معصیت در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = معصیت | | موضوع مرتبط = معصیت | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = معصیت | ||
| مداخل مرتبط = [[معصیت در قرآن | | مداخل مرتبط = [[معصیت در قرآن]] - [[معصیت در نهج البلاغه]] - [[معصیت در فقه سیاسی]] - [[معصیت در معارف دعا و زیارات]] - [[معصیت در معارف و سیره نبوی]] - [[معصیت در معارف و سیره سجادی]] - [[معصیت در معارف و سیره امام کاظم]] - [[معصیت در جامعهشناسی اسلامی]] - [[معصیت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:گناه]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۸
گناهگریزی
زشتی گناه، خانه دل آدمی را تاریک و سیاه و آن را محل آمد و شد شیطان میسازد. خنجر گناه، چشم دل را کور میکند و این کوردلی، به ناپاکی جسم میانجامد. نبی اکرم (ص) میفرماید: «إِذَا خَبُثَ الْقَلْبُ خَبُثَ الْجَسَدُ»[۱].
مراقبت از کردارها و رفتارها و محاسبه و دقت در آن، شرط بازدارندگی از گناه است. بزرگترین زیانِ گناه، نافرمانی خدایی است که هیچ خطایی در محضر او زیبنده نیست. رسول الله (ص) خطاب به ابوذر میفرماید: «يَا أَبَا ذَرٍّ، لَا تَنْظُرْ إِلَى صِغَرِ الْخَطِيئَةِ وَ لَكِنِ انْظُرْ إِلَى مَنْ عَصَيْتَ»[۲].
گناهگریزی برای انسان به ویژه در دوران جوانی اهمیت بسیاری دارد. پیامبر اسلام (ص) میفرماید: «يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَيُّهَا الشَّابُّ التَّارِکُ شَهْوَتَهُ فِي الْمُبْتَذِلِ شَبَابَهُ! أَنْتَ عِنْدِي كَبَعْضِ مَلَائِكَتِي»[۳].
پیامبر اکرم (ص) در سخنی دیگر با زشت انگاشتن گناه، به تمثیل آن پرداخته و فرموده است: «عَجِبْتُ لِمَنْ يَحْتَمِي مِنَ الطَّعَامِ مَخَافَةَ الدَّاءِ كَيْفَ لَا يَحْتَمِي مِنَ الذُّنُوبِ مَخَافَةَ النَّارِ»[۴].
آوردهاند که مرد بیماری از مقابل پیامبر و اصحابش گذشت. بعضی از یاران، آن مرد را دیوانه خطاب کردند. رسول گرامی اسلام با اشاره به بیمار بودن آن رهگذر فرمود: «دیوانه آن مرد و زنی است که جوانی خویش را در غیر فرمان برداری خدا هدر داده باشد»[۵]. همچنین آن حضرت میفرماید: هر کس کاری زشت یا چیزی که به آن تمایل دارد، برای او پیش بیاید و از ترس خدا از آن دوری گزیند، خداوند، آتش را بر او حرام میگرداند و او را از ترس بزرگ ایمن میدارد و به وعدهای که کتاب خدا به او داده است، عمل خواهد کرد، آنجا که فرموده است[۶]: ﴿وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ﴾[۷].[۸]
منابع
پانویس
- ↑ «هرگاه دل آدمی ناپاک شد، جسم نیز ناپاک میشود». بحارالانوار، ج۶۷، ص۵۱.
- ↑ «اباذر! به کوچکی گناه نگاه مکن، بلکه به آن کسی بنگر که او را نافرمانی کردهای». مجموعه ورام، ج۲، ص۵۳.
- ↑ «خداوند میگوید: ای جوانی که شهوت خود را ترک گفتهای، آن شهوتی - که جوانی را به ابتذال میکشاند - تو در پیشگاه من همانند بعضی از فرشتگانم هستی». صادق احسان بخش، آثار الصادقین، ج۹، ص۲۵۳؛ کنزالعمال، ج۱۵، ص۷۷۵.
- ↑ «در شگفتم از کسی که از بیم درد، از غذا پرهیز میکند؛ چگونه از ترس آتش از گناهان پرهیز نمیکند؟» بحارالانوار، ج۶۹، ص۳۴۷.
- ↑ مشکوة الانوار، ص۱۶۹.
- ↑ وسائل الشیعه، ج۱۵، ص۲۰۹.
- ↑ «و برای آن کس که از ایستادن در برابر پروردگار خویش هراسیده است دو بهشت خواهد بود» سوره الرحمن، آیه ۴۶.
- ↑ اسحاقی، سید حسین، نگین رسالت ص ۱۹.