نامۀ ۵۰ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۳۶

مقدمه

امام (ع) همواره در انتخاب کارگزاران می‌کوشید و آن‌ها را از بین افراد مورد اعتماد برمی‌گزید. اما آدمی همواره در معرض لغزش و اشتباه است و شیطان در مسیر او دام‌های گناه و آلودگی را پهن کرده و چهره آن را بر مردمان زیبا جلوه می‌دهد. آدمی همواره نیاز به موعظه و پند دارد. امام افزون بر دقت در انتخاب، مراقب پنهان و مواعظ خود را نیز از کارگزاران دریغ نمی‌کرد. از این‌رو در ابتدای نامه گوشزد می‌کند، مبادا به‌واسطه مقامی که کسب کرده‌اند، خدا و مردم را از یاد ببرند و در انجام وظیفه کوتاهی کنند. شکرانه نعمت الهی در پاسداری حقوق مردم و مهربانی با آن‌هاست^[۱].
نکته دیگر توجه امام به وظیفه دوجانبه والی و کارگزار است، همان‌گونه که این موضوع را در ارتباط با حقوق مردم و حکومت نیز مطرح می‌کند و به آن پای‌بند است. امام حقوقی را که نسبت به کارگزار خویش برعهده دارد برمی‌شمرد: جز اسرارنظامی چیزی را از او پنهان نکند، جز حکم شرع کاری بی‌رایزنی او انجام ندهد، حق او را به‌هنگام و بدون تبعیض در اختیارش قرار دهد و در ادای آن کوتاهی نکند.

در مقابل، کارگزار نیز موظف به فرمان‌بری از حاکم، عدم کوتاهی در انجام وظیفه و حمایت همه‌جانبه از حق است. امام (ع) همان‌گونه که انجام وظیفه از جانب خود را موجب رضایت الهی می‌داند، کوتاهی کارگزار از انجام وظیفه را موجب خواری و ذلت او می‌داند^[۲].

فرازی از نامه

بدانید، حقی که شما بر عهده من دارید، این است که چیزی را از شما مخفی ندارم، جز اسرار جنگ را و کاری را بی‌مشورت شما نکنم، جز اجرای حکم خدا را. و حقی را که از آن شماست از موعد خود به تأخیر نیفکنم و تا به انجامش نرساننم از پای ننشینم و حق شما را به تساوی دهم. چون چنین کردم، بر خداست که نعمت خود بر شما عنایت کند و بر شماست که از من فرمان ببرید و اگر شما را فراخواندم، درنگ روا ندارید و در انجام دادن کاری که صلاح شما را در آن می‌دانم قصور مورزید و در راه حق خود را به سختی‌ها افکنید^[۳].

منابع

دانشنامه نهج البلاغه ج۲

پانویس

[1] دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 794.

[2] دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 795.

[3] دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 795.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{امامت}}
+== مقدمه ==
-==مقدمه==
 * [[امام]] {{ع}} همواره در [[انتخاب کارگزاران]] می‌کوشید و آن‌ها را از بین افراد مورد [[اعتماد]] برمی‌گزید. اما [[آدمی]] همواره در معرض [[لغزش]] و اشتباه است و [[شیطان]] در مسیر او دام‌های [[گناه]] و آلودگی را پهن کرده و چهره آن را بر [[مردمان]] زیبا جلوه می‌دهد. [[آدمی]] همواره [[نیاز]] به [[موعظه]] و [[پند]] دارد. [[امام]] افزون بر دقت در [[انتخاب]]، مراقب پنهان و [[مواعظ]] خود را نیز از [[کارگزاران]] دریغ نمی‌کرد. از این‌رو در ابتدای [[نامه]] گوشزد می‌کند، مبادا به‌واسطه مقامی که کسب کرده‌اند، [[خدا]] و [[مردم]] را از یاد ببرند و در [[انجام وظیفه]] کوتاهی کنند. شکرانه [[نعمت الهی]] در پاسداری [[حقوق مردم]] و [[مهربانی]] با آن‌هاست<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 794.</ref>.
-*نکته دیگر توجه [[امام]] به [[وظیفه]] دوجانبه [[والی]] و [[کارگزار]] است، همان‌گونه که این موضوع را در ارتباط با [[حقوق مردم]] و [[حکومت]] نیز مطرح می‌کند و به آن پای‌بند است. [[امام]] [[حقوقی]] را که نسبت به [[کارگزار]] خویش برعهده دارد برمی‌شمرد: جز اسرارنظامی چیزی را از او پنهان نکند، جز [[حکم]] [[شرع]] کاری بی‌رایزنی او انجام ندهد، [[حق]] او را به‌هنگام و بدون [[تبعیض]] در اختیارش قرار دهد و در ادای آن کوتاهی نکند.
+* نکته دیگر توجه [[امام]] به [[وظیفه]] دوجانبه [[والی]] و [[کارگزار]] است، همان‌گونه که این موضوع را در ارتباط با [[حقوق مردم]] و [[حکومت]] نیز مطرح می‌کند و به آن پای‌بند است. [[امام]] [[حقوقی]] را که نسبت به [[کارگزار]] خویش برعهده دارد برمی‌شمرد: جز اسرارنظامی چیزی را از او پنهان نکند، جز [[حکم]] [[شرع]] کاری بی‌رایزنی او انجام ندهد، [[حق]] او را به‌هنگام و بدون [[تبعیض]] در اختیارش قرار دهد و در ادای آن کوتاهی نکند.
 در مقابل، [[کارگزار]] نیز موظف به فرمان‌بری از [[حاکم]]، عدم کوتاهی در [[انجام وظیفه]] و [[حمایت]] همه‌جانبه از [[حق]] است. [[امام]] {{ع}} همان‌گونه که [[انجام وظیفه]] از جانب خود را موجب [[رضایت الهی]] می‌داند، کوتاهی [[کارگزار]] از [[انجام وظیفه]] را موجب [[خواری]] و [[ذلت]] او می‌داند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 795.</ref>.
-==فرازی از [[نامه]]==
+== فرازی از [[نامه]] ==
-*بدانید، حقی که شما بر عهده من دارید، این است که چیزی را از شما مخفی ندارم، جز [[اسرار]] [[جنگ]] را و کاری را بی‌مشورت شما نکنم، جز اجرای [[حکم خدا]] را. و حقی را که از آن شماست از موعد خود به تأخیر نیفکنم و تا به انجامش نرساننم از پای ننشینم و [[حق]] شما را به تساوی دهم. چون چنین کردم، بر خداست که [[نعمت]] خود بر شما [[عنایت]] کند و بر شماست که از من [[فرمان]] ببرید و اگر شما را فراخواندم، درنگ روا ندارید و در انجام دادن کاری که [[صلاح]] شما را در آن می‌دانم [[قصور]] مورزید و در راه [[حق]] خود را به [[سختی‌ها]] افکنید<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 795.</ref>.
+* بدانید، حقی که شما بر عهده من دارید، این است که چیزی را از شما مخفی ندارم، جز [[اسرار]] [[جنگ]] را و کاری را بی‌مشورت شما نکنم، جز اجرای [[حکم خدا]] را. و حقی را که از آن شماست از موعد خود به تأخیر نیفکنم و تا به انجامش نرساننم از پای ننشینم و [[حق]] شما را به تساوی دهم. چون چنین کردم، بر خداست که [[نعمت]] خود بر شما [[عنایت]] کند و بر شماست که از من [[فرمان]] ببرید و اگر شما را فراخواندم، درنگ روا ندارید و در انجام دادن کاری که [[صلاح]] شما را در آن می‌دانم [[قصور]] مورزید و در راه [[حق]] خود را به [[سختی‌ها]] افکنید<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 795.</ref>.
 == منابع ==