احسان در فقه سیاسی

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث احسان است. "احسان" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

احسان در قرآن | احسان در حدیث | احسان در اخلاق اسلامی | احسان در نهج البلاغه | احسان در معارف دعا و زیارات| احسان در معارف دعا و زیارات| احسان در فقه سیاسی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اثم (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• إحسان: نیکوکاری، نیکی‌کردن.
• إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ.
• احسان به اطاعت خداوند و تبعیت از اوامر و اجتناب از نواهی الهی تفسیر شده است.
• در عرصه فرهنگ عمومی، نیکوکاری به عمل دارای ارزش اخلاقی مثبت که وجدان دینی و اخلاقی جامعه آن را نیک و خیر می‌شمارد و معمولاً با کارهای خوب مشخص می‌شود، اطلاق می‌گردد.
• احسان از جنس کنش است که در اجتماع ظهور می‌یابد و نوعی کنش اجتماعی مثبت است و ثمرات و تأثیرات آن علاوه بر جامعه، به فاعل آن (مُحسن) نیز باز می‌گردد: إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ.

منابع

• نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم

پانویس