ربیون در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\'\'\'\[\[(.*)\]\]\'\'\'(.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\sn...)
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = ربیون
| موضوع مرتبط = ربیون
خط ۷: خط ۶:
}}
}}


==مقدمه==
== مقدمه ==
افرادی که در [[راه]] [[انبیای الهی]] [[صبر]] و [[استقامت]] کردند و به [[عبادت]] و [[خداشناسی]] مشهور شده‌اند<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۲۵۶.</ref>؛ همچنین [[عارف]] به [[ربّ]]<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۳۸۲.</ref> و مردانی با [[تربیت]] خاص [[الهی]] و [[روحانی]]<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۲۲.</ref>.
افرادی که در [[راه]] [[انبیای الهی]] [[صبر]] و [[استقامت]] کردند و به [[عبادت]] و [[خداشناسی]] مشهور شده‌اند<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۲۵۶.</ref>؛ همچنین [[عارف]] به [[ربّ]]<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۳۸۲.</ref> و مردانی با [[تربیت]] خاص [[الهی]] و [[روحانی]]<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۲۲.</ref>.



نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۱۴

مقدمه

افرادی که در راه انبیای الهی صبر و استقامت کردند و به عبادت و خداشناسی مشهور شده‌اند[۱]؛ همچنین عارف به ربّ[۲] و مردانی با تربیت خاص الهی و روحانی[۳].

﴿وَكَأَيِّنْ مِنْ نَبِيٍّ قَاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ[۴].

ربیّون افرادی هستند که در مکتب نبوت تربیت شده، صبر و اخلاص و استقامت را از منبع وحی و رسالت آموخته‌اند و مجاهدان و رزمندگان در کنار انبیا و همراه آنان هستند و این مقام مناسب ربیّون است، نه ربّانی[۵]. برخی ربیّون و ربانیوّن را به یک معنا گرفته‌اند[۶].

ربیّون بر حلقه صحابی مخلص و عالمِ انبیاء اطلاق می‌شود که تکیه‌گاه آنها در جنگ‌ها و جهاد علیه کفار بودند. این گروه نخبگان حاکم را تشکیل می‌دادند که مشاوران، معاونان، فرماندهان جنگی، طرّاحان و برنامه ریزان انبیا محسوب می‌شدند.[۷]

منابع

پانویس

  1. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۸، ص۲۵۶.
  2. ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲، ص۳۸۲.
  3. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۲۲.
  4. «و بسا پیامبرانی که همراه آنان توده‌های انبوه به نبرد (با دشمنان خداوند) پرداختند و در راه خداوند هر چه به ایشان رسید نه سست و نه ناتوان شدند و نه تن به زبونی سپردند؛ و خداوند شکیبایان را دوست می‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۱۴۶.
  5. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۴، ص۲۲.
  6. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۳۷.
  7. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۹۸-۲۹۹.