دارالبغی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = بغی | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[بغی]] در لغت، به معنای [[ظلم]]، [[تجاوز]] و [[نافرمانی]] است<ref>فرهنگ معین، ج۱، ص۵۵۹؛ لغت‌نامه دهخدا، ج۴، ص۴۸۹۷.</ref> و در اصطلاح، [[باغی]] به [[مسلمانی]] گفته می‌شود که با [[دولت اسلامی]] به [[مخالفت]] برخاسته و بر وی [[قیام]] کند. از این‌رو، دارالبغی به سرزمینی اطلاق می‌گردد که ساکنین آن علی‌رغم [[اعتقاد]] [[اسلامی]]، بر [[دولت اسلامی]] وقت بشورند و حاکمیت امام را به خطر بیندازند<ref>جواهر الکلام، ج۲۱، ص۳۳۴-۳۳۱؛ تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۱۰۴؛ سنن بیهقی، ج۸، ص۱۶۸.</ref>؛ نظیر [[شام]]، که [[معاویه]] در زمان [[خلافت امام علی]] {{ع}} [[حاکم]] آن بود. [[بغات]] ریشه [[قرآنی]]<ref>{{متن قرآن|وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ}} «و اگر دو دسته از مؤمنان جنگ کنند، میان آنان را آشتی دهید پس اگر یکی از آن دو بر دیگری ستم کرد با آن کس که ستم می‌کند جنگ کنید تا به فرمان خداوند باز گردد و چون بازگشت، میان آن دو با دادگری آشتی دهید و دادگری ورزید که خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره حجرات، آیه ۹.</ref> و [[روایی]]<ref>جواهرالکلام، ج۲۱، ص۳۲۳؛ وسایل الشیعه، ج۱۱، ص۱۶، باب ۵ من ابواب جهادالعدو، حدیث ۲.</ref> دارد. شرایط لازم جهت [[صدق]] عنوان [[بغی]] و [[باغی]] به شرح ذیل است: | [[بغی]] در لغت، به معنای [[ظلم]]، [[تجاوز]] و [[نافرمانی]] است<ref>فرهنگ معین، ج۱، ص۵۵۹؛ لغت‌نامه دهخدا، ج۴، ص۴۸۹۷.</ref> و در اصطلاح، [[باغی]] به [[مسلمانی]] گفته می‌شود که با [[دولت اسلامی]] به [[مخالفت]] برخاسته و بر وی [[قیام]] کند. از این‌رو، دارالبغی به سرزمینی اطلاق می‌گردد که ساکنین آن علی‌رغم [[اعتقاد]] [[اسلامی]]، بر [[دولت اسلامی]] وقت بشورند و حاکمیت امام را به خطر بیندازند<ref>جواهر الکلام، ج۲۱، ص۳۳۴-۳۳۱؛ تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۱۰۴؛ سنن بیهقی، ج۸، ص۱۶۸.</ref>؛ نظیر [[شام]]، که [[معاویه]] در زمان [[خلافت امام علی]] {{ع}} [[حاکم]] آن بود. [[بغات]] ریشه [[قرآنی]]<ref>{{متن قرآن|وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ}} «و اگر دو دسته از مؤمنان جنگ کنند، میان آنان را آشتی دهید پس اگر یکی از آن دو بر دیگری ستم کرد با آن کس که ستم می‌کند جنگ کنید تا به فرمان خداوند باز گردد و چون بازگشت، میان آن دو با دادگری آشتی دهید و دادگری ورزید که خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره حجرات، آیه ۹.</ref> و [[روایی]]<ref>جواهرالکلام، ج۲۱، ص۳۲۳؛ وسایل الشیعه، ج۱۱، ص۱۶، باب ۵ من ابواب جهادالعدو، حدیث ۲.</ref> دارد. شرایط لازم جهت [[صدق]] عنوان [[بغی]] و [[باغی]] به شرح ذیل است: | ||
# تعداد [[باغیان]] باید به قدری باشد که ممانعت از تشکیلات منسجم آنان، جز از راه نظامی ممکن نباشد؛ | # تعداد [[باغیان]] باید به قدری باشد که ممانعت از تشکیلات منسجم آنان، جز از راه نظامی ممکن نباشد؛ | ||
# از حوزه [[اقتدار]] [[امام]] خارج باشند؛ به گونه‌ای که | # از حوزه [[اقتدار]] [[امام]] خارج باشند؛ به گونه‌ای که سرزمین محل سکونت آنها، تحت کنترل [[دولت اسلامی]] نباشد؛ | ||
# عملاً دست به [[مخالفت]] و [[نافرمانی]] بزنند و علیه [[امام]] [[قیام]] نمایند؛ | # عملاً دست به [[مخالفت]] و [[نافرمانی]] بزنند و علیه [[امام]] [[قیام]] نمایند؛ | ||
# علت [[مخالفت]] [[باغی]]، غرض [[دنیوی]] نبوده؛ بلکه به خاطر [[اشتباه]] در [[اجتهاد]] و برداشت نادرست از مسایل [[اسلامی]] باشد<ref>تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۱۰۴؛ جواهرالکلام، ج۲۱، ص۳۳۴-۳۳۱.</ref>. مصادیق بارز [[باغی]] عبارت‌اند از: [[منافقین]]، مفسدین (اخلالگران)، [[مبطلین]] (ستیزه‌گران [[گمراه]])، اقدام‌کنندگان به قیام مسلحانه، بدعت‌گزاران | # علت [[مخالفت]] [[باغی]]، غرض [[دنیوی]] نبوده؛ بلکه به خاطر [[اشتباه]] در [[اجتهاد]] و برداشت نادرست از مسایل [[اسلامی]] باشد<ref>تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۱۰۴؛ جواهرالکلام، ج۲۱، ص۳۳۴-۳۳۱.</ref>. مصادیق بارز [[باغی]] عبارت‌اند از: [[منافقین]]، مفسدین (اخلالگران)، [[مبطلین]] (ستیزه‌گران [[گمراه]])، اقدام‌کنندگان به قیام مسلحانه، بدعت‌گزاران فتنه‌گر و [[شورشیان]] سازمان نیافته<ref>جواهرالکلام، ج۲۱، ص۳۲۷؛ تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۱۰۴؛ ابویعلی، الاحکام السلطانیه، ص۵۴.</ref>.<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۹۷.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۴: | ||
* [[فتنه]] | * [[فتنه]] | ||
* [[تجاوز]] | * [[تجاوز]] | ||
{{پایان مدخل وابسته}} | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:بغی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۴۲
مقدمه
بغی در لغت، به معنای ظلم، تجاوز و نافرمانی است[۱] و در اصطلاح، باغی به مسلمانی گفته می‌شود که با دولت اسلامی به مخالفت برخاسته و بر وی قیام کند. از این‌رو، دارالبغی به سرزمینی اطلاق می‌گردد که ساکنین آن علی‌رغم اعتقاد اسلامی، بر دولت اسلامی وقت بشورند و حاکمیت امام را به خطر بیندازند[۲]؛ نظیر شام، که معاویه در زمان خلافت امام علی (ع) حاکم آن بود. بغات ریشه قرآنی[۳] و روایی[۴] دارد. شرایط لازم جهت صدق عنوان بغی و باغی به شرح ذیل است:
- تعداد باغیان باید به قدری باشد که ممانعت از تشکیلات منسجم آنان، جز از راه نظامی ممکن نباشد؛
- از حوزه اقتدار امام خارج باشند؛ به گونه‌ای که سرزمین محل سکونت آنها، تحت کنترل دولت اسلامی نباشد؛
- عملاً دست به مخالفت و نافرمانی بزنند و علیه امام قیام نمایند؛
- علت مخالفت باغی، غرض دنیوی نبوده؛ بلکه به خاطر اشتباه در اجتهاد و برداشت نادرست از مسایل اسلامی باشد[۵]. مصادیق بارز باغی عبارت‌اند از: منافقین، مفسدین (اخلالگران)، مبطلین (ستیزه‌گران گمراه)، اقدام‌کنندگان به قیام مسلحانه، بدعت‌گزاران فتنه‌گر و شورشیان سازمان نیافته[۶].[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ فرهنگ معین، ج۱، ص۵۵۹؛ لغت‌نامه دهخدا، ج۴، ص۴۸۹۷.
- ↑ جواهر الکلام، ج۲۱، ص۳۳۴-۳۳۱؛ تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۱۰۴؛ سنن بیهقی، ج۸، ص۱۶۸.
- ↑ ﴿وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ﴾ «و اگر دو دسته از مؤمنان جنگ کنند، میان آنان را آشتی دهید پس اگر یکی از آن دو بر دیگری ستم کرد با آن کس که ستم می‌کند جنگ کنید تا به فرمان خداوند باز گردد و چون بازگشت، میان آن دو با دادگری آشتی دهید و دادگری ورزید که خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره حجرات، آیه ۹.
- ↑ جواهرالکلام، ج۲۱، ص۳۲۳؛ وسایل الشیعه، ج۱۱، ص۱۶، باب ۵ من ابواب جهادالعدو، حدیث ۲.
- ↑ تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۱۰۴؛ جواهرالکلام، ج۲۱، ص۳۳۴-۳۳۱.
- ↑ جواهرالکلام، ج۲۱، ص۳۲۷؛ تذکرة الفقهاء، ج۹، ص۱۰۴؛ ابویعلی، الاحکام السلطانیه، ص۵۴.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۹۷.