محمد بن شاذان بن نعیم نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = امام مهدی | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | |||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | |||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. [[شیخ صدوق]] او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از [[نوّاب خاص]] هستند - [[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]] - ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی [[امام مهدی|امام قائم]] {{ع}} دانسته است. لکن [[ابن طاووس]] او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از [[معجزات]] حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است<ref>همان، داود الهامى، ص ۱۱۸. </ref>. <ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱.</ref> | اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. [[شیخ صدوق]] او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از [[نوّاب خاص]] هستند - [[عثمان بن سعید]] و [[محمد بن عثمان]] - ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی [[امام مهدی|امام قائم]] {{ع}} دانسته است. لکن [[ابن طاووس]] او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از [[معجزات]] حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است<ref>همان، داود الهامى، ص ۱۱۸.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۱.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۲: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:نهاد وکالت]] | ||
[[رده:مدخل موعودنامه]] | [[رده:مدخل موعودنامه]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۱۱
مقدمه
اسم او "محمد بن شاذان بن نعیم نعیمی نیشابوری" است. شیخ صدوق او را در ردیف ده نفر دیگر که دو نفرشان از نوّاب خاص هستند - عثمان بن سعید و محمد بن عثمان - ذکر کرده و او را از نائبان منصوب از سوی امام قائم (ع) دانسته است. لکن ابن طاووس او را جزء نائبان باواسطه دانسته و از کسانی محسوب داشته که از معجزات حضرت آگاهی پیدا کرده و آن حضرت را زیارت کرده است[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ همان، داود الهامى، ص ۱۱۸.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۱.