محمد بن عبدالله حمیری قمی

آشنایی اجمالی

ابوجعفر محمد بن عبدالله بن جعفر حمیری، شیخ طوسی او را در زمره راویانی گزارش کرده که از امامان(ع) روایت نکرده‌اند.^[۱] وی فردی موثق بود و با حضرت ولی عصر(ع) مکاتبه داشت و در ابواب شرعی از آن حضرت سؤال می‌‌کرد.^[۲] محمد از پدرش عبدالله حمیری روایت دارد و جعفر بن قولویه^[۳] احمد بن هارون فامی و جعفر بن حسین نیز از او روایت کرده اند^[۴].

وی کتاب‌هایی دارد که خود درباره نگارش آنها می‌‌گوید: نسخه‌هایی که از کتاب‌های احمد برقی برداشته بودم، گم شد. در قم، بغداد و ری جستجو کردم، نیافتم؛ ازاین رو با مراجعه به اصول و نوشته‌ها، احادیثی را استخراج کردم و به تناسب موضوع در کتاب و باب خود جای دادم. آثار وی عبارت‌اند از: «الحقوق»، «الأوائل»، «السّماء»، «الأرض»، «المساحة والبلدان»، «ابلیس وجنوده»، «الاحتجاج»^[۵]

از تاریخ درگذشت محمد حمیری اطلاعی در دست نیست؛ اما در سال ۳۰۴ هجری به یکی از شاگردانش به نام ابوعمرو سعید بن عمر اجازه روایت داده است^[۶].^[۷]

پرسش مستقیم

توقیعات امام مهدی به چه کسانی بوده است؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲

پانویس

↑ رجال (الطوسی)، ص۴۹۴.
↑ رجال (النجاشی)، ج ۲، ص۲۵۳.
↑ معجم رجال الحدیث، ج ۱۶، ص۲۳۳.
↑ الفهرست (الطوسی)، ص۱۵۶.
↑ رجال (النجاشی)، ج ۲، ص۲۵۳.
↑ الذریعة، ج ۱، ص۲۴۱.
↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۲، ص۳۷۵.

[1] رجال (الطوسی)، ص۴۹۴.

[2] رجال (النجاشی)، ج ۲، ص۲۵۳.

[3] معجم رجال الحدیث، ج ۱۶، ص۲۳۳.

[4] الفهرست (الطوسی)، ص۱۵۶.

[5] رجال (النجاشی)، ج ۲، ص۲۵۳.

[6] الذریعة، ج ۱، ص۲۴۱.

[7] فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۲، ص۳۷۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]