صله رحم در لغت: تفاوت میان نسخهها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
(←مقدمه) |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = صله رحم | | موضوع مرتبط = صله رحم | ||
| عنوان مدخل = | | عنوان مدخل = صله رحم | ||
| مداخل مرتبط = [[صله رحم در لغت | | مداخل مرتبط = [[صله رحم در لغت]] - [[صله رحم در حدیث]] - [[صله رحم در اخلاق اسلامی]] - [[صله رحم در معارف و سیره نبوی]] - [[صله رحم در حقوق اسلامی]] | ||
| پرسش مرتبط = | | پرسش مرتبط = | ||
}} | }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
صله، مصدر ثلاثی مجرد از ماده «وَصَلَ» در لغت به معنی پیوند دادن و رسیدن آمده است<ref>جوهری، صحاح اللغة، ج۵، ص۱۸۴۲؛ راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۸۷۳؛ زبیدی، تاج العروس، ج۱۵، ص۷۷۶؛ لوئیس معلوف، المنجد، ص۹۰۳.</ref>، در مقابل صِله، فصل و قطع به معنی بریدن، جداکردن و دورشدن قرار دارد رَحِم در اصل نام عضوی است در بدن حیوانات مؤنث که جنین در آن [[رشد]] میکند<ref>لوئیس معلوف، المنجد، ص۲۵۳.</ref> که به عاریت در مورد [[خویشان]] نیز به کار میرود<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۴۷؛ ابن منظور، لسان العرب، ج۱۲، ص۲۲۲.</ref>، بنابراین، ترکیب «[[صله رحم]]» در لغت، معنی ویژهای که برآمده از ترکیب بوده و با معنی مفردات آن متفاوت باشد، ندارد<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱۴ (کتاب)|اخلاق الاهی ج۱۴]]، ص ۴۴۹.</ref>. | |||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ کنونی تا ۲ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۱۱
مقدمه
صله، مصدر ثلاثی مجرد از ماده «وَصَلَ» در لغت به معنی پیوند دادن و رسیدن آمده است[۱]، در مقابل صِله، فصل و قطع به معنی بریدن، جداکردن و دورشدن قرار دارد رَحِم در اصل نام عضوی است در بدن حیوانات مؤنث که جنین در آن رشد میکند[۲] که به عاریت در مورد خویشان نیز به کار میرود[۳]، بنابراین، ترکیب «صله رحم» در لغت، معنی ویژهای که برآمده از ترکیب بوده و با معنی مفردات آن متفاوت باشد، ندارد[۴].
منابع
پانویس
- ↑ جوهری، صحاح اللغة، ج۵، ص۱۸۴۲؛ راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۸۷۳؛ زبیدی، تاج العروس، ج۱۵، ص۷۷۶؛ لوئیس معلوف، المنجد، ص۹۰۳.
- ↑ لوئیس معلوف، المنجد، ص۲۵۳.
- ↑ راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۴۷؛ ابن منظور، لسان العرب، ج۱۲، ص۲۲۲.
- ↑ تهرانی، مجتبی، اخلاق الاهی ج۱۴، ص ۴۴۹.