لقاءالله: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۲:۵۹

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

لقای الهی اصطلاحی عرفانی و ارتباط معنوی و یا ملاقات با پروردگار در دنیا و در روز قیامت است که منشأ آن بیان قرآن با عنوان لقاء الله و لقاء رب است. اما با این عنوان، می‌توان صورت‌های مختلفی را از ملاقات مثبت و منفی تصویر کرد، اما در آنجا که بار مثبت داشته باشد، دارای ابعاد و مراتب گوناگونی مرتبط با پیامبر است، از آن جمله مراتب وحی که پیامبر در شب معراج به آن رسیده است. یا کسانی که در مخالفت با پیامبر منکر لقای الهی هستند، چنان‌که این معنا را درباره حضرت موسی مطرح کرده است^[۱].

مَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ^[۲].
قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا^[۳].
وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى * ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى * فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى * فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى * مَا كَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَأَى * أَفَتُمَارُونَهُ عَلَى مَا يَرَى * وَلَقَدْ رَآهُ نَزْلَةً أُخْرَى * عِنْدَ سِدْرَةِ الْمُنْتَهَى * عِنْدَهَا جَنَّةُ الْمَأْوَى * إِذْ يَغْشَى السِّدْرَةَ مَا يَغْشَى * مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَمَا طَغَى * لَقَدْ رَأَى مِنْ آيَاتِ رَبِّهِ الْكُبْرَى^[۴].
وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَى رَبَّنَا لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا كَبِيرًا^[۵].
وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَلِقَاءِ الْآخِرَةِ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ هَلْ يُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ^[۶].
وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا وَلِقَاءِ الْآخِرَةِ فَأُولَئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ^[۷].
أَلَا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَاءِ رَبِّهِمْ أَلَا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُحِيطٌ^[۸].
وَإِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُنَا بَيِّنَاتٍ قَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا ائْتِ بِقُرْآنٍ غَيْرِ هَذَا أَوْ بَدِّلْهُ قُلْ مَا يَكُونُ لِي أَنْ أُبَدِّلَهُ مِنْ تِلْقَاءِ نَفْسِي إِنْ أَتَّبِعُ إِلَّا مَا يُوحَى إِلَيَّ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ^[۹].
إِنَّ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا وَرَضُوا بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَاطْمَأَنُّوا بِهَا وَالَّذِينَ هُمْ عَنْ آيَاتِنَا غَافِلُونَ^[۱۰].
وَلَوْ يُعَجِّلُ اللَّهُ لِلنَّاسِ الشَّرَّ اسْتِعْجَالَهُمْ بِالْخَيْرِ لَقُضِيَ إِلَيْهِمْ أَجَلُهُمْ فَنَذَرُ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ^[۱۱].
وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَى رَبَّنَا لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا كَبِيرًا^[۱۲].

نکات

در آیات فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

وصول پیامبر به لقاءالله در معراج: وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى * ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى * فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى * فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى؛
امید به لقاءالهی، مانع استکبار و خواسته‌های تحکّمی و نامعقول از پیامبر: وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَى رَبَّنَا لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا كَبِيرًا؛
از آنجا که مسأله نبوت در طول تاریخش با انواع غلو و مبالغه همراه بوده است خداوند به پیامبر می‌فرماید: بگو من فقط بشری همچون شما هستم یگانه امتیازم این است که بر من وحی می‌شود قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ که معبود شما فقط یکی است أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ و بنابراین هر کس امید لقای پروردگارش را دارد باید عمل صالح انجام دهد فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا لقای پروردگار که همان مشاهده باطنی ذات پاک او با چشم دل و بصیرت درون است گر چه در این دنیا هم برای مؤمنان راستین امکان‌پذیر است اما در قیامت به خاطر مشاهده آثار بیشتر و روشن‌تر جنبه همگانی و عمومی پیدا می‌کند. و نباید کسی را در عبادت پروردگارش شریک سازد وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا به تعبیر روشن‌تر تا حقیقت خلوص و اخلاص، در عمل نیاید رنگ عمل صالح به خود نخواهد گرفت. در حقیقت عمل صالحی که از انگیزه الهی و اخلاص، سر چشمه گرفته و با آن آمیخته شده است گذر نامه لقای پروردگار است؛
انکار وحی و تکذیب آیات الهی وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا... ریشه در نداشتن ایمان به لقای الهی است و نتیجه آن احضار برای عذاب فَأُولَئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ^[۱۳].

منابع

سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲

پانویس

↑ وجوه مختلفی درباره مراد از لِقَائِهِ در آیه وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَلَا تَكُنْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَائِهِ ذکر شده است. برخی از مفسرین در مرجع ضمیر در کلمه لِقَائِهِ و نیز در معنای کلمه مزبور اختلاف کرده‌اند، بعضی گفته‌اند: ضمیر به موسی (ع) بر می‌گردد. و مفعول کلمه، لقاء است، و تقدیر کلام فلا تکن فی مریة من لقائک موسی است، یعنی شک نکن در دیدارت با موسی، چون رسول خدا (ص) - به طوری که در روایات هم آمده - شب معراج موسی را دیدار کرد، پس در نتیجه اگر سوره مورد بحث، بعد از معراج نازل شده باشد، آیه شریفه یادآوری خاطرات شب معراج است، و اگر قبل از شب معراج نازل شده باشد وعده‌ای از خدا به آن جناب است که به زودی موسی را خواهی دید. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به موسی بر می‌گردد، ولی معنای آیه این است که شک مکن در اینکه روز قیامت موسی را می‌بینی. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به کتاب بر می‌گردد، و تقدیر کلام فلا تکن فی مریة من لقاء موسی الکتاب است یعنی شک مکن در اینکه موسی کتاب را خواهد دید، بعضی دیگر تقدیر را من لقائک الکتاب و یا من لقاء الکتاب ایاک گرفته‌اند، که بنا به تقدیر اول معنا چنین می‌شود: شک مکن از اینکه کتاب را خواهی دید، و بنا به تقدیر دوم: در شک مباش از اینکه کتاب تو را خواهد دید. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به آزار و شکنجه‌ای بر می‌گردد که موسی از دست قومش دید، و معنای آیه این است که: تو در شک مباش از دیدن اذیت، همان‌طور که موسی آن را از قومش بدید، در این باره علامه پس از نقل اقوال می‌نویسد: لکن خواننده عزیز توجه دارد که طبع و سلیقه سالم هیچ یک از این وجوه را نمی‌پذیرد، و مراد از لقای خداوند در قیامت است زیرا این معنا مناسب با سیاق است. (ر. ک: ذیل آیه در تفسیرالمیزان، ج۱۶، ص۳۹۸-۳۹۹).
↑ «هر کس لقای خداوند را امید می‌دارد (بداند که) زمان (مقرر کرده) خداوند آمدنی است و او شنوای داناست» سوره عنکبوت، آیه ۵.
↑ «بگو: جز این نیست که من هم بشری چون شمایم (جز اینکه) به من وحی می‌شود که خدای شما خدایی یگانه است؛ پس هر کس به لقای پروردگارش امید دارد باید کاری شایسته کند و در پرستش پروردگارش هیچ کس را شریک نسازد» سوره کهف، آیه ۱۱۰.
↑ «و او در افق فراتر بود * سپس نزدیک شد و فروتر آمد * آنگاه (میان او و پیامبر) به اندازه دو کمان یا نزدیک‌تر رسید * پس (خداوند) به بنده خود وحی کرد، آنچه وحی کرد * دل، آنچه می‌دید، دروغ نگفت * پس آیا شما با او در آنچه می‌بیند، بگو- مگو می‌کنید؟ * و به یقین او را در فرودی دیگر، (نیز) دیده بود * کنار درخت سدری که در واپسین جای است * که نزد آن بوستان‌سراست * هنگامی که آن درخت سدر را فرو پوشاند، آنچه فرو پوشاند * چشم (وی سوی دیگر) نگشت و کژ ندید * بی‌گمان برخی از نشانه‌های بزرگ پروردگارش را دیده است» سوره نجم، آیه ۷-۲۰.
↑ «و آنان که به لقای ما امیدوار نیستند می‌گویند: چرا بر ما فرشتگان را فرو نفرستاده‌اند یا پروردگارمان را نمی‌بینیم؟ به راستی خود را بزرگ شمردند و سرکشی بزرگی ورزیدند» سوره فرقان، آیه ۲۱.
↑ «و کردار کسانی که آیات ما و دیدار جهان واپسین را دروغ شمردند تباه شد؛ آیا جز برای آنچه می‌کردند کیفر می‌بینند؟» سوره اعراف، آیه ۱۴۷.
↑ «و اما کسانی را که کفر ورزیدند و آیات ما و دیدار رستخیز را دروغ شمردند در عذاب حاضر می‌گردانند» سوره روم، آیه ۱۶.
↑ «آگاه باش که آنان به لقای پروردگارشان در تردیدند، آگاه باش که او به هر چیزی چیره است» سوره فصلت، آیه ۵۴.
↑ «و چون آیات روشن ما برای آنان خوانده شود کسانی که لقای ما را امید نمی‌برند می‌گویند: قرآن دیگری جز این بیاور یا آن را دگرگون کن! بگو: مرا نسزد که از پیش خود آن را دگرگون کنم. من جز از آنچه به من وحی می‌شود پیروی نمی‌کنم؛ بی‌گمان من اگر با پروردگارم نافرمانی کنم از عذاب روزی سترگ می‌هراسم» سوره یونس، آیه ۱۵.
↑ «به یقین آنان که لقای ما را امید نمی‌برند و به زندگی این جهان خشنود و به آن دلگرمند و آنان که از نشانه‌های ما غافلند؛» سوره یونس، آیه ۷.
↑ «و اگر خداوند برای مردم، همگون شتابی که در خیر دارند شرّ را پیش می‌افکند عمرشان سر می‌آمد پس ما کسانی را که لقای ما را امید نمی‌برند سرگردان در سرکشی‌شان وا می‌گذاریم» سوره یونس، آیه ۱۱.
↑ «و آنان که به لقای ما امیدوار نیستند می‌گویند: چرا بر ما فرشتگان را فرو نفرستاده‌اند یا پروردگارمان را نمی‌بینیم؟ به راستی خود را بزرگ شمردند و سرکشی بزرگی ورزیدند» سوره فرقان، آیه ۲۱.
↑ سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲، ص ۵۹۴.

[1] وجوه مختلفی درباره مراد از لِقَائِهِ در آیه وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَلَا تَكُنْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَائِهِ ذکر شده است. برخی از مفسرین در مرجع ضمیر در کلمه لِقَائِهِ و نیز در معنای کلمه مزبور اختلاف کرده‌اند، بعضی گفته‌اند: ضمیر به موسی (ع) بر می‌گردد. و مفعول کلمه، لقاء است، و تقدیر کلام فلا تکن فی مریة من لقائک موسی است، یعنی شک نکن در دیدارت با موسی، چون رسول خدا (ص) - به طوری که در روایات هم آمده - شب معراج موسی را دیدار کرد، پس در نتیجه اگر سوره مورد بحث، بعد از معراج نازل شده باشد، آیه شریفه یادآوری خاطرات شب معراج است، و اگر قبل از شب معراج نازل شده باشد وعده‌ای از خدا به آن جناب است که به زودی موسی را خواهی دید. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به موسی بر می‌گردد، ولی معنای آیه این است که شک مکن در اینکه روز قیامت موسی را می‌بینی. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به کتاب بر می‌گردد، و تقدیر کلام فلا تکن فی مریة من لقاء موسی الکتاب است یعنی شک مکن در اینکه موسی کتاب را خواهد دید، بعضی دیگر تقدیر را من لقائک الکتاب و یا من لقاء الکتاب ایاک گرفته‌اند، که بنا به تقدیر اول معنا چنین می‌شود: شک مکن از اینکه کتاب را خواهی دید، و بنا به تقدیر دوم: در شک مباش از اینکه کتاب تو را خواهد دید. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به آزار و شکنجه‌ای بر می‌گردد که موسی از دست قومش دید، و معنای آیه این است که: تو در شک مباش از دیدن اذیت، همان‌طور که موسی آن را از قومش بدید، در این باره علامه پس از نقل اقوال می‌نویسد: لکن خواننده عزیز توجه دارد که طبع و سلیقه سالم هیچ یک از این وجوه را نمی‌پذیرد، و مراد از لقای خداوند در قیامت است زیرا این معنا مناسب با سیاق است. (ر. ک: ذیل آیه در تفسیرالمیزان، ج۱۶، ص۳۹۸-۳۹۹).

[2] «هر کس لقای خداوند را امید می‌دارد (بداند که) زمان (مقرر کرده) خداوند آمدنی است و او شنوای داناست» سوره عنکبوت، آیه ۵.

[3] «بگو: جز این نیست که من هم بشری چون شمایم (جز اینکه) به من وحی می‌شود که خدای شما خدایی یگانه است؛ پس هر کس به لقای پروردگارش امید دارد باید کاری شایسته کند و در پرستش پروردگارش هیچ کس را شریک نسازد» سوره کهف، آیه ۱۱۰.

[4] «و او در افق فراتر بود * سپس نزدیک شد و فروتر آمد * آنگاه (میان او و پیامبر) به اندازه دو کمان یا نزدیک‌تر رسید * پس (خداوند) به بنده خود وحی کرد، آنچه وحی کرد * دل، آنچه می‌دید، دروغ نگفت * پس آیا شما با او در آنچه می‌بیند، بگو- مگو می‌کنید؟ * و به یقین او را در فرودی دیگر، (نیز) دیده بود * کنار درخت سدری که در واپسین جای است * که نزد آن بوستان‌سراست * هنگامی که آن درخت سدر را فرو پوشاند، آنچه فرو پوشاند * چشم (وی سوی دیگر) نگشت و کژ ندید * بی‌گمان برخی از نشانه‌های بزرگ پروردگارش را دیده است» سوره نجم، آیه ۷-۲۰.

[5] «و آنان که به لقای ما امیدوار نیستند می‌گویند: چرا بر ما فرشتگان را فرو نفرستاده‌اند یا پروردگارمان را نمی‌بینیم؟ به راستی خود را بزرگ شمردند و سرکشی بزرگی ورزیدند» سوره فرقان، آیه ۲۱.

[6] «و کردار کسانی که آیات ما و دیدار جهان واپسین را دروغ شمردند تباه شد؛ آیا جز برای آنچه می‌کردند کیفر می‌بینند؟» سوره اعراف، آیه ۱۴۷.

[7] «و اما کسانی را که کفر ورزیدند و آیات ما و دیدار رستخیز را دروغ شمردند در عذاب حاضر می‌گردانند» سوره روم، آیه ۱۶.

[8] «آگاه باش که آنان به لقای پروردگارشان در تردیدند، آگاه باش که او به هر چیزی چیره است» سوره فصلت، آیه ۵۴.

[9] «و چون آیات روشن ما برای آنان خوانده شود کسانی که لقای ما را امید نمی‌برند می‌گویند: قرآن دیگری جز این بیاور یا آن را دگرگون کن! بگو: مرا نسزد که از پیش خود آن را دگرگون کنم. من جز از آنچه به من وحی می‌شود پیروی نمی‌کنم؛ بی‌گمان من اگر با پروردگارم نافرمانی کنم از عذاب روزی سترگ می‌هراسم» سوره یونس، آیه ۱۵.

[10] «به یقین آنان که لقای ما را امید نمی‌برند و به زندگی این جهان خشنود و به آن دلگرمند و آنان که از نشانه‌های ما غافلند؛» سوره یونس، آیه ۷.

[11] «و اگر خداوند برای مردم، همگون شتابی که در خیر دارند شرّ را پیش می‌افکند عمرشان سر می‌آمد پس ما کسانی را که لقای ما را امید نمی‌برند سرگردان در سرکشی‌شان وا می‌گذاریم» سوره یونس، آیه ۱۱.

[12] «و آنان که به لقای ما امیدوار نیستند می‌گویند: چرا بر ما فرشتگان را فرو نفرستاده‌اند یا پروردگارمان را نمی‌بینیم؟ به راستی خود را بزرگ شمردند و سرکشی بزرگی ورزیدند» سوره فرقان، آیه ۲۱.

[13] سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲، ص ۵۹۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{ویرایش غیرنهایی}}
+{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط  = }}
-{{نبوت}}
-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
+== مقدمه ==
-: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
+[[لقای الهی]] اصطلاحی [[عرفانی]] و ارتباط [[معنوی]] و یا [[ملاقات]] با [[پروردگار]] در [[دنیا]] و در [[روز قیامت]] است که منشأ آن بیان [[قرآن]] با عنوان [[لقاء الله]] و [[لقاء]] [[رب]] است. اما با این عنوان، می‌توان صورت‌های مختلفی را از [[ملاقات]] مثبت و منفی تصویر کرد، اما در آنجا که بار مثبت داشته باشد، دارای ابعاد و مراتب گوناگونی مرتبط با [[پیامبر]] است، از آن جمله [[مراتب وحی]] که [[پیامبر]] در [[شب معراج]] به آن رسیده است. یا کسانی که در [[مخالفت با پیامبر]] منکر [[لقای الهی]] هستند، چنان‌که این معنا را درباره [[حضرت موسی]] مطرح کرده است<ref>وجوه مختلفی درباره مراد از {{متن قرآن|لِقَائِهِ}} در آیه {{متن قرآن|وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَلَا تَكُنْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَائِهِ}} ذکر شده است. برخی از مفسرین در مرجع ضمیر در کلمه {{متن قرآن|لِقَائِهِ}} و نیز در معنای کلمه مزبور اختلاف کرده‌اند، بعضی گفته‌اند: ضمیر به موسی {{ع}} بر می‌گردد. و مفعول کلمه، لقاء است، و تقدیر کلام {{عربی|فلا تکن فی مریة من لقائک موسی}} است، یعنی شک نکن در دیدارت با موسی، چون رسول خدا {{صل}} - به طوری که در روایات هم آمده - شب معراج موسی را دیدار کرد، پس در نتیجه اگر سوره مورد بحث، بعد از معراج نازل شده باشد، آیه شریفه یادآوری خاطرات شب معراج است، و اگر قبل از شب معراج نازل شده باشد وعده‌ای از خدا به آن جناب است که به زودی موسی را خواهی دید. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به موسی بر می‌گردد، ولی معنای آیه این است که شک مکن در اینکه روز قیامت موسی را می‌بینی. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به کتاب بر می‌گردد، و تقدیر کلام {{عربی|فلا تکن فی مریة من لقاء موسی الکتاب}} است یعنی شک مکن در اینکه موسی کتاب را خواهد دید، بعضی دیگر تقدیر را {{عربی|من لقائک الکتاب}} و یا {{عربی|من لقاء الکتاب ایاک}} گرفته‌اند، که بنا به تقدیر اول معنا چنین می‌شود: شک مکن از اینکه کتاب را خواهی دید، و بنا به تقدیر دوم: در شک مباش از اینکه کتاب تو را خواهد دید. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به آزار و شکنجه‌ای بر می‌گردد که موسی از دست قومش دید، و معنای آیه این است که: تو در شک مباش از دیدن اذیت، همان‌طور که موسی آن را از قومش بدید، در این باره علامه پس از نقل اقوال می‌نویسد: لکن خواننده عزیز توجه دارد که طبع و سلیقه سالم هیچ یک از این وجوه را نمی‌پذیرد، و مراد از لقای خداوند در قیامت است زیرا این معنا مناسب با سیاق است. (ر. ک: ذیل آیه در تفسیرالمیزان، ج۱۶، ص۳۹۸-۳۹۹).</ref>.
-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
-: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[لقاءالله در قرآن]] | [[لقاءالله در حدیث]] | [[لقاءالله در کلام اسلامی]]</div>
-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
-: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[لقاءالله (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
-<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
-==مقدمه==
-[[لقای الهی]] اصطلاحی [[عرفانی]] و [[ارتباط]] [[معنوی]] و یا [[ملاقات]] با [[پروردگار]] در [[دنیا]] و در [[روز قیامت]] است که منشأ آن بیان [[قرآن]] با عنوان [[لقاء الله]] و [[لقاء]] [[رب]] است. اما با این عنوان، می‌توان صورت‌های مختلفی را از [[ملاقات]] مثبت و منفی تصویر کرد، اما در آنجا که بار مثبت داشته باشد، دارای ابعاد و مراتب گوناگونی مرتبط با [[پیامبر]] است، از آن جمله [[مراتب وحی]] که [[پیامبر]] در [[شب معراج]] به آن رسیده است. یا کسانی که در [[مخالفت با پیامبر]] منکر [[لقای الهی]] هستند، چنان‌که این معنا را درباره [[حضرت موسی]] مطرح کرده است<ref>وجوه مختلفی درباره مراد از {{متن قرآن|لِقَائِهِ}} در آیه {{متن قرآن|وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَلَا تَكُنْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَائِهِ}} ذکر شده است. برخی از مفسرین در مرجع ضمیر در کلمه {{متن قرآن|لِقَائِهِ}} و نیز در معنای کلمه مزبور اختلاف کرده‌اند، بعضی گفته‌اند: ضمیر به موسی{{ع}} بر می‌گردد. و مفعول کلمه، لقاء است، و تقدیر کلام {{عربی|فلا تکن فی مریة من لقائک موسی}} است، یعنی شک نکن در دیدارت با موسی، چون رسول خدا{{صل}} - به طوری که در روایات هم آمده - شب معراج موسی را دیدار کرد، پس در نتیجه اگر سوره مورد بحث، بعد از معراج نازل شده باشد، آیه شریفه یادآوری خاطرات شب معراج است، و اگر قبل از شب معراج نازل شده باشد وعده‌ای از خدا به آن جناب است که به زودی موسی را خواهی دید. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به موسی بر می‌گردد، ولی معنای آیه این است که شک مکن در اینکه روز قیامت موسی را می‌بینی. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به کتاب بر می‌گردد، و تقدیر کلام {{عربی|فلا تکن فی مریة من لقاء موسی الکتاب}} است یعنی شک مکن در اینکه موسی کتاب را خواهد دید، بعضی دیگر تقدیر را {{عربی|من لقائک الکتاب}} و یا {{عربی|من لقاء الکتاب ایاک}} گرفته‌اند، که بنا به تقدیر اول معنا چنین می‌شود: شک مکن از اینکه کتاب را خواهی دید، و بنا به تقدیر دوم: در شک مباش از اینکه کتاب تو را خواهد دید. بعضی دیگر گفته‌اند: ضمیر به آزار و شکنجه‌ای بر می‌گردد که موسی از دست قومش دید، و معنای آیه این است که: تو در شک مباش از دیدن اذیت، همان‌طور که موسی آن را از قومش بدید، در این باره علامه پس از نقل اقوال می‌نویسد: لیکن خواننده عزیز توجه دارد که طبع و سلیقه سالم هیچ یک از این وجوه را نمی‌پذیرد، و مراد از لقای خداوند در قیامت است زیرا این معنا مناسب با سیاق است. (ر.ک: ذیل آیه در تفسیرالمیزان، ج۱۶، ص۳۹۸-۳۹۹).</ref>.
 #{{متن قرآن|مَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ}}<ref>«هر کس لقای خداوند را امید می‌دارد (بداند که) زمان (مقرر کرده) خداوند آمدنی است و او شنوای داناست» سوره عنکبوت، آیه ۵.</ref>.
 #{{متن قرآن|قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا}}<ref>«بگو: جز این نیست که من هم بشری چون شمایم (جز اینکه) به من وحی می‌شود که خدای شما خدایی یگانه است؛ پس هر کس به لقای پروردگارش امید دارد باید کاری شایسته کند و در پرستش پروردگارش هیچ کس را شریک نسازد» سوره کهف، آیه ۱۱۰.</ref>.
@@ خط ۲۱: / خط ۱۴: @@
 #{{متن قرآن|وَلَوْ يُعَجِّلُ اللَّهُ لِلنَّاسِ الشَّرَّ اسْتِعْجَالَهُمْ بِالْخَيْرِ لَقُضِيَ إِلَيْهِمْ أَجَلُهُمْ فَنَذَرُ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ}}<ref>«و اگر خداوند برای مردم، همگون شتابی که در خیر دارند شرّ را پیش می‌افکند عمرشان سر می‌آمد پس ما کسانی را که لقای ما را امید نمی‌برند سرگردان در سرکشی‌شان وا می‌گذاریم» سوره یونس، آیه ۱۱.</ref>.
 #{{متن قرآن|وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَى رَبَّنَا لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا كَبِيرًا}}<ref>«و آنان که به لقای ما امیدوار نیستند می‌گویند: چرا بر ما فرشتگان را فرو نفرستاده‌اند یا پروردگارمان را نمی‌بینیم؟ به راستی خود را بزرگ شمردند و سرکشی بزرگی ورزیدند» سوره فرقان، آیه ۲۱.</ref>.
-==نکات==
+== نکات ==
 در [[آیات]] فوق این موضوعات مطرح گردیده است:
-#وصول [[پیامبر]] به لقاءالله در [[معراج]]: {{متن قرآن|وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى * ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى * فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى * فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى}}؛
+# وصول [[پیامبر]] به لقاءالله در [[معراج]]: {{متن قرآن|وَهُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَى * ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى * فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى * فَأَوْحَى إِلَى عَبْدِهِ مَا أَوْحَى}}؛
 # [[امید]] به لقاءالهی، [[مانع]] [[استکبار]] و خواسته‌های تحکّمی و نامعقول از [[پیامبر]]: {{متن قرآن|وَقَالَ الَّذِينَ لَا يَرْجُونَ لِقَاءَنَا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلَائِكَةُ أَوْ نَرَى رَبَّنَا لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَعَتَوْا عُتُوًّا كَبِيرًا}}؛
-#از آنجا که مسأله [[نبوت]] در طول تاریخش با انواع [[غلو]] و [[مبالغه]] همراه بوده است [[خداوند]] به [[پیامبر]] میفرماید: بگو من فقط بشری همچون شما هستم یگانه امتیازم این است که بر من [[وحی]] می‌شود {{متن قرآن|قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ}} که [[معبود]] شما فقط یکی است {{متن قرآن|أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ}} و بنابراین هر کس [[امید]] لقای پروردگارش را دارد باید [[عمل صالح]] انجام دهد {{متن قرآن|فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا}} لقای [[پروردگار]] که همان [[مشاهده]] [[باطنی]] ذات [[پاک]] او با چشم [[دل]] و [[بصیرت]] درون است گر چه در این [[دنیا]] هم برای [[مؤمنان راستین]] امکان‌پذیر است اما در [[قیامت]] به خاطر [[مشاهده]] آثار بیشتر و روشن‌تر جنبه همگانی و عمومی پیدا می‌کند. و نباید کسی را در [[عبادت]] پروردگارش [[شریک]] سازد {{متن قرآن|وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا}} به تعبیر روشن‌تر تا [[حقیقت]] [[خلوص]] و [[اخلاص]]، در عمل نیاید رنگ [[عمل صالح]] به خود نخواهد گرفت. در [[حقیقت]] عمل صالحی که از [[انگیزه]] [[الهی]] و [[اخلاص]]، سر چشمه گرفته و با آن آمیخته شده است گذر [[نامه]] لقای [[پروردگار]] است؛
+# از آنجا که مسأله [[نبوت]] در طول تاریخش با انواع [[غلو]] و [[مبالغه]] همراه بوده است [[خداوند]] به [[پیامبر]] می‌فرماید: بگو من فقط بشری همچون شما هستم یگانه امتیازم این است که بر من [[وحی]] می‌شود {{متن قرآن|قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ}} که [[معبود]] شما فقط یکی است {{متن قرآن|أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ}} و بنابراین هر کس [[امید]] لقای پروردگارش را دارد باید [[عمل صالح]] انجام دهد {{متن قرآن|فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا}} لقای [[پروردگار]] که همان [[مشاهده]] [[باطنی]] ذات [[پاک]] او با چشم [[دل]] و [[بصیرت]] درون است گر چه در این [[دنیا]] هم برای [[مؤمنان راستین]] امکان‌پذیر است اما در [[قیامت]] به خاطر [[مشاهده]] آثار بیشتر و روشن‌تر جنبه همگانی و عمومی پیدا می‌کند. و نباید کسی را در [[عبادت]] پروردگارش [[شریک]] سازد {{متن قرآن|وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا}} به تعبیر روشن‌تر تا [[حقیقت]] [[خلوص]] و [[اخلاص]]، در عمل نیاید رنگ [[عمل صالح]] به خود نخواهد گرفت. در [[حقیقت]] عمل صالحی که از [[انگیزه]] [[الهی]] و [[اخلاص]]، سر چشمه گرفته و با آن آمیخته شده است گذر [[نامه]] لقای [[پروردگار]] است؛
-# [[انکار وحی]] و [[تکذیب]] [[آیات الهی]] {{متن قرآن|وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا...}} ریشه در نداشتن [[ایمان]] به [[لقای الهی]] است و نتیجه آن احضار برای [[عذاب]] {{متن قرآن|فَأُولَئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۵۹۴.</ref>.
+# [[انکار وحی]] و [[تکذیب]] [[آیات الهی]] {{متن قرآن|وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا...}} ریشه در نداشتن [[ایمان]] به [[لقای الهی]] است و نتیجه آن احضار برای [[عذاب]] {{متن قرآن|فَأُولَئِكَ فِي الْعَذَابِ مُحْضَرُونَ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲]]، ص ۵۹۴.</ref>.
-== جستارهای وابسته ==
+== منابع ==
+{{منابع}}
+# [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲''']]
+{{پایان منابع}}
-==منابع==
+== پانویس ==
-# [[پرونده:55210091.jpg|22px]] [[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر، محمد جعفر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی، سید محمد علی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۲ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم''']]
+{{پانویس}}
-==پانویس==
-{{یادآوری پانویس}}
-{{پانویس2}}
-[[رده:لقاءالله]]
+[[رده:اصطلاحات اخلاقی]]
-[[رده:مدخل]]