(۲۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۸ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱:
خط ۱:
==آیه نور==
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = [[آیه نور در تفسیر و علوم قرآنی]] | پرسش مرتبط = }}
از آنجا که در [[آیه]] {{متن قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُورٌ عَلَى نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ}}<ref>«خداوند، نور آسمان‌ها و زمین است، مثل نور او چون چراغدانی است در آن چراغی، آن چراغ در شیشه‌ای، آن شیشه گویی ستاره‌ای درخشان است کز درخت خجسته زیتونی می‌فروزد که نه خاوری است و نه باختری، نزدیک است روغن آن هر چند آتشی بدان نرسیده برفروزد، نوری است فرا نوری، خداوند هر که را بخواهد به نور خویش رهنمون می‌گردد و خداوند این مثل‌ها را برای مردم می‌زند و خداوند به هر چیزی داناست» سوره نور، آیه ۳۵.</ref> اعلام نموده که [[خداوند]]، [[نور]] [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] است، آن را [[آیه نور]] نامیده‌اند.
{{جعبه اطلاعات آیات نامدار
| نام آیه = آیه نور
| نام تصویر = آیه ۳۵ سوره نور.jpg
| توضیح تصویر =
| متن آیه =
| معنی آیه = خداوند، نور آسمان‌ها و زمین است، مثل نور او چون چراغدانی است ...
نور به معنی [[روشنایی]] پراکنده‌ای است که به دیدن موجودات کمک می‌کند و آن بر دو نوع است: [[دنیوی]] و [[اخروی]].
== مقدمه ==
به [[آیه]] {{متن قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُورٌ عَلَى نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ}}<ref>«خداوند، نور آسمان‌ها و زمین است، مثل نور او چون چراغدانی است در آن چراغی، آن چراغ در شیشه‌ای، آن شیشه گویی ستاره‌ای درخشان است کز درخت خجسته زیتونی می‌فروزد که نه خاوری است و نه باختری، نزدیک است روغن آن هر چند آتشی بدان نرسیده برفروزد، نوری است فرا نوری، خداوند هر که را بخواهد به نور خویش رهنمون می‌گردد و خداوند این مثل‌ها را برای مردم می‌زند و خداوند به هر چیزی داناست» سوره نور، آیه ۳۵.</ref> «[[آیه نور]]» می‌گویند.
نور دنیوی نیز بر دو نوع است، نوعی معقول که به [[بصیرت]] [[انسان]] کمک می‌رساند و آن عبارت است از آنچه که از امور [[الهی]] پراکنده می‌گردد مانند نور [[عقل]] و نور [[قرآن]]؛ نوعی دیگر محسوس است که به دیدن چشم کمک می‌رساند و آن از اجسام [[نورانی]] مانند ماه و [[خورشید]] و غیره منتشر می‌شود. از جمله نورهای دنیوی الهی مواردی است که در این [[آیات]] به آن اشاره شده است: {{متن قرآن|يَا أَهْلَ الْكِتَابِ قَدْ جَاءَكُمْ رَسُولُنَا يُبَيِّنُ لَكُمْ كَثِيرًا مِمَّا كُنْتُمْ تُخْفُونَ مِنَ الْكِتَابِ وَيَعْفُو عَنْ كَثِيرٍ قَدْ جَاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُبِينٌ}}<ref>«ای اهل کتاب! فرستاده ما نزد شما آمده است که بسیاری از آنچه را که از کتاب (آسمانی خود) پنهان می‌داشتید برای شما بیان می‌کند و بسیاری (از لغزش‌های شما) را می‌بخشاید؛ به راستی، روشنایی و کتابی روشن از سوی خداوند نزد شما آمده است» سوره مائده، آیه ۱۵.</ref>؛ {{متن قرآن|الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَجَعَلَ الظُّلُمَاتِ وَالنُّورَ ثُمَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ}}<ref>«سپاس خداوند را که آسمان‌ها و زمین را آفرید و تاریکی‌ها و روشنایی را پدید آورد؛ آنگاه کافران برای پروردگار خود همتا می‌تراشند» سوره انعام، آیه ۱.</ref>؛ {{متن قرآن|وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ رُوحًا مِنْ أَمْرِنَا مَا كُنْتَ تَدْرِي مَا الْكِتَابُ وَلَا الْإِيمَانُ وَلَكِنْ جَعَلْنَاهُ نُورًا نَهْدِي بِهِ مَنْ نَشَاءُ مِنْ عِبَادِنَا وَإِنَّكَ لَتَهْدِي إِلَى صِرَاطٍ مُسْتَقِيمٍ}}<ref>«و بدین‌گونه ما روحی از امر خویش را به تو وحی کردیم؛ تو نمی‌دانستی کتاب و ایمان چیست ولی ما آن را نوری قرار دادیم که بدان از بندگان خویش هر که را بخواهیم راهنمایی می‌کنیم و بی‌گمان تو، به راهی راست راهنمایی می‌کنی» سوره شوری، آیه ۵۲.</ref>. از جمله نورهای [[اخروی]] نیز این موارد است: {{متن قرآن|وَأَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا وَوُضِعَ الْكِتَابُ وَجِيءَ بِالنَّبِيِّينَ وَالشُّهَدَاءِ وَقُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْحَقِّ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ}}<ref>«و زمین (رستخیز) به نور پروردگارش تابناک می‌گردد و کارنامه (ها) برنهاده می‌شود و پیامبران و گواهان را می‌آورند و میان آنان به حقّ داوری می‌کنند و بر آنان ستم نخواهد رفت» سوره زمر، آیه ۶۹.</ref>؛ {{متن قرآن|يَوْمَ تَرَى الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ يَسْعَى نُورُهُمْ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَبِأَيْمَانِهِمْ بُشْرَاكُمُ الْيَوْمَ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا ذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ * يَوْمَ يَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَالْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِينَ آمَنُوا انْظُرُونَا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِكُمْ قِيلَ ارْجِعُوا وَرَاءَكُمْ فَالْتَمِسُوا نُورًا فَضُرِبَ بَيْنَهُمْ بِسُورٍ لَهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِيهِ الرَّحْمَةُ وَظَاهِرُهُ مِنْ قِبَلِهِ الْعَذَابُ}}<ref>«روزی که مردان و زنان مؤمن را بنگری که فروغشان از جلو و کناره راستشان، پیش می‌شتابد. امروز، نوید شما بوستان‌هایی است که از بن آنها جویبارها روان است و در آنها جاودانید؛ این همان رستگاری سترگ است * روزی که مردان و زنان منافق به مؤمنان می‌گویند: چشم به راه ما بمانید تا از فروغتان (بهره‌ای) بگیریم، (به آنان) گفته می‌شود: به پس پشت خود باز گردید و فروغی بجویید؛ آنگاه میان آنان (و مؤمنان) بارویی می‌کشند که دری دارد، درون آن بخشایش و بیرون آن روی به عذاب دارد» سوره حدید، آیه ۱۲-۱۳.</ref> و....
آیه نور مورد توجه بسیاری از [[دانشمندان]] [[دین]] قرار گرفته است. [[محمد غزالی]] کتابی به نام [[مشکاةالانوار (کتاب)|مشکاةالانوار]] در [[تفسیر آیه]] نور نوشته است. ملاّصدرا نیز [[تفسیری]] بر آیه نور نگاشته که در آن نکات [[فلسفی]] و [[عرفانی]] را گنجانده است. از دیگر [[تفاسیر]] در مورد آیه نور، [[رسالةالانوار فی تفسیر آیة النور (کتاب)|رسالةالانوار فی تفسیر آیة النور]] از [[شرف‌الدین محمد نیمدهی]] است.
{{متن قرآن|مِشْكَاةٍ}} از ریشه [[شکو]]، عبارت از شکافی بدون سوراخ در دیوار است [که چراغ را در آن مینهادند تا از وزش باد در [[امان]] باشد] و مصباح به معنی چراغ و اینکه فرموده: {{متن قرآن|كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ}} مِشکاة مثل [[قلب]] [[انسان]] است و مصباح، مثل [[نور خداوند]] در آن است<ref>مفردات، ص۴۶۳.</ref>.
مقصود [[قرآن کریم]] از [[تشبیه]] و [[تمثیل]] در این آیه این است که [[ایمان]] در وجود و [[قلب]] [[انسان]] به نوری می‌ماند که همانند یک چراغ پرفروغ در نهاد انسان می‌درخشد و از شجره [[وحی]] [[تغذیه]] می‌کند.
[[مفسران]] در مورد اینکه [[خداوند]] چگونه [[نور]] [[آسمان‌ها]] و [[زمین]] است، [[سخن]] بسیار گفته‌اند. برخی نور را کنایه از هدایت‌کننده [[اهل]] آسمان‌ها و زمین، آفریننده آنها، [[تدبیر]] کننده امور آنها یا صاحب نور آن دو دانسته‌اند<ref>الکشاف، ج۲، ص۹۴؛ کلمات القرآن، ص۲۵۹.</ref>. [[طبرسی]] طی دو گزارش می‌گوید: {{متن قرآن|نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}} یعنی روشن‌کننده آسمان‌ها و زمین به وسیله [[خورشید و ماه]] و [[ستارگان]]؛ زینت‌بخش آسمان‌ها با ملائک و زینت‌بخش زمین با [[پیامبران]] و [[دانشمندان]]<ref>مجمع البیان، ج۷، ص۱۴۲.</ref>.
بعضی از [[مفسران]] به آیه {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَآمِنُوا بِرَسُولِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَيَجْعَلْ لَكُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به پیامبرش ایمان آورید تا از بخشایش خویش دو بهره به شما ارزانی دارد و در شما فروغی نهد که با آن راه بسپارید و شما را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره حدید، آیه ۲۸.</ref> نیز «آیه نور» اطلاق کرده‌اند.
[[ابن عربی]] در [[تفسیری]] [[عرفانی]] می‌گوید: نور همان است که در ذات خود پدیدار است و اشیاء به آن پدیدار میشوند، نور به طور مطلق، اسمی از [[اسماء الله]] است به اعتبار شدت ظهورش و نیز [[خودنمایی]] و ظاهر شدن اشیاء به وسیله او؛ لذا به علت آنکه اشیاء به واسطه وجود او موجود شده و به سبب [[ظهور]] او ظاهر شده‌اند، وی نور آسمان‌ها و زمین، یعنی آشکار کننده آسمان‌های روح‌ها و زمین اجساد است<ref>تفسیر ابن عربی، ج۲، ص۷۱.</ref>.
طبق [[روایات]]، مراد از «[[نور]]» در این [[آیه]]، [[امام علی]] {{ع}} و منظور از {{متن قرآن|كِفْلَيْنِ}}، [[امام حسن]] و [[امام حسین]] {{ع}} است<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۱۴،صفحه ۴۷۰؛ خرمشاهی، بهاء الدین، قرآن پژوهی(هفتادبحث وتحقیق قرآنی)، صفحه ۱۲؛ ابن ابی‌حاتم، عبد الرحمان بن محمد، مدخل الی علم التجوید، جلد۹،صفحه ۳۲۱؛ طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۱۵،صفحه (۱۲۹-۱۳۵)</ref>.<ref>[[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|فرهنگ نامه علوم قرآنی]]، ج۱، ص۵۰۴.</ref>
صاحب [[تفسیر المیزان]] می‌گوید: این [[آیه]]، نور [[خدا]] را [[وصف]] می‌کند. به دلالت اضافه کلمه نور به [[ضمیر]] خدا، مراد، وصف خود خدا نیست، بلکه مقصود وصف نوری است که خدا آن را [[افاضه]] می‌کند. البته باز مراد از آن نور عامی نیست که به وسیله آن هر چیزی ظهور یافته و نه وجودی که هر چیزی به آن وصف می‌شود، زیرا پس از پایان [[مَثَل]] پیش‌گفته می‌فرماید: [[خدا]] هرکه را بخواهد به سوی [[نور]] خود [[هدایت]] می‌کند. اگر مقصود، آن نور عام بود به موجود خاصی اختصاص نداشت، بلکه مقصود، نوری است که ویژه [[مؤمنان]] است که بر اثر [[حقیقت ایمان]] پدیدار می‌گردد<ref>المیزان، ج۱۵، ص۱۲۳.</ref>.
== دلالت آیه ==
[[خداوند]] در [[آیه مبارکه]] [[نور]]، در قالب تشبیهات متعدد، مهم‌ترین مسئله هستی، یعنی رابطه خود با [[جهان آفرینش]] را توصیف می‌نماید. خداوند از خود با تعبیر «نور [[آسمان‌ها]] و [[زمین]]» یاد فرموده؛ که با بررسی [[آیه]] مشخص می‌گردد این تعبیر شامل هر دو [[نظام تکوین]] و [[تشریع]] است. بر این اساس، موجودیت [[خلقت]] از یک سو و [[مراتب هدایت]] و [[ایمان]] از دیگر سو، به مبدأ هستی باز می‌گردد. ولی نکته مهم آن است که در ادامه [[آیه]]، منزلگاه [[نور]] در بیوتی معرفی شده که در آن ذکر [[خداوند]] محقق می‌گردد. اقامه ذکر در این [[بیوت]] با لفظ مضارع آمده که استمرار آن را نشان می‌دهد. در آیه بعد، اوصاف صاحبان این بیوت تشریح شده است.
[[ملاصدرا]] در تبیین بخش نخست [[آیه نور]] {{متن قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}} و اضافه [[نور الهی]] به [[آسمان‌ها]] و [[زمین]]، سه وجه را بیان می‌کند:
#طریقه [[جمهور]] [[مفسران]]؛
#طریقه عرفای متقدم؛
#طریقه عرفای متأخر؛
وی پس از طرح سه وجه یادشده در تبیین نخستین بخش [[آیه]]، طرق سه‌گانه در [[تفسیر]] {{متن قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}} را جایز نمی‌شمارد و آن را طریق [[توحید]] نمی‌داند.
وی در تفسیر خود می‌گوید: "کسی که [[تأمل]] و [[اندیشه]] کند می‌داند که وجود و نور از نظر معنی و [[حقیقت]] یکی هستند و از [[جهت]] لفظ متفاوت و تردیدی نیست که وجود، برای هر موجودی از حیث موجود بودنش، [[خیر]] و کمال است و خدا، صِرف و محض وجود است، لذا نور محض است. بنابراین [[ثابت]] شد که نور عبارت از خود حقیقت [[واجب]] الوجود، یعنی [[خدای تعالی]] است...؛ حقیقت نور و وجود یک چیز است و وجود هر چیزی عبارت است از [[ظهور]] آن چیز؛ بنابراین وجود اجسام نیز از مراتب نور به شمار می‌رود. همچنین نور و وجود یک حقیقت‌اند؛ حقیقتی بسیط که دارای مراتب است. یک مرتبه آن، (یعنی مرتبه اکمل و اتمّ آن)، وجود و نور خداست که مطلق و [[ازلی]] و [[ابدی]] و قیوم و واجب بالذات است و مراتب دیگر آن را سایر موجودات دارند و وجود و وجوبشان بالغیر است و به غیر خود برپا هستند".
بر این اساس تفسیر {{متن قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}} طبق [[تعالیم]] [[حکمت]] متعالیه، [[الله]] نور الأنوار یا هستی‌بخش موجودات است. وی با این [[عقیده]] که فقط [[اهل]] [[بصیرت]] و اهل [[شهود]] و [[راسخان در علم]] می‌توانند به حقیقت [[آیات]] نایل آیند، به رمزگشایی مثال‌های [[آیه نور]] روی می‌نهد و طبق روش [[تفسیری]] خویش، پس از تبیین و تحلیل ظاهری [[آیه]] به تحقیق در [[حقیقت]] [[باطنی]] آیه می‌پردازد و در این بررسی سه [[تأویل]] برای آیه نور ارائه می‌دهد. این سه تأویل عبارت‌اند از:
نور در [[روایات اهل بیت]] {{عم}} غالباً به [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[امامان معصوم]] {{عم}} تعبیر شده و در همین [[سیاق]]، مفهوم [[ولایت]] و [[امامت]] تبیین گردیده است. همچنین در [[روایات]] گوناگونی که ذیل آیه نور آمده، هریک از تعابیر به کار رفته در آیه، نظیر مشکات، زجاجه و... [[تفسیر]] و تبیین شده که می‌توان با استفاده از آنها با مفهوم [[نور ولایت]] آشناشد.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴ ص ۳۶۳.</ref>
#تأویل آیه در عالم [[انسانی]] بدنی (عالم صغیر [[جسمانی]])؛
#تأویل آیه در عالم [[آفاق]] (جسمانیات)؛
#تأویل آیه در عالم اَنفس "تأویل [[روحانی]]"<ref>تفسیر القرآن الکریم، ج۴، ص۳۴۹ و ۳۵۱ و ۳۵۶ و ۳۶۸ – ۳۶۹.</ref>.<ref>[[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه نور (مقاله)|مقاله «آیه نور»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]</ref>
==دلالت آیه==
{{متن قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَاةٍ فِيهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِي زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ كَأَنَّهَا كَوْكَبٌ دُرِّيٌّ يُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبَارَكَةٍ زَيْتُونَةٍ لَا شَرْقِيَّةٍ وَلَا غَرْبِيَّةٍ يَكَادُ زَيْتُهَا يُضِيءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُورٌ عَلَى نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشَاءُ وَيَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ * فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ * رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَإِقَامِ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءِ الزَّكَاةِ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ}}<ref>«خداوند، نور آسمان‌ها و زمین است، مثل نور او چون چراغدانی است در آن چراغی، آن چراغ در شیشه‌ای، آن شیشه گویی ستاره‌ای درخشان است کز درخت خجسته زیتونی می‌فروزد که نه خاوری است و نه باختری، نزدیک است روغن آن هر چند آتشی بدان نرسیده برفروزد، نوری است فرا نوری، خداوند هر که را بخواهد به نور خویش رهنمون می‌گردد و خداوند این مثل‌ها را برای مردم می‌زند و خداوند به هر چیزی داناست * (این چراغ) در خانه‌هایی (است) که خداوند رخصت داده است تا والایی یابند و نامش در آنها برده شود؛ سپیده‌دمان و دیرگاه عصرها در آنها او را به پاکی می‌ستایند * مردانی که هیچ داد و ستد و خرید و فروشی آنان را از یاد خداوند و برپا داشتن نماز و دادن زکات (به خود) سرگرم نمی‌دارد؛ از روزی می‌هراسند که دل‌ها و دیده‌ها در آن زیرورو میشوند» سوره نور، آیه ۳۵-۳۷.</ref>.
[[خداوند]] در [[آیه مبارکه]] [[نور]]، در قالب تشبیهات متعدد، مهم‌ترین مسئله هستی، یعنی رابطه خود با [[جهان آفرینش]] را توصیف می‌نماید. خداوند از خود با تعبیر «نور [[آسمان‌ها]] و [[زمین]]» یاد فرموده؛ که با بررسی [[آیه]] مشخص می‌گردد این تعبیر شامل هر دو [[نظام تکوین]] و [[تشریع]] است. بر این اساس، موجودیت [[خلقت]] از یک سو و [[مراتب هدایت]] و [[ایمان]] از دیگر سو، به مبدأ هستی باز می‌گردد. ولی نکته مهم آن است که در ادامه [[آیه]]، منزلگاه [[نور]] در بیوتی معرفی شده که در آن ذکر [[خداوند]] محقق می‌گردد. اقامه ذکر در این [[بیوت]] با لفظ مضارع آمده که استمرار آن را نشان می‌دهد. در آیه بعد، اوصاف صاحبان این بیوت تشریح شده است.
در این [[آیه شریفه]]، موضوع [[هدایت ایصالی]] [[پروردگار]] در [[نظام]] [[تشریع]]، به [[نور الهی]] تعبیر گردیده است که در مراتب [[قلوب]] [[اولیاء]] [[معصوم]] [[خداوند]] {{عم}} بر [[مردم]] هر [[زمان]] عرضه می‌گردد. به این ترتیب، انحصار [[هدایت مردم]] فقط از طریق [[تولی]] به [[ولایت امام]] معصوم حاضر، ثابت می‌گردد. شکل منطقی [[برهان]] را می‌توان به شکل زیر تبیین نمود:
# [[هدایت الهی]] (در همه زمان‌ها منحصراً) از طریق ولی خداوند صورت می‌پذیرد: {{متن قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ... فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ...}}؛
# [[ولی الله]] (در همه زمان‌ها) منحصر در [[امام]] معصوم است؛
نور در [[روایات اهل بیت]]{{عم}} غالباً به [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{عم}} تعبیر شده و در همین [[سیاق]]، مفهوم [[ولایت]] و [[امامت]] تبیین گردیده است. همچنین در [[روایات]] گوناگونی که ذیل [[آیه نور]] آمده، هریک از تعابیر به کار رفته در آیه، نظیر مشکات، زجاجه و... [[تفسیر]] و تبیین شده که می‌توان با استفاده از آنها با مفهوم [[نور ولایت]] آشناشد.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴ ص ۳۶۳.</ref>
در نتیجه: هدایت الهی در همه زمان‌ها منحصر در امام معصوم است<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴، ص۴۱۴.</ref>.
در این [[آیه شریفه]]، موضوع [[هدایت ایصالی]] [[پروردگار]] در [[نظام]] [[تشریع]]، به [[نور الهی]] تعبیر گردیده است که در مراتب [[قلوب]] [[اولیاء]] [[معصوم]] [[خداوند]]{{عم}} بر [[مردم]] هر [[زمان]] عرضه می‌گردد. به این ترتیب، انحصار [[هدایت مردم]] فقط از طریق [[تولی]] به [[ولایت امام]] معصوم حاضر، ثابت می‌گردد. شکل منطقی [[برهان]] را می‌توان به شکل زیر تبیین نمود:
== پرسش‌های وابسته ==
{{پرسش‌های وابسته}}
# [[آیه نور چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش)]]
{{پایان پرسش‌های وابسته}}
اولاً، [[هدایت الهی]] (در همه زمان‌ها منحصراً) از طریق ولی خداوند صورت می‌پذیرد: {{متن قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ... فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ...}}؛
== منابع ==
{{منابع}}
# [[پرونده: 9030760879.jpg|22px]] [[فرهنگ‌نامه علوم قرآنی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه علوم قرآنی''']]
# [[پرونده:1379153.jpg|22px]] [[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|'''ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴''']]
{{پایان منابع}}
ثانیاً، [[ولی الله]] (در همه زمان‌ها) منحصر در [[امام]] معصوم است؛
== پانویس ==
{{پانویس}}
در نتیجه: هدایت الهی در همه زمان‌ها منحصر در امام معصوم است.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۴ ص ۴۱۴.</ref>
مقصود قرآن کریم از تشبیه و تمثیل در این آیه این است که ایمان در وجود و قلبانسان به نوری می‌ماند که همانند یک چراغ پرفروغ در نهاد انسان می‌درخشد و از شجره وحیتغذیه می‌کند.
بعضی از مفسران به آیه ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَآمِنُوا بِرَسُولِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَيَجْعَلْ لَكُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ وَيَغْفِرْ لَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾[۲] نیز «آیه نور» اطلاق کرده‌اند.
خداوند در آیه مبارکهنور، در قالب تشبیهات متعدد، مهم‌ترین مسئله هستی، یعنی رابطه خود با جهان آفرینش را توصیف می‌نماید. خداوند از خود با تعبیر «نور آسمان‌ها و زمین» یاد فرموده؛ که با بررسی آیه مشخص می‌گردد این تعبیر شامل هر دو نظام تکوین و تشریع است. بر این اساس، موجودیت خلقت از یک سو و مراتب هدایت و ایمان از دیگر سو، به مبدأ هستی باز می‌گردد. ولی نکته مهم آن است که در ادامه آیه، منزلگاه نور در بیوتی معرفی شده که در آن ذکر خداوند محقق می‌گردد. اقامه ذکر در این بیوت با لفظ مضارع آمده که استمرار آن را نشان می‌دهد. در آیه بعد، اوصاف صاحبان این بیوت تشریح شده است.
نور در روایات اهل بیت (ع) غالباً به پیامبر اکرم (ص) و امامان معصوم (ع) تعبیر شده و در همین سیاق، مفهوم ولایت و امامت تبیین گردیده است. همچنین در روایات گوناگونی که ذیل آیه نور آمده، هریک از تعابیر به کار رفته در آیه، نظیر مشکات، زجاجه و... تفسیر و تبیین شده که می‌توان با استفاده از آنها با مفهوم نور ولایت آشناشد.[۵]
هدایت الهی (در همه زمان‌ها منحصراً) از طریق ولی خداوند صورت می‌پذیرد: ﴿اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ... فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ...﴾؛
ولی الله (در همه زمان‌ها) منحصر در امام معصوم است؛
در نتیجه: هدایت الهی در همه زمان‌ها منحصر در امام معصوم است[۶].
↑«خداوند، نور آسمان‌ها و زمین است، مثل نور او چون چراغدانی است در آن چراغی، آن چراغ در شیشه‌ای، آن شیشه گویی ستاره‌ای درخشان است کز درخت خجسته زیتونی می‌فروزد که نه خاوری است و نه باختری، نزدیک است روغن آن هر چند آتشی بدان نرسیده برفروزد، نوری است فرا نوری، خداوند هر که را بخواهد به نور خویش رهنمون می‌گردد و خداوند این مثل‌ها را برای مردم می‌زند و خداوند به هر چیزی داناست» سوره نور، آیه ۳۵.
↑«ای مؤمنان! از خداوند پروا کنید و به پیامبرش ایمان آورید تا از بخشایش خویش دو بهره به شما ارزانی دارد و در شما فروغی نهد که با آن راه بسپارید و شما را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره حدید، آیه ۲۸.
↑مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، جلد۱۴،صفحه ۴۷۰؛ خرمشاهی، بهاء الدین، قرآن پژوهی(هفتادبحث وتحقیق قرآنی)، صفحه ۱۲؛ ابن ابی‌حاتم، عبد الرحمان بن محمد، مدخل الی علم التجوید، جلد۹،صفحه ۳۲۱؛ طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۱۵،صفحه (۱۲۹-۱۳۵)
آیه نور از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: آیه نور در تفسیر و علوم قرآنی - پرسش مرتبط ندارد
