قرآن ناطق: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== {{یادآوری پانویس}} {{پانویس}} +== پانویس == {{پانویس}}))
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = قرآن
| عنوان مدخل  =
| مداخل مرتبط =
| پرسش مرتبط  =
}}


{{امامت}}
== مقدمه ==
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
تجسّم عینی [[قرآن کریم]]، در وجود و [[زندگی]] و گفتار و [[رفتار]] [[امام]] [[معصوم]] است. [[قرآن]] صامت، همین [[کلام]] [[اللّه]] مکتوب بر اوراق است و [[قرآن]] [[ناطق]]، [[امام]] است. این تعبیر بخصوص دربارۀ [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} به‌کار رفته و خود آن حضرت نیز خود را قرآن ناطق شمرده است.
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[قرآن ناطق در حدیث]] - [[قرآن ناطق در کلام اسلامی]]</div>
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[قرآن ناطق (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>


'''قرآن ناطق''' تجسّم [[عینی]] [[قرآن کریم]]، در وجود و [[زندگی]] و گفتار و [[رفتار]] [[امام]] [[معصوم]] است. [[قرآن]] [[صامت]]، همین [[کلام]] [[اللّه]] مکتوب بر اوراق است و [[قرآن]] [[ناطق]]، [[امام]] است. این تعبیر بخصوص دربارۀ [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} به‌کار رفته و خود آن [[حضرت]] نیز خود را قرآن ناطق شمرده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۸۴.</ref>.
وقتی در [[جنگ صفین]]، [[شامیان]] به [[نیرنگ]] قرآن بر سر نیزه کردند و عدّه‌ای ساده‌لوح در [[سپاه]] [[امام]]، [[فریب]] خوردند، حضرت فرمود {{متن حدیث|انا القرآن النّاطق}}.<ref>ینابیع المودّة، ج ۱ ص ۲۱۴.</ref> نیز [[نقل]] شده که: {{متن حدیث|انا کلام اللّه النّاطق}}<ref>بحار الأنوار، ج ۷۹ ص ۱۹۹.</ref> وقتی [[زندگی]] کسی چون [[امام علی|علی]] {{ع}} تبلور و تجسّم [[احکام]] و معارف [[قرآن]] باشد، [[شناخت]] او [[شناخت قرآن]] می‌شود و همچنان‌که [[کلام الهی]] مبین [[اسلام]] و خواستۀ [[دین]] و [[پروردگار]] است، [[وجود امام]] نیز [[مفسّر]] و [[مبیّن]] و ترجمان [[قرآن]] است و در موارد [[شبهه]] و [[شک]] و در [[فتنه‌ها]] و ضلالت‌ها آن‌کس که از [[امام]] [[معصوم]] و [[امام علی|علی بن ابی طالب]] [[پیروی]] کند، از [[حق]] [[پیروی]] کرده است، ازاین‌رو حضرت [[امام علی|علی]] {{ع}} در [[جنگ صفین]] وقتی دید برخی از سطحی‌نگران، [[فریب]] [[قرآن]] بر نیزه‌کردن [[دشمن]] را خورده‌اند و در [[نبرد]] با [[قاسطین]] [[سست]] شده‌اند، فرمود: قرآن ناطق و تجسّم [[قرآن]] منم، قرآن صامت را (که وسیلۀ فریب شده) واگذارید و دنبال من آیید، چراکه جز من تعبیرکننده و مفسّری برای قرآن نیست: {{متن حدیث|هذا کتاب اللّه الصّامت و أنا المعبّر عنه، فخذوا بکتاب اللّه النّاطق و ذروا الحکم بکتاب اللّه الصّامت، اذ لا معبّر عنه غیری}}<ref>موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۸ ص ۲۰۷.</ref> این مضمون در سخنی چنین بیان شده است: "اسلام با کلمات، "قرآن" است و با [[انسان‌ها]]، "[[امام]]" و با حرکات، "[[حج]]"...<ref>تحلیلی از مناس حج، شریعتی، ص ۳۱.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۸۴.</ref>


 
== منابع ==
==مقدمه==
{{منابع}}
*وقتی در [[جنگ صفین]]، [[شامیان]] به [[نیرنگ]] [[قرآن بر سر نیزه]] کردند و عدّه‌ای [[ساده‌لوح]] در [[سپاه]] [[امام]]، [[فریب]] خوردند، [[حضرت]] فرمود {{عربی|انا القرآن النّاطق}}.<ref>ینابیع المودّة، ج ۱ ص ۲۱۴</ref> نیز [[نقل]] شده که: {{عربی|انا کلام اللّه النّاطق}}<ref>بحار الأنوار، ج ۷۹ ص ۱۹۹</ref> وقتی [[زندگی]] کسی چون [[امام علی|علی]]{{ع}} تبلور و تجسّم [[احکام]] و [[معارف]] [[قرآن]] باشد، [[شناخت]] او [[شناخت قرآن]] می‌شود و همچنان‌که [[کلام الهی]] مبین [[اسلام]] و خواستۀ [[دین]] و [[پروردگار]] است، [[وجود امام]] نیز [[مفسّر]] و [[مبیّن]] و ترجمان [[قرآن]] است و در موارد [[شبهه]] و [[شک]] و در [[فتنه‌ها]] و ضلالت‌ها آن‌کس که از [[امام]] [[معصوم]] و [[امام علی|علی بن ابی طالب]] [[پیروی]] کند، از [[حق]] [[پیروی]] کرده است، ازاین‌رو [[حضرت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} در [[جنگ صفین]] وقتی دید برخی از سطحی‌نگران، [[فریب]] [[قرآن]] بر نیزه‌کردن [[دشمن]] را خورده‌اند و در [[نبرد]] با [[قاسطین]] [[سست]] شده‌اند، فرمود: قرآن ناطق و تجسّم [[قرآن]] منم، [[قرآن]] [[صامت]] را (که وسیلۀ [[فریب]] شده) واگذارید و دنبال من آیید، چراکه جز من تعبیرکننده و مفسّری برای [[قرآن]] نیست: {{عربی|هذا کتاب اللّه الصّامت و أنا المعبّر عنه، فخذوا بکتاب اللّه النّاطق و ذروا الحکم بکتاب اللّه الصّامت، اذ لا معبّر عنه غیری}}<ref>موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۸ ص ۲۰۷</ref> این مضمون در سخنی چنین بیان شده است: "[[اسلام]] با کلمات، "[[قرآن]]" است و با [[انسان‌ها]]، "[[امام]]" و با حرکات، "[[حج]]"...<ref>تحلیلی از مناس حج، شریعتی، ص ۳۱</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۴۸۴.</ref>.
# [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']]
 
{{پایان منابع}}
== جستارهای وابسته ==
 
==منابع==
* [[پرونده:1368987.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|'''فرهنگ غدیر''']]


== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


 
[[رده:امام علی]]
[[رده:قرآن ناطق]]
[[رده:قرآن ناطق]]
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]]
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۲۸

مقدمه

تجسّم عینی قرآن کریم، در وجود و زندگی و گفتار و رفتار امام معصوم است. قرآن صامت، همین کلام اللّه مکتوب بر اوراق است و قرآن ناطق، امام است. این تعبیر بخصوص دربارۀ حضرت علی (ع) به‌کار رفته و خود آن حضرت نیز خود را قرآن ناطق شمرده است.

وقتی در جنگ صفین، شامیان به نیرنگ قرآن بر سر نیزه کردند و عدّه‌ای ساده‌لوح در سپاه امام، فریب خوردند، حضرت فرمود «انا القرآن النّاطق».[۱] نیز نقل شده که: «انا کلام اللّه النّاطق»[۲] وقتی زندگی کسی چون علی (ع) تبلور و تجسّم احکام و معارف قرآن باشد، شناخت او شناخت قرآن می‌شود و همچنان‌که کلام الهی مبین اسلام و خواستۀ دین و پروردگار است، وجود امام نیز مفسّر و مبیّن و ترجمان قرآن است و در موارد شبهه و شک و در فتنه‌ها و ضلالت‌ها آن‌کس که از امام معصوم و علی بن ابی طالب پیروی کند، از حق پیروی کرده است، ازاین‌رو حضرت علی (ع) در جنگ صفین وقتی دید برخی از سطحی‌نگران، فریب قرآن بر نیزه‌کردن دشمن را خورده‌اند و در نبرد با قاسطین سست شده‌اند، فرمود: قرآن ناطق و تجسّم قرآن منم، قرآن صامت را (که وسیلۀ فریب شده) واگذارید و دنبال من آیید، چراکه جز من تعبیرکننده و مفسّری برای قرآن نیست: «هذا کتاب اللّه الصّامت و أنا المعبّر عنه، فخذوا بکتاب اللّه النّاطق و ذروا الحکم بکتاب اللّه الصّامت، اذ لا معبّر عنه غیری»[۳] این مضمون در سخنی چنین بیان شده است: "اسلام با کلمات، "قرآن" است و با انسان‌ها، "امام" و با حرکات، "حج"...[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. ینابیع المودّة، ج ۱ ص ۲۱۴.
  2. بحار الأنوار، ج ۷۹ ص ۱۹۹.
  3. موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۸ ص ۲۰۷.
  4. تحلیلی از مناس حج، شریعتی، ص ۳۱.
  5. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۴۸۴.