ابر در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۲۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط| موضوع مرتبط = ابر| عنوان مدخل = ابر| مداخل مرتبط = [[ابر در قرآن]] - [[ابر در فقه اسلامی]] - [[ابر در معارف مهدویت]] - [[ابر در معارف و سیره رضوی]]| پرسش مرتبط = }} | ||
==[[ابر]] در [[قرآن]]== | == [[ابر]] در [[قرآن]] == | ||
قرآن واژه‌های گوناگونی در مورد ابر به کار برده که هر یک به نوعی خاص از ابر یا به یکی از ویژگی‌های آن اشاره دارد. | قرآن واژه‌های گوناگونی در مورد ابر به کار برده که هر یک به نوعی خاص از ابر یا به یکی از ویژگی‌های آن اشاره دارد. | ||
# '''[[سحاب]]:''' از "سحب" به معنای کشیدن است. به ابر، سحاب گفته‌اند؛ زیرا در [[آسمان]] با باد، کشیده می‌شود یا به این جهت که آب را همراه خود می‌کشاند. سحاب، اسم برای مطلق ابر، اعمّ از ابرهای باران‌زا و بی‌باران است. <ref>مفردات، ص ۳۹۹، "سَحَب".</ref> این واژه نُه بار در این [[آیات]] آمده است: {{متن قرآن|إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ}}<ref>«بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و در پیاپی آمدن شب و روز و در آن کشتی که برای سود رساندن به مردم در دریا روان است و در آبی که خداوند از آسمان فرو می‌بارد و زمین را پس از مردن، بدان زنده می‌دارد و بر آن هرگونه جنبنده‌ای را می‌پراکند و در گرداندن بادها و ابر فرمانبردار میان آسمان و زمین، برای گروهی که خرد می‌ورزند نشانه‌هاست» سوره بقره، آیه ۱۶۴.</ref>، | # '''[[سحاب]]:''' از "سحب" به معنای کشیدن است. به ابر، سحاب گفته‌اند؛ زیرا در [[آسمان]] با باد، کشیده می‌شود یا به این جهت که آب را همراه خود می‌کشاند. سحاب، اسم برای مطلق ابر، اعمّ از ابرهای باران‌زا و بی‌باران است. <ref>مفردات، ص ۳۹۹، "سَحَب".</ref> این واژه نُه بار در این [[آیات]] آمده است: {{متن قرآن|إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ}}<ref>«بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و در پیاپی آمدن شب و روز و در آن کشتی که برای سود رساندن به مردم در دریا روان است و در آبی که خداوند از آسمان فرو می‌بارد و زمین را پس از مردن، بدان زنده می‌دارد و بر آن هرگونه جنبنده‌ای را می‌پراکند و در گرداندن بادها و ابر فرمانبردار میان آسمان و زمین، برای گروهی که خرد می‌ورزند نشانه‌هاست» سوره بقره، آیه ۱۶۴.</ref>، {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ}}<ref>«و اوست که بادها را پیشاهنگ رحمت خویش (باران)، نویددهنده می‌فرستد تا چون ابری بارور را برداشت آن را به سرزمینی بایر برانیم و از آن، آب فرو فشانیم و با آن از هر گونه میوه برآوریم؛ به همین گونه مردگان را بر می‌انگیزیم باشد که پند گیرید» سوره اعراف، آیه ۵۷.</ref>، {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ}}<ref>«اوست که برق را که هم بیم‌آور و هم امیدبخش است به شما می‌نمایاند و ابرهای بارور را پدید می‌آورد» سوره رعد، آیه ۱۲.</ref>، {{متن قرآن|أَوْ كَظُلُمَاتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ يَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرَاهَا وَمَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ}}<ref>«یا چون تاریکی‌هایی است در دریایی ژرف که موجی فرا موجی، فراز آن ابری آن را فرو می‌پوشد، تاریکی‌هایی است پشت بر پشت که اگر کسی دست خویش را بر آورد دشوار آن را ببیند، و آنکه خداوند برای او فروغی ننهاده است فروغی نخواهد داشت» سوره نور، آیه ۴۰.</ref>، {{متن قرآن|وَتَرَى الْجِبَالَ تَحْسَبُهَا جَامِدَةً وَهِيَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ صُنْعَ اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْءٍ إِنَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَفْعَلُونَ}}<ref>«و کوه‌ها را می‌نگری، آنها را ایستا می‌پنداری با آنکه چون گذار ابر در گذرند؛ آفرینش خداوند را (بنگر) که هر چیز را استوار آفریده است؛ بی‌گمان او از آنچه انجام می‌دهید آگاه است» سوره نمل، آیه ۸۸.</ref>، {{متن قرآن|اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ}}<ref>«خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد و آن را در آسمان هر گونه خواهد می‌گسترد و آن را پاره‌پاره می‌گرداند و آنگاه باران پیاپی را می‌نگری که از لابه‌لای آن بیرون می‌زند و چون (خداوند) آن را به کسانی از بندگانش که بخواهد برساند ناگهان شاد می‌شوند» سوره روم، آیه ۴۸.</ref>، {{متن قرآن|وَاللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَحْيَيْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا كَذَلِكَ النُّشُورُ}}<ref>«و خداوند است که بادها را می‌فرستد و (بادها) ابری را بر می‌انگیزد و ما آن را به سرزمینی مرده می‌رانیم و آن زمین را بدان (آب) پس از مردن آن زنده می‌گردانیم؛ رستخیز نیز همین‌گونه است» سوره فاطر، آیه ۹.</ref>، {{متن قرآن|وَإِنْ يَرَوْا كِسْفًا مِنَ السَّمَاءِ سَاقِطًا يَقُولُوا سَحَابٌ مَرْكُومٌ}}<ref>«و چون پاره‌ای از آسمان را ببینند که فرو می‌افتد می‌گویند ابری انباشته است» سوره طور، آیه ۴۴.</ref>. | ||
#'''غمام:''' از "[[غم]]" به معنای پوشاندن چیزی است. وجه نام‌گذاری ابر به غمام این است که نور [[خورشید]]، یا صفحه آسمان را می‌پوشاند. <ref> مفردات، ص ۶۱۳، "غمّ".</ref> به گفته برخی، غمام ابری است که فقط پوشاننده و سایه‌افکن باشد، نه باران‌زا <ref>الفرقان، ج ۱ و ۲، ص ۲۶۴.</ref> و این معنا از بیش‌تر موارد کاربرد آن در قرآن به‌خوبی بر می‌آید. این واژه، چهار بار در قرآن آمده است: {{متن قرآن|وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و ابر را سایه‌بان | # '''غمام:''' از "[[غم]]" به معنای پوشاندن چیزی است. وجه نام‌گذاری ابر به غمام این است که نور [[خورشید]]، یا صفحه آسمان را می‌پوشاند. <ref> مفردات، ص ۶۱۳، "غمّ".</ref> به گفته برخی، غمام ابری است که فقط پوشاننده و سایه‌افکن باشد، نه باران‌زا <ref>الفرقان، ج ۱ و ۲، ص ۲۶۴.</ref> و این معنا از بیش‌تر موارد کاربرد آن در قرآن به‌خوبی بر می‌آید. این واژه، چهار بار در قرآن آمده است: {{متن قرآن|وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و ابر را سایه‌بان شما کردیم و ترانگبین و بلدرچین برایتان فرو فرستادیم (و گفتیم) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم، بخورید. و آنان بر ما ستم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا می‌داشتند» سوره بقره، آیه ۵۷.</ref>، {{متن قرآن|هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ}}<ref>«آیا جز این انتظار دارند که (فرمان) خداوند در سایه‌بان‌هایی از ابر و (نیز) فرشتگان نزدشان بیایند و کار (هلاکشان) پایان یافته باشد و کارها به سوی خداوند باز گردانده می‌شود» سوره بقره، آیه ۲۱۰.</ref>، {{متن قرآن|وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم می‌کردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.</ref>، {{متن قرآن|وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنْزِيلًا}}<ref>«و (از) روزی (یاد کن) که آسمان با ابر بشکافد و فرشتگان با فرو فرستادنی ویژه، فرو فرستاده شوند» سوره فرقان، آیه ۲۵.</ref>. | ||
#'''عارض:''' از "عرض"، به معنای [[آشکار کردن]] است و از آن جهت به ابر، عارض گفته‌اند که در معرض دید [[انسان]] قرار دارد. <ref>التحقیق، ج ۸، ص ۹۲، "عرض".</ref> این واژه دوبار در [[آیه]] {{متن قرآن|فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ رِيحٌ فِيهَا عَذَابٌ أَلِيمٌ}}<ref>«آنگاه، چون آن (عذاب) را مانند ابری سایه‌گستر دیدند که رو به درّه‌های آنان دارد گفتند: این ابری است که برای ما باران‌زاست؛ (نه)، بلکه همان است که آن را به شتاب می‌خواستید، (تند) بادی است که در آن عذابی دردناک است» سوره احقاف، آیه ۲۴.</ref> آمده است. | # '''عارض:''' از "عرض"، به معنای [[آشکار کردن]] است و از آن جهت به ابر، عارض گفته‌اند که در معرض دید [[انسان]] قرار دارد. <ref>التحقیق، ج ۸، ص ۹۲، "عرض".</ref> این واژه دوبار در [[آیه]] {{متن قرآن|فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ رِيحٌ فِيهَا عَذَابٌ أَلِيمٌ}}<ref>«آنگاه، چون آن (عذاب) را مانند ابری سایه‌گستر دیدند که رو به درّه‌های آنان دارد گفتند: این ابری است که برای ما باران‌زاست؛ (نه)، بلکه همان است که آن را به شتاب می‌خواستید، (تند) بادی است که در آن عذابی دردناک است» سوره احقاف، آیه ۲۴.</ref> آمده است. | ||
# '''ظلة:''' از "ظلّ" به معنای سایه و ابر سایه‌افکن آمده <ref>مفردات، ص ۵۳۶، "ظلّ".</ref> و در قرآن، بیش‌تر درباره ابرهای [[عذاب]] آور به کار رفته است. این واژه دو بار به صورت مفرد در آیات {{متن قرآن|وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که کوه طور را از جای کندیم و چون سایبانی بر فراز آنان برافراختیم و پنداشتند که بر سرشان فرود می‌آید؛ (و فرمودیم:) آنچه به شما داده‌ایم با توانمندی دریافت دارید و از آنچه در آن است یاد کنید باشد که پرهیزگاری ورزید» سوره اعراف، آیه ۱۷۱.</ref>، {{متن قرآن|فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ}}<ref>«پس، او را دروغگو شمردند آنگاه عذاب «روز ابر آتشبار» | # '''ظلة:''' از "ظلّ" به معنای سایه و ابر سایه‌افکن آمده <ref>مفردات، ص ۵۳۶، "ظلّ".</ref> و در قرآن، بیش‌تر درباره ابرهای [[عذاب]] آور به کار رفته است. این واژه دو بار به صورت مفرد در آیات {{متن قرآن|وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که کوه طور را از جای کندیم و چون سایبانی بر فراز آنان برافراختیم و پنداشتند که بر سرشان فرود می‌آید؛ (و فرمودیم:) آنچه به شما داده‌ایم با توانمندی دریافت دارید و از آنچه در آن است یاد کنید باشد که پرهیزگاری ورزید» سوره اعراف، آیه ۱۷۱.</ref>، {{متن قرآن|فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ}}<ref>«پس، او را دروغگو شمردند آنگاه عذاب «روز ابر آتشبار» آنان را فرو گرفت؛ که آن، بی‌گمان عذاب روزی سترگ بود» سوره شعراء، آیه ۱۸۹.</ref> و یک بار به صورت جمع در آیه {{متن قرآن|هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ}}<ref>«آیا جز این انتظار دارند که (فرمان) خداوند در سایه‌بان‌هایی از ابر و (نیز) فرشتگان نزدشان بیایند و کار (هلاکشان) پایان یافته باشد و کارها به سوی خداوند باز گردانده می‌شود» سوره بقره، آیه ۲۱۰.</ref> آمده است. | ||
# '''حاملات:''' از "حمل" است وابررا حاملات گویند؛ چون آب را با خود حمل می‌کند. <ref>مفردات، ص ۲۵۷، "حمل".</ref> این واژه یک بار در [[آیه]] {{متن قرآن|فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا}}<ref>«که (ابرهای) گرانبار را برمی‌دارند،» سوره ذاریات، آیه ۲.</ref> ذکر شده است. | # '''حاملات:''' از "حمل" است وابررا حاملات گویند؛ چون آب را با خود حمل می‌کند. <ref>مفردات، ص ۲۵۷، "حمل".</ref> این واژه یک بار در [[آیه]] {{متن قرآن|فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا}}<ref>«که (ابرهای) گرانبار را برمی‌دارند،» سوره ذاریات، آیه ۲.</ref> ذکر شده است. | ||
# '''معصرات:''' از "عصر" به معنای فشردن <ref>التحقیق، ج ۸، ص ۱۴۶، "عصر".</ref> و مقصود، ابرهای باران‌زا است. وجه نام‌گذاری ابرها به معصرات آن است که باد، هنگام [[نزول]] [[باران]]، آنها را می‌فشرد. <ref>باد و باران، ص ۱۲۸ و ۱۲۹.</ref> به [[عقیده]] برخی، مُعصِر از اِعصار به معنای [[طوفان]] است و به ابرهایی گفته می‌شود که به همراه طوفان آورده شده <ref>مفردات، ص ۵۶۹، "عصر".</ref> و دارای رگباری تند و قطرات بزرگ آبند، و [[مؤیّد]] آن، صفت {{متن قرآن|ثَجَّاجًا}}<ref> سوره نبأ، آیه ۱۴.</ref> (فراوان و پی در پی) است که [[قرآن]] برای باران‌هایی که از این نوع ابرها فرو می‌ریزد، آورده است. <ref>آیات طبیعیه فی القرآن، ص ۴۰.</ref> این واژه یک بار در آیه {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا}}<ref>«و از ابرهای فشرده آبی ریزان فرو فرستادیم» سوره نبأ، آیه ۱۴.</ref> آمده است. | # '''معصرات:''' از "عصر" به معنای فشردن <ref>التحقیق، ج ۸، ص ۱۴۶، "عصر".</ref> و مقصود، ابرهای باران‌زا است. وجه نام‌گذاری ابرها به معصرات آن است که باد، هنگام [[نزول]] [[باران]]، آنها را می‌فشرد. <ref>باد و باران، ص ۱۲۸ و ۱۲۹.</ref> به [[عقیده]] برخی، مُعصِر از اِعصار به معنای [[طوفان]] است و به ابرهایی گفته می‌شود که به همراه طوفان آورده شده <ref>مفردات، ص ۵۶۹، "عصر".</ref> و دارای رگباری تند و قطرات بزرگ آبند، و [[مؤیّد]] آن، صفت {{متن قرآن|ثَجَّاجًا}}<ref> سوره نبأ، آیه ۱۴.</ref> (فراوان و پی در پی) است که [[قرآن]] برای باران‌هایی که از این نوع ابرها فرو می‌ریزد، آورده است. <ref>آیات طبیعیه فی القرآن، ص ۴۰.</ref> این واژه یک بار در آیه {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا}}<ref>«و از ابرهای فشرده آبی ریزان فرو فرستادیم» سوره نبأ، آیه ۱۴.</ref> آمده است. | ||
#'''مزن:''' از "مزن" به معنای درخشندگی و بر [[ابر]] [[نورانی]] <ref>مفردات، ص ۷۶۶، "مزن".</ref> و آب‌دار اطلاق شده است. <ref>القاموس‌المحیط، ج ۲، ص ۱۶۲۱، "مزن".</ref> این واژه یک بار در آیه {{متن قرآن|أَأَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ}}<ref>«آیا شما آن را از ابر فرو فرستاده‌اید یا فرو فرستنده ماییم؟» سوره واقعه، آیه ۶۹.</ref> ذکر شده است. | # '''مزن:''' از "مزن" به معنای درخشندگی و بر [[ابر]] [[نورانی]] <ref>مفردات، ص ۷۶۶، "مزن".</ref> و آب‌دار اطلاق شده است. <ref>القاموس‌المحیط، ج ۲، ص ۱۶۲۱، "مزن".</ref> این واژه یک بار در آیه {{متن قرآن|أَأَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ}}<ref>«آیا شما آن را از ابر فرو فرستاده‌اید یا فرو فرستنده ماییم؟» سوره واقعه، آیه ۶۹.</ref> ذکر شده است. | ||
# '''صیب:''' از "صَوْب" به معنای فرو ریختن است که افزون بر ابر، بر باران نیز اطلاق شده است. <ref>مقاییس، ج ۳، ص ۳۱۷، "صوب".</ref> برخی آن را ابر باران‌زا دانسته‌اند. <ref>مقاییس، ج ۳، ص ۳۱۷، "صوب".</ref> این واژه یک بار در آیه {{متن قرآن|أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ مِنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ}}<ref>«یا چون (گرفتارانند زیر) رگبار بارانی از آسمان که در آن، تاریکی‌ها و تندر و برقی | # '''صیب:''' از "صَوْب" به معنای فرو ریختن است که افزون بر ابر، بر باران نیز اطلاق شده است. <ref>مقاییس، ج ۳، ص ۳۱۷، "صوب".</ref> برخی آن را ابر باران‌زا دانسته‌اند. <ref>مقاییس، ج ۳، ص ۳۱۷، "صوب".</ref> این واژه یک بار در آیه {{متن قرآن|أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ مِنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ}}<ref>«یا چون (گرفتارانند زیر) رگبار بارانی از آسمان که در آن، تاریکی‌ها و تندر و برقی است؛ از (نهیب) آذرخش‌ها، به پرهیز از مرگ، سرانگشتان در گوش‌ها می‌نهند- و خداوند، فراگیر کافران است-» سوره بقره، آیه ۱۹.</ref> به کار رفته است. | ||
# '''سما:''' از "سموّ" به معنای [[رفعت]] و بلندی است و بر هر چیزی، از جمله ابر که بر [[انسان]] [[سایه]] افکند، اطلاق می‌شود. <ref>الصحاح، ج ۶، ص ۲۳۸۲، "سمو".</ref> برخی اطلاق آن را بر ابر، مجازی و برخی دیگر، [[حقیقی]] دانسته‌اند. <ref>مقاییس، ج ۳، ص ۹۸، "سمو".</ref> به گفته برخی، مقصود از "سماء" در جمله {{متن قرآن|وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً }}<ref> | # '''سما:''' از "سموّ" به معنای [[رفعت]] و بلندی است و بر هر چیزی، از جمله ابر که بر [[انسان]] [[سایه]] افکند، اطلاق می‌شود. <ref>الصحاح، ج ۶، ص ۲۳۸۲، "سمو".</ref> برخی اطلاق آن را بر ابر، مجازی و برخی دیگر، [[حقیقی]] دانسته‌اند. <ref>مقاییس، ج ۳، ص ۹۸، "سمو".</ref> به گفته برخی، مقصود از "سماء" در جمله {{متن قرآن|وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً }}<ref>«و از آسمان، آبی فرو فرستاد» سوره بقره، آیه ۲۲.</ref> که در قرآن چندین بار به کار رفته، همان ابر است. <ref>المنار، ج ۸، ص ۴۶۸.</ref><ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله «ابر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱، ص 445-446.</ref> | ||
==[[تسخیر]] [[ابر]]، از [[آیات الهی]]== | == [[تسخیر]] [[ابر]]، از [[آیات الهی]] == | ||
[[خداوند]]، [[آفرینش]] [[آسمان]] و [[زمین]] و ابر تسخیر شده در بین زمین و [[آسمان]] را برای صاحبان [[اندیشه]]، [[نشانه]] [[توحید]] دانسته است: {{متن قرآن|إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ}}<ref>«بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و در پیاپی آمدن شب و روز و در آن کشتی که برای سود رساندن به مردم در دریا روان است و در آبی که خداوند از آسمان فرو می‌بارد و زمین را پس از مردن، بدان زنده می‌دارد و بر آن هرگونه جنبنده‌ای را می‌پراکند و در گرداندن بادها و ابر فرمانبردار میان آسمان و زمین، برای گروهی که خرد می‌ورزند نشانه‌هاست» سوره بقره، آیه ۱۶۴.</ref> [[فخر رازی]] می‌گوید: معلّق بودن ابر در آسمان با وجود سنگینی و بدون هیچ‌گونه ستون یا آویزه‌ای، پیدا شدن ابر در مواقع [[لزوم]] و پراکنده شدن آن هنگام رفع نیاز، راندن ابرها با باد به سوی سرزمین‌های خشک، همه برخلاف [[طبیعت]] و نشانه [[مقهور]] بودن ابر تحت نیرویی [[قاهر]] است. وی هم‌چنین می‌گوید: وجود ابر بر وجود صانع، [[استحکام]] ابر بر [[علم]] صانع، و پدیداری آن هنگام نیاز، بر [[اراده صانع]]، و [[نظم]] آن بر [[وحدانیّت]] او دلالت می‌کند. <ref>التفسیر الکبیر، ج ۴، ص ۲۲۸.</ref> به گفته برخی، مسخّر بودن ابر به این است که با وجود سنگینی و [[لطافت]]، نه [[سقوط]] می‌کند، نه بالا می‌رود و نه از هم می‌پاشد؛ در حالی‌که [[جسم]] سنگین باید سقوط کند و جسم لطیف باید بالا رود یا پراکنده شود. <ref>قاسمی، ج ۳، ص ۱۶.</ref> | [[خداوند]]، [[آفرینش]] [[آسمان]] و [[زمین]] و ابر تسخیر شده در بین زمین و [[آسمان]] را برای صاحبان [[اندیشه]]، [[نشانه]] [[توحید]] دانسته است: {{متن قرآن|إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ}}<ref>«بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و در پیاپی آمدن شب و روز و در آن کشتی که برای سود رساندن به مردم در دریا روان است و در آبی که خداوند از آسمان فرو می‌بارد و زمین را پس از مردن، بدان زنده می‌دارد و بر آن هرگونه جنبنده‌ای را می‌پراکند و در گرداندن بادها و ابر فرمانبردار میان آسمان و زمین، برای گروهی که خرد می‌ورزند نشانه‌هاست» سوره بقره، آیه ۱۶۴.</ref> [[فخر رازی]] می‌گوید: معلّق بودن ابر در آسمان با وجود سنگینی و بدون هیچ‌گونه ستون یا آویزه‌ای، پیدا شدن ابر در مواقع [[لزوم]] و پراکنده شدن آن هنگام رفع نیاز، راندن ابرها با باد به سوی سرزمین‌های خشک، همه برخلاف [[طبیعت]] و نشانه [[مقهور]] بودن ابر تحت نیرویی [[قاهر]] است. وی هم‌چنین می‌گوید: وجود ابر بر وجود صانع، [[استحکام]] ابر بر [[علم]] صانع، و پدیداری آن هنگام نیاز، بر [[اراده صانع]]، و [[نظم]] آن بر [[وحدانیّت]] او دلالت می‌کند. <ref>التفسیر الکبیر، ج ۴، ص ۲۲۸.</ref> به گفته برخی، مسخّر بودن ابر به این است که با وجود سنگینی و [[لطافت]]، نه [[سقوط]] می‌کند، نه بالا می‌رود و نه از هم می‌پاشد؛ در حالی‌که [[جسم]] سنگین باید سقوط کند و جسم لطیف باید بالا رود یا پراکنده شود. <ref>قاسمی، ج ۳، ص ۱۶.</ref> | ||
[[خداوند سبحان]]، ایجاد ابرهای سنگین {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ}}<ref>«اوست که برق | [[خداوند سبحان]]، ایجاد ابرهای سنگین {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ}}<ref>«اوست که برق را که هم بیم‌آور و هم امیدبخش است به شما می‌نمایاند و ابرهای بارور را پدید می‌آورد» سوره رعد، آیه ۱۲.</ref>، فرستادن باد پیشاپیش ابر {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورًا}}<ref>«و اوست که بادها را نویدبخشی پیشاپیش رحمت خویش فرستاد و از آسمان، آبی پاک فرو فرستادیم» سوره فرقان، آیه ۴۸.</ref>، حمل کردن ابر به سوی سرزمین‌های مرده و زنده کردن آنها {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ}}<ref>«و اوست که بادها را پیشاهنگ رحمت خویش (باران)، نویددهنده می‌فرستد تا چون ابری بارور را برداشت آن را به سرزمینی بایر برانیم و از آن، آب فرو فشانیم و با آن از هر گونه میوه برآوریم؛ به همین گونه مردگان را بر می‌انگیزیم باشد که پند گیرید» سوره اعراف، آیه ۵۷.</ref>، {{متن قرآن|وَاللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَحْيَيْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا كَذَلِكَ النُّشُورُ}}<ref>«و خداوند است که بادها را می‌فرستد و (بادها) ابری را بر می‌انگیزد و ما آن را به سرزمینی مرده می‌رانیم و آن زمین را بدان (آب) پس از مردن آن زنده می‌گردانیم؛ رستخیز نیز همین‌گونه است» سوره فاطر، آیه ۹.</ref>، فرستادن باد برای [[برانگیختن]] ابر و گستراندن آن {{متن قرآن|اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ}}<ref>«خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد و آن را در آسمان هر گونه خواهد می‌گسترد و آن را پاره‌پاره می‌گرداند و آنگاه باران پیاپی را می‌نگری که از لابه‌لای آن بیرون می‌زند و چون (خداوند) آن را به کسانی از بندگانش که بخواهد برساند ناگهان شاد می‌شوند» سوره روم، آیه ۴۸.</ref>، راندن ابرها، ترکیب و متراکم کردن آنها و [[نزول]] [[باران]] {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ}}<ref>«آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید و از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد که آن را به هر که خواهد می‌زند» سوره نور، آیه ۴۳.</ref>، بارور کردن ابرها به وسیله باد {{متن قرآن|وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ}}<ref>«و بادها را بارورکننده فرستادیم آنگاه از آسمان آبی فرو فشاندیم و شما را از آن سیراب کردیم و شما گنجور آن نیستید» سوره حجر، آیه ۲۲.</ref> و سایه‌بانی ابر بر سر [[بنی‌اسرائیل]] {{متن قرآن|وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و ابر را سایه‌بان شما کردیم و ترانگبین و بلدرچین برایتان فرو فرستادیم (و گفتیم) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم، بخورید. و آنان بر ما ستم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا می‌داشتند» سوره بقره، آیه ۵۷.</ref>، {{متن قرآن|وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم می‌کردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.</ref> را به خود نسبت می‌دهد که صاحبان اندیشه و [[خرد]] باید با [[تفکّر]] در این امور، به [[قدرت]] مطلق خداوند پی برده، نعمت‌های او را شکرگزارند..<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله «ابر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱، ص 446-447.</ref> | ||
==مراحل تشکیل ابر و نزول باران== | == مراحل تشکیل ابر و نزول باران == | ||
ابر به مرور [[زمان]] و طی گذشت مراحل گوناگون پدیدار می‌شود: | ابر به مرور [[زمان]] و طی گذشت مراحل گوناگون پدیدار می‌شود: {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ}}<ref>«اوست که برق را که هم بیم‌آور و هم امیدبخش است به شما می‌نمایاند و ابرهای بارور را پدید می‌آورد» سوره رعد، آیه ۱۲.</ref>. {{متن قرآن|يُنْشِئُ}} از ماده "نشأ" و به معنای [[رشد]] و پیدایش تدریجی است. <ref>مفردات، ص ۸۰۷، "نشأ".</ref> مراحل [[تکوین]] [[ابر]] بدین قرار است: | ||
#تبخیر آب: مرحله نخست شکل‌گیری ابرها، تبخیر آب‌های سطحی کره [[زمین]] به وسیله [[خورشید]] است: | # '''تبخیر آب:''' مرحله نخست شکل‌گیری ابرها، تبخیر آب‌های سطحی کره [[زمین]] به وسیله [[خورشید]] است: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا}}<ref>«و چراغی تابان (و گرمابخش) پدید آوردیم» سوره نبأ، آیه ۱۳.</ref>، {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا}}<ref>«و از ابرهای فشرده آبی ریزان فرو فرستادیم» سوره نبأ، آیه ۱۴.</ref>[[نزول]] [[باران]] در این [[آیه]]، به دنبال ذکر خورشیدِ حرارت بخش، به علّیت حرارت خورشید در تبخیر آب‌ها و نزول باران اشاره دارد. <ref>الرکام المزنی، ص ۳۷.</ref> | ||
# '''ارسال باد:''' پس از تبخیر آب، [[خداوند]] بادها را برای [[برانگیختن]] و تشکیل ابر می‌فرستد: {{متن قرآن|اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا }}<ref>«خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد» سوره روم، آیه ۴۸.</ref> برانگیختن ابر به وسیله باد، بدین صورت است که ذرّات آب معلّق در هوا را جمع و آن را به صورت ابر ظاهر می‌کند. <ref>التفسیر العلمی للایات، ص ۳۶۶؛ الاشارات العلمیه فی الآیات، ص ۶۶. </ref> [[قرآن]] در [[آیات]] {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورًا}}<ref>«و اوست که بادها را نویدبخشی پیشاپیش رحمت خویش فرستاد و از آسمان، آبی پاک فرو فرستادیم» سوره فرقان، آیه ۴۸.</ref> و {{متن قرآن|أَمَّنْ يَهْدِيكُمْ فِي ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَنْ يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ أَإِلَهٌ مَعَ اللَّهِ تَعَالَى اللَّهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ}}<ref>«یا آن کسی که شما را در تاریکی‌های خشکی و دریا، رهنمایی می‌کند و کسی که بادها را پیشاپیش، مژده‌آور رحمت خویش (باران) می‌فرستد؛ آیا با خداوند، خدایی (دیگر) هست؟ فرابرترا که خداوند است از آنچه (برای او) شریک قرار می‌دهند» سوره نمل، آیه ۶۳.</ref> نیز به مسأله ارسال باد اشاره کرده است؛ افزون بر این، حمل و بالا بردن ابرها نیز به وسیله باد انجام می‌گیرد: {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ}}<ref>«و اوست که بادها را پیشاهنگ رحمت خویش (باران)، نویددهنده می‌فرستد تا چون ابری بارور را برداشت آن را به سرزمینی بایر برانیم و از آن، آب فرو فشانیم و با آن از هر گونه میوه برآوریم؛ به همین گونه مردگان را بر می‌انگیزیم باشد که پند گیرید» سوره اعراف، آیه ۵۷.</ref> اقلال به معنای برداشتن و بالابردن است <ref>المعجم‌الوسیط، ص ۷۵۶، "قلّ".</ref> که پس از تبخیر آب‌های سطحی کره زمین، بادها [[مأمور]] بالابردن ابرها به سوی [[آسمان]] هستند. <ref> باد و باران، ص ۱۲۴.</ref> قرآن در آیه‌ای دیگر می‌گوید: خداوند به آنچه از آسمان فرود می‌آید و آنچه بالا می‌رود، [[علم]] دارد: {{متن قرآن|يَعْلَمُ مَا يَلِجُ فِي الْأَرْضِ وَمَا يَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا يَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا يَعْرُجُ فِيهَا وَهُوَ الرَّحِيمُ الْغَفُورُ}}<ref>«آنچه را که در زمین درون می‌رود و آنچه از آن برون می‌آید و آنچه از آسمان فرود می‌آید و آنچه بدان فرا می‌رود می‌داند و او بخشاینده آمرزنده است» سوره سبأ، آیه ۲.</ref> یکی از مصادیق آیه پیشین، رفتن ابرها است <ref> نمونه، ج ۱۸، ص ۱۰.</ref> که به وسیله باد انجام می‌گیرد. <ref>باد و باران، ص ۱۲۴.</ref> قرآن در [[آیه]] {{متن قرآن|وَالذَّارِيَاتِ ذَرْوًا}}<ref>«سوگند به بادهای ابرگستر» سوره ذاریات، آیه ۱.</ref> به بادهایی که ابرها را برانگیخته، آن را به [[آسمان]] بالا می‌برد، [[سوگند]] یاد کرده است. | |||
# '''پیوند ابرهای پراکنده:''' پس از بالا رفتن [[ابر]]، [[خداوند]] آنها را با باد به‌آرامی به یک‌دیگر نزدیک ساخته، پیوند می‌دهد: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ}}<ref>«آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید و از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد که آن را به هر که خواهد می‌زند و از هر که خواهد باز می‌دارد؛ درخشش برق آن نزدیک است دیدگان را (از میان) ببرد» سوره نور، آیه ۴۳.</ref>. "تألیف" به معنای پیوند دادن پاره‌های پراکنده است که پس از رانده شدن ابرها به سوی یک‌دیگر، فشار باد و برودت هوای جو، باعث پیوند آنها می‌شود. <ref>الفرقان، ج ۱۸ و ۱۹، ص ۱۹۱.</ref> | |||
# '''تراکم ابرها:''' سپس خداوند ابرها را به وسیله باد بر روی هم متراکم می‌کند: {{متن قرآن| ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا }}<ref> سوره نور، آیه ۴۳.</ref> چنان‌که در آیه دیگر، به تراکم ابرها به وسیله باد اشاره کرده است: {{متن قرآن|اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ}}<ref>«خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد و آن را در آسمان هر گونه خواهد می‌گسترد و آن را پاره‌پاره می‌گرداند و آنگاه باران پیاپی را می‌نگری که از لابه‌لای آن بیرون می‌زند و چون (خداوند) آن را به کسانی از بندگانش که بخواهد برساند ناگهان شاد می‌شوند» سوره روم، آیه ۴۸.</ref>. {{متن قرآن|كِسَفًا}} جمع "کِسْفة" به معنای قطعه است و در اینجا اشاره به قطعه‌هایی از ابر است که بر روی یک‌دیگر متراکم می‌شوند. <ref>نمونه، ج ۱۶، ص ۴۶۸؛ آیات طبیعیه فی القرآن، ص۳۹.</ref> | |||
# '''باروری ابرها:''' پیش از [[نزول]] [[باران]]، باد، ابرها را بارور می‌کند: {{متن قرآن|وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ}}<ref>«و بادها را بارورکننده فرستادیم آنگاه از آسمان آبی فرو فشاندیم و شما را از آن سیراب کردیم و شما گنجور آن نیستید» سوره حجر، آیه ۲۲.</ref> برخی در [[تفسیر آیه]] گفته‌اند: مقصود بارور کردن گل‌ها و درختان است؛ امّا از آنجا که نزول باران، نتیجه تلقیح ذکر شده، به دست می‌آید که منظور، بارور کردن ابرها است. <ref>باد و باران، ص ۱۲۶.</ref> در چگونگی تلقیح گفته‌اند: تلقیح ابر با ذرّات نمکی که باد از دریاها، صحراها و آتشفشان‌ها بالا برده و بر ابرها می‌پاشد، یا غبارهایی که از آسمان فرو می‌ریزد، صورت می‌گیرد؛<ref>الجغرافیة القرآنیه، ص ۲۱۶.</ref> هم‌چنین گفته‌اند: در هر سانتی‌متر مکعب باد، پنج هزار ذرّه کوچک غبار، [[دود]] و نمک وجود دارد که ذرّات ریز آب را به دور خود جمع کرده، قطرات باران را تشکیل می‌دهند. <ref>من علوم الأرض القرآنیه، ص ۸۶. </ref> [[رأی]] دیگر این است که تلقیح [[ابر]] با برگه‌های متبلور برف که از ارتفاعات بالا بر ابرها پاشیده می‌شود، انجام می‌گیرد <ref>باد و باران، ص ۶۱. </ref> و برخی گفته‌اند: این کار، از ترکیب ابرهایی که دارای بار الکتریکی مثبت و منفی هستند <ref> المعجزة القرآنیه، ص ۲۱۰؛ آیات طبیعیه فی القرآن، ص ۴۵.</ref> یا از ترکیب ذرّات ریز آب که هر یک دارای بار مثبت و منفی‌اند، صورت می‌گیرد. <ref> القرآن و الاحوال المناخیه، ص ۱۰۷.</ref> | |||
# '''[[نزول]] [[باران]]:''' {{متن قرآن|فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ }}<ref>پس دانه‌های باران را می‌بینی که از لابه‌لای آن بیرون می‌آید؛ سوره نور، آیه ۴۳.</ref> خروج باران از لابه‌لای ابرها نیز به نیروی باد انجام می‌گیرد. چنان‌که [[روایت]] شده است، بادها چند دسته‌اند: برخی ابر را برمی‌انگیزانند. برخی آن را میان [[آسمان]] و [[زمین]] نگه می‌دارند و برخی ابرها را می‌فشارند تا باران با اجازه [[خدا]] از میان آن بیرون ریزد. <ref>البرهان، ج ۳، ص ۳۳۸.</ref> در روایتی از ابن‌عبّاس {{متن قرآن|الْمُعْصِرَاتِ}} در [[آیه]] {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا}}<ref>«و از ابرهای فشرده آبی ریزان فرو فرستادیم» سوره نبأ، آیه ۱۴.</ref> به بادها [[تفسیر]] شده است؛ بنابراین، معنای آیه این است که به وسیله فشار دهنده‌ها= بادها آبی فراوان فرو فرستادیم <ref>مجمع‌البحرین، ج ۳، ص ۱۹۱، "عصر".</ref><ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله «ابر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱، ص 447-449.</ref> | |||
# | |||
== | == نقش ابر == | ||
# | # '''نزولات:''' [[قرآن]]، نزولات ابر را گاهی باران ذکر می‌کند: {{متن قرآن|فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ }}<ref>«آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید» سوره نور، آیه ۴۳.</ref> گاهی نیز برف یا تگرگ را از نزولات ابر نام می‌برد: {{متن قرآن| وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ }}<ref>«از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد» سوره نور، آیه ۴۳.</ref> | ||
# | # '''[[سایه]] گستری:''' قرآن، سایه‌بانی ابر را از [[نعمت‌ها]] و معجزه‌های ارائه شده به [[قوم موسی]] بیان کرده، می‌گوید: {{متن قرآن|وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ }}<ref>«و ابر را سایه‌بان شما کردیم» سوره بقره، آیه ۵۷.</ref> و نیز {{متن قرآن|وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ}}<ref>«و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم می‌کردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.</ref>. روایت شده: در مدّت چهل سالی که [[بنی‌اسرائیل]] در بیابان سرگردان بودند، با [[پناه]] بردن به زیر سایه ابرها از گرمای سوزان [[خورشید]]، خود را محافظت می‌کردند <ref>قرطبی، ج ۱، ص ۲۷۶.</ref> | ||
# | # '''رعد و برق زایی:''' منشأ ایجاد رعد و برق، ابرها هستند. [[قرآن]] می‌گوید: {{متن قرآن|يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ}}<ref>«درخشش برق آن نزدیک است دیدگان را (از میان) ببرد» سوره نور، آیه ۴۳.</ref> نیز {{متن قرآن|أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ مِنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ}}<ref>«یا چون (گرفتارانند زیر) رگبار بارانی از آسمان که در آن، تاریکی‌ها و تندر و برقی است؛ از (نهیب) آذرخش‌ها، به پرهیز از مرگ، سرانگشتان در گوش‌ها می‌نهند- و خداوند، فراگیر کافران است-» سوره بقره، آیه ۱۹.</ref>. برخی در چگونگی ایجاد آن گفته‌اند: این پدیده از برخورد قطره‌های [[باران]] که دارای بار مثبت هستند، با بادهای بالا رونده که بار منفی دارند، پدید می‌آید. <ref>پدیده‌های جوّی، ص ۳۲۴ ـ ۳۲۶.</ref> برخی گفته‌اند: رعد و برق از برخورد ابرهایی که از نظر نیروی الکتریسیته باهم متفاوتند، به وجود می‌آید. <ref>الفرقان، ج ۱۲و۱۳، ص ۲۸۲ و ۲۸۳.</ref> از [[آیه]] پیش گفته که رعد و برق در آن به‌دنبال ذکر ابرهای رکامی و سنگین آمده و نیز آیه {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ}}<ref>«اوست که برق را که هم بیم‌آور و هم امیدبخش است به شما می‌نمایاند و ابرهای بارور را پدید می‌آورد» سوره رعد، آیه ۱۲.</ref>، شاید بتوان دریافت که منشأ رعد و برق، برخورد ابرهای سنگین است. | ||
# '''ابزار [[نزول]] [[عذاب الهی]]:''' پس از آنکه [[قوم شعیب]] او را [[تکذیب]] کردند، [[خداوند]] آنان را به وسیله [[ابر]] آتشبار [[عذاب]] فرمود: {{متن قرآن|فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ}}<ref>«پس، او را دروغگو شمردند آنگاه عذاب «روز ابر آتشبار» آنان را فرو گرفت؛ که آن، بی‌گمان عذاب روزی سترگ بود» سوره شعراء، آیه ۱۸۹.</ref> دراین ماجرا به [[نقلی]]، هفت [[روز]] گرمای سوزان، [[سرزمین]] [[قوم]] [[شعیب]] را فرا گرفت؛ سپس ابری در [[آسمان]] ظاهر شد و آنان برای [[رهایی]] خود از گرمای سوزان، به سوی سایه ابر [[هجوم]] بردند و چون همه جمع شدند، ناگاه [[آتش]] از ابر باریدن گرفت و همه آنها را نابود ساخت.<ref>روض الجنان، ج ۱۴، ص ۳۵۲.</ref> به نظر برخی [[مفسّران]]، آیه {{متن قرآن|هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ}}<ref>«آیا جز این انتظار دارند که (فرمان) خداوند در سایه‌بان‌هایی از ابر و (نیز) فرشتگان نزدشان بیایند و کار (هلاکشان) پایان یافته باشد و کارها به سوی خداوند باز گردانده می‌شود» سوره بقره، آیه ۲۱۰.</ref> تهدیدی برای [[کافران]] و [[گناه‌کاران]] است که اگردست از [[لجاجت]] و [[دشمنی]] و [[پیروی]] از [[شیطان]] برندارند، [[عذاب]] [[خداوند]] در سایه‌های [[ابر]] می‌آید و آنان را نابود می‌کند. <ref>الکشّاف، ج ۱، ص ۲۵۳؛ مواهب الرحمن، ج ۳، ص ۲۱۹.</ref> | |||
# '''شکافتن [[آسمان]]:''' [[آیات]] متعدّدی تصریح دارند که در [[آستانه قیامت]]، آسمان شکافته می‌شود و در یک‌جا، عاملِ شکافته شدن آسمان را ابر دانسته، می‌گوید: {{متن قرآن|وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنْزِيلًا}}<ref>«و (از) روزی (یاد کن) که آسمان با ابر بشکافد و فرشتگان با فرو فرستادنی ویژه، فرو فرستاده شوند» سوره فرقان، آیه ۲۵.</ref> در این که مقصود از شکافته شدن آسمان با ابر چیست، [[مفسّران]] بر یک [[رأی]] نیستند: برخی گفته‌اند: گازها و ابرهای نابود کننده است که در آن [[روز]]، [[آسمان]] به وسیله آن از بین می‌رود و در [[آیه]] {{متن قرآن|فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُبِينٍ}}<ref>«پس به روزی چشم بدوز که آسمان دودی آشکار برمی‌آورد» سوره دخان، آیه ۱۰.</ref> نیز بدان اشاره شده است<ref>الفرقان، ج ۱۸و۱۹، ص ۲۹۱.</ref>. برخی دیگر آیه را [[تأویل]] برده و گفته‌اند: در آن روز، آسمان از ابر شکافته و جدا خواهد شد یا در آن روز، آسمانِ ابری، شکافته خواهد شد. <ref>مجمع‌البیان، ج ۷، ص ۲۶۲ و ۲۶۳.</ref> [[زمخشری]] می‌گوید: چون هنگام انفجار [[آسمان‌ها]] از میان آن [[دود]] و ابر خارج می‌شود، گویا آسمان با ابر شکافته می‌شود<ref> الکشّاف، ج ۳، ص ۲۷۵.</ref><ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله «ابر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱، ص 449-450.</ref> | |||
== | == [[ارتباط]] ابر با کوه‌های مرتفع == | ||
برخی با استناد به آیه {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ شَامِخَاتٍ وَأَسْقَيْنَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا}}<ref>«و در آن کوه‌هایی فرازمند پدید آوردیم و به شما آبی شیرین و گوارا نوشاندیم» سوره مرسلات، آیه ۲۷.</ref> گفته‌اند: تقارن جمله {{متن قرآن|وَأَسْقَيْنَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا}} به‌دنبال کوه‌های مرتفع در این آیه، به تأثیر این کوه‌ها در تشکیل ابر و [[نزول]] [[باران]] اشاره دارد؛ زیرا برخورد بادهای افقی با این کوه‌ها، باعث [[تغییر]] مسیر بادها به طرف آسمان می‌شود؛ سپس برودت طبقه‌های فوقانی جو، بخار آب موجود در این بادها را به ابر تبدیل می‌کند؛ هم‌چنین گذر ابرهای پراکنده از قله‌های پوشیده از برف سبب می‌شود که برودت هوای موجود در قلّه‌ها در این ابرها تأثیر گذاشته، موجب متراکم شدن ابرها و در نتیجه [[نزول]] [[باران]] شود<ref>التفسیر العلمی للآیات، ص ۳۸۰.</ref><ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله «ابر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱، ص 450.</ref> | |||
== | == [[ارتباط]] [[ابر]] و باد == | ||
# نقش باد در تشکیل ابر و نزول باران. | |||
# نقش باد در حرکت ابر: باد عامل انتقال ابر به سوی سرزمین‌های خشک و مرده است: {{متن قرآن|وَاللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَحْيَيْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا كَذَلِكَ النُّشُورُ}}<ref>«و خداوند است که بادها را می‌فرستد و (بادها) ابری را بر می‌انگیزد و ما آن را به سرزمینی مرده می‌رانیم و آن زمین را بدان (آب) پس از مردن آن زنده می‌گردانیم؛ رستخیز نیز همین‌گونه است» سوره فاطر، آیه ۹.</ref> و رانده شدن ابر به وسیله باد، به [[نرمی]] و با [[لطافت]] صورت می‌گیرد، نه با شدّت و سرعت: {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ}}<ref>«آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید و از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد که آن را به هر که خواهد می‌زند» سوره نور، آیه ۴۳.</ref> در [[آیه]] {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ}}<ref>«و اوست که بادها را پیشاهنگ رحمت خویش (باران)، نویددهنده می‌فرستد تا چون ابری بارور را برداشت آن را به سرزمینی بایر برانیم و از آن، آب فرو فشانیم و با آن از هر گونه میوه برآوریم؛ به همین گونه مردگان را بر می‌انگیزیم باشد که پند گیرید» سوره اعراف، آیه ۵۷.</ref> نیز به حرکت ابر به وسیله باد اشاره کرده. برخی در [[تفسیر]] این آیه گفته‌اند: کاربرد واژه "اقلال" که از قلّ به معنای کم بودن است، چنین معنا می‌دهد که حمل ابرهای سنگین به وسیله باد، به لحاظ قدرتی که در باد نهفته، بسیار آسان و ناچیز است. <ref>التحقیق، ج ۹، ص ۳۰۹، "قلّ".</ref> | |||
# نقش باد در انتشار و پراکندن ابرها: پهن شدن و انتشار ابرها در [[آسمان]] نیزبه وسیله بادانجام می‌گیرد: {{متن قرآن|اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ}}<ref>«خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد و آن را در آسمان هر گونه خواهد می‌گسترد و آن را پاره‌پاره می‌گرداند و آنگاه باران پیاپی را می‌نگری که از لابه‌لای آن بیرون می‌زند و چون (خداوند) آن را به کسانی از بندگانش که بخواهد برساند ناگهان شاد می‌شوند» سوره روم، آیه ۴۸.</ref> و در آیه‌ای دیگر به بادهایی که ابرها را می‌پراکنند، [[سوگند]] یاد کرده است: {{متن قرآن|وَالنَّاشِرَاتِ نَشْرًا}}<ref>«و به بادهای گستراننده (ابرها)،» سوره مرسلات، آیه ۳.</ref><ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله «ابر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱، ص 450-451.</ref> | |||
== | == سوگند [[قرآن]] به ابر == | ||
[[خداوند]] برای [[اثبات معاد]] و [[صدق]] [[وعده]] خویش به ابر سوگند خورده، می‌گوید: {{متن قرآن|فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا}}<ref>«که (ابرهای) گرانبار را برمی‌دارند،» سوره ذاریات، آیه ۲.</ref>، {{متن قرآن|إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌ}}<ref>«که بی‌گمان آنچه به شما نوید می‌دهند، راستین است» سوره ذاریات، آیه ۵.</ref> در آیه {{متن قرآن|فَالْجَارِيَاتِ يُسْرًا}}<ref>«و سبک روانه می‌شوند» سوره ذاریات، آیه ۳.</ref> نیز قرآن به "سـبحـت" (شناوران) سوگند یاد کرده که [[مفسّران]] یکی از مصادیق آن را ابرها دانسته‌اند. <ref>المیزان، ج ۲۰، ص ۱۸۰.</ref> برخی گفته‌اند: سوگند خداوند به ابر، برای [[عظمت]] و فوایدی است که برای [[انسان‌ها]] دارد<ref> البصائر، ج ۴۱، ص ۸۸. </ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله «ابر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۱، ص 451.</ref> | |||
== منابع == | |||
{{منابع}} | |||
# [[پرونده: 000052.jpg|22px]] [[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[ابر (مقاله)|مقاله «ابر»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|'''دائرة المعارف قرآن کریم ج۱''']] | |||
{{پایان منابع}} | |||
==پانویس== | == پانویس == | ||
{{ | {{پانویس}} | ||
[[رده:ابر]] | [[رده:ابر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۱۸
این مدخل زیرشاخهٔ بحث ابر است. ابر از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابر در قرآن - ابر در فقه اسلامی - ابر در معارف مهدویت - ابر در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط نداردابر در قرآن
قرآن واژه‌های گوناگونی در مورد ابر به کار برده که هر یک به نوعی خاص از ابر یا به یکی از ویژگی‌های آن اشاره دارد.
- سحاب: از "سحب" به معنای کشیدن است. به ابر، سحاب گفته‌اند؛ زیرا در آسمان با باد، کشیده می‌شود یا به این جهت که آب را همراه خود می‌کشاند. سحاب، اسم برای مطلق ابر، اعمّ از ابرهای باران‌زا و بی‌باران است. [۱] این واژه نُه بار در این آیات آمده است: ﴿إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ﴾[۲]، ﴿وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ﴾[۳]، ﴿هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ﴾[۴]، ﴿أَوْ كَظُلُمَاتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ يَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرَاهَا وَمَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ﴾[۵]، ﴿وَتَرَى الْجِبَالَ تَحْسَبُهَا جَامِدَةً وَهِيَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ صُنْعَ اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْءٍ إِنَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَفْعَلُونَ﴾[۶]، ﴿اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ﴾[۷]، ﴿وَاللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَحْيَيْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا كَذَلِكَ النُّشُورُ﴾[۸]، ﴿وَإِنْ يَرَوْا كِسْفًا مِنَ السَّمَاءِ سَاقِطًا يَقُولُوا سَحَابٌ مَرْكُومٌ﴾[۹].
- غمام: از "غم" به معنای پوشاندن چیزی است. وجه نام‌گذاری ابر به غمام این است که نور خورشید، یا صفحه آسمان را می‌پوشاند. [۱۰] به گفته برخی، غمام ابری است که فقط پوشاننده و سایه‌افکن باشد، نه باران‌زا [۱۱] و این معنا از بیش‌تر موارد کاربرد آن در قرآن به‌خوبی بر می‌آید. این واژه، چهار بار در قرآن آمده است: ﴿وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ﴾[۱۲]، ﴿هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ﴾[۱۳]، ﴿وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ﴾[۱۴]، ﴿وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنْزِيلًا﴾[۱۵].
- عارض: از "عرض"، به معنای آشکار کردن است و از آن جهت به ابر، عارض گفته‌اند که در معرض دید انسان قرار دارد. [۱۶] این واژه دوبار در آیه ﴿فَلَمَّا رَأَوْهُ عَارِضًا مُسْتَقْبِلَ أَوْدِيَتِهِمْ قَالُوا هَذَا عَارِضٌ مُمْطِرُنَا بَلْ هُوَ مَا اسْتَعْجَلْتُمْ بِهِ رِيحٌ فِيهَا عَذَابٌ أَلِيمٌ﴾[۱۷] آمده است.
- ظلة: از "ظلّ" به معنای سایه و ابر سایه‌افکن آمده [۱۸] و در قرآن، بیش‌تر درباره ابرهای عذاب آور به کار رفته است. این واژه دو بار به صورت مفرد در آیات ﴿وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوا أَنَّهُ وَاقِعٌ بِهِمْ خُذُوا مَا آتَيْنَاكُمْ بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ﴾[۱۹]، ﴿فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ﴾[۲۰] و یک بار به صورت جمع در آیه ﴿هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ﴾[۲۱] آمده است.
- حاملات: از "حمل" است وابررا حاملات گویند؛ چون آب را با خود حمل می‌کند. [۲۲] این واژه یک بار در آیه ﴿فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا﴾[۲۳] ذکر شده است.
- معصرات: از "عصر" به معنای فشردن [۲۴] و مقصود، ابرهای باران‌زا است. وجه نام‌گذاری ابرها به معصرات آن است که باد، هنگام نزول باران، آنها را می‌فشرد. [۲۵] به عقیده برخی، مُعصِر از اِعصار به معنای طوفان است و به ابرهایی گفته می‌شود که به همراه طوفان آورده شده [۲۶] و دارای رگباری تند و قطرات بزرگ آبند، و مؤیّد آن، صفت ﴿ثَجَّاجًا﴾[۲۷] (فراوان و پی در پی) است که قرآن برای باران‌هایی که از این نوع ابرها فرو می‌ریزد، آورده است. [۲۸] این واژه یک بار در آیه ﴿وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا﴾[۲۹] آمده است.
- مزن: از "مزن" به معنای درخشندگی و بر ابر نورانی [۳۰] و آب‌دار اطلاق شده است. [۳۱] این واژه یک بار در آیه ﴿أَأَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ﴾[۳۲] ذکر شده است.
- صیب: از "صَوْب" به معنای فرو ریختن است که افزون بر ابر، بر باران نیز اطلاق شده است. [۳۳] برخی آن را ابر باران‌زا دانسته‌اند. [۳۴] این واژه یک بار در آیه ﴿أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ مِنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ﴾[۳۵] به کار رفته است.
- سما: از "سموّ" به معنای رفعت و بلندی است و بر هر چیزی، از جمله ابر که بر انسان سایه افکند، اطلاق می‌شود. [۳۶] برخی اطلاق آن را بر ابر، مجازی و برخی دیگر، حقیقی دانسته‌اند. [۳۷] به گفته برخی، مقصود از "سماء" در جمله ﴿وَأَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً ﴾[۳۸] که در قرآن چندین بار به کار رفته، همان ابر است. [۳۹][۴۰]
تسخیر ابر، از آیات الهی
خداوند، آفرینش آسمان و زمین و ابر تسخیر شده در بین زمین و آسمان را برای صاحبان اندیشه، نشانه توحید دانسته است: ﴿إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاخْتِلَافِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنْفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ مَاءٍ فَأَحْيَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِنْ كُلِّ دَابَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ﴾[۴۱] فخر رازی می‌گوید: معلّق بودن ابر در آسمان با وجود سنگینی و بدون هیچ‌گونه ستون یا آویزه‌ای، پیدا شدن ابر در مواقع لزوم و پراکنده شدن آن هنگام رفع نیاز، راندن ابرها با باد به سوی سرزمین‌های خشک، همه برخلاف طبیعت و نشانه مقهور بودن ابر تحت نیرویی قاهر است. وی هم‌چنین می‌گوید: وجود ابر بر وجود صانع، استحکام ابر بر علم صانع، و پدیداری آن هنگام نیاز، بر اراده صانع، و نظم آن بر وحدانیّت او دلالت می‌کند. [۴۲] به گفته برخی، مسخّر بودن ابر به این است که با وجود سنگینی و لطافت، نه سقوط می‌کند، نه بالا می‌رود و نه از هم می‌پاشد؛ در حالی‌که جسم سنگین باید سقوط کند و جسم لطیف باید بالا رود یا پراکنده شود. [۴۳]
خداوند سبحان، ایجاد ابرهای سنگین ﴿هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ﴾[۴۴]، فرستادن باد پیشاپیش ابر ﴿وَهُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورًا﴾[۴۵]، حمل کردن ابر به سوی سرزمین‌های مرده و زنده کردن آنها ﴿وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ﴾[۴۶]، ﴿وَاللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَحْيَيْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا كَذَلِكَ النُّشُورُ﴾[۴۷]، فرستادن باد برای برانگیختن ابر و گستراندن آن ﴿اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ﴾[۴۸]، راندن ابرها، ترکیب و متراکم کردن آنها و نزول باران ﴿أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ﴾[۴۹]، بارور کردن ابرها به وسیله باد ﴿وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ﴾[۵۰] و سایه‌بانی ابر بر سر بنی‌اسرائیل ﴿وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ﴾[۵۱]، ﴿وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ﴾[۵۲] را به خود نسبت می‌دهد که صاحبان اندیشه و خرد باید با تفکّر در این امور، به قدرت مطلق خداوند پی برده، نعمت‌های او را شکرگزارند..[۵۳]
مراحل تشکیل ابر و نزول باران
ابر به مرور زمان و طی گذشت مراحل گوناگون پدیدار می‌شود: ﴿هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ﴾[۵۴]. ﴿يُنْشِئُ﴾ از ماده "نشأ" و به معنای رشد و پیدایش تدریجی است. [۵۵] مراحل تکوین ابر بدین قرار است:
- تبخیر آب: مرحله نخست شکل‌گیری ابرها، تبخیر آب‌های سطحی کره زمین به وسیله خورشید است: ﴿وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا﴾[۵۶]، ﴿وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا﴾[۵۷]نزول باران در این آیه، به دنبال ذکر خورشیدِ حرارت بخش، به علّیت حرارت خورشید در تبخیر آب‌ها و نزول باران اشاره دارد. [۵۸]
- ارسال باد: پس از تبخیر آب، خداوند بادها را برای برانگیختن و تشکیل ابر می‌فرستد: ﴿اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا ﴾[۵۹] برانگیختن ابر به وسیله باد، بدین صورت است که ذرّات آب معلّق در هوا را جمع و آن را به صورت ابر ظاهر می‌کند. [۶۰] قرآن در آیات ﴿وَهُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورًا﴾[۶۱] و ﴿أَمَّنْ يَهْدِيكُمْ فِي ظُلُمَاتِ الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَنْ يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ أَإِلَهٌ مَعَ اللَّهِ تَعَالَى اللَّهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ﴾[۶۲] نیز به مسأله ارسال باد اشاره کرده است؛ افزون بر این، حمل و بالا بردن ابرها نیز به وسیله باد انجام می‌گیرد: ﴿وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ﴾[۶۳] اقلال به معنای برداشتن و بالابردن است [۶۴] که پس از تبخیر آب‌های سطحی کره زمین، بادها مأمور بالابردن ابرها به سوی آسمان هستند. [۶۵] قرآن در آیه‌ای دیگر می‌گوید: خداوند به آنچه از آسمان فرود می‌آید و آنچه بالا می‌رود، علم دارد: ﴿يَعْلَمُ مَا يَلِجُ فِي الْأَرْضِ وَمَا يَخْرُجُ مِنْهَا وَمَا يَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَمَا يَعْرُجُ فِيهَا وَهُوَ الرَّحِيمُ الْغَفُورُ﴾[۶۶] یکی از مصادیق آیه پیشین، رفتن ابرها است [۶۷] که به وسیله باد انجام می‌گیرد. [۶۸] قرآن در آیه ﴿وَالذَّارِيَاتِ ذَرْوًا﴾[۶۹] به بادهایی که ابرها را برانگیخته، آن را به آسمان بالا می‌برد، سوگند یاد کرده است.
- پیوند ابرهای پراکنده: پس از بالا رفتن ابر، خداوند آنها را با باد به‌آرامی به یک‌دیگر نزدیک ساخته، پیوند می‌دهد: ﴿أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ﴾[۷۰]. "تألیف" به معنای پیوند دادن پاره‌های پراکنده است که پس از رانده شدن ابرها به سوی یک‌دیگر، فشار باد و برودت هوای جو، باعث پیوند آنها می‌شود. [۷۱]
- تراکم ابرها: سپس خداوند ابرها را به وسیله باد بر روی هم متراکم می‌کند: ﴿ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا ﴾[۷۲] چنان‌که در آیه دیگر، به تراکم ابرها به وسیله باد اشاره کرده است: ﴿اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ﴾[۷۳]. ﴿كِسَفًا﴾ جمع "کِسْفة" به معنای قطعه است و در اینجا اشاره به قطعه‌هایی از ابر است که بر روی یک‌دیگر متراکم می‌شوند. [۷۴]
- باروری ابرها: پیش از نزول باران، باد، ابرها را بارور می‌کند: ﴿وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنْزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنْتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ﴾[۷۵] برخی در تفسیر آیه گفته‌اند: مقصود بارور کردن گل‌ها و درختان است؛ امّا از آنجا که نزول باران، نتیجه تلقیح ذکر شده، به دست می‌آید که منظور، بارور کردن ابرها است. [۷۶] در چگونگی تلقیح گفته‌اند: تلقیح ابر با ذرّات نمکی که باد از دریاها، صحراها و آتشفشان‌ها بالا برده و بر ابرها می‌پاشد، یا غبارهایی که از آسمان فرو می‌ریزد، صورت می‌گیرد؛[۷۷] هم‌چنین گفته‌اند: در هر سانتی‌متر مکعب باد، پنج هزار ذرّه کوچک غبار، دود و نمک وجود دارد که ذرّات ریز آب را به دور خود جمع کرده، قطرات باران را تشکیل می‌دهند. [۷۸] رأی دیگر این است که تلقیح ابر با برگه‌های متبلور برف که از ارتفاعات بالا بر ابرها پاشیده می‌شود، انجام می‌گیرد [۷۹] و برخی گفته‌اند: این کار، از ترکیب ابرهایی که دارای بار الکتریکی مثبت و منفی هستند [۸۰] یا از ترکیب ذرّات ریز آب که هر یک دارای بار مثبت و منفی‌اند، صورت می‌گیرد. [۸۱]
- نزول باران: ﴿فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ ﴾[۸۲] خروج باران از لابه‌لای ابرها نیز به نیروی باد انجام می‌گیرد. چنان‌که روایت شده است، بادها چند دسته‌اند: برخی ابر را برمی‌انگیزانند. برخی آن را میان آسمان و زمین نگه می‌دارند و برخی ابرها را می‌فشارند تا باران با اجازه خدا از میان آن بیرون ریزد. [۸۳] در روایتی از ابن‌عبّاس ﴿الْمُعْصِرَاتِ﴾ در آیه ﴿وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا﴾[۸۴] به بادها تفسیر شده است؛ بنابراین، معنای آیه این است که به وسیله فشار دهنده‌ها= بادها آبی فراوان فرو فرستادیم [۸۵][۸۶]
نقش ابر
- نزولات: قرآن، نزولات ابر را گاهی باران ذکر می‌کند: ﴿فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ ﴾[۸۷] گاهی نیز برف یا تگرگ را از نزولات ابر نام می‌برد: ﴿ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ ﴾[۸۸]
- سایه گستری: قرآن، سایه‌بانی ابر را از نعمت‌ها و معجزه‌های ارائه شده به قوم موسی بیان کرده، می‌گوید: ﴿وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ ﴾[۸۹] و نیز ﴿وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَا إِلَى مُوسَى إِذِ اسْتَسْقَاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ﴾[۹۰]. روایت شده: در مدّت چهل سالی که بنی‌اسرائیل در بیابان سرگردان بودند، با پناه بردن به زیر سایه ابرها از گرمای سوزان خورشید، خود را محافظت می‌کردند [۹۱]
- رعد و برق زایی: منشأ ایجاد رعد و برق، ابرها هستند. قرآن می‌گوید: ﴿يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ﴾[۹۲] نیز ﴿أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ مِنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَاللَّهُ مُحِيطٌ بِالْكَافِرِينَ﴾[۹۳]. برخی در چگونگی ایجاد آن گفته‌اند: این پدیده از برخورد قطره‌های باران که دارای بار مثبت هستند، با بادهای بالا رونده که بار منفی دارند، پدید می‌آید. [۹۴] برخی گفته‌اند: رعد و برق از برخورد ابرهایی که از نظر نیروی الکتریسیته باهم متفاوتند، به وجود می‌آید. [۹۵] از آیه پیش گفته که رعد و برق در آن به‌دنبال ذکر ابرهای رکامی و سنگین آمده و نیز آیه ﴿هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَطَمَعًا وَيُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ﴾[۹۶]، شاید بتوان دریافت که منشأ رعد و برق، برخورد ابرهای سنگین است.
- ابزار نزول عذاب الهی: پس از آنکه قوم شعیب او را تکذیب کردند، خداوند آنان را به وسیله ابر آتشبار عذاب فرمود: ﴿فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ﴾[۹۷] دراین ماجرا به نقلی، هفت روز گرمای سوزان، سرزمین قوم شعیب را فرا گرفت؛ سپس ابری در آسمان ظاهر شد و آنان برای رهایی خود از گرمای سوزان، به سوی سایه ابر هجوم بردند و چون همه جمع شدند، ناگاه آتش از ابر باریدن گرفت و همه آنها را نابود ساخت.[۹۸] به نظر برخی مفسّران، آیه ﴿هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَالْمَلَائِكَةُ وَقُضِيَ الْأَمْرُ وَإِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ﴾[۹۹] تهدیدی برای کافران و گناه‌کاران است که اگردست از لجاجت و دشمنی و پیروی از شیطان برندارند، عذاب خداوند در سایه‌های ابر می‌آید و آنان را نابود می‌کند. [۱۰۰]
- شکافتن آسمان: آیات متعدّدی تصریح دارند که در آستانه قیامت، آسمان شکافته می‌شود و در یک‌جا، عاملِ شکافته شدن آسمان را ابر دانسته، می‌گوید: ﴿وَيَوْمَ تَشَقَّقُ السَّمَاءُ بِالْغَمَامِ وَنُزِّلَ الْمَلَائِكَةُ تَنْزِيلًا﴾[۱۰۱] در این که مقصود از شکافته شدن آسمان با ابر چیست، مفسّران بر یک رأی نیستند: برخی گفته‌اند: گازها و ابرهای نابود کننده است که در آن روز، آسمان به وسیله آن از بین می‌رود و در آیه ﴿فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُبِينٍ﴾[۱۰۲] نیز بدان اشاره شده است[۱۰۳]. برخی دیگر آیه را تأویل برده و گفته‌اند: در آن روز، آسمان از ابر شکافته و جدا خواهد شد یا در آن روز، آسمانِ ابری، شکافته خواهد شد. [۱۰۴] زمخشری می‌گوید: چون هنگام انفجار آسمان‌ها از میان آن دود و ابر خارج می‌شود، گویا آسمان با ابر شکافته می‌شود[۱۰۵][۱۰۶]
ارتباط ابر با کوه‌های مرتفع
برخی با استناد به آیه ﴿وَجَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ شَامِخَاتٍ وَأَسْقَيْنَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا﴾[۱۰۷] گفته‌اند: تقارن جمله ﴿وَأَسْقَيْنَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا﴾ به‌دنبال کوه‌های مرتفع در این آیه، به تأثیر این کوه‌ها در تشکیل ابر و نزول باران اشاره دارد؛ زیرا برخورد بادهای افقی با این کوه‌ها، باعث تغییر مسیر بادها به طرف آسمان می‌شود؛ سپس برودت طبقه‌های فوقانی جو، بخار آب موجود در این بادها را به ابر تبدیل می‌کند؛ هم‌چنین گذر ابرهای پراکنده از قله‌های پوشیده از برف سبب می‌شود که برودت هوای موجود در قلّه‌ها در این ابرها تأثیر گذاشته، موجب متراکم شدن ابرها و در نتیجه نزول باران شود[۱۰۸][۱۰۹]
ارتباط ابر و باد
- نقش باد در تشکیل ابر و نزول باران.
- نقش باد در حرکت ابر: باد عامل انتقال ابر به سوی سرزمین‌های خشک و مرده است: ﴿وَاللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَحْيَيْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا كَذَلِكَ النُّشُورُ﴾[۱۱۰] و رانده شدن ابر به وسیله باد، به نرمی و با لطافت صورت می‌گیرد، نه با شدّت و سرعت: ﴿أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَابًا ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِيهَا مِنْ بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ﴾[۱۱۱] در آیه ﴿وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْرًا بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَابًا ثِقَالًا سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنَا بِهِ الْمَاءَ فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْمَوْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ﴾[۱۱۲] نیز به حرکت ابر به وسیله باد اشاره کرده. برخی در تفسیر این آیه گفته‌اند: کاربرد واژه "اقلال" که از قلّ به معنای کم بودن است، چنین معنا می‌دهد که حمل ابرهای سنگین به وسیله باد، به لحاظ قدرتی که در باد نهفته، بسیار آسان و ناچیز است. [۱۱۳]
- نقش باد در انتشار و پراکندن ابرها: پهن شدن و انتشار ابرها در آسمان نیزبه وسیله بادانجام می‌گیرد: ﴿اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَابًا فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاءِ كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ﴾[۱۱۴] و در آیه‌ای دیگر به بادهایی که ابرها را می‌پراکنند، سوگند یاد کرده است: ﴿وَالنَّاشِرَاتِ نَشْرًا﴾[۱۱۵][۱۱۶]
سوگند قرآن به ابر
خداوند برای اثبات معاد و صدق وعده خویش به ابر سوگند خورده، می‌گوید: ﴿فَالْحَامِلَاتِ وِقْرًا﴾[۱۱۷]، ﴿إِنَّمَا تُوعَدُونَ لَصَادِقٌ﴾[۱۱۸] در آیه ﴿فَالْجَارِيَاتِ يُسْرًا﴾[۱۱۹] نیز قرآن به "سـبحـت" (شناوران) سوگند یاد کرده که مفسّران یکی از مصادیق آن را ابرها دانسته‌اند. [۱۲۰] برخی گفته‌اند: سوگند خداوند به ابر، برای عظمت و فوایدی است که برای انسان‌ها دارد[۱۲۱].[۱۲۲]
منابع
پانویس
- ↑ مفردات، ص ۳۹۹، "سَحَب".
- ↑ «بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و در پیاپی آمدن شب و روز و در آن کشتی که برای سود رساندن به مردم در دریا روان است و در آبی که خداوند از آسمان فرو می‌بارد و زمین را پس از مردن، بدان زنده می‌دارد و بر آن هرگونه جنبنده‌ای را می‌پراکند و در گرداندن بادها و ابر فرمانبردار میان آسمان و زمین، برای گروهی که خرد می‌ورزند نشانه‌هاست» سوره بقره، آیه ۱۶۴.
- ↑ «و اوست که بادها را پیشاهنگ رحمت خویش (باران)، نویددهنده می‌فرستد تا چون ابری بارور را برداشت آن را به سرزمینی بایر برانیم و از آن، آب فرو فشانیم و با آن از هر گونه میوه برآوریم؛ به همین گونه مردگان را بر می‌انگیزیم باشد که پند گیرید» سوره اعراف، آیه ۵۷.
- ↑ «اوست که برق را که هم بیم‌آور و هم امیدبخش است به شما می‌نمایاند و ابرهای بارور را پدید می‌آورد» سوره رعد، آیه ۱۲.
- ↑ «یا چون تاریکی‌هایی است در دریایی ژرف که موجی فرا موجی، فراز آن ابری آن را فرو می‌پوشد، تاریکی‌هایی است پشت بر پشت که اگر کسی دست خویش را بر آورد دشوار آن را ببیند، و آنکه خداوند برای او فروغی ننهاده است فروغی نخواهد داشت» سوره نور، آیه ۴۰.
- ↑ «و کوه‌ها را می‌نگری، آنها را ایستا می‌پنداری با آنکه چون گذار ابر در گذرند؛ آفرینش خداوند را (بنگر) که هر چیز را استوار آفریده است؛ بی‌گمان او از آنچه انجام می‌دهید آگاه است» سوره نمل، آیه ۸۸.
- ↑ «خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد و آن را در آسمان هر گونه خواهد می‌گسترد و آن را پاره‌پاره می‌گرداند و آنگاه باران پیاپی را می‌نگری که از لابه‌لای آن بیرون می‌زند و چون (خداوند) آن را به کسانی از بندگانش که بخواهد برساند ناگهان شاد می‌شوند» سوره روم، آیه ۴۸.
- ↑ «و خداوند است که بادها را می‌فرستد و (بادها) ابری را بر می‌انگیزد و ما آن را به سرزمینی مرده می‌رانیم و آن زمین را بدان (آب) پس از مردن آن زنده می‌گردانیم؛ رستخیز نیز همین‌گونه است» سوره فاطر، آیه ۹.
- ↑ «و چون پاره‌ای از آسمان را ببینند که فرو می‌افتد می‌گویند ابری انباشته است» سوره طور، آیه ۴۴.
- ↑ مفردات، ص ۶۱۳، "غمّ".
- ↑ الفرقان، ج ۱ و ۲، ص ۲۶۴.
- ↑ «و ابر را سایه‌بان شما کردیم و ترانگبین و بلدرچین برایتان فرو فرستادیم (و گفتیم) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم، بخورید. و آنان بر ما ستم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا می‌داشتند» سوره بقره، آیه ۵۷.
- ↑ «آیا جز این انتظار دارند که (فرمان) خداوند در سایه‌بان‌هایی از ابر و (نیز) فرشتگان نزدشان بیایند و کار (هلاکشان) پایان یافته باشد و کارها به سوی خداوند باز گردانده می‌شود» سوره بقره، آیه ۲۱۰.
- ↑ «و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم می‌کردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.
- ↑ «و (از) روزی (یاد کن) که آسمان با ابر بشکافد و فرشتگان با فرو فرستادنی ویژه، فرو فرستاده شوند» سوره فرقان، آیه ۲۵.
- ↑ التحقیق، ج ۸، ص ۹۲، "عرض".
- ↑ «آنگاه، چون آن (عذاب) را مانند ابری سایه‌گستر دیدند که رو به درّه‌های آنان دارد گفتند: این ابری است که برای ما باران‌زاست؛ (نه)، بلکه همان است که آن را به شتاب می‌خواستید، (تند) بادی است که در آن عذابی دردناک است» سوره احقاف، آیه ۲۴.
- ↑ مفردات، ص ۵۳۶، "ظلّ".
- ↑ «و (یاد کن) آنگاه را که کوه طور را از جای کندیم و چون سایبانی بر فراز آنان برافراختیم و پنداشتند که بر سرشان فرود می‌آید؛ (و فرمودیم:) آنچه به شما داده‌ایم با توانمندی دریافت دارید و از آنچه در آن است یاد کنید باشد که پرهیزگاری ورزید» سوره اعراف، آیه ۱۷۱.
- ↑ «پس، او را دروغگو شمردند آنگاه عذاب «روز ابر آتشبار» آنان را فرو گرفت؛ که آن، بی‌گمان عذاب روزی سترگ بود» سوره شعراء، آیه ۱۸۹.
- ↑ «آیا جز این انتظار دارند که (فرمان) خداوند در سایه‌بان‌هایی از ابر و (نیز) فرشتگان نزدشان بیایند و کار (هلاکشان) پایان یافته باشد و کارها به سوی خداوند باز گردانده می‌شود» سوره بقره، آیه ۲۱۰.
- ↑ مفردات، ص ۲۵۷، "حمل".
- ↑ «که (ابرهای) گرانبار را برمی‌دارند،» سوره ذاریات، آیه ۲.
- ↑ التحقیق، ج ۸، ص ۱۴۶، "عصر".
- ↑ باد و باران، ص ۱۲۸ و ۱۲۹.
- ↑ مفردات، ص ۵۶۹، "عصر".
- ↑ سوره نبأ، آیه ۱۴.
- ↑ آیات طبیعیه فی القرآن، ص ۴۰.
- ↑ «و از ابرهای فشرده آبی ریزان فرو فرستادیم» سوره نبأ، آیه ۱۴.
- ↑ مفردات، ص ۷۶۶، "مزن".
- ↑ القاموس‌المحیط، ج ۲، ص ۱۶۲۱، "مزن".
- ↑ «آیا شما آن را از ابر فرو فرستاده‌اید یا فرو فرستنده ماییم؟» سوره واقعه، آیه ۶۹.
- ↑ مقاییس، ج ۳، ص ۳۱۷، "صوب".
- ↑ مقاییس، ج ۳، ص ۳۱۷، "صوب".
- ↑ «یا چون (گرفتارانند زیر) رگبار بارانی از آسمان که در آن، تاریکی‌ها و تندر و برقی است؛ از (نهیب) آذرخش‌ها، به پرهیز از مرگ، سرانگشتان در گوش‌ها می‌نهند- و خداوند، فراگیر کافران است-» سوره بقره، آیه ۱۹.
- ↑ الصحاح، ج ۶، ص ۲۳۸۲، "سمو".
- ↑ مقاییس، ج ۳، ص ۹۸، "سمو".
- ↑ «و از آسمان، آبی فرو فرستاد» سوره بقره، آیه ۲۲.
- ↑ المنار، ج ۸، ص ۴۶۸.
- ↑ صادقی فدکی، سید جعفر، مقاله «ابر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص 445-446.
- ↑ «بی‌گمان در آفرینش آسمان‌ها و زمین و در پیاپی آمدن شب و روز و در آن کشتی که برای سود رساندن به مردم در دریا روان است و در آبی که خداوند از آسمان فرو می‌بارد و زمین را پس از مردن، بدان زنده می‌دارد و بر آن هرگونه جنبنده‌ای را می‌پراکند و در گرداندن بادها و ابر فرمانبردار میان آسمان و زمین، برای گروهی که خرد می‌ورزند نشانه‌هاست» سوره بقره، آیه ۱۶۴.
- ↑ التفسیر الکبیر، ج ۴، ص ۲۲۸.
- ↑ قاسمی، ج ۳، ص ۱۶.
- ↑ «اوست که برق را که هم بیم‌آور و هم امیدبخش است به شما می‌نمایاند و ابرهای بارور را پدید می‌آورد» سوره رعد، آیه ۱۲.
- ↑ «و اوست که بادها را نویدبخشی پیشاپیش رحمت خویش فرستاد و از آسمان، آبی پاک فرو فرستادیم» سوره فرقان، آیه ۴۸.
- ↑ «و اوست که بادها را پیشاهنگ رحمت خویش (باران)، نویددهنده می‌فرستد تا چون ابری بارور را برداشت آن را به سرزمینی بایر برانیم و از آن، آب فرو فشانیم و با آن از هر گونه میوه برآوریم؛ به همین گونه مردگان را بر می‌انگیزیم باشد که پند گیرید» سوره اعراف، آیه ۵۷.
- ↑ «و خداوند است که بادها را می‌فرستد و (بادها) ابری را بر می‌انگیزد و ما آن را به سرزمینی مرده می‌رانیم و آن زمین را بدان (آب) پس از مردن آن زنده می‌گردانیم؛ رستخیز نیز همین‌گونه است» سوره فاطر، آیه ۹.
- ↑ «خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد و آن را در آسمان هر گونه خواهد می‌گسترد و آن را پاره‌پاره می‌گرداند و آنگاه باران پیاپی را می‌نگری که از لابه‌لای آن بیرون می‌زند و چون (خداوند) آن را به کسانی از بندگانش که بخواهد برساند ناگهان شاد می‌شوند» سوره روم، آیه ۴۸.
- ↑ «آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید و از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد که آن را به هر که خواهد می‌زند» سوره نور، آیه ۴۳.
- ↑ «و بادها را بارورکننده فرستادیم آنگاه از آسمان آبی فرو فشاندیم و شما را از آن سیراب کردیم و شما گنجور آن نیستید» سوره حجر، آیه ۲۲.
- ↑ «و ابر را سایه‌بان شما کردیم و ترانگبین و بلدرچین برایتان فرو فرستادیم (و گفتیم) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم، بخورید. و آنان بر ما ستم نکردند بلکه بر خویشتن ستم روا می‌داشتند» سوره بقره، آیه ۵۷.
- ↑ «و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم می‌کردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.
- ↑ صادقی فدکی، سید جعفر، مقاله «ابر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص 446-447.
- ↑ «اوست که برق را که هم بیم‌آور و هم امیدبخش است به شما می‌نمایاند و ابرهای بارور را پدید می‌آورد» سوره رعد، آیه ۱۲.
- ↑ مفردات، ص ۸۰۷، "نشأ".
- ↑ «و چراغی تابان (و گرمابخش) پدید آوردیم» سوره نبأ، آیه ۱۳.
- ↑ «و از ابرهای فشرده آبی ریزان فرو فرستادیم» سوره نبأ، آیه ۱۴.
- ↑ الرکام المزنی، ص ۳۷.
- ↑ «خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد» سوره روم، آیه ۴۸.
- ↑ التفسیر العلمی للایات، ص ۳۶۶؛ الاشارات العلمیه فی الآیات، ص ۶۶.
- ↑ «و اوست که بادها را نویدبخشی پیشاپیش رحمت خویش فرستاد و از آسمان، آبی پاک فرو فرستادیم» سوره فرقان، آیه ۴۸.
- ↑ «یا آن کسی که شما را در تاریکی‌های خشکی و دریا، رهنمایی می‌کند و کسی که بادها را پیشاپیش، مژده‌آور رحمت خویش (باران) می‌فرستد؛ آیا با خداوند، خدایی (دیگر) هست؟ فرابرترا که خداوند است از آنچه (برای او) شریک قرار می‌دهند» سوره نمل، آیه ۶۳.
- ↑ «و اوست که بادها را پیشاهنگ رحمت خویش (باران)، نویددهنده می‌فرستد تا چون ابری بارور را برداشت آن را به سرزمینی بایر برانیم و از آن، آب فرو فشانیم و با آن از هر گونه میوه برآوریم؛ به همین گونه مردگان را بر می‌انگیزیم باشد که پند گیرید» سوره اعراف، آیه ۵۷.
- ↑ المعجم‌الوسیط، ص ۷۵۶، "قلّ".
- ↑ باد و باران، ص ۱۲۴.
- ↑ «آنچه را که در زمین درون می‌رود و آنچه از آن برون می‌آید و آنچه از آسمان فرود می‌آید و آنچه بدان فرا می‌رود می‌داند و او بخشاینده آمرزنده است» سوره سبأ، آیه ۲.
- ↑ نمونه، ج ۱۸، ص ۱۰.
- ↑ باد و باران، ص ۱۲۴.
- ↑ «سوگند به بادهای ابرگستر» سوره ذاریات، آیه ۱.
- ↑ «آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید و از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد که آن را به هر که خواهد می‌زند و از هر که خواهد باز می‌دارد؛ درخشش برق آن نزدیک است دیدگان را (از میان) ببرد» سوره نور، آیه ۴۳.
- ↑ الفرقان، ج ۱۸ و ۱۹، ص ۱۹۱.
- ↑ سوره نور، آیه ۴۳.
- ↑ «خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد و آن را در آسمان هر گونه خواهد می‌گسترد و آن را پاره‌پاره می‌گرداند و آنگاه باران پیاپی را می‌نگری که از لابه‌لای آن بیرون می‌زند و چون (خداوند) آن را به کسانی از بندگانش که بخواهد برساند ناگهان شاد می‌شوند» سوره روم، آیه ۴۸.
- ↑ نمونه، ج ۱۶، ص ۴۶۸؛ آیات طبیعیه فی القرآن، ص۳۹.
- ↑ «و بادها را بارورکننده فرستادیم آنگاه از آسمان آبی فرو فشاندیم و شما را از آن سیراب کردیم و شما گنجور آن نیستید» سوره حجر، آیه ۲۲.
- ↑ باد و باران، ص ۱۲۶.
- ↑ الجغرافیة القرآنیه، ص ۲۱۶.
- ↑ من علوم الأرض القرآنیه، ص ۸۶.
- ↑ باد و باران، ص ۶۱.
- ↑ المعجزة القرآنیه، ص ۲۱۰؛ آیات طبیعیه فی القرآن، ص ۴۵.
- ↑ القرآن و الاحوال المناخیه، ص ۱۰۷.
- ↑ پس دانه‌های باران را می‌بینی که از لابه‌لای آن بیرون می‌آید؛ سوره نور، آیه ۴۳.
- ↑ البرهان، ج ۳، ص ۳۳۸.
- ↑ «و از ابرهای فشرده آبی ریزان فرو فرستادیم» سوره نبأ، آیه ۱۴.
- ↑ مجمع‌البحرین، ج ۳، ص ۱۹۱، "عصر".
- ↑ صادقی فدکی، سید جعفر، مقاله «ابر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص 447-449.
- ↑ «آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید» سوره نور، آیه ۴۳.
- ↑ «از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد» سوره نور، آیه ۴۳.
- ↑ «و ابر را سایه‌بان شما کردیم» سوره بقره، آیه ۵۷.
- ↑ «و آنان را به دوازده سبط که هر یک امتی بود بخش کردیم و چون قوم موسی از وی آب خواستند به موسی وحی کردیم که با چوبدست خود به (آن) سنگ بزن! و دوازده چشمه از آن فرا جوشید هر گروهی آبشخور خویش بازشناخت، و ابر را بر آنان سایه‌بان کردیم و بر آنها ترانگبین و بلدرچین فرو فرستادیم (و گفتیم:) از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و آنان به ما ستم نورزیدند که بر خویشتن ستم می‌کردند» سوره اعراف، آیه ۱۶۰.
- ↑ قرطبی، ج ۱، ص ۲۷۶.
- ↑ «درخشش برق آن نزدیک است دیدگان را (از میان) ببرد» سوره نور، آیه ۴۳.
- ↑ «یا چون (گرفتارانند زیر) رگبار بارانی از آسمان که در آن، تاریکی‌ها و تندر و برقی است؛ از (نهیب) آذرخش‌ها، به پرهیز از مرگ، سرانگشتان در گوش‌ها می‌نهند- و خداوند، فراگیر کافران است-» سوره بقره، آیه ۱۹.
- ↑ پدیده‌های جوّی، ص ۳۲۴ ـ ۳۲۶.
- ↑ الفرقان، ج ۱۲و۱۳، ص ۲۸۲ و ۲۸۳.
- ↑ «اوست که برق را که هم بیم‌آور و هم امیدبخش است به شما می‌نمایاند و ابرهای بارور را پدید می‌آورد» سوره رعد، آیه ۱۲.
- ↑ «پس، او را دروغگو شمردند آنگاه عذاب «روز ابر آتشبار» آنان را فرو گرفت؛ که آن، بی‌گمان عذاب روزی سترگ بود» سوره شعراء، آیه ۱۸۹.
- ↑ روض الجنان، ج ۱۴، ص ۳۵۲.
- ↑ «آیا جز این انتظار دارند که (فرمان) خداوند در سایه‌بان‌هایی از ابر و (نیز) فرشتگان نزدشان بیایند و کار (هلاکشان) پایان یافته باشد و کارها به سوی خداوند باز گردانده می‌شود» سوره بقره، آیه ۲۱۰.
- ↑ الکشّاف، ج ۱، ص ۲۵۳؛ مواهب الرحمن، ج ۳، ص ۲۱۹.
- ↑ «و (از) روزی (یاد کن) که آسمان با ابر بشکافد و فرشتگان با فرو فرستادنی ویژه، فرو فرستاده شوند» سوره فرقان، آیه ۲۵.
- ↑ «پس به روزی چشم بدوز که آسمان دودی آشکار برمی‌آورد» سوره دخان، آیه ۱۰.
- ↑ الفرقان، ج ۱۸و۱۹، ص ۲۹۱.
- ↑ مجمع‌البیان، ج ۷، ص ۲۶۲ و ۲۶۳.
- ↑ الکشّاف، ج ۳، ص ۲۷۵.
- ↑ صادقی فدکی، سید جعفر، مقاله «ابر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص 449-450.
- ↑ «و در آن کوه‌هایی فرازمند پدید آوردیم و به شما آبی شیرین و گوارا نوشاندیم» سوره مرسلات، آیه ۲۷.
- ↑ التفسیر العلمی للآیات، ص ۳۸۰.
- ↑ صادقی فدکی، سید جعفر، مقاله «ابر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص 450.
- ↑ «و خداوند است که بادها را می‌فرستد و (بادها) ابری را بر می‌انگیزد و ما آن را به سرزمینی مرده می‌رانیم و آن زمین را بدان (آب) پس از مردن آن زنده می‌گردانیم؛ رستخیز نیز همین‌گونه است» سوره فاطر، آیه ۹.
- ↑ «آیا در نیافته‌ای که خداوند ابری را (پیش) می‌راند سپس میان آن را به هم می‌پیوندد سپس آن را بر هم می‌نشاند آنگاه دانه‌های باران را می‌نگری که از میان آن بیرون می‌آید و از ابرهایی کوه پیکر که در آسمان است تگرگ فرو می‌فرستد که آن را به هر که خواهد می‌زند» سوره نور، آیه ۴۳.
- ↑ «و اوست که بادها را پیشاهنگ رحمت خویش (باران)، نویددهنده می‌فرستد تا چون ابری بارور را برداشت آن را به سرزمینی بایر برانیم و از آن، آب فرو فشانیم و با آن از هر گونه میوه برآوریم؛ به همین گونه مردگان را بر می‌انگیزیم باشد که پند گیرید» سوره اعراف، آیه ۵۷.
- ↑ التحقیق، ج ۹، ص ۳۰۹، "قلّ".
- ↑ «خداوند است که بادها را می‌فرستد که ابرها را برمی‌انگیزد و آن را در آسمان هر گونه خواهد می‌گسترد و آن را پاره‌پاره می‌گرداند و آنگاه باران پیاپی را می‌نگری که از لابه‌لای آن بیرون می‌زند و چون (خداوند) آن را به کسانی از بندگانش که بخواهد برساند ناگهان شاد می‌شوند» سوره روم، آیه ۴۸.
- ↑ «و به بادهای گستراننده (ابرها)،» سوره مرسلات، آیه ۳.
- ↑ صادقی فدکی، سید جعفر، مقاله «ابر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص 450-451.
- ↑ «که (ابرهای) گرانبار را برمی‌دارند،» سوره ذاریات، آیه ۲.
- ↑ «که بی‌گمان آنچه به شما نوید می‌دهند، راستین است» سوره ذاریات، آیه ۵.
- ↑ «و سبک روانه می‌شوند» سوره ذاریات، آیه ۳.
- ↑ المیزان، ج ۲۰، ص ۱۸۰.
- ↑ البصائر، ج ۴۱، ص ۸۸.
- ↑ صادقی فدکی، سید جعفر، مقاله «ابر»، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۱، ص 451.