اسراف در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
(←منابع) |
||
(۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۲: | خط ۲: | ||
| موضوع مرتبط = اسراف | | موضوع مرتبط = اسراف | ||
| عنوان مدخل = اسراف | | عنوان مدخل = اسراف | ||
| مداخل مرتبط = [[اسراف در قرآن]] - [[اسراف در فقه سیاسی]] - [[اسراف در معارف دعا و زیارات]] - [[اسراف در معارف و سیره نبوی]] - [[اسراف در معارف و سیره سجادی]] - [[اسراف در معارف و سیره رضوی]] - [[اسراف در جامعهشناسی اسلامی]] - [[اسراف در فقه اسلامی]] | | مداخل مرتبط = [[اسراف در قرآن]] - [[اسراف در فقه سیاسی]] - [[اسراف در معارف دعا و زیارات]] - [[اسراف در معارف و سیره نبوی]] - [[اسراف در معارف و سیره سجادی]] - [[اسراف در معارف و سیره رضوی]] - [[اسراف در معارف و سیره معصوم]] - [[اسراف در جامعهشناسی اسلامی]] - [[اسراف در فقه اسلامی]] - [[اسراف در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
مفهوم | مفهوم «حدّ وسط» که دو طرف آن، افراط و تفریط است، مفهومی نسبی است که به [[اختلاف]] اشخاص، زمانها و مکانها فرق میکند. از کلمات [[فقها]] برمیآید هر کاری که غرضی عقلایی به آن تعلّق گرفته، [[اسراف]] نیست؛ به این معنا که خروج از حدّ [[اعتدال]] درآن جا مصداق پیدا نمیکند<ref>مستند العروة (الصلاة)، ج ۲، ص۲۳۹.</ref>؛ لکن صَرف [[مال]] در موردی فراتر از حدّ مطلوب نزد عقلا اسراف است<ref>عوائد الایّام، ص۶۳۵.</ref>. | ||
== تفاوت اسراف و [[تبذیر]] == | == تفاوت اسراف و [[تبذیر]] == | ||
اسراف ـ با توجّه به موارد کاربرد آن در [[آیات]] و [[روایات]] ـ اعم از تبذیر است. تبذیر در خصوص مال کاربرد دارد، امّا اسراف، هم در مال و هم در [[افعال]] [[انسان]]. اسراف در فعل، مانند اینکه [[ولیّ]] مقتول علاوه بر [[قاتل]]، دیگری را بکشد. علاوه بر آن، اسراف در مال، هزینه کردن آن بیش از حدّ سزاوار است؛ ولی تبذیر، صرف مال در مسیری است که سزاوار نیست، مانند هزینه کردن آن در [[معصیت]] | اسراف ـ با توجّه به موارد کاربرد آن در [[آیات]] و [[روایات]] ـ اعم از تبذیر است. تبذیر در خصوص مال کاربرد دارد، امّا اسراف، هم در مال و هم در [[افعال]] [[انسان]]. اسراف در فعل، مانند اینکه [[ولیّ]] مقتول علاوه بر [[قاتل]]، دیگری را بکشد. علاوه بر آن، اسراف در مال، هزینه کردن آن بیش از حدّ سزاوار است؛ ولی تبذیر، صرف مال در مسیری است که سزاوار نیست، مانند هزینه کردن آن در [[معصیت]]<ref>مجمع البحرین/ واژه «بذر»؛ مستمسک العروة، ج ۷، ص۳۳۹.</ref>؛ هرچند واژه تبذیر درباره اسراف [[مالی]] نیز به کار رفته است؛ زیرا ملاک اسراف که [[تجاوز]] از حدّ مطلوب و معقول است، در هزینه کردن مال در جای ناشایست نیز وجود دارد. از این رو، برخی به تفاوت نخست بسنده کردهاند<ref>الموسوعة الفقهیة المُیَسَّرة، ج ۳، ص۱۸۴.</ref>. | ||
== [[حکم تکلیفی]] == | == [[حکم تکلیفی]] == | ||
اسراف [[حرام]] | اسراف [[حرام]] است<ref>کتاب السرائر، ج ۱، ص۴۴۰.</ref>، بلکه برخی [[حرمت]] آن را از [[ضروریات دین]] دانسته<ref>عوائد الایّام، ص۶۱۵.</ref> و برخی دیگر آن را در ردیف [[گناهان کبیره]] شمردهاند<ref>جواهر الکلام، ج ۱۳، ص۳۱۳ و ۳۲۰.</ref>. | ||
== [[حکم وضعی]] == | == [[حکم وضعی]] == | ||
مهمترین | مهمترین حکم وضعی مترتّب بر [[اسراف]]، ضمان است، مانند ضمان [[ولیّ]] [[یتیم]] در صورت اسراف در هزینه کردن [[مال]] وی<ref>جامع المقاصد، ج ۱۱، ص۲۸۸.</ref>؛ ضمان [[حاکم]] یا اجرا کننده حدّ در صورت [[تجاوز]] از اندازه تعیین شده<ref>جواهرالکلام، ج۴۱، ص۴۷۳.</ref>؛ ضمان [[قصاص]] کننده در صورت اسراف در قصاص<ref>جواهرالکلام، ج ۳۰، ۴۲.</ref>؛ ضمان اسراف کننده در [[تأدیب]] کودک، [[همسر]] یا برده خویش<ref>تذکرة الفقهاء (ق)، ج ۲، ص۳۱۸.</ref>؛ ضمان [[خمس]] مقداری از مئونه که اسراف کرده<ref>العروة الوثقی، ج ۲، ص۳۹۴.</ref> و ضمان [[امین]]، مانند مستأجر، [[وکیل]]، مُستَعیر و وَدَعی در صورت اسراف در [[امانت]]<ref>جواهر الکلام، ج ۲۷، ص۱۸۳ و ۲۱۵.</ref>. | ||
[[سفاهت]] از اسباب [[حجر]] و تحقّق بخش آن، اسراف و [[تبذیر]] در [[اموال]] است <ref>جواهر الکلام، ج۲۶، ص۵۲.</ref><ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، | [[سفاهت]] از اسباب [[حجر]] و تحقّق بخش آن، اسراف و [[تبذیر]] در [[اموال]] است<ref>جواهر الکلام، ج۲۶، ص۵۲.</ref>.<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، ص ۵۰۷-۵۰۹.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
خط ۳۰: | خط ۲۹: | ||
[[رده:اسراف]] | [[رده:اسراف]] | ||
[[رده:گناهان کبیره]] | |||
[[رده:حرامها]] |
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۱۸
مقدمه
مفهوم «حدّ وسط» که دو طرف آن، افراط و تفریط است، مفهومی نسبی است که به اختلاف اشخاص، زمانها و مکانها فرق میکند. از کلمات فقها برمیآید هر کاری که غرضی عقلایی به آن تعلّق گرفته، اسراف نیست؛ به این معنا که خروج از حدّ اعتدال درآن جا مصداق پیدا نمیکند[۱]؛ لکن صَرف مال در موردی فراتر از حدّ مطلوب نزد عقلا اسراف است[۲].
تفاوت اسراف و تبذیر
اسراف ـ با توجّه به موارد کاربرد آن در آیات و روایات ـ اعم از تبذیر است. تبذیر در خصوص مال کاربرد دارد، امّا اسراف، هم در مال و هم در افعال انسان. اسراف در فعل، مانند اینکه ولیّ مقتول علاوه بر قاتل، دیگری را بکشد. علاوه بر آن، اسراف در مال، هزینه کردن آن بیش از حدّ سزاوار است؛ ولی تبذیر، صرف مال در مسیری است که سزاوار نیست، مانند هزینه کردن آن در معصیت[۳]؛ هرچند واژه تبذیر درباره اسراف مالی نیز به کار رفته است؛ زیرا ملاک اسراف که تجاوز از حدّ مطلوب و معقول است، در هزینه کردن مال در جای ناشایست نیز وجود دارد. از این رو، برخی به تفاوت نخست بسنده کردهاند[۴].
حکم تکلیفی
اسراف حرام است[۵]، بلکه برخی حرمت آن را از ضروریات دین دانسته[۶] و برخی دیگر آن را در ردیف گناهان کبیره شمردهاند[۷].
حکم وضعی
مهمترین حکم وضعی مترتّب بر اسراف، ضمان است، مانند ضمان ولیّ یتیم در صورت اسراف در هزینه کردن مال وی[۸]؛ ضمان حاکم یا اجرا کننده حدّ در صورت تجاوز از اندازه تعیین شده[۹]؛ ضمان قصاص کننده در صورت اسراف در قصاص[۱۰]؛ ضمان اسراف کننده در تأدیب کودک، همسر یا برده خویش[۱۱]؛ ضمان خمس مقداری از مئونه که اسراف کرده[۱۲] و ضمان امین، مانند مستأجر، وکیل، مُستَعیر و وَدَعی در صورت اسراف در امانت[۱۳].
سفاهت از اسباب حجر و تحقّق بخش آن، اسراف و تبذیر در اموال است[۱۴].[۱۵]
منابع
پانویس
- ↑ مستند العروة (الصلاة)، ج ۲، ص۲۳۹.
- ↑ عوائد الایّام، ص۶۳۵.
- ↑ مجمع البحرین/ واژه «بذر»؛ مستمسک العروة، ج ۷، ص۳۳۹.
- ↑ الموسوعة الفقهیة المُیَسَّرة، ج ۳، ص۱۸۴.
- ↑ کتاب السرائر، ج ۱، ص۴۴۰.
- ↑ عوائد الایّام، ص۶۱۵.
- ↑ جواهر الکلام، ج ۱۳، ص۳۱۳ و ۳۲۰.
- ↑ جامع المقاصد، ج ۱۱، ص۲۸۸.
- ↑ جواهرالکلام، ج۴۱، ص۴۷۳.
- ↑ جواهرالکلام، ج ۳۰، ۴۲.
- ↑ تذکرة الفقهاء (ق)، ج ۲، ص۳۱۸.
- ↑ العروة الوثقی، ج ۲، ص۳۹۴.
- ↑ جواهر الکلام، ج ۲۷، ص۱۸۳ و ۲۱۵.
- ↑ جواهر الکلام، ج۲۶، ص۵۲.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، ص ۵۰۷-۵۰۹.