خسوف و کسوف: تفاوت میان نسخه‌ها
(تغییرمسیر به خسوف و کسوف غیرعادی) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[خسوف و کسوف در معارف مهدویت]] - [[خسوف و کسوف در معارف و سیره سجادی]] | پرسش مرتبط = }} | |||
== مقدمه == | |||
[[کسوف]]، از کسف، در اصل به معنای تحول از صورت اصلی و طبیعی است. کسوف [[خورشید و ماه]]، [[استتار]] و گرفتگی آنهاست. کسوف برای ماه‌گرفتگی و خورشیدگرفتگی هر دو به کار می‌رود. وقتی ماه میان [[زمین]] و [[خورشید]] قرار گیرد سایه آن بر زمین افتاده و خورشیدگرفتگی رخ می‌دهد و وقتی زمین بین خورشید و ماه قرار می‌گیرد، [[سایه]] زمین بر سطح ماه می‌افتد و ماه‌گرفتگی رخ می‌دهد. | |||
[[امام سجاد]] {{ع}} در دعای [[رؤیت]] ماه نو عرض می‌کند: {{متن حدیث|آمَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِكَ الظُّلَمَ... وَ امْتَهَنَكَ بِالزِّيَادَةِ وَ النُّقْصَانِ... وَ الْإِنَارَةِ وَ الْكُسُوفِ}}<ref>نیایش چهل‌وسوم.</ref>؛ «[[ایمان]] آوردم به آن خداوندی که تاریکی‌ها را به فروغ تو روشن ساخت و... و به افزودن و کاستن... و درخشندگی و تیرگی در [[فرمان]] خود گرفت. خورشیدگرفتگی و ماه‌گرفتگی از [[آیات الهی]] است که در هنگام وقوع آنها [[خواندن نماز]] [[آیات]] [[واجب]] است»<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیة، بیروت، ۱۴۳۰، چاپ سوم؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.</ref>.<ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «خسوف و کسوف»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۳۷۶.</ref> | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:1100609.jpg|22px]] [[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|'''مقاله «خسوف و کسوف»، دانشنامه صحیفه سجادیه''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده:مفاهیم]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۲۱
خسوف و کسوف از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: خسوف و کسوف در معارف مهدویت - خسوف و کسوف در معارف و سیره سجادی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
کسوف، از کسف، در اصل به معنای تحول از صورت اصلی و طبیعی است. کسوف خورشید و ماه، استتار و گرفتگی آنهاست. کسوف برای ماه‌گرفتگی و خورشیدگرفتگی هر دو به کار می‌رود. وقتی ماه میان زمین و خورشید قرار گیرد سایه آن بر زمین افتاده و خورشیدگرفتگی رخ می‌دهد و وقتی زمین بین خورشید و ماه قرار می‌گیرد، سایه زمین بر سطح ماه می‌افتد و ماه‌گرفتگی رخ می‌دهد.
امام سجاد (ع) در دعای رؤیت ماه نو عرض می‌کند: «آمَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِكَ الظُّلَمَ... وَ امْتَهَنَكَ بِالزِّيَادَةِ وَ النُّقْصَانِ... وَ الْإِنَارَةِ وَ الْكُسُوفِ»[۱]؛ «ایمان آوردم به آن خداوندی که تاریکی‌ها را به فروغ تو روشن ساخت و... و به افزودن و کاستن... و درخشندگی و تیرگی در فرمان خود گرفت. خورشیدگرفتگی و ماه‌گرفتگی از آیات الهی است که در هنگام وقوع آنها خواندن نماز آیات واجب است»[۲].[۳]
منابع
پانویس
- ↑ نیایش چهل‌وسوم.
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیة، بیروت، ۱۴۳۰، چاپ سوم؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، سروش، تهران، ۱۳۷۵، چاپ دوم.
- ↑ شیرزاد، امیر، مقاله «خسوف و کسوف»، دانشنامه صحیفه سجادیه، ص ۳۷۶.