برج بن مسهر الطائی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '''']]؛' به '''']]') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
جز (جایگزینی متن - 'ref>[[دانشنامه نهج البلاغه' به 'ref>دین‌پرور، سید حسین، [[دانشنامه نهج البلاغه') |
||
| (۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[برج بن مسهر الطائی در نهج البلاغه]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
برج بن مسهر از شاعرانی است که در زمان [[امام علی]] {{ع}} به [[خوارج]] پیوست. او در سرودن [[شعر]] و ساختن جملات مسجع تبحر داشت. برج شعار [[خوارج]] یعنی {{عربی|" لَا حُكْمَ إِلَّا لِلَّهِ "}} را با آهنگی بلند بر زبان می‌آورد تا [[امام علی]] {{ع}} بشنود. [[امام علی]] {{ع}} در سرزنش و ملامت او فرمود: خاموش شو! ای مردی که دندان‌های پیشین تو افتاده است. [[خدا]] چهره‌ات را زشت گرداند. به [[خدا]] [[سوگند]]، [[حق]] آشکار شد و در آن وقت تو حقیر و ناتوان و پوشیده آواز بودی. تا آن‌گاه که [[باطل]] نعره زد، آشکار شدی، آن‌سان که شاخ بز نر آشکار شود<ref>نهج البلاغه، خ ۱۸۴: {{متن حدیث|"اسْكُتْ قَبَحَكَ اللَّهُ يَا أَثْرَمُ فَوَاللَّهِ لَقَدْ ظَهَرَ الْحَقُّ فَكُنْتَ فِيهِ ضَئِيلًا شَخْصُكَ، خَفِيّاً صَوْتُكَ حَتَّى إِذَا نَعَرَ الْبَاطِلُ نَجَمْتَ نُجُومَ قَرْنِ الْمَاعِزِ"}}</ref>.<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۱۶۵.</ref> | |||
== | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[سید جمال‌الدین دین‌پرور|دین‌پرور، سیدجمال‌الدین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | |||
[[رده:مدخل نهج البلاغه]] | [[رده:مدخل نهج البلاغه]] | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
[[رده:خوارج]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۰۹
برج بن مسهر الطائی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: برج بن مسهر الطائی در نهج البلاغه - پرسش مرتبط نداردمقدمه
برج بن مسهر از شاعرانی است که در زمان امام علی (ع) به خوارج پیوست. او در سرودن شعر و ساختن جملات مسجع تبحر داشت. برج شعار خوارج یعنی " لَا حُكْمَ إِلَّا لِلَّهِ " را با آهنگی بلند بر زبان می‌آورد تا امام علی (ع) بشنود. امام علی (ع) در سرزنش و ملامت او فرمود: خاموش شو! ای مردی که دندان‌های پیشین تو افتاده است. خدا چهره‌ات را زشت گرداند. به خدا سوگند، حق آشکار شد و در آن وقت تو حقیر و ناتوان و پوشیده آواز بودی. تا آن‌گاه که باطل نعره زد، آشکار شدی، آن‌سان که شاخ بز نر آشکار شود[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ نهج البلاغه، خ ۱۸۴: «"اسْكُتْ قَبَحَكَ اللَّهُ يَا أَثْرَمُ فَوَاللَّهِ لَقَدْ ظَهَرَ الْحَقُّ فَكُنْتَ فِيهِ ضَئِيلًا شَخْصُكَ، خَفِيّاً صَوْتُكَ حَتَّى إِذَا نَعَرَ الْبَاطِلُ نَجَمْتَ نُجُومَ قَرْنِ الْمَاعِزِ"»
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۱۶۵.