ضحاک بن مزاحم هلالی: تفاوت میان نسخه‌ها
(تغییرمسیر به ضحاک حذف شد) برچسب: تغییرمسیر حذف شد |
(←منابع) |
||
| (۲۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = اصحاب امام سجاد | |||
| عنوان مدخل = | |||
| مداخل مرتبط = [[ضحاک بن مزاحم هلالی در علوم قرآنی]] - [[ضحاک بن مزاحم هلالی در تراجم و رجال]] | |||
| پرسش مرتبط = | |||
== | }} | ||
ضحاک بن مزاحم | == آشنایی اجمالی == | ||
[[ابوالقاسم ضحاک بن مزاحم بن یزید هلالی کوفی خراسانی بلخی]] تبار او از [[کوفه]] بودند، <ref>رجال الطوسی ۹۴.</ref> ولی [[ضحاک]] در بلخ می‌‌زیست<ref>التاریخ الکبیر ۴/۳۳۲.</ref> و یکی از [[اصحاب امام سجاد]] {{ع}} به شمار می‌‌رفت.<ref>رجال الطوسی ۹۴.</ref> [[تفسیر]] را نزد [[سعید بن جبیر]] در [[ری]] فرا گرفت.<ref>الثقات ۶/۴۸۰.</ref> برخی از ارباب [[رجال]] گفته‌اند که او [[حضرت علی]] {{ع}} را دیده و از آن [[حضرت]] [[حدیث]] آموخته <ref>مستدرکات علم رجال الحدیث ۴/۲۷۸.</ref> و از افرادی چون [[ابن عباس]] و [[ابوسعید خدری]] نیز حدیث نقل کرده است.<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۴/۴۵۳.</ref> وی از [[راویان]] [[موثق]] و [[امین]]<ref>تهذیب الکمال ۱۳/۲۹۲.</ref> و از [[فقها]]<ref>الوافی ۱۶/۳۵۹.</ref> و [[مفسران]] برجسته<ref>معجم المفسرین ۱/۲۳۷.</ref> بوده و در روستای بروقان [[بلخ]] [[تعلیم و تربیت]] [[قریب]] سه هزار [[کودک]] را بر عهده داشت.<ref> تهذیب الکمال ۱۳/۲۹۲.</ref> برای مدتی در [[سمرقند]] و بخارا نیز اقامت داشت.<ref>التاریخ الکبیر ۴/۳۳۲.</ref> راویانی چون [[بزیع بن عبدالله لحّام]] و [[اسماعیل بن ابی خالد]] از وی [[روایت]] کرده‌اند.<ref>تهذیب الکمال ۱۳/۲۹۲.</ref> برخی از ارباب رجال [[اهل سنت]] او را توثیق، و برخی [[تضعیف]] نموده‌اند.<ref>خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۴/۴۵۳.</ref> هلالی در سال ۱۰۵ه درگذشت.<ref>الثقات ۶/۴۸۰.</ref> در [[تاریخ]] وفاتش [[اختلاف]] است. اثر [[علمی]] او تفسیر القرآن می‌‌باشد <ref>کشف الظنون ۱/۴۵۲ مستدرکات علم رجال الحدیث ۴/۲۷۸.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۴۰۸.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{مدخل وابسته}} | |||
* [[دانش تفسیر قرآن]] | * [[دانش تفسیر قرآن]] | ||
* [[مفسران اهل سنت]] | * [[مفسران اهل سنت]] | ||
* [[تفسیر ضحاک]] | |||
{{پایان مدخل وابسته}} | |||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
#[[پرونده: | # [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۳: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:اصحاب امام سجاد]] | ||
[[رده: | [[رده:مفسران]] | ||
[[رده:مفسران طبقه دوم]] | |||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۱۷
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام سجاد است. ضحاک بن مزاحم هلالی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ضحاک بن مزاحم هلالی در علوم قرآنی - ضحاک بن مزاحم هلالی در تراجم و رجال - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابوالقاسم ضحاک بن مزاحم بن یزید هلالی کوفی خراسانی بلخی تبار او از کوفه بودند، [۱] ولی ضحاک در بلخ می‌‌زیست[۲] و یکی از اصحاب امام سجاد (ع) به شمار می‌‌رفت.[۳] تفسیر را نزد سعید بن جبیر در ری فرا گرفت.[۴] برخی از ارباب رجال گفته‌اند که او حضرت علی (ع) را دیده و از آن حضرت حدیث آموخته [۵] و از افرادی چون ابن عباس و ابوسعید خدری نیز حدیث نقل کرده است.[۶] وی از راویان موثق و امین[۷] و از فقها[۸] و مفسران برجسته[۹] بوده و در روستای بروقان بلخ تعلیم و تربیت قریب سه هزار کودک را بر عهده داشت.[۱۰] برای مدتی در سمرقند و بخارا نیز اقامت داشت.[۱۱] راویانی چون بزیع بن عبدالله لحّام و اسماعیل بن ابی خالد از وی روایت کرده‌اند.[۱۲] برخی از ارباب رجال اهل سنت او را توثیق، و برخی تضعیف نموده‌اند.[۱۳] هلالی در سال ۱۰۵ه درگذشت.[۱۴] در تاریخ وفاتش اختلاف است. اثر علمی او تفسیر القرآن می‌‌باشد [۱۵].[۱۶]
جستارهای وابسته
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۲
پانویس
- ↑ رجال الطوسی ۹۴.
- ↑ التاریخ الکبیر ۴/۳۳۲.
- ↑ رجال الطوسی ۹۴.
- ↑ الثقات ۶/۴۸۰.
- ↑ مستدرکات علم رجال الحدیث ۴/۲۷۸.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۴/۴۵۳.
- ↑ تهذیب الکمال ۱۳/۲۹۲.
- ↑ الوافی ۱۶/۳۵۹.
- ↑ معجم المفسرین ۱/۲۳۷.
- ↑ تهذیب الکمال ۱۳/۲۹۲.
- ↑ التاریخ الکبیر ۴/۳۳۲.
- ↑ تهذیب الکمال ۱۳/۲۹۲.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال ۴/۴۵۳.
- ↑ الثقات ۶/۴۸۰.
- ↑ کشف الظنون ۱/۴۵۲ مستدرکات علم رجال الحدیث ۴/۲۷۸.
- ↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۴۰۸.