صراط مستقیم در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = صراط مستقیم
| موضوع مرتبط = صراط مستقیم
| عنوان مدخل  = [[صراط مستقیم]]
| عنوان مدخل  = صراط مستقیم
| مداخل مرتبط = [[صراط مستقیم در قرآن]] - [[صراط مستقیم در حدیث]] - [[صراط مستقیم در فقه سیاسی]]  
| مداخل مرتبط = [[صراط مستقیم در لغت]] - [[صراط مستقیم در قرآن]] - [[صراط مستقیم در حدیث]] - [[صراط مستقیم در عرفان اسلامی]] - [[مقام صراط مستقیم]] - [[صراط مستقیم در فقه سیاسی]] - [[صراط مستقیم در جامعه‌شناسی اسلامی]]
| پرسش مرتبط  = صراط مستقیم (پرسش)
| پرسش مرتبط  =  
}}
}}


خط ۲۳: خط ۲۳:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده: مدخل]]
[[رده:صراط مستقیم]]
[[رده:صراط مستقیم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۷ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۳

مقدمه

طریق روشن و وسیع (مادی یا معنوی)[۱]، راه مستقیم[۲]. برخی مدعی شده‌اند، سراط و صراط به یک معنا هستند[۳].

﴿وَأَنَّ هَذَا صِرَاطِي مُسْتَقِيمًا فَاتَّبِعُوهُ[۴].

در قرآن کریم کلمه صراط با صفات نیکو آمده است؛ مانند مستقیم، عزیز، حمید، سوی. درباره مفهوم صراط مستقیم، مفسران دیدگاه‌های مختلفی ارائه کرده‌اند که اصح آن، مفهوم دین خدا و اسلام است ﴿قُلْ إِنَّنِي هَدَانِي رَبِّي إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ دِينًا قِيَمًا مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ[۵].[۶].

در یک جامعه اسلامی، فرهنگ بر اساس شریعت استوار است و "صراط مستقیم" به عنوان راه و روش زندگی و روابط اجتماعی و سایر شئون انسانی در جامعه، رکن اصلی استواری و استحکام جامعه دینی است.[۷]

منابع

پانویس

  1. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۲۲۸.
  2. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۴۸۳.
  3. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۳، ص۳۴۹.
  4. «و (دیگر) این که این راه راست من است از آن پیروی کنید و از راه‌ها (ی دیگر) پیروی نکنید که شما را از راه او پراکنده گرداند، این است آنچه شما را بدان سفارش کرده است باشد که پرهیزگاری ورزید» سوره انعام، آیه ۱۵۳.
  5. «بگو: بی‌گمان پروردگارم مرا به راهی راست راهنمایی کرده است، به دینی استوار، آیین ابراهیم درست‌آیین و (او) از مشرکان نبود» سوره انعام، آیه ۱۶۱.
  6. محسن معینی، «صراط مستقیم»، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ج۲، ص۱۳۷۲.
  7. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۹۰.