آیا مذاهب اسلامی بر وجوب اعتقاد به ظهور امام مهدی اتفاق نظر دارند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '<ref>موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص' به '<ref>رضوانی، علی اصغر، [[موعودشنا...) |
جز (حذف پیوند از عنوان منبعشناسی جامع مهدویت توسط ربات) |
||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
==پرسشهای وابسته== | ==پرسشهای وابسته== | ||
== | ==منبعشناسی جامع مهدویت== | ||
{{پرسشهای وابسته}} | {{پرسشهای وابسته}} | ||
{{ستون-شروع|3}} | {{ستون-شروع|3}} |
نسخهٔ ۱۷ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۴:۰۲
آیا مذاهب اسلامی بر وجوب اعتقاد به ظهور امام مهدی اتفاق نظر دارند؟ | |
---|---|
موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
مدخل اصلی | مهدویت |
آیا مذاهب اسلامی بر وجوب اعتقاد به ظهور امام مهدی اتفاق نظر دارند؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارتهای دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- آقای علی اصغر رضوانی، در کتاب «موعودشناسی و پاسخ به شبهات» در اینباره گفته است:
- «همه مذاهب اسلامی بر این امر اتفاق نظر دارند که خروج مهدی (ع) در آخر الزمان از امور غیبی است که باید به آن اعتقاد پیدا کرد.
- از علمای شیعه: شیخ صدوق میفرماید: ایمان شخص مؤمن به امام زمان (ع) بدون علم به احوال آن حضرت صحیح نخواهد بود. زیرا ایمان کسی که به قضیه مهدویت اعتقاد دارد به او نفعی نمیرساند مگر در صورتی که عارف به شأن آن حضرت در زمان غیبت باشد[۱].
- از علمای اهل سنت: ناصرالدین البانی مینویسد: همانا عقیده به خروج حضرت مهدی (ع) عقیدهای است ثابت و متواتر از پیامبر اکرم (ص) که ایمان به آن واجب است، زیرا این عقیده از امور غیب است که ایمان به آن در قرآن کریم از صفات پرهیزکاران شمرده شده است...[۲]. عبدالمحسن بن حمد العباد مینویسد: تصدیق و اعتقاد به قضیه مهدویت، داخل در ایمان به رسالت پیامبر اکرم (ص) است، زیرا از آثار ایمان به پیامبر(ص) تصدیق او است در اموری که به آنها خبر داده و نیز داخل در ایمان به غیبی است که خداوند متعال مؤمنین را به جهت ایمان به آن مدح کرده است...[۳]»[۴].
پرسشهای وابسته
منبعشناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ کمال الدین، ج ۱، ص ۱۹
- ↑ مجله تمدن اسلامی، چاپ دمشق
- ↑ مجله الجماعه الاسلامیه، چاپ حجاز
- ↑ رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۱۶۲.