تفسیر اشاری

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

تفسیر اشاری در علوم قرآنی

مقدمه

تفسیر اشاری یعنی تأویل آیات قرآن‌کریم برخلاف ظاهر آنها به دلیل اقتضای اشاراتی خفی که برای ارباب سلوک آشکار است؛ به بیان دیگر، تفسیری است دربرگیرنده تأملات و نکاتی که به ذهن مفسر عارف خطور کرده است. این تأملات عبارتند از نکات لطیفی که با ظواهر آیات سازگارند؛ گرچه در این تفسیر، آیات برخلاف ظاهرشان تأویل و تفسیر می‌شوند.

علما در جواز این‌گونه تفسیر اختلاف‌نظر دارند؛ دسته‌ای آن را جایز شمرده و عده‌ای با آن مخالفت کرده‌اند. به نظر دسته اوّل این تفسیر با عقل و شرع مخالفتی ندارد؛ بلکه تلاشی است عقلی به‌منظور تعمق در آیات قرآن که برای رشد قوه ایمان و صفای باطن به انسان کمک می‌کند. البته برای جواز آن شرایطی ذکر شده است؛ مانند:

1. تفسیر، منافی نظم و سیاق آیات قرآن نباشد؛
2. شاهد شرعی، این تفسیر را تأیید کند؛
3. شاهدی شرعی، معارض تفسیر نباشد؛
4. ادعا نشود که همین مراد آیه است، نه ظاهر.

ذهبی تفسیر اشاری را نوعی تفسیر صوفیانه می‌داند و در تفاوت آن با تفسیر صوفیانه نظری می‌گوید: تفاوت تفسیر صوفی اشاری و تفسیر صوفی نظری از دو نظر است:

1. تفسیر نظری صوفی بر مقدماتی علمی استوار است که ابتدا در ذهن صوفی نقش بسته است و تفسیر قرآن بر آنها بنا می‌شود؛ در حالی که تفسیر اشاری مقدمات علمی ندارد، بلکه بر نوعی ریاضت روحی استوار است.
2. در تفسیر صوفی نظری، مفسر اعتقاد دارد که هر چه آیه می‌گوید، همان معنایی است که او فهمیده و آیه بیشتر از این چیزی در خود ندارد؛ اما تفسیر اشاری چنین نیست و مفسر آن‌چه را که خود فهمیده، همه مراد آیه نمی‌داند؛ بلکه اعتقاد دارد در آیه، معنای ظاهری نیز هست که پیش از هر چیز، آن معنا مراد است.

مفسّران اشاری

برخی از مفسّران اشاری عبارتند از:

1. سید محمد بن سید علی حسینی نجفی همدانی (عربزاده) از فقها و مفسران بنام امامیه و صاحب تفسیر فارسی به نام انوار درخشان در تفسیر قرآن (الأنوار الساطعة فی تفسیر القرآن)؛
2. عبدالقادر ملّاحویش آل‌غازی العانی صاحب تفسیر بیان المعانی؛
3. ملاصدرا معروف به صدرالمتألهین از مفسّران بزرگ امامیه صاحب تفسیر القرآن الکریم؛
4. محمد ثناءالله عثمانی مظهری از علمای حنفی مذهب صاحب تفسیر المظهری؛
5. شهاب الدین سید محمود آلوسی از مفسّران حنفی مذهب و صاحب روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی؛
6. محمد علی بازوری صاحب کتاب تفسیر الغیب و الشهادة من خلال القرآن، از علمای معاصر امامیه و اهل لبنان که به فلسفه و عرفان تمایل داشته است. این تفسیر، سال ۱۴۰۷ق تألیف شده و توسط انتشارات دار القارئ بیروت منتشر شده است؛
7. نعمت‌الله بن محمود نخجوانی صوفی مذهب و معروف به شیخ علوان یا شیخ بابا نعمت‌الله، صاحب الفواتح الإلهیة و المفاتح الغیبیة؛
8. ابوالفضل رشیدالدین احمد بن ابی‌سعید میبدی از علمای شافعی صاحب کتاب کشف الأسرار و عدّة الأبرار (تفسیر میبدی)؛
9. خانم سیده نصرت امین از مفسّران عالی‌قدر شیعه امامیه و صاحب تفسیر مخزن العرفان؛
10. آیت الله سید عبدالأعلی موسوی سبزواری از علمای امامیه صاحب مواهب‌الرحمان فی تفسیر القرآن؛
11. ابومحمد سهل بن عبدالله تستری صاحب تفسیر شوشتری؛
12. محمد بن علی بن محمد بن احمد بن عبدالله، معروف به محیی‌الدین عربی، تفسیر ابن عربی به وی منسوب است..

منابع

1. فرهنگ‌نامه علوم قرآنی