بغضاء در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = بغضاء
| موضوع مرتبط = بغضاء
| عنوان مدخل  = [[بغضاء]]
| عنوان مدخل  = بغضاء
| مداخل مرتبط = [[بغضاء در قرآن]] - [[بغضاء در حدیث]] - [[بغضاء در فقه سیاسی]]  
| مداخل مرتبط = [[بغضاء در فقه سیاسی]]  
| پرسش مرتبط  = بدو (پرسش)
| پرسش مرتبط  =  
}}
}}


==مقدمه==
== مقدمه ==
* [[بغضاء]]: [[کینه]]<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۹.</ref>، [[خشم]] درونی، [[نفرت]]<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۳۶.</ref>، شدت [[بغض]]<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص۳۶۹.</ref> در مقابل [[حُبّ]] که هر دو، حالت درونی [[انسان]] را نشان می‌دهند<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۸۸.</ref>.  
بغضاء: [[کینه]]<ref>بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۹.</ref>، [[خشم]] درونی، [[نفرت]]<ref>حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۳۶.</ref>، شدت [[بغض]]<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص۳۶۹.</ref> در مقابل حُبّ که هر دو، حالت درونی [[انسان]] را نشان می‌دهند<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۸۸.</ref>. {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ}}<ref>«شیطان، تنها بر آن است تا با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه افکند» سوره مائده، آیه ۹۱.</ref>.
*{{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ}}<ref>«شیطان، تنها بر آن است تا با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه افکند» سوره مائده، آیه ۹۱.</ref>.
 
*فرق [[بغض]] و [[عداوت]] در این است که [[بغض]] یک حالت درونی [[انسان]] است و هنگامی که این [[بغض]] شدت پیدا کند و به بروز و [[ظهور]] عملی برسد، به آن "عداوت" اطلاق می‌شود<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۸۹.</ref>.
فرق [[بغض]] و [[عداوت]] در این است که [[بغض]] یک حالت درونی [[انسان]] است و هنگامی که این [[بغض]] شدت پیدا کند و به بروز و [[ظهور]] عملی برسد، به آن "عداوت" اطلاق می‌شود<ref>حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۸۹.</ref>.
*در [[قرآن کریم]] یکی از آسیب‌های جدّی [[جامعه]] [[قرآنی]] به‌وجودآمدن [[بغض]] و [[دشمنی]] میان [[امّت]] است که [[همبستگی اجتماعی]] را به‌شدت [[تهدید]] می‌کند{{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ الله وَعَنِ الصَّلَاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ}}<ref> «شیطان، تنها بر آن است تا با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه افکند و از یاد خداوند و از نماز بازتان دارد؛ اکنون آیا دست می‌کشید؟» سوره مائده، آیه ۹۱.</ref>.
 
*از سوی دیگر یکی از تاکتیک‌های [[الهی]] برای ایجاد و [[تزلزل]] و [[تفرقه]] میان صفوف [[دشمنان پیامبر]] و [[مؤمنان]]، القای [[خصومت]] و [[کینه]] بین آنها بوده است: {{متن قرآن|وَأَلْقَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ}}<ref>«و میان آنان تا رستخیز دشمنی و کینه‌جویی افکندیم» سوره مائده، آیه ۶۴.</ref><ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص:۱۴۷.</ref>.
در [[قرآن کریم]] یکی از آسیب‌های جدّی [[جامعه]] [[قرآنی]] به‌وجودآمدن [[بغض]] و [[دشمنی]] میان [[امّت]] است که [[همبستگی اجتماعی]] را به‌شدت [[تهدید]] می‌کند{{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ الله وَعَنِ الصَّلَاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ}}<ref> «شیطان، تنها بر آن است تا با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه افکند و از یاد خداوند و از نماز بازتان دارد؛ اکنون آیا دست می‌کشید؟» سوره مائده، آیه ۹۱.</ref>.
 
از سوی دیگر یکی از تاکتیک‌های [[الهی]] برای ایجاد و تزلزل و [[تفرقه]] میان صفوف دشمنان پیامبر و [[مؤمنان]]، القای [[خصومت]] و [[کینه]] بین آنها بوده است: {{متن قرآن|وَأَلْقَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ}}<ref>«و میان آنان تا رستخیز دشمنی و کینه‌جویی افکندیم» سوره مائده، آیه ۶۴.</ref>.<ref>[[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم]]، ص۱۴۷.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
{{منابع}}
{{منابع}}
* [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']]
# [[پرونده:1379779.jpg|22px]] [[عبدالله نظرزاده|نظرزاده، عبدالله]]، [[فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم (کتاب)|'''فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۲۲: خط ۲۳:
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:مدخل]]
[[رده:اصطلاحات قرآنی]]
[[رده:بغضاء]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۰

مقدمه

بغضاء: کینه[۱]، خشم درونی، نفرت[۲]، شدت بغض[۳] در مقابل حُبّ که هر دو، حالت درونی انسان را نشان می‌دهند[۴]. ﴿إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ[۵].

فرق بغض و عداوت در این است که بغض یک حالت درونی انسان است و هنگامی که این بغض شدت پیدا کند و به بروز و ظهور عملی برسد، به آن "عداوت" اطلاق می‌شود[۶].

در قرآن کریم یکی از آسیب‌های جدّی جامعه قرآنی به‌وجودآمدن بغض و دشمنی میان امّت است که همبستگی اجتماعی را به‌شدت تهدید می‌کند﴿إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ الله وَعَنِ الصَّلَاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ[۷].

از سوی دیگر یکی از تاکتیک‌های الهی برای ایجاد و تزلزل و تفرقه میان صفوف دشمنان پیامبر و مؤمنان، القای خصومت و کینه بین آنها بوده است: ﴿وَأَلْقَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ[۸].[۹]

منابع

پانویس

  1. بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۲۹.
  2. حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۱۳۶.
  3. خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۴، ص۳۶۹.
  4. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۸۸.
  5. «شیطان، تنها بر آن است تا با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه افکند» سوره مائده، آیه ۹۱.
  6. حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۲۸۹.
  7. «شیطان، تنها بر آن است تا با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه افکند و از یاد خداوند و از نماز بازتان دارد؛ اکنون آیا دست می‌کشید؟» سوره مائده، آیه ۹۱.
  8. «و میان آنان تا رستخیز دشمنی و کینه‌جویی افکندیم» سوره مائده، آیه ۶۴.
  9. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص۱۴۷.