جنایات سپاه عمر بن سعد: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۰

مقدمه

عملکرد سپاه کوفه در حادثۀ کربلا با اصحاب و اهل بیت امام حسین(ع)، از اصول و قواعد جنگی تجاوز کرد. نمونه‌هایی از این نقض‌ها از این قرار است:

حملۀ عمومی به یک نفر: بر خلاف مقرّرات نبرد‌های تن به تن و رفتن یک هماورد به میدان یک مبارز، در کربلا گاهی دسته‌جمعی به یکی از یاران حسین(ع) حمله می‌شد، مثل عابس که بر او تاختند یا دستور سنگباران او صادر شد.
تعرض مسلحانه به زن و کودک: زنان و کودکان در جنگ‌ها مصونیّت دارند، ولی در کربلا، به دستورشمر، خیمه‌ها را بر سر زنان و کودکان بی‌پناه سوزاندند و به خیمه‌نشینان بی‌دفاع تاختند و آنان را آوارۀ صحرا کردند.
اسیر گرفتن زن مسلمان: زن مسلمان را نمی‌توان اسیر گرفت. علی(ع) هم در جنگ صفین اسیر نگرفت، اما سپاه یزید، بازماندگان اصحاب و اهل بیت امام حسین(ع) را (زینب، ام کلثوم، سکینه و...) به اسارت گرفته به کوفه و شام بردند. در دربار شام هم یکی از شامیان از یزید می‌خواست که فاطمه، دختر سیدالشهدا را بعنوان کنیز به او ببخشد، که مورد اعتراض زینب قرار گرفت.
غارت: پس از شهادت امام، به خیمه‌ها تاختند و هر چه یافتند به غنیمت و غارت گرفتند، حتی روپوش زنان و جامۀ سیدالشهدا و گوشوارۀ دخترکان را^[۱]. اینها همه افزون بر اصل ماجرا و کشتن فرزند پیامبر و منادی حق و عدالت بود، که آن نه تنها نقض مقررات جنگ، بلکه نقض اسلام و قرآن بود. به همین جهت، این ننگ و نفرت و نفرین از آل امیه و یزیدیان، تا قیامت بر آن سنگدلان ماند. آنچه از کوفیان و یزیدیان در این حادثه دیده شد، همه تخطّی از اصول انسانی و اسلامی بود، برخی هم بی‌سابقه و شگفت بود و برای ارعاب دیگران به آن‌گونه سرکوب شدید پرداختند و مخالفان را گردن زدند و شهدا را لگدکوب سم اسبان ساختند. عبدالله بن بقطر را در کوفه، از بالای قصر پایین انداختند و هنوز رمقی در بدن داشت که سرش را بریدند. قیس بن مسهّر را از بالای دار الاماره به پایین انداختند و متلاشی شد و جان داد. مسلم بن عقیل را نیز بالای قصر برده، گردن زدند، سپس بدن او را پایین انداختند. هانی بن عروه را نیز دست بسته در بازار گردن زدند، سپس پاهایش را بسته و پیکرش را در بازار کشیدند^[۲]. نیز آوردن انبوه آن سپاه عظیم برای کشتن جمعی محدود، استفاده از شیوۀ آب بستن به روی سپاه و تشنه نگهداشتن آنان، سر‌های شخصیت‌های بارز را از تن جدا کردن و شهر به شهر گرداندن، همه از شیوه‌های زشتی بود که در حادثۀ کربلا انجام گرفت و مقررات جنگی و اصول اخلاقی و انسانی نقض شد^[۳].

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا

پانویس

↑ با استفاده از «انقلاب تکاملی اسلام»، ص۸۲۴ با تلخیص.
↑ ر. ک: «تاریخ طبری»، ج۴، ص۲۹۸، ۲۹۹ و ۳۰۰ (طبع قاهره، ۱۳۵۸ق).
↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۴۸۳.

[1] با استفاده از «انقلاب تکاملی اسلام»، ص۸۲۴ با تلخیص.

[2] ر. ک: «تاریخ طبری»، ج۴، ص۲۹۸، ۲۹۹ و ۳۰۰ (طبع قاهره، ۱۳۵۸ق).

[3] محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۴۸۳.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۸: / خط ۸: @@
 == مقدمه ==
 عملکرد سپاه کوفه در [[حادثۀ کربلا]] با [[اصحاب]] و اهل بیت امام حسین{{ع}}، از اصول و قواعد [[جنگی]] [[تجاوز]] کرد. نمونه‌هایی از این نقض‌ها از این قرار است:
-# حملۀ عمومی به یک نفر: بر خلاف مقرّرات نبرد‌های تن به تن و رفتن یک هماورد به میدان یک [[مبارز]]، در [[کربلا]] گاهی دسته‌جمعی به یکی از [[یاران حسین]]{{ع}} حمله می‌شد، مثل [[عابس]] که بر او تاختند یا دستور سنگباران او صادر شد.
+# '''حملۀ عمومی به یک نفر:''' بر خلاف مقرّرات نبرد‌های تن به تن و رفتن یک هماورد به میدان یک [[مبارز]]، در [[کربلا]] گاهی دسته‌جمعی به یکی از [[یاران حسین]]{{ع}} حمله می‌شد، مثل [[عابس]] که بر او تاختند یا دستور سنگباران او صادر شد.
-# تعرض مسلحانه به [[زن]] و کودک: [[زنان]] و کودکان در [[جنگ‌ها]] مصونیّت دارند، ولی در کربلا، به دستور[[شمر]]، خیمه‌ها را بر سر زنان و کودکان بی‌پناه سوزاندند و به خیمه‌نشینان بی‌دفاع تاختند و آنان را آوارۀ صحرا کردند.
+# '''تعرض مسلحانه به [[زن]] و کودک:''' [[زنان]] و کودکان در [[جنگ‌ها]] مصونیّت دارند، ولی در کربلا، به دستور[[شمر]]، خیمه‌ها را بر سر زنان و کودکان بی‌پناه سوزاندند و به خیمه‌نشینان بی‌دفاع تاختند و آنان را آوارۀ صحرا کردند.
-# [[اسیر]] گرفتن زن [[مسلمان]]: [[زن]] مسلمان را نمی‌توان [[اسیر]] گرفت. علی{{ع}} هم در [[جنگ صفین]] اسیر نگرفت، اما [[سپاه]] یزید، بازماندگان اصحاب و اهل بیت امام حسین{{ع}} را ([[زینب]]، [[ام کلثوم]]، [[سکینه]] و...) به [[اسارت]] گرفته به [[کوفه]] و [[شام]] بردند. در دربار شام هم یکی از [[شامیان]] از یزید می‌خواست که [[فاطمه]]، دختر [[سیدالشهدا]] را بعنوان کنیز به او ببخشد، که مورد [[اعتراض]] زینب قرار گرفت.
+# '''[[اسیر]] گرفتن زن [[مسلمان]]:''' [[زن]] مسلمان را نمی‌توان [[اسیر]] گرفت. علی{{ع}} هم در [[جنگ صفین]] اسیر نگرفت، اما [[سپاه]] یزید، بازماندگان اصحاب و اهل بیت امام حسین{{ع}} را ([[زینب]]، [[ام کلثوم]]، [[سکینه]] و...) به [[اسارت]] گرفته به [[کوفه]] و [[شام]] بردند. در دربار شام هم یکی از [[شامیان]] از یزید می‌خواست که [[فاطمه]]، دختر [[سیدالشهدا]] را بعنوان کنیز به او ببخشد، که مورد [[اعتراض]] زینب قرار گرفت.
-# [[غارت]]: پس از شهادت امام، به خیمه‌ها تاختند و هر چه یافتند به [[غنیمت]] و غارت گرفتند، حتی روپوش زنان و جامۀ سیدالشهدا و گوشوارۀ دخترکان را<ref>با استفاده از «انقلاب تکاملی اسلام»، ص۸۲۴ با تلخیص.</ref>. اینها همه افزون بر اصل ماجرا و کشتن [[فرزند پیامبر]] و منادی حق و [[عدالت]] بود، که آن نه تنها نقض مقررات [[جنگ]]، بلکه نقض [[اسلام]] و [[قرآن]] بود. به همین جهت، این ننگ و [[نفرت]] و [[نفرین]] از [[آل امیه]] و [[یزیدیان]]، تا [[قیامت]] بر آن سنگدلان ماند. آنچه از [[کوفیان]] و یزیدیان در این حادثه دیده شد، همه تخطّی از اصول [[انسانی]] و [[اسلامی]] بود، برخی هم بی‌سابقه و شگفت بود و برای ارعاب دیگران به آن‌گونه سرکوب شدید پرداختند و مخالفان را گردن زدند و [[شهدا]] را لگدکوب سم اسبان ساختند. [[عبدالله بن بقطر]] را در [[کوفه]]، از بالای قصر پایین انداختند و هنوز رمقی در بدن داشت که سرش را بریدند. قیس بن مسهّر را از بالای [[دار الاماره]] به پایین انداختند و متلاشی شد و [[جان]] داد. [[مسلم بن عقیل]] را نیز بالای قصر برده، گردن زدند، سپس بدن او را پایین انداختند. [[هانی بن عروه]] را نیز دست بسته در [[بازار]] گردن زدند، سپس پاهایش را بسته و پیکرش را در بازار کشیدند<ref>ر. ک: «تاریخ طبری»، ج۴، ص۲۹۸، ۲۹۹ و ۳۰۰ (طبع قاهره، ۱۳۵۸ق).</ref>. نیز آوردن انبوه آن [[سپاه]] عظیم برای کشتن جمعی محدود، استفاده از شیوۀ آب بستن به روی سپاه و [[تشنه]] نگهداشتن آنان، سر‌های شخصیت‌های بارز را از تن جدا کردن و [[شهر]] به شهر گرداندن، همه از شیوه‌های [[زشتی]] بود که در [[حادثۀ کربلا]] انجام گرفت و مقررات [[جنگی]] و اصول اخلاقی و [[انسانی]] نقض شد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۴۸۳.</ref>.
+# '''[[غارت]]:''' پس از شهادت امام، به خیمه‌ها تاختند و هر چه یافتند به [[غنیمت]] و غارت گرفتند، حتی روپوش زنان و جامۀ سیدالشهدا و گوشوارۀ دخترکان را<ref>با استفاده از «انقلاب تکاملی اسلام»، ص۸۲۴ با تلخیص.</ref>. اینها همه افزون بر اصل ماجرا و کشتن [[فرزند پیامبر]] و منادی حق و [[عدالت]] بود، که آن نه تنها نقض مقررات [[جنگ]]، بلکه نقض [[اسلام]] و [[قرآن]] بود. به همین جهت، این ننگ و [[نفرت]] و [[نفرین]] از [[آل امیه]] و [[یزیدیان]]، تا [[قیامت]] بر آن سنگدلان ماند. آنچه از [[کوفیان]] و یزیدیان در این حادثه دیده شد، همه تخطّی از اصول [[انسانی]] و [[اسلامی]] بود، برخی هم بی‌سابقه و شگفت بود و برای ارعاب دیگران به آن‌گونه سرکوب شدید پرداختند و مخالفان را گردن زدند و [[شهدا]] را لگدکوب سم اسبان ساختند. [[عبدالله بن بقطر]] را در [[کوفه]]، از بالای قصر پایین انداختند و هنوز رمقی در بدن داشت که سرش را بریدند. قیس بن مسهّر را از بالای [[دار الاماره]] به پایین انداختند و متلاشی شد و [[جان]] داد. [[مسلم بن عقیل]] را نیز بالای قصر برده، گردن زدند، سپس بدن او را پایین انداختند. [[هانی بن عروه]] را نیز دست بسته در [[بازار]] گردن زدند، سپس پاهایش را بسته و پیکرش را در بازار کشیدند<ref>ر. ک: «تاریخ طبری»، ج۴، ص۲۹۸، ۲۹۹ و ۳۰۰ (طبع قاهره، ۱۳۵۸ق).</ref>. نیز آوردن انبوه آن [[سپاه]] عظیم برای کشتن جمعی محدود، استفاده از شیوۀ آب بستن به روی سپاه و [[تشنه]] نگهداشتن آنان، سر‌های شخصیت‌های بارز را از تن جدا کردن و [[شهر]] به شهر گرداندن، همه از شیوه‌های [[زشتی]] بود که در [[حادثۀ کربلا]] انجام گرفت و مقررات [[جنگی]] و اصول اخلاقی و [[انسانی]] نقض شد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۴۸۳.</ref>.
 == منابع ==