عبدالرحمن بن موسی هواری: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
جز (جایگزینی متن - ' هـ ' به 'ه ') |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[عبدالرحمن بن موسی هواری در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[ابوموسی عبدالرحمان بن موسی هواری مغربی اندلسی]] [[اهل]] استجه،<ref>تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس ۱/۳۰۰.</ref> از نواحی قرطبه [[اندلس]]<ref>معجم البلدان ۱/۱۷۴.</ref> و [[مالکی]] [[مذهب]] بود.<ref> معجم المؤلفین ۵/۱۹۶.</ref> | [[ابوموسی عبدالرحمان بن موسی هواری مغربی اندلسی]] [[اهل]] استجه،<ref>تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس ۱/۳۰۰.</ref> از نواحی قرطبه [[اندلس]]<ref>معجم البلدان ۱/۱۷۴.</ref> و [[مالکی]] [[مذهب]] بود.<ref> معجم المؤلفین ۵/۱۹۶.</ref> | ||
در ایام [[حکومت]] [[عبدالرحمان بن معاویه]] جهت [[تحصیل علم]] به [[مسافرت]] رفت و از [[سفیان بن عیینه]]<ref>بغیة الملتمس ۳۵۸.</ref> و [[مالک بن انس]] اخذ [[علم]] نمود و [[ادبیات عرب]] را در [[عراق]] نزد اصمعی و [[ابوزید انصاری]] آموخت.<ref> تاریخ الاسلام ۱۶/۲۵۸.</ref> در راه بازگشت به [[وطن]]، کتاب‌هایش در دریا ریخته شدند و از بین رفتند، از این رو [[مردم]] به خاطر بازگشت وی تبریک، و به خاطر از بین رفتن کتبش به وی [[تعزیت]] می‌‌گفتند و او پاسخ می‌‌داد که {{عربی|"ذهب الخرج و بقى الدرج"}} آنچه در خارج بود، از بین رفت و آنچه در سینه‌ام بود، [[حفظ]] شد. هوارّی پس از مراجعت، از طرف [[عبدالرحمان بن حکم]] در حدود | در ایام [[حکومت]] [[عبدالرحمان بن معاویه]] جهت [[تحصیل علم]] به [[مسافرت]] رفت و از [[سفیان بن عیینه]]<ref>بغیة الملتمس ۳۵۸.</ref> و [[مالک بن انس]] اخذ [[علم]] نمود و [[ادبیات عرب]] را در [[عراق]] نزد اصمعی و [[ابوزید انصاری]] آموخت.<ref> تاریخ الاسلام ۱۶/۲۵۸.</ref> در راه بازگشت به [[وطن]]، کتاب‌هایش در دریا ریخته شدند و از بین رفتند، از این رو [[مردم]] به خاطر بازگشت وی تبریک، و به خاطر از بین رفتن کتبش به وی [[تعزیت]] می‌‌گفتند و او پاسخ می‌‌داد که {{عربی|"ذهب الخرج و بقى الدرج"}} آنچه در خارج بود، از بین رفت و آنچه در سینه‌ام بود، [[حفظ]] شد. هوارّی پس از مراجعت، از طرف [[عبدالرحمان بن حکم]] در حدود ۲۲۸ه [[قاضی]] استجه شد. | ||
رجال‌نویسان وی را [[فصیح]] از نظر [[اعراب]]، [[حافظ]] در [[فقه]] و [[تفسیر]] و [[قرائات]] دانسته‌اند.<ref> تاریخ العلماء والرواة للعلم بالاندلس ۱/۳۰۰.</ref> ابوموسی اولین کسی بود که فقه و علم عربیت را در اندلس جمع کرد.<ref>بغیة الوعاة ۲/۹۰.</ref> تفسیر القرآن اثر اوست که [[محمد بن احمد عتبی]] آن را گزارش کرده است<ref>تاریخ الاسلام ۱۶/۲۵۸.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۴۴۳.</ref> | رجال‌نویسان وی را [[فصیح]] از نظر [[اعراب]]، [[حافظ]] در [[فقه]] و [[تفسیر]] و [[قرائات]] دانسته‌اند.<ref> تاریخ العلماء والرواة للعلم بالاندلس ۱/۳۰۰.</ref> ابوموسی اولین کسی بود که فقه و علم عربیت را در اندلس جمع کرد.<ref>بغیة الوعاة ۲/۹۰.</ref> تفسیر القرآن اثر اوست که [[محمد بن احمد عتبی]] آن را گزارش کرده است<ref>تاریخ الاسلام ۱۶/۲۵۸.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص ۴۴۳.</ref> | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۱۶
عبدالرحمن بن موسی هواری از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عبدالرحمن بن موسی هواری در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
ابوموسی عبدالرحمان بن موسی هواری مغربی اندلسی اهل استجه،[۱] از نواحی قرطبه اندلس[۲] و مالکی مذهب بود.[۳]
در ایام حکومت عبدالرحمان بن معاویه جهت تحصیل علم به مسافرت رفت و از سفیان بن عیینه[۴] و مالک بن انس اخذ علم نمود و ادبیات عرب را در عراق نزد اصمعی و ابوزید انصاری آموخت.[۵] در راه بازگشت به وطن، کتاب‌هایش در دریا ریخته شدند و از بین رفتند، از این رو مردم به خاطر بازگشت وی تبریک، و به خاطر از بین رفتن کتبش به وی تعزیت می‌‌گفتند و او پاسخ می‌‌داد که "ذهب الخرج و بقى الدرج" آنچه در خارج بود، از بین رفت و آنچه در سینه‌ام بود، حفظ شد. هوارّی پس از مراجعت، از طرف عبدالرحمان بن حکم در حدود ۲۲۸ه قاضی استجه شد.
رجال‌نویسان وی را فصیح از نظر اعراب، حافظ در فقه و تفسیر و قرائات دانسته‌اند.[۶] ابوموسی اولین کسی بود که فقه و علم عربیت را در اندلس جمع کرد.[۷] تفسیر القرآن اثر اوست که محمد بن احمد عتبی آن را گزارش کرده است[۸].[۹]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
