سیمای حضرت مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== * +==منابع== {{منابع}} * )) |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = امام مهدی | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = امام مهدی (پرسش)}} | |||
{{ | == مقدمه == | ||
احادیثی معتبر از [[شیعه]] و [[سنی]] ویژگی‌های ظاهری [[امام مهدی]]{{ع}} را ترسیم کرده‌اند. بنابراین [[روایات]]، آن [[امام همام]]{{ع}} چهره‌ای گندمگون دارد با ابروانی کشیده، چشمانی سیاه و درشت و نافذ، شانه پهن، دندان‌هایی [[براق]] و با فاصله، بینی کشیده و [[زیبا]] و پیشانی بلند. استخوان بندی‌اش [[استوار]] و خوش ترکیب است و انگشتانی درشت دارد. گونه‌هایش گم گوشت و اندکی به زردی می‌گرایند. بر گونه راستش خالی سیاه جای گرفته است. عضلات بدنش ورزیده و پیچیده‌اند. بلندی موی سرش به قدری است که به لاله گوش رسیده است. چهره‌اش در هاله‌ای از [[شرم]] بزرگوارانه و شکوهمند پوشیده است و نشان از حشمت و [[شکوه]] [[رهبری]] دارد. نگاهش [[آدمی]] را دگرگون می‌کند و خروشش دریاسان است و فریادش همه‌گیر<ref>خورشید مغرب، ۲۸.</ref>. | |||
[[پیامبر اسلام]]{{صل}} درباره ویژگی‌های ظاهری او می‌فرماید: "[[مهدی]] از من است. پیشانی‌اش گشاده است و [[نورانی]]، و بینی‌اش باریک و کشیده"<ref>بحارالانوار، ۵۱/ ۸۰ و ۹۰.</ref>. در روایتی دیگر می‌فرماید: "مهدی از نسل من است. سیمایش همچون [[ماه تابان]] است و صورتش گرد و درخشان. رنگش [[عربی]] [گندمگون] است و جثه‌اش [[اسرائیلی]] [راست قامت و بلند] است"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۱۸۵.</ref>. نیز فرموده است: "مهدی [[طاووس اهل بهشت]] است و هاله‌ای از [[نور]] او را احاطه کرده است"<ref>منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر، ۱۴۷.</ref>. در روایتی دیگر آمده است: "محاسنش انبوه است و بر گونه راست، خالی زیبا دارد"<ref>منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر، ۱۶۶.</ref>. [[امام علی]]{{ع}} نیز او را چنین وصف می‌کند: "چهره‌اش زیبا است و موهایش فریبا و درخشندگی صورتش بر سیاهی محاسنش [[غلبه]] دارد"<ref>بحارالانوار، ۵۱/ ۳۶.</ref> و [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: "چهره‌اش سرخ و سفید است و همانند [[ستارگان]] می‌درخشد. موی سرش پُر است و دندان‌های پیش‌اش سفید و درخشان‌اند و با فاصله. پیشانی‌اش بلند و تابناک است"<ref>منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر، ۱۶۵؛ یوم‌الخلاص، ۵۳.</ref>. | |||
==منابع== | در روایتی از [[امام صادق]]{{ع}} آمده است: "چون ظهور می‌کند، [[کهنسال]] است؛ ولی [[جسم]] و سیمای او [[جوان]] است. نیروی فراوانی دارد و زورمند است.... اگر بر [[کوه‌ها]] بانگ برزند، فرو می‌ریزند"<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ۲۲۱.</ref>. همان‌گونه که [[احادیث]] و [[روایات]] فراوانی درباره [[سیمای ظاهری]] [[امام مهدی]]{{ع}} نقل کرده‌اند، درباره سیمای [[باطنی]] و صفات اخلاقی‌اش نیز بسیار نقل کرده‌اند. از آن جمله است روایتی که [[امام حسین]]{{ع}} می‌فرماید: "[[مهدی]] را از [[وقار]] و سکینه‌اش خواهید [[شناخت]] و اینکه [[حلال و حرام]] را می‌شناسد و همگان بدو نیازمندند و او از همه [[بی‌نیاز]]"<ref>همان، ۳۰۹.</ref>. و [[امام رضا]]{{ع}} می‌فرماید: "[[خوی]] [[نیک]] او همانند جدش [[پیامبر اکرم]]{{ع}} است. به [[مردم]] از خود آنان دلسوزتر است، از پدر و مادر بر آنان مهربان‌تر است و خضوعش در پیشگاه [[خداوند]] از هر کس بیش‌تر است. اگر [[مردمان]] را به کاری فرا می‌خواند، خود بدان پایبندتر است و اگر از چیزی منعشان می‌کند، خود بیش‌تر از آن گریزان است. دو نشانه آشکار دارد: یک [[دانش]] بیکران و دیگر، [[دعای مستجاب]]. آنچه در [[آینده]] خبر می‌دهد به صورت پیمانی است که از [[پدران]] خود از [[رسول اکرم]]{{صل}} به [[ارث]] برده است"<ref>یوم الخلاص، ۱۵۴.</ref>. همچنین می‌فرماید: "مهدی جامه‌ای [[خشن]] در می‌پوشد و نان جو می‌خورد"<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۲۹۱ ـ ۲۹۲.</ref>. | ||
== منابع == | |||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|'''فرهنگ شیعه''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:امام مهدی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۴
مقدمه
احادیثی معتبر از شیعه و سنی ویژگی‌های ظاهری امام مهدی(ع) را ترسیم کرده‌اند. بنابراین روایات، آن امام همام(ع) چهره‌ای گندمگون دارد با ابروانی کشیده، چشمانی سیاه و درشت و نافذ، شانه پهن، دندان‌هایی براق و با فاصله، بینی کشیده و زیبا و پیشانی بلند. استخوان بندی‌اش استوار و خوش ترکیب است و انگشتانی درشت دارد. گونه‌هایش گم گوشت و اندکی به زردی می‌گرایند. بر گونه راستش خالی سیاه جای گرفته است. عضلات بدنش ورزیده و پیچیده‌اند. بلندی موی سرش به قدری است که به لاله گوش رسیده است. چهره‌اش در هاله‌ای از شرم بزرگوارانه و شکوهمند پوشیده است و نشان از حشمت و شکوه رهبری دارد. نگاهش آدمی را دگرگون می‌کند و خروشش دریاسان است و فریادش همه‌گیر[۱].
پیامبر اسلام(ص) درباره ویژگی‌های ظاهری او می‌فرماید: "مهدی از من است. پیشانی‌اش گشاده است و نورانی، و بینی‌اش باریک و کشیده"[۲]. در روایتی دیگر می‌فرماید: "مهدی از نسل من است. سیمایش همچون ماه تابان است و صورتش گرد و درخشان. رنگش عربی [گندمگون] است و جثه‌اش اسرائیلی [راست قامت و بلند] است"[۳]. نیز فرموده است: "مهدی طاووس اهل بهشت است و هاله‌ای از نور او را احاطه کرده است"[۴]. در روایتی دیگر آمده است: "محاسنش انبوه است و بر گونه راست، خالی زیبا دارد"[۵]. امام علی(ع) نیز او را چنین وصف می‌کند: "چهره‌اش زیبا است و موهایش فریبا و درخشندگی صورتش بر سیاهی محاسنش غلبه دارد"[۶] و امام باقر(ع) می‌فرماید: "چهره‌اش سرخ و سفید است و همانند ستارگان می‌درخشد. موی سرش پُر است و دندان‌های پیش‌اش سفید و درخشان‌اند و با فاصله. پیشانی‌اش بلند و تابناک است"[۷].
در روایتی از امام صادق(ع) آمده است: "چون ظهور می‌کند، کهنسال است؛ ولی جسم و سیمای او جوان است. نیروی فراوانی دارد و زورمند است.... اگر بر کوه‌ها بانگ برزند، فرو می‌ریزند"[۸]. همان‌گونه که احادیث و روایات فراوانی درباره سیمای ظاهری امام مهدی(ع) نقل کرده‌اند، درباره سیمای باطنی و صفات اخلاقی‌اش نیز بسیار نقل کرده‌اند. از آن جمله است روایتی که امام حسین(ع) می‌فرماید: "مهدی را از وقار و سکینه‌اش خواهید شناخت و اینکه حلال و حرام را می‌شناسد و همگان بدو نیازمندند و او از همه بی‌نیاز"[۹]. و امام رضا(ع) می‌فرماید: "خوی نیک او همانند جدش پیامبر اکرم(ع) است. به مردم از خود آنان دلسوزتر است، از پدر و مادر بر آنان مهربان‌تر است و خضوعش در پیشگاه خداوند از هر کس بیش‌تر است. اگر مردمان را به کاری فرا می‌خواند، خود بدان پایبندتر است و اگر از چیزی منعشان می‌کند، خود بیش‌تر از آن گریزان است. دو نشانه آشکار دارد: یک دانش بیکران و دیگر، دعای مستجاب. آنچه در آینده خبر می‌دهد به صورت پیمانی است که از پدران خود از رسول اکرم(ص) به ارث برده است"[۱۰]. همچنین می‌فرماید: "مهدی جامه‌ای خشن در می‌پوشد و نان جو می‌خورد"[۱۱].
منابع
پانویس
- ↑ خورشید مغرب، ۲۸.
- ↑ بحارالانوار، ۵۱/ ۸۰ و ۹۰.
- ↑ منتخب الاثر، ۱۸۵.
- ↑ منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر، ۱۴۷.
- ↑ منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر، ۱۶۶.
- ↑ بحارالانوار، ۵۱/ ۳۶.
- ↑ منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر، ۱۶۵؛ یوم‌الخلاص، ۵۳.
- ↑ منتخب الاثر، ۲۲۱.
- ↑ همان، ۳۰۹.
- ↑ یوم الخلاص، ۱۵۴.
- ↑ فرهنگ شیعه، ص۲۹۱ ـ ۲۹۲.