محمد بن جعفر حمیر قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
(تغییرمسیر به محمد بن عبدالله حمیری قمی) برچسب: تغییر مسیر جدید |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = اصحاب امام مهدی| عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | |||
== آشنایی اجمالی == | |||
[[ابوالعباس محمد بن جعفر حمیر قمی]]<ref>عبدالله جعفر حمیری وکیل برجسته سفیر دوم در قم و استان جبل بود. صابی، الوزراء، ج۳، ص۲۹۲؛ تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص۱۵۳.</ref> با عده‌ای برای [[زیارت]] [[امام عسکری]]{{ع}} به همراه اموالی وارد [[سامرا]] می‌شوند. از ورود خبر [[شهادت امام حسن عسکری]]{{ع}} را می‌شنوند و سپس می‌پرسند که چه کسی [[وارث]] اوست. در پاسخ، [[جعفر بن علی]] را به وی معرفی می‌کنند. | |||
وقتی آنان با جعفر [[ملاقات]] می‌کنند می‌گویند: ای [[سرور]] ما! از [[قم]] آمده‌ایم و جماعتی از [[شیعیان]] و دیگران با ما هستند. ما معمولاً برای پیشوای خود [[ابومحمد حسن بن علی]]{{ع}} اموالی می‌آوردیم. | |||
جعفر گفت: آن [[اموال]] کجاست؟ گفتند: همراه ماست. گفت: آنها را به من [[تسلیم]] کنید. گفتند: این جریان با یک خبر [[شگفتی]] همراه است. گفت: کدام خبر؟ گفتند: این اموال، دینار دینار، از سوی عموم شیعیان جمع می‌شود. آن گاه آنها را در کیسه میریزند و مهر میزنند. ما وقتی این اموال را به حضور پیشوای خود ابومحمد{{صل}} می‌آوردیم؛ او می‌فرمود که تمام اینها این مقدار و از جانب فلان و فلان است تا جایی که نام فرستندگان این پول‌ها را می‌فرمودند و نقش مهر آنها را نیز شرح می‌دادند. | |||
جعفر آنها را [[دروغگو]] می‌داند و به [[خلیفه عباسی]] معرفی می‌کند. [[خلیفه]] آنها را احضار می‌کند ولی پس از شنیدن سخنانشان، [[اجازه]] خروج آنها از سامرا می‌دهد. هنگام خارج شدن از سامرا، [[امام عصر]]{{ع}} یکی از [[خادمان]] خود را دنبال آنها می‌فرستد و آنها را نزد خود فرا میخواند. سپس تمام مبالغ و فرستادگان آنها و مشخصات [[لباس]] و بارها را بیان می‌فرماید. | |||
محمد بن جعفر و همراهان به شکرانه [[شناختن امام]] خود به [[سجده]] می‌افتند. امام عصر{{ع}} می‌فرماید: از این پس هیچ [[مالی]] را به سامرا نیاورید. سپس در [[بغداد]] مردی را برای تحویل اموال تعیین کردند<ref>اکمال الدین، ج۲، ص۱۵۲؛ ابوطالب تجلیل، مهدی{{ع}} کیست، ص۳۰۱.</ref>.<ref>[[سید حسن قریشی|قریشی، سید حسن]]، [[اصحاب ایرانی ائمه اطهار (کتاب)|اصحاب ایرانی ائمه اطهار]]، ص 344-345.</ref> | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:1100366.jpg|22px]] [[سید حسن قریشی|قریشی، سید حسن]]، [[اصحاب ایرانی ائمه اطهار (کتاب)|'''اصحاب ایرانی ائمه اطهار''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده:اعلام]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۲۲
آشنایی اجمالی
ابوالعباس محمد بن جعفر حمیر قمی[۱] با عده‌ای برای زیارت امام عسکری(ع) به همراه اموالی وارد سامرا می‌شوند. از ورود خبر شهادت امام حسن عسکری(ع) را می‌شنوند و سپس می‌پرسند که چه کسی وارث اوست. در پاسخ، جعفر بن علی را به وی معرفی می‌کنند.
وقتی آنان با جعفر ملاقات می‌کنند می‌گویند: ای سرور ما! از قم آمده‌ایم و جماعتی از شیعیان و دیگران با ما هستند. ما معمولاً برای پیشوای خود ابومحمد حسن بن علی(ع) اموالی می‌آوردیم.
جعفر گفت: آن اموال کجاست؟ گفتند: همراه ماست. گفت: آنها را به من تسلیم کنید. گفتند: این جریان با یک خبر شگفتی همراه است. گفت: کدام خبر؟ گفتند: این اموال، دینار دینار، از سوی عموم شیعیان جمع می‌شود. آن گاه آنها را در کیسه میریزند و مهر میزنند. ما وقتی این اموال را به حضور پیشوای خود ابومحمد(ص) می‌آوردیم؛ او می‌فرمود که تمام اینها این مقدار و از جانب فلان و فلان است تا جایی که نام فرستندگان این پول‌ها را می‌فرمودند و نقش مهر آنها را نیز شرح می‌دادند.
جعفر آنها را دروغگو می‌داند و به خلیفه عباسی معرفی می‌کند. خلیفه آنها را احضار می‌کند ولی پس از شنیدن سخنانشان، اجازه خروج آنها از سامرا می‌دهد. هنگام خارج شدن از سامرا، امام عصر(ع) یکی از خادمان خود را دنبال آنها می‌فرستد و آنها را نزد خود فرا میخواند. سپس تمام مبالغ و فرستادگان آنها و مشخصات لباس و بارها را بیان می‌فرماید.
محمد بن جعفر و همراهان به شکرانه شناختن امام خود به سجده می‌افتند. امام عصر(ع) می‌فرماید: از این پس هیچ مالی را به سامرا نیاورید. سپس در بغداد مردی را برای تحویل اموال تعیین کردند[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ عبدالله جعفر حمیری وکیل برجسته سفیر دوم در قم و استان جبل بود. صابی، الوزراء، ج۳، ص۲۹۲؛ تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص۱۵۳.
- ↑ اکمال الدین، ج۲، ص۱۵۲؛ ابوطالب تجلیل، مهدی(ع) کیست، ص۳۰۱.
- ↑ قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 344-345.