الگو:صفحهٔ اصلی/مدخل برگزیده: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Heydari صفحهٔ الگو:صفحه اصلی/مقاله برگزیده اول را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به الگو:صفحه اصلی/مدخل برگزیده اول منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
[[امام باقر]] {{ع}} [[روز جمعه]] اول [[ماه رجب]] سال ۵۷ﻫ. در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد و نام مبارکشان [[محمد]] است. پدر ایشان [[امام زین‌العابدین]]{{ع}} و مادر ارجمندش "ام عبدالله" فاطمه ـ دختر [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} ـ است؛ لذا از این جهت در میان [[اهل بیت]]{{عم}} او نخستین کسی است که از نظر نسب پدری و مادری، [[علوی]] و فاطمی است. [[پیامبر اسلام]]{{صل}} به ایشان [[لقب]] "باقرالعلوم" را ارزانی فرمود، به معنای شکافنده علوم و کنیه ایشان ابوجعفر است. | [[امام باقر]] {{ع}} [[روز جمعه]] اول [[ماه رجب]] سال ۵۷ﻫ. در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد و نام مبارکشان [[محمد]] است. پدر ایشان [[امام زین‌العابدین]]{{ع}} و مادر ارجمندش "ام عبدالله" فاطمه ـ دختر [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} ـ است؛ لذا از این جهت در میان [[اهل بیت]]{{عم}} او نخستین کسی است که از نظر نسب پدری و مادری، [[علوی]] و فاطمی است. [[پیامبر اسلام]]{{صل}} به ایشان [[لقب]] "باقرالعلوم" را ارزانی فرمود، به معنای شکافنده علوم و کنیه ایشان ابوجعفر است. | ||
[[امام باقر]]{{ع}} در روزگار طفولیت بود که همراه کاروان جد گرامی‌اش، [[امام حسین]]{{ع}}، به [[کربلا]] رفت. آن [[امام]] ارجمند{{ع}} چهار سال با [[امام حسین]]{{ع}} و سی و چهار سال با پدر گرامی‌اش زیست و در سال ۹۵ﻫ. به [[امامت]] رسید و حدود بیست سال [[امامت]] کرد. | [[امام باقر]]{{ع}} در روزگار طفولیت بود که همراه کاروان جد گرامی‌اش، [[امام حسین]]{{ع}}، به [[کربلا]] رفت. آن [[امام]] ارجمند{{ع}} چهار سال با [[امام حسین]]{{ع}} و سی و چهار سال با پدر گرامی‌اش زیست و در سال ۹۵ﻫ. به [[امامت]] رسید و حدود بیست سال [[امامت]] کرد. مهم‌ترین ویژگی روزگار [[امامت]] [[امام باقر]]{{ع}} آن بود که فرصتی برای راه انداختن نهضتی [[علمی]] و [[فکری]] پیش آمد. پایان دوران [[امامت]] [[حضرت باقر]]{{ع}}، همزمان شد با نشانه‌های ضعفِ قدرت بنی امیه، همین موضوع باعث شد امام باقر{{ع}} و سپس [[امام صادق]]{{ع}} فرصت مناسبی برای بیان معارف ناب [[اسلامی]] بیابند. [[امام]] از این فرصت بهره جست و شاگردان برجسته‌ای [[تربیت]] کرد و فرهنگ شیعی و آموزه‌های راستین [[اسلام]] را گسترانید. | ||
مهم‌ترین ویژگی روزگار [[امامت]] [[امام باقر]]{{ع}} آن بود که فرصتی برای راه انداختن نهضتی [[علمی]] و [[فکری]] پیش آمد. | |||
حکام [[اموی]]، سرانجام از فعالیت‌های [[امام]]{{ع}} به بیم افتادند و [[هشام بن عبدالملک]]، دهمین [[حاکم]] [[اموی]] [[فرمان]] داد تا ابراهیم بن ولید، با زهری کشنده [[امام باقر]]{{ع}} را مسموم کند. [[امام]] در هفتم ماه ذی‌الحجه ۱۱۴ﻫ. در ۵۷ سالگی به [[شهادت]] رسید و پیکر پاکش در [[قبرستان بقیع]] [[مدینه]] به خاک سپرده شد. | حکام [[اموی]]، سرانجام از فعالیت‌های [[امام]]{{ع}} به بیم افتادند و [[هشام بن عبدالملک]]، دهمین [[حاکم]] [[اموی]] [[فرمان]] داد تا ابراهیم بن ولید، با زهری کشنده [[امام باقر]]{{ع}} را مسموم کند. [[امام]] در هفتم ماه ذی‌الحجه ۱۱۴ﻫ. در ۵۷ سالگی به [[شهادت]] رسید و پیکر پاکش در [[قبرستان بقیع]] [[مدینه]] به خاک سپرده شد. | ||
<div class="readmoreButton">[[ امام باقر علیه‌السلام|'''ادامه''']]</div> | <div class="readmoreButton">[[ امام باقر علیه‌السلام|'''ادامه''']]</div> | ||
نسخهٔ ۱ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۵۶
امام باقر (ع) روز جمعه اول ماه رجب سال ۵۷ﻫ. در مدینه به دنیا آمد و نام مبارکشان محمد است. پدر ایشان امام زین‌العابدین(ع) و مادر ارجمندش "ام عبدالله" فاطمه ـ دختر امام حسن مجتبی(ع) ـ است؛ لذا از این جهت در میان اهل بیت(ع) او نخستین کسی است که از نظر نسب پدری و مادری، علوی و فاطمی است. پیامبر اسلام(ص) به ایشان لقب "باقرالعلوم" را ارزانی فرمود، به معنای شکافنده علوم و کنیه ایشان ابوجعفر است.
امام باقر(ع) در روزگار طفولیت بود که همراه کاروان جد گرامی‌اش، امام حسین(ع)، به کربلا رفت. آن امام ارجمند(ع) چهار سال با امام حسین(ع) و سی و چهار سال با پدر گرامی‌اش زیست و در سال ۹۵ﻫ. به امامت رسید و حدود بیست سال امامت کرد. مهم‌ترین ویژگی روزگار امامت امام باقر(ع) آن بود که فرصتی برای راه انداختن نهضتی علمی و فکری پیش آمد. پایان دوران امامت حضرت باقر(ع)، همزمان شد با نشانه‌های ضعفِ قدرت بنی امیه، همین موضوع باعث شد امام باقر(ع) و سپس امام صادق(ع) فرصت مناسبی برای بیان معارف ناب اسلامی بیابند. امام از این فرصت بهره جست و شاگردان برجسته‌ای تربیت کرد و فرهنگ شیعی و آموزه‌های راستین اسلام را گسترانید.
حکام اموی، سرانجام از فعالیت‌های امام(ع) به بیم افتادند و هشام بن عبدالملک، دهمین حاکم اموی فرمان داد تا ابراهیم بن ولید، با زهری کشنده امام باقر(ع) را مسموم کند. امام در هفتم ماه ذی‌الحجه ۱۱۴ﻫ. در ۵۷ سالگی به شهادت رسید و پیکر پاکش در قبرستان بقیع مدینه به خاک سپرده شد.