لعنت

مقدمه

• لعن و لعنت، نوعی نفرین در حق دیگری است. معنای لعن، دور کردن، طرد، منع و محروم شدن از خیر و رحمت و آمرزش الهی است. وقتی کسی را لعنت می‌‌کنیم، دور افتادن او از رحمت الهی را می‌‌طلبیم. به کسی که مورد لعن و طرد باشد "مَلعون" گفته می‌شود، یعنی مطرود از درگاه الهی و محروم از آمرزش خدا.
• خداوند در قرآن، گروه‌هایی همچون کافران، ظالمان، کتمان‌کنندگان حقایق، منافقان، مفسدان در روی زمین، آزاردهندگان پیامبر، تهمت‌زنندگان به زنان پاک، همچنین شیطان را لعن کرده است.
• در توصیه‌های دینی از لعن کردن مسلمانان نهی شده است. از آنجا که لعنت، نوعی جبهه‌گیری و مخالفت و خصومت را می‌‌رساند، لعن باید نسبت به افراد ستمگر و ناپاک و بدکار صورت گیرد. در زیارتنامه‌ها در کنار سلام و درود به امامان و شهیدان، بر قاتلان انان و بر ظالمان و همکارانشان لعن می‌‌شود و این همان تولی و تبری و موضع داشتن نسبت به حق و باطل را می‌‌رساند. کسانی را که خدا در قرآن لعن کرده، بدون هیچ اشکالی می‌‌توان لعن کرد.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: