و این نام نیز در قرآن مجید سوره طه آیه ۱۲ و سوره نازعات آیه ۱۶ مسطور است.
بر اساس گفته اطلاعات قرآنی: نام وادی مقدس و جای مناجات حضرت موسی(ع) و قسمتی از صحرای سینا می‌باشد[۱۸]. در خلاصه می‌تفاسیر المیزان و نمونه می‌خوانیم: طوی نام جلگه‌ای است که در دامنه کوه طور قرار دارد[۱۹]. در کتاب لغت‌شناسی ذکر شده است: ظاهراً آن نام همان وادی است و «طوی» بیان است برای «بالواد» و چون محل آمدن وحی به موسی است قهراً قسمتی از صحرای سینا می‌باشد[۲۰]. از میان آنچه گفته شد پی می‌بریم که سرزمین مقدس بین مدین و مصر قرار داشته و با کوه سینا قرابت دارد و چه طوی نام دره باشد و چه جلگه قسمتی از صحرای سینا می‌باشد.[۲۱]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ «بی‌گمان این منم پروردگار تو، پای‌پوش‌های خویش را درآور که تو در سرزمین مقدس «طوی» یی» سوره طه، آیه ۱۲.
- ↑ «آنگاه که پروردگارش او را در سرزمین پاک «طوی» فرا خواند،» سوره نازعات، آیه ۱۶.
- ↑ آیت الله طالقانی، «جایگاهی هموار» سوره طه، آیه ۵۸.
- ↑ پرتوی از قرآن، ص۸۹.
- ↑ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۱۶، ص۱.
- ↑ تفسیر آسان، ج۱۱، ص۲۸۰.
- ↑ تفسیر علیین، ص۳۱۳.
- ↑ تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۱۶۹.
- ↑ ر.ک: تفسیر نوین، جزء سی‌ام، ص۴۳.
- ↑ حسن مصطفوی، تفسیر روشن با بیان قاطع در تغییر لغات و حقایق، ج۳، ص۳۲۴.
- ↑ «پاره زمین خجسته» سوره قصص، آیه ۳۰.
- ↑ ر.ک: آیت الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱۳، ص۱۹۳.
- ↑ ر.ک: آیت الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۲۶، ص۱۰۰.
- ↑ الاتقان، ص۴۵۳.
- ↑ فرزانه، محرم، اماکن جغرافیایی در قرآن، ص ۱۵.
- ↑ الاتقان، ص۴۵۳.
- ↑ تفسیر نمونه، ج۲۶، ص۱۰۰.
- ↑ سید احمد فاضل بیارجمندی، اطلاعات قرآنی، ص۳۸۸.
- ↑ عباس پورسیف، خلاصه تفاسیر قرآن مجید (نمونه - المیزان)، ص۸۰۶.
- ↑ ر.ک: قاموس‌نامه قرآن، ص۷۲۴.
- ↑ فرزانه، محرم، اماکن جغرافیایی در قرآن، ص ۱۰۰.