داوود بن کثیر رقی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = داوود بن کثیر رقی در معارف و سیره رضوی| پرسش مرتبط = }} == مقدمه == مکنی به «ابا سلیمان»، و از اصحاب امام کاظم {{ع}} و امام رضا {{ع}} بود<ref> معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۱۲۲-۱۲۳.</ref>. وی در روایتی...» ایجاد کرد)
 
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[داوود بن کثیر رقی در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = اصحاب امام صادق| عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[داوود بن کثیر رقی در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط  = }}
== آشنایی اجمالی ==
[[ابوسلیمان داود بن کثیر بن ابی خلده رقی جمال کوفی]] از [[موالی]] [[بنی اسد]] و از [[اصحاب]] [[امام صادق]] و [[امام کاظم]]{{ع}} بود<ref>رجال الطوسی، ص۱۹۰ و ۳۴۹.</ref> و از آن دو بزرگوار و [[امام رضا]]{{ع}} [[روایت]] کرده است.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۳۷۳، ۴۱۵ و ۴۳۲.</ref> [[ابن بابویه]] نیز [[حدیثی]] را نقل کرده که دلالت دارد که رقّی [[امام باقر]]{{ع}} را نیز [[درک]] کرده و از آن حضرت روایت نموده است.<ref>کامل الزیارات، ص۱۸۰.</ref> [[ابوسلیمان]] افزون بر [[امامان معصوم]]، از [[محدثان]] دیگری همچون [[بشر بن ابی غیلان]]<ref>معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۱۲۷.</ref> و [[ابوعبیده حذّاء]] [[حدیث]] آموخته و روایت کرده است.<ref>الکافی، ج۲، ص۷۱.</ref> وی دارای [[شاگردان]] و راویانی نیز بوده که مشهورترین ایشان [[زکریا بن آدم]]، [[علی بن اسباط]] و [[حسن بن محبوب]] می‌‌باشند.<ref>جامع الرواة، ج۱، ص۳۰۸ و ۳۰۹.</ref>


== مقدمه ==
درباره [[شخصیت]] رقّی، میان [[علما]] و [[رجال‌نویسان]] [[اختلاف]] است: برخی چون [[نجاشی]]، [[ابن غضائری]] و [[ابن داوود]] وی را محدثی [[ضعیف]]، [[فاسدالمذهب]] و [[غیرموثق]] دانسته و مدعی شده‌اند که [[غالیان]]، او را از خود دانسته و از او روایت نقل کرده‌اند.<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۶۱؛ خلاصة الاقوال، ص۶۸؛ رجال ابن داود، ص۴۵۲.</ref> در مقابل، بزرگانی چون [[شیخ طوسی]]، [[مفید]]، [[کشّی]] و دیگران بر [[وثاقت]] وی تأکید کرده‌اند.<ref>رجال الطوسی، ص۳۴۹؛ اختیار معرفة الرجال، ص۴۰۲؛ الارشاد، ج۲، ص۲۴۸.</ref> مفید نوشته است: رقّی از [[اصحاب خاص]] امام کاظم{{ع}}، فردی [[موثق]]، با [[ورع]]، عالم و [[فقیه]] و [[شیعه]] خاص [[امام]] بود و از کسانی است که [[نص]] بر [[امامت امام رضا]]{{ع}} را از امام کاظم{{ع}} نقل کرده است.<ref>الارشاد، ج۲، ص۲۴۷ و ۲۴۸.</ref> [[کشّی]] نیز روایاتی را نقل کرده که [[امام صادق]]{{ع}} رقّی را [[ستوده]] و او را به منزله [[مقداد]] نسبت به [[رسول خدا]] دانسته است. همچنین بنابر حدیثی از امام رضا{{ع}} نقل شده که فرمود: هر کس [[دیدار]] با [[یاران امام عصر]]{{ع}} او را خوشحال می‌‌کند، به داوود رقّی بنگرد.<ref>اختیار معرفة الرجال، ص۴۰۲.</ref> طبق روایتی که [[مجلسی]] از [[قرب الاسناد]] [[حمیری]] نقل می‌‌کند، گویا رقّی در [[زمان امام رضا]]{{ع}} مدتی در [[زندان]] [[حاکم]] وقت به سر برده و حضرت برای [[آزادی]] وی [[دعا]] فرموده‌اند.<ref>بحار الانوار، ج۴۹، ص۲۶۹.</ref>
مکنی به «ابا سلیمان»، و از [[اصحاب]] [[امام کاظم]] {{ع}} و [[امام رضا]] {{ع}} بود<ref> معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۱۲۲-۱۲۳.</ref>. وی در روایتی پیرامون [[امامت امام رضا]] {{ع}} می‌گوید: «به [[موسی بن جعفر]] {{ع}} گفتم: پدرم به فدایت! اکنون پیر شده‌ام و آن نیروی گذشته را ندارم، چه بسا نتوانم مثل گذشته به [[دیدار]] شما نایل آیم، از [[امام]] پس از خود مرا [[آگاه]] کنید. امام {{ع}} فرمودند: امام پس از من، فرزندم [[علی]] است»<ref>عیون اخبار الرضا {{ع}}، ج۱، ص۲۳.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۰۰.</ref>
 
[[تاریخ]] دقیق [[وفات]] وی معلوم نیست، ولی به تصریح [[نجاشی]] وی اندکی پس از [[شهادت امام رضا]]{{ع}} به سال ۲۰۳ هـ درگذشته است.<ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۶۲.</ref> او دارای تألیفاتی چون کتاب «الاهلیلجه»، «کتاب المزار» <ref>رجال النجاشی، ج۱، ص۳۶۲.</ref> و «اصل» بوده است<ref>الذریعه، ج۲، ص۱۴۹.</ref>.<ref>جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]] ج۱، ص۳۲۳ - ۳۲۴.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:13681348.jpg|22px]] [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|'''رضانامه''']]
# [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۱۳: خط ۱۶:


[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:اصحاب امام صادق]]
[[رده:اصحاب امام کاظم]]
[[رده:اصحاب امام رضا]]
[[رده:اصحاب امام رضا]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۱۳

آشنایی اجمالی

ابوسلیمان داود بن کثیر بن ابی خلده رقی جمال کوفی از موالی بنی اسد و از اصحاب امام صادق و امام کاظم(ع) بود[۱] و از آن دو بزرگوار و امام رضا(ع) روایت کرده است.[۲] ابن بابویه نیز حدیثی را نقل کرده که دلالت دارد که رقّی امام باقر(ع) را نیز درک کرده و از آن حضرت روایت نموده است.[۳] ابوسلیمان افزون بر امامان معصوم، از محدثان دیگری همچون بشر بن ابی غیلان[۴] و ابوعبیده حذّاء حدیث آموخته و روایت کرده است.[۵] وی دارای شاگردان و راویانی نیز بوده که مشهورترین ایشان زکریا بن آدم، علی بن اسباط و حسن بن محبوب می‌‌باشند.[۶]

درباره شخصیت رقّی، میان علما و رجال‌نویسان اختلاف است: برخی چون نجاشی، ابن غضائری و ابن داوود وی را محدثی ضعیف، فاسدالمذهب و غیرموثق دانسته و مدعی شده‌اند که غالیان، او را از خود دانسته و از او روایت نقل کرده‌اند.[۷] در مقابل، بزرگانی چون شیخ طوسی، مفید، کشّی و دیگران بر وثاقت وی تأکید کرده‌اند.[۸] مفید نوشته است: رقّی از اصحاب خاص امام کاظم(ع)، فردی موثق، با ورع، عالم و فقیه و شیعه خاص امام بود و از کسانی است که نص بر امامت امام رضا(ع) را از امام کاظم(ع) نقل کرده است.[۹] کشّی نیز روایاتی را نقل کرده که امام صادق(ع) رقّی را ستوده و او را به منزله مقداد نسبت به رسول خدا دانسته است. همچنین بنابر حدیثی از امام رضا(ع) نقل شده که فرمود: هر کس دیدار با یاران امام عصر(ع) او را خوشحال می‌‌کند، به داوود رقّی بنگرد.[۱۰] طبق روایتی که مجلسی از قرب الاسناد حمیری نقل می‌‌کند، گویا رقّی در زمان امام رضا(ع) مدتی در زندان حاکم وقت به سر برده و حضرت برای آزادی وی دعا فرموده‌اند.[۱۱]

تاریخ دقیق وفات وی معلوم نیست، ولی به تصریح نجاشی وی اندکی پس از شهادت امام رضا(ع) به سال ۲۰۳ هـ درگذشته است.[۱۲] او دارای تألیفاتی چون کتاب «الاهلیلجه»، «کتاب المزار» [۱۳] و «اصل» بوده است[۱۴].[۱۵]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. رجال الطوسی، ص۱۹۰ و ۳۴۹.
  2. اختیار معرفة الرجال، ص۳۷۳، ۴۱۵ و ۴۳۲.
  3. کامل الزیارات، ص۱۸۰.
  4. معجم رجال الحدیث، ج۷، ص۱۲۷.
  5. الکافی، ج۲، ص۷۱.
  6. جامع الرواة، ج۱، ص۳۰۸ و ۳۰۹.
  7. رجال النجاشی، ج۱، ص۳۶۱؛ خلاصة الاقوال، ص۶۸؛ رجال ابن داود، ص۴۵۲.
  8. رجال الطوسی، ص۳۴۹؛ اختیار معرفة الرجال، ص۴۰۲؛ الارشاد، ج۲، ص۲۴۸.
  9. الارشاد، ج۲، ص۲۴۷ و ۲۴۸.
  10. اختیار معرفة الرجال، ص۴۰۲.
  11. بحار الانوار، ج۴۹، ص۲۶۹.
  12. رجال النجاشی، ج۱، ص۳۶۲.
  13. رجال النجاشی، ج۱، ص۳۶۲.
  14. الذریعه، ج۲، ص۱۴۹.
  15. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۳۲۳ - ۳۲۴.