شارات الخلافه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} | ||
== مقدمه == | |||
==مقدمه== | |||
شارات الخلافه - نشانه‌های [[خلافت]] - عبارت بودند از: [[خطبه]]، سکه و طراز. | شارات الخلافه - نشانه‌های [[خلافت]] - عبارت بودند از: [[خطبه]]، سکه و طراز. | ||
[[خطبه]]: دعایی بود که ائمۀ جماعات [[مساجد]]، در اوقات [[نماز]]، بر [[خلفا]] می‌خواندند. [[خلفا]] اغلب، [[امامت]] [[مساجد]] را شخصاً بر عهده داشته و [[نماز]] را با دعای بر [[نبی]] و [[رضایت]] [[صحابه]] به اتمام می‌رساندند، | [[خطبه]]: دعایی بود که ائمۀ جماعات [[مساجد]]، در اوقات [[نماز]]، بر [[خلفا]] می‌خواندند. [[خلفا]] اغلب، [[امامت]] [[مساجد]] را شخصاً بر عهده داشته و [[نماز]] را با دعای بر [[نبی]] و [[رضایت]] [[صحابه]] به اتمام می‌رساندند، لکن هر گاه شهری را [[فتح]] می‌کردند، عمّال خود را به آنجا فرستاده و آنها هنگام [[قرائت]] [[نماز]]، با دعای بر [[خلیفه]] [[نماز]] را به پایان می‌رساندند<ref>مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۹ و ۲۲۵.</ref>. | ||
سکه: [[پول]] فلزی بود که نام [[خلیفه]] یا [[سلطان]]، روی آن حکاکی می‌شد. [[عرب پیش از اسلام]]، با [[پول]] کسری و [[قیصر]] [[معامله]] می‌کردند و با [[ظهور اسلام]] و [[گشایش]] [[شهرها]]، دول [[اسلامی]] در ابتدا نقودی را مشترکاً با [[روم]] و [[فارس]] سکه زدند و در زمان "[[عبدالملک مروان]]" - | سکه: [[پول]] فلزی بود که نام [[خلیفه]] یا [[سلطان]]، روی آن حکاکی می‌شد. [[عرب پیش از اسلام]]، با [[پول]] کسری و [[قیصر]] [[معامله]] می‌کردند و با [[ظهور اسلام]] و [[گشایش]] [[شهرها]]، دول [[اسلامی]] در ابتدا نقودی را مشترکاً با [[روم]] و [[فارس]] سکه زدند و در زمان "[[عبدالملک مروان]]" - ۶۵ه.ق - آن را به سکه [[عربی]] [[تغییر]] دادند. بعدها، "دارالضرب" تشکیل شد و به کار سکه‌زنی پرداخت<ref>تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۳۷؛ النقود الاسلامیه، ص۱۱؛ مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۱.</ref>. | ||
طراز: این نشان، از زمان [[روم]] و [[ایران]] باستان مرسوم بود؛ به گونه‌ای که [[پادشاهان]]، نام یا نشانۀ مخصوص خود را در طراز لباس‌هایشان که از ابریشم بود، ترسیم می‌کردند و این خود، نشانه‌ای بود بر این که صاحب [[لباس]] از دولتیان است. | طراز: این نشان، از زمان [[روم]] و [[ایران]] باستان مرسوم بود؛ به گونه‌ای که [[پادشاهان]]، نام یا نشانۀ مخصوص خود را در طراز لباس‌هایشان که از ابریشم بود، ترسیم می‌کردند و این خود، نشانه‌ای بود بر این که صاحب [[لباس]] از دولتیان است. | ||
[[مسلمانان]] پس از تصرّف [[ایران]] و [[روم]]، طراز را از [[رومیان]] اقتباس کردند، ولی تصویر را - به [[دلیل]] [[حرمت]] آن در [[اسلام]] - در طراز بکار نمی‌بردند و به جای آن، نام خود یا کلمات دیگری بر آن می‌نوشتند. | [[مسلمانان]] پس از تصرّف [[ایران]] و [[روم]]، طراز را از [[رومیان]] اقتباس کردند، ولی تصویر را - به [[دلیل]] [[حرمت]] آن در [[اسلام]] - در طراز بکار نمی‌بردند و به جای آن، نام خود یا کلمات دیگری بر آن می‌نوشتند. | ||
[[عبدالملک مروان]]، نخستین کسی بود که طراز را به [[عربی]] انتقال داد و به [[برادر]] خود "عبدالعزیز" - فرمانروای [[مصر]] نوشت که بر طراز نقش {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}} زند<ref>تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۳۷؛ تاریخ سیاسی اسلام، ج۱، ص۴۶۴؛ صبح الاعشی، ج۴، ص۴۴۱؛ ردّ المختار، ج۶، ص۳۵۲؛ مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۶.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۲۶.</ref> | [[عبدالملک مروان]]، نخستین کسی بود که طراز را به [[عربی]] انتقال داد و به [[برادر]] خود "عبدالعزیز" - فرمانروای [[مصر]] نوشت که بر طراز نقش {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}} زند<ref>تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۳۷؛ تاریخ سیاسی اسلام، ج۱، ص۴۶۴؛ صبح الاعشی، ج۴، ص۴۴۱؛ ردّ المختار، ج۶، ص۳۵۲؛ مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۶.</ref>.<ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۱۲۶.</ref> | ||
{{ | == منابع == | ||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده: | [[رده:اصطلاحات سیاسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۲
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
شارات الخلافه - نشانه‌های خلافت - عبارت بودند از: خطبه، سکه و طراز. خطبه: دعایی بود که ائمۀ جماعات مساجد، در اوقات نماز، بر خلفا می‌خواندند. خلفا اغلب، امامت مساجد را شخصاً بر عهده داشته و نماز را با دعای بر نبی و رضایت صحابه به اتمام می‌رساندند، لکن هر گاه شهری را فتح می‌کردند، عمّال خود را به آنجا فرستاده و آنها هنگام قرائت نماز، با دعای بر خلیفه نماز را به پایان می‌رساندند[۱]. سکه: پول فلزی بود که نام خلیفه یا سلطان، روی آن حکاکی می‌شد. عرب پیش از اسلام، با پول کسری و قیصر معامله می‌کردند و با ظهور اسلام و گشایش شهرها، دول اسلامی در ابتدا نقودی را مشترکاً با روم و فارس سکه زدند و در زمان "عبدالملک مروان" - ۶۵ه.ق - آن را به سکه عربی تغییر دادند. بعدها، "دارالضرب" تشکیل شد و به کار سکه‌زنی پرداخت[۲].
طراز: این نشان، از زمان روم و ایران باستان مرسوم بود؛ به گونه‌ای که پادشاهان، نام یا نشانۀ مخصوص خود را در طراز لباس‌هایشان که از ابریشم بود، ترسیم می‌کردند و این خود، نشانه‌ای بود بر این که صاحب لباس از دولتیان است. مسلمانان پس از تصرّف ایران و روم، طراز را از رومیان اقتباس کردند، ولی تصویر را - به دلیل حرمت آن در اسلام - در طراز بکار نمی‌بردند و به جای آن، نام خود یا کلمات دیگری بر آن می‌نوشتند. عبدالملک مروان، نخستین کسی بود که طراز را به عربی انتقال داد و به برادر خود "عبدالعزیز" - فرمانروای مصر نوشت که بر طراز نقش ﴿لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ﴾ زند[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۹ و ۲۲۵.
- ↑ تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۳۷؛ النقود الاسلامیه، ص۱۱؛ مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۱.
- ↑ تاریخ التمدن الاسلامی، ج۱، ص۱۳۷؛ تاریخ سیاسی اسلام، ج۱، ص۴۶۴؛ صبح الاعشی، ج۴، ص۴۴۱؛ ردّ المختار، ج۶، ص۳۵۲؛ مقدمه ابن خلدون، ص۲۶۶.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۲۶.