انگیزه‌های مدعیان بابیت امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{پرسش غیرنهایی}} {{جعبه اطلاعات پرسش | موضوع اصلی = مهدویت (پرسش)|بانک جامع...» ایجاد کرد)
 
خط ۲۹: خط ۲۹:
::::#درباره [[ائمه]]{{عم}} اعتقادهای کفرآمیز مانند الوهیت داشتند؛  
::::#درباره [[ائمه]]{{عم}} اعتقادهای کفرآمیز مانند الوهیت داشتند؛  
::::#به اعتقادهای باطل و کفرآمیزی چون تناسخ داشتند؛  
::::#به اعتقادهای باطل و کفرآمیزی چون تناسخ داشتند؛  
::::#به ترویج نوعي اباحه گری و تجویز گناه می‌پرداختند»<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]؛ [[مدعیان و منکران بابیت و مهدویت (مقاله)|مدعیان و منکران بابیت و مهدویت]]، ص ۳۹۱ - ۳۹۳.</ref>.
::::#به ترویج نوعی اباحه گری و تجویز گناه می‌پرداختند»<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]؛ [[مدعیان و منکران بابیت و مهدویت (مقاله)|مدعیان و منکران بابیت و مهدویت]]، ص ۳۹۱ - ۳۹۳.</ref>.


==پرسش‌های وابسته==
==پرسش‌های وابسته==

نسخهٔ ‏۵ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۴:۲۲

الگو:پرسش غیرنهایی

انگیزه‌های مدعیان بابیت امام مهدی چیست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل اصلیمهدویت

انگیزه‌های مدعیان بابیت امام مهدی(ع) چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

احمد عابدی
حجت‌ الاسلام‌ و المسلمین دکتر احمد عابدی، در مقاله «مدعیان و منکران بابیت و مهدویت» در این‌باره گفته است:
«معمولا وقتی مشکل یا بحرانی اجتماعی پدید می‌آید و جمعی از مردم خود را از مقابله با آن ناتوان می‌بینند، برخی مغرضان و گاه ساده لوحان برای کنار کشیدن خود از مسئولیت‌های مهم و پرزحمت، یا به گوشه نشینی روی می‌آورند یا به دین‌سازی و بازی با اعتقادهای مردم. اکثر ادعادهای بابیت در موقعیتی این گونه پدید آمده است. در این جا انگیزه‌های مدعیان آن را ذکر می‌کنیم:
  1. ثروت اندوزی: یکی از مهم‌ترین راههای نفوذ، شیطان ثروت است. وقتی حضرت موسی بن جعفر(ع) شهید شد، سی هزار دینار از اموال امام(ع) كه نزد علی بن ابی حمزه بطائنی باقی ماند. او برای آنکه اموال را به امام هشتم(ع) تحویل ندهد، ادعا کرد امام هفتم(ع) زنده و همان مهدی موعود(ع) است.[۱]
  2. توهم: برخی انسان‌ها در توهم‌ها فرو رفته، خرد را از دست می‌دهند، ادعاهای گزاف بر زبان می‌رانند و جمعی نادان را پیرامون خویش گرد می‌آورند؛ برای مثال، منابع معتبر تاریخی نشان می‌دهد، ابودلف محمد بن مظفر کاتب که ادعای بابیت داشت، با این مشکل روبه رو بود.
  3. جاه طلبی: ریاست طلبی نیز از عوامل بسیار مهم پیدایش اعتقادهای خرافی و ادیان ساختگی است. غرور و اشتیاق به بزرگ شدن و خودنمایی از صفات مذموم اخلاقی است که انسان را سمت کارهای خطرناک می کشاند. از آنجا که مسئله نیابت امام زمان(ع) موقعیت ویژه اجتماعی برای فرد ایجاد می‌کند و احترام و فرمانبرداری مردم را به ارمغان می‌آورد، برخی از فرومایگان برای جبران ضعف روحی خود، ادعای نیابت می‌کنند. البته گاه حسادت در برابر بزرگان سبب جاه طلبی است؛ برای مثال، شلمغانی به نواب اربعه حسادت می‌ورزید و نمی‌توانست برتری آنان را ببیند. بدین سبب، ادعای نیابت کرد و عده‌ای را به گمراهی کشاند.[۲]
  4. شهوت‌رانی: گمراهی و گرایش به محرمات و شهوت رانی از دیگر انگیزه‌های مدعیان بابیت است. متأسفانه کسانی که نمی‌خواهند، پاک دامن باشند، برای رسیدن به لذت‌های جنسی و ترویج مفاسد، اخلاقی، به ادعای بابیت و ساختن دین جدید روی می‌آورند.
  5. مسائل سیاسی: یکی دیگر از انگیزه‌های مدعیان با بیت، مسائل سیاسی است. دولت‌ها گاه مستقیم او زمانی غیر مستقیم برای آنکه روحیه شیعیان را خرد کرده، در صفوف متحدشان رخنه پدید آورند و آنان را در تفرقه و تزلزل فرو برند، برخی را تحریک می‌کنند، تا ادعای بابیت بر زبان رانند و به استحکام بنیادهای حکومت غاصبان و ستمگران پردازند.[۳]
  • به هر حال، بررسی وضعیت افرادی که به دروغ مدعی نیابت امام زمان(ع) شده‌اند، نشان می‌دهد آنان:
  1. اغلب مشکل شخصیتی داشتند؛
  2. به ادعای بابیت اکتفا نکرده، سرانجام به ادعای امامت و نبوت روی آوردند؛
  3. درباره ائمه(ع) اعتقادهای کفرآمیز مانند الوهیت داشتند؛
  4. به اعتقادهای باطل و کفرآمیزی چون تناسخ داشتند؛
  5. به ترویج نوعی اباحه گری و تجویز گناه می‌پرداختند»[۴].

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. محمد تقی التستری، قاموس الرجال، ج ۷، ص ۲۷۱، ش ۴۹۸۴
  2. محمد صدر، تاریخ الغيبية الصغری، ص ۵۱۴
  3. محمد صدر، تاریخ الغيبية الصغری، ص۴۹۹
  4. عابدی، احمد؛ مدعیان و منکران بابیت و مهدویت، ص ۳۹۱ - ۳۹۳.