نامۀ ۸ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n{{امامت}} +{{امامت}})) |
(←مقدمه) |
||
| (۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = نهج البلاغه | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[امام]] {{ع}} پس از [[خلافت]] از همه [[بلاد اسلامی]] [[بیعت]] گرفت، غیر از [[شام]] که حکمران آن، یعنی [[معاویة بن ابی‌سفیان]] حاضر به [[بیعت]] نبود. از این‌رو [[امام]] [[جریر]] را به [[دلیل]] [[دوستی]] دیرینش با [[معاویه]] به پیش‌نهاد خود او برای [[مذاکره]] و [[بیعت]] با [[معاویه]] به [[شام]] فرستاد. اما [[معاویه]] او را معطل و سرگردان و [[مردم]] را نسبت به [[جریر]] بدبین کرد. تأمل [[معاویه]] آن‌قدر به طول انجامید که شخص [[جریر]] نیز از اخذ [[بیعت]] برای [[امام]] [[ناامید]] شد. از این‌رو [[امام]] {{ع}} در نامه‌ای خطاب به او چنین نوشت: اما بعد، همین که این [[نامه]] را دریافت کردی، [[معاویه]] را به یکسره کردن کار وادار و با او برخوردی [[قاطع]] داشته باش و سرانجام در [[انتخاب]] [[جنگی]] آواره کننده از وطن یا صلحی زبو‌ساز ازادش بگذار. اگر [[جنگ]] را برگزید [[پیمان]] امانی را که به او داده شده است به نزدش بیفکن و اگر [[صلح]] را [[انتخاب]] کرد، از او [[بیعت]] بگیر؛ والسلام<ref>{{متن حدیث|أَمَّا بَعْدُ، فَإِذَا أَتَاكَ كِتَابِي فَاحْمِلْ مُعَاوِيَةَ عَلَى الْفَصْلِ وَ خُذْهُ بِالْأَمْرِ الْجَزْمِ، ثُمَّ خَيِّرْهُ بَيْنَ حَرْبٍ مُجْلِيَةٍ أَوْ سِلْمٍ مُخْزِيَةٍ؛ فَإِنِ اخْتَارَ الْحَرْبَ فَانْبِذْ إِلَيْهِ، وَ إِنِ اخْتَارَ السِّلْمَ فَخُذْ بَيْعَتَهُ، وَ السَّلَام}}؛ نهج البلاغه، نامه ۸.</ref>. | |||
[[جریر]] آن‌گاه که [[نامه]] [[امام]] را دریافت کرد، نزد [[معاویه]] رفت و [[نامه]] را برایش خواند و به او گفت: "ای [[معاویه]] هیچ دلی بسته و مهر زده نمی‌شود، مگر به سبب [[گناه]]، و هرگز چنین قلبی باز نمی‌شود، مگر با [[توبه]]. گمانم آن است که بر [[دل]] تو مهر عدم [[درک]] زده شده است، می‌بینم تو را که آن‌چنان میان [[حق]] و [[باطل]] مردد مانده‌ای که گویا [[انتظار]] چیزی داری که در دست دیگری است." [[معاویه]] گفت: "ان‌شاءالله حرف قطعی را در [[مجلسی]] خواهم گفت." سپس از [[مردم]] [[شام]] برای خویشتن [[بیعت]] گرفت. پس از آن [[جریر]] را [[ملاقات]] کرد و به او گفت: "اکنون به [[صاحب]] خود ملحق شو و بگو آماده [[جنگ]] باشد"، پس [[جریر]] به خدمت [[امیرالمؤمنین]] برگشت<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۷۶۰.</ref>. | |||
== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:13681049.jpg|22px]] [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۲''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:نامه‌های نهج البلاغه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۶
مقدمه
امام (ع) پس از خلافت از همه بلاد اسلامی بیعت گرفت، غیر از شام که حکمران آن، یعنی معاویة بن ابی‌سفیان حاضر به بیعت نبود. از این‌رو امام جریر را به دلیل دوستی دیرینش با معاویه به پیش‌نهاد خود او برای مذاکره و بیعت با معاویه به شام فرستاد. اما معاویه او را معطل و سرگردان و مردم را نسبت به جریر بدبین کرد. تأمل معاویه آن‌قدر به طول انجامید که شخص جریر نیز از اخذ بیعت برای امام ناامید شد. از این‌رو امام (ع) در نامه‌ای خطاب به او چنین نوشت: اما بعد، همین که این نامه را دریافت کردی، معاویه را به یکسره کردن کار وادار و با او برخوردی قاطع داشته باش و سرانجام در انتخاب جنگی آواره کننده از وطن یا صلحی زبو‌ساز ازادش بگذار. اگر جنگ را برگزید پیمان امانی را که به او داده شده است به نزدش بیفکن و اگر صلح را انتخاب کرد، از او بیعت بگیر؛ والسلام[۱].
جریر آن‌گاه که نامه امام را دریافت کرد، نزد معاویه رفت و نامه را برایش خواند و به او گفت: "ای معاویه هیچ دلی بسته و مهر زده نمی‌شود، مگر به سبب گناه، و هرگز چنین قلبی باز نمی‌شود، مگر با توبه. گمانم آن است که بر دل تو مهر عدم درک زده شده است، می‌بینم تو را که آن‌چنان میان حق و باطل مردد مانده‌ای که گویا انتظار چیزی داری که در دست دیگری است." معاویه گفت: "ان‌شاءالله حرف قطعی را در مجلسی خواهم گفت." سپس از مردم شام برای خویشتن بیعت گرفت. پس از آن جریر را ملاقات کرد و به او گفت: "اکنون به صاحب خود ملحق شو و بگو آماده جنگ باشد"، پس جریر به خدمت امیرالمؤمنین برگشت[۲].
منابع
پانویس
- ↑ «أَمَّا بَعْدُ، فَإِذَا أَتَاكَ كِتَابِي فَاحْمِلْ مُعَاوِيَةَ عَلَى الْفَصْلِ وَ خُذْهُ بِالْأَمْرِ الْجَزْمِ، ثُمَّ خَيِّرْهُ بَيْنَ حَرْبٍ مُجْلِيَةٍ أَوْ سِلْمٍ مُخْزِيَةٍ؛ فَإِنِ اخْتَارَ الْحَرْبَ فَانْبِذْ إِلَيْهِ، وَ إِنِ اخْتَارَ السِّلْمَ فَخُذْ بَيْعَتَهُ، وَ السَّلَام»؛ نهج البلاغه، نامه ۸.
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص ۷۶۰.