ابو ابراهیم مولی ام سلمه: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱: خط ۱:
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[ابو ابراهیم مولی ام سلمه در تراجم و رجال]] - [[ابو ابراهیم مولی ام سلمه در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}
{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[ابو ابراهیم مولی ام سلمه در تراجم و رجال]] - [[ابو ابراهیم مولی ام سلمه در تاریخ اسلامی]]| پرسش مرتبط  = }}


==مقدمه==
== مقدمه ==
[[ابن اثیر]] به نقل از [[حسن بن سفیان]] در کتاب مسندش او را [[صحابی]] دانسته است<ref>ابن اثیر، ج۶، ص۳.</ref>. گفته شده او از [[موالی]] [[ام سلمه]] بوده است. از وی نقل شده (در [[کودکی]]) در بستر [[رسول خدا]]{{صل}} می‌خوابیدم و از ظرف وضوی آن [[حضرت]]، [[وضو]] می‌گرفتم<ref>ابونعیم، اخبار اصفهان، ج۱، ص۴۴ و ۷۵؛ همو، معرفه، ج۵، ص۲۸۳۲؛ ابن اثیر، ج۶، ص۴؛ ذهبی، ج۷، ص۱۴۶؛ ابن حجر، ج۷، ص۴.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۷، ص۴.</ref> [[سند]] این [[روایت]] را که از [[ابوموسی مدینی]] نقل کرده، [[قوی]] دانسته و سپس به نقل از [[ابو منصور باوردی]]، در معرفة الصحابه تتمه‌ای برای این نقل آورده است. ([[ابو ابراهیم]] گفت) زمانی که به حد [[بلوغ]] رسیدم (ام سلمه) مرا [[آزاد]] کرد. سپس به من گفت: [[آزادی]]، برو، گویی تو را ندیده‌ام. [[أبونعیم]] می‌افزاید: ام سلمه به او گفت: به [[سرزمین]] جدیدی برو تا تو را نبینم. ابو ابراهیم می‌گوید: آنگاه در [[اصفهان]] ساکن شدم<ref>ابو نعیم، اخبار اصفهان، ج۱، ص۷۵.</ref>. ابن حجر می‌گوید: در این روایت، تصریح نشده او در [[زمان]] [[حیات رسول خدا]]{{صل}} از موالی و در [[خدمت]] ام سلمه بوده است؛ گرچه از [[متن حدیث]] چنین به نظر می‌رسد مقصودش زمان [[رسول]] خداست<ref>ابن حجر، ج۷، ص۴.</ref><ref>[[حسین مرادی‌نسب|مرادی‌نسب، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|مقاله «ابو ابراهیم مولی ام سلمه»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۱۰۸.</ref>
[[ابن اثیر]] به نقل از [[حسن بن سفیان]] در کتاب مسندش او را [[صحابی]] دانسته است<ref>ابن اثیر، ج۶، ص۳.</ref>. گفته شده او از [[موالی]] [[ام سلمه]] بوده است. از وی نقل شده (در [[کودکی]]) در بستر [[رسول خدا]]{{صل}} می‌خوابیدم و از ظرف وضوی آن [[حضرت]]، [[وضو]] می‌گرفتم<ref>ابونعیم، اخبار اصفهان، ج۱، ص۴۴ و ۷۵؛ همو، معرفه، ج۵، ص۲۸۳۲؛ ابن اثیر، ج۶، ص۴؛ ذهبی، ج۷، ص۱۴۶؛ ابن حجر، ج۷، ص۴.</ref>. [[ابن حجر]]<ref>ابن حجر، ج۷، ص۴.</ref> [[سند]] این [[روایت]] را که از [[ابوموسی مدینی]] نقل کرده، [[قوی]] دانسته و سپس به نقل از [[ابو منصور باوردی]]، در معرفة الصحابه تتمه‌ای برای این نقل آورده است. ([[ابو ابراهیم]] گفت) زمانی که به حد [[بلوغ]] رسیدم (ام سلمه) مرا [[آزاد]] کرد. سپس به من گفت: [[آزادی]]، برو، گویی تو را ندیده‌ام. [[أبونعیم]] می‌افزاید: ام سلمه به او گفت: به [[سرزمین]] جدیدی برو تا تو را نبینم. ابو ابراهیم می‌گوید: آنگاه در [[اصفهان]] ساکن شدم<ref>ابو نعیم، اخبار اصفهان، ج۱، ص۷۵.</ref>. ابن حجر می‌گوید: در این روایت، تصریح نشده او در [[زمان]] [[حیات رسول خدا]]{{صل}} از موالی و در [[خدمت]] ام سلمه بوده است؛ گرچه از [[متن حدیث]] چنین به نظر می‌رسد مقصودش زمان [[رسول]] خداست<ref>ابن حجر، ج۷، ص۴.</ref><ref>[[حسین مرادی‌نسب|مرادی‌نسب، حسین]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|مقاله «ابو ابراهیم مولی ام سلمه»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۱۰۸.</ref>



نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۱

مقدمه

ابن اثیر به نقل از حسن بن سفیان در کتاب مسندش او را صحابی دانسته است[۱]. گفته شده او از موالی ام سلمه بوده است. از وی نقل شده (در کودکی) در بستر رسول خدا(ص) می‌خوابیدم و از ظرف وضوی آن حضرت، وضو می‌گرفتم[۲]. ابن حجر[۳] سند این روایت را که از ابوموسی مدینی نقل کرده، قوی دانسته و سپس به نقل از ابو منصور باوردی، در معرفة الصحابه تتمه‌ای برای این نقل آورده است. (ابو ابراهیم گفت) زمانی که به حد بلوغ رسیدم (ام سلمه) مرا آزاد کرد. سپس به من گفت: آزادی، برو، گویی تو را ندیده‌ام. أبونعیم می‌افزاید: ام سلمه به او گفت: به سرزمین جدیدی برو تا تو را نبینم. ابو ابراهیم می‌گوید: آنگاه در اصفهان ساکن شدم[۴]. ابن حجر می‌گوید: در این روایت، تصریح نشده او در زمان حیات رسول خدا(ص) از موالی و در خدمت ام سلمه بوده است؛ گرچه از متن حدیث چنین به نظر می‌رسد مقصودش زمان رسول خداست[۵][۶]

منابع

پانویس

  1. ابن اثیر، ج۶، ص۳.
  2. ابونعیم، اخبار اصفهان، ج۱، ص۴۴ و ۷۵؛ همو، معرفه، ج۵، ص۲۸۳۲؛ ابن اثیر، ج۶، ص۴؛ ذهبی، ج۷، ص۱۴۶؛ ابن حجر، ج۷، ص۴.
  3. ابن حجر، ج۷، ص۴.
  4. ابو نعیم، اخبار اصفهان، ج۱، ص۷۵.
  5. ابن حجر، ج۷، ص۴.
  6. مرادی‌نسب، حسین، مقاله «ابو ابراهیم مولی ام سلمه»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۱۰۸.