بیانیه: تفاوت میان نسخه‌ها
برچسب: تغییر هدف تغییرمسیر |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| (۱۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
# | {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[بیانیه در سیره معصوم]]| پرسش مرتبط = }} | ||
== مقدمه == | |||
این گروه طرفداران [[بیان بن سمعان]] بودند. وی [[معتقد]] به [[الوهیت علی]] {{ع}} بود و اینکه [[امامت]] از وی به [[محمد بن حنفیه]] و از او به [[ابو هاشم]] فرزند وی رسیده و از ابو هاشم به بیان منتقل شده است<ref>محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج۲۵، ص۲۷۱؛ ابوسعید عبدالکریم بن محمد تمیمی سمعانی، الأنساب، ج۲، ص۳۸۷ و ج۴، ص۲۱۹.</ref>. او امامت را از [[بنی هاشم]] خارج می‌داند و خود را [[خدا]] و [[آگاه]] از [[ملاحم]] می‌دانست. گروهی که قایل به امامت [[محمد حنفیه]] بودند، [[اعتقاد]] داشتند بعد از ابو هاشم امامت به [[محمد بن عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب]] منتقل شده است<ref>قاضی نعمان، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار {{عم}}، ج۳، ص۳۲۰؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۷، ص۱۴۹.</ref>؛ به این گروه [[روندیه]](یا [[راوندیه]]) می‌گویند<ref>ابوسعید عبدالکریم بن محمد تمیمی سمعانی، الأنساب، ج۶، ص۱۱۱.</ref>. آن عده که معتقدند امامت از ابو هاشم به [[عبدالله بن عمرو بن حرب]] منتقل شده است، [[حربیه]] نامیده می‌شوند<ref>عبدالقاقر بن طاهر بغدادی، الفرق بین الفرق، ص۲۸.</ref>. برخی بیانیه را طائفه‌ای از [[خوارج]] دانسته‌اند<ref>سیدمحمد مرتضی حسینی زبیدی، تاج العروس، ج۱۸، ص۸۵.</ref>. بیان تمیمی ادعای [[رسالت]] داشت و در نامه‌ای، [[امام باقر]] {{ع}} را به رسالت خود [[دعوت]] کرد<ref>شمس الدین محمد بن احمد ذهبی، تاریخ الإسلام، ج۷، ص۳۳۰؛ حسن بن موسی نوبختی، فرق الشیعه، ص۳۴.</ref>. در اخباری از وی با عنوان بنان یاد شده است <ref>شیخ طوسی، إختیار معرفة الرجال، ص۳۰۱.</ref>. درباره بیانیه و گروه حربیه روایتی خاص در منابع اولیه نیامده است و در بسیاری از مواردی که [[مغیریه]] مورد [[سرزنش]] قرار گرفته‌اند، این گروه‌ها هم مورد [[لعن]] و طرد قرار گرفته است.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۲۴۹.</ref> | |||
== پرسش مستقیم == | |||
* [[بیانیه چه فرقه‌ای بودند و چه باورهایی داشتند؟ (پرسش)]] | |||
{{پایان مدخل وابسته}} | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده:1100519.jpg|22px]] [[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|'''سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
== پانویس == | |||
{{پانویس}} | |||
[[رده:بیانیه]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۵۸
بیانیه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: بیانیه در سیره معصوم - پرسش مرتبط نداردمقدمه
این گروه طرفداران بیان بن سمعان بودند. وی معتقد به الوهیت علی (ع) بود و اینکه امامت از وی به محمد بن حنفیه و از او به ابو هاشم فرزند وی رسیده و از ابو هاشم به بیان منتقل شده است[۱]. او امامت را از بنی هاشم خارج می‌داند و خود را خدا و آگاه از ملاحم می‌دانست. گروهی که قایل به امامت محمد حنفیه بودند، اعتقاد داشتند بعد از ابو هاشم امامت به محمد بن عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب منتقل شده است[۲]؛ به این گروه روندیه(یا راوندیه) می‌گویند[۳]. آن عده که معتقدند امامت از ابو هاشم به عبدالله بن عمرو بن حرب منتقل شده است، حربیه نامیده می‌شوند[۴]. برخی بیانیه را طائفه‌ای از خوارج دانسته‌اند[۵]. بیان تمیمی ادعای رسالت داشت و در نامه‌ای، امام باقر (ع) را به رسالت خود دعوت کرد[۶]. در اخباری از وی با عنوان بنان یاد شده است [۷]. درباره بیانیه و گروه حربیه روایتی خاص در منابع اولیه نیامده است و در بسیاری از مواردی که مغیریه مورد سرزنش قرار گرفته‌اند، این گروه‌ها هم مورد لعن و طرد قرار گرفته است.[۸]
پرسش مستقیم
منابع
پانویس
- ↑ محمدباقر مجلسی، بحار الأنوار، ج۲۵، ص۲۷۱؛ ابوسعید عبدالکریم بن محمد تمیمی سمعانی، الأنساب، ج۲، ص۳۸۷ و ج۴، ص۲۱۹.
- ↑ قاضی نعمان، شرح الأخبار فی فضائل الأئمة الأطهار (ع)، ج۳، ص۳۲۰؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۷، ص۱۴۹.
- ↑ ابوسعید عبدالکریم بن محمد تمیمی سمعانی، الأنساب، ج۶، ص۱۱۱.
- ↑ عبدالقاقر بن طاهر بغدادی، الفرق بین الفرق، ص۲۸.
- ↑ سیدمحمد مرتضی حسینی زبیدی، تاج العروس، ج۱۸، ص۸۵.
- ↑ شمس الدین محمد بن احمد ذهبی، تاریخ الإسلام، ج۷، ص۳۳۰؛ حسن بن موسی نوبختی، فرق الشیعه، ص۳۴.
- ↑ شیخ طوسی، إختیار معرفة الرجال، ص۳۰۱.
- ↑ ذاکری، علی اکبر، سیره فرهنگی و اجتماعی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه، ص ۲۴۹.