اقسام حکمت: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۱۰

حکمت به دوگونه نظری و عملی تقسیم می‌شود. حکمت در بعد نظری شامل هست‌ها و نیست‌ها و شناخت اشیاست به‌همان گونه که هستند و در نهایت به حصول ایمان می‌انجامد. حکمت در مقام عملی، شامل شناخت بایدها و نبایدها و آگاهی از این است که اعمال آدمی در چه شرایطی نیک یا شر است و در نهایت باعث بروز عمل صالح و زندگی پاک می‌شود. امام علی (ع) درباره جایگاه حکمت در زندگی آدمی می‌فرماید: ... سخن حکمت است که زندگی دل مرده است و بینایی دیده نابینا و شنوایی گوش ناشنوا و سیرابی لب تشنه؛ و در همه آنها بی‌نیازی است و سلامت^[۱]. اگر حکمت در زندگی افراد جاری نشود، گویی افراد در دوران جاهلیّت به‌سر می‌برند. آنها زندگی همراه با خشونت دارند و هرگز لطافت و رحمت در زندگی‌شان راهی نخواهد داشت. امام (ع) فرمود: مردمی که از انوار حکمت پرتوی نمی‌گیرند و از آتش‌زنه دانش شراره‌ای نمی‌ستانند، همانند ستورانی هستند که جز چریدن هدفی نشناسند، یا همچون صخره‌های سخت کوهستانی در قساوت به سر برند^[۲]. انسانی که نور حکمت دلش را روشن نکرده، همچون چارپایانی ماند که امیدی به خیرشان نیست، بلکه از شر آنها نیز ایمنی نخواهد بود»^[۳].

↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۳۳: «"إِنَّمَا ذَلِكَ بِمَنْزِلَةِ الْحِكْمَةِ الَّتِي هِيَ حَيَاةٌ لِلْقَلْبِ الْمَيِّتِ وَ بَصَرٌ لِلْعَيْنِ الْعَمْيَاءِ وَ سَمْعٌ لِلْأُذُنِ الصَّمَّاءِ وَ رِيٌّ لِلظَّمْآنِ وَ فِيهَا الْغِنَى كُلُّهُ وَ السَّلَامَةُ"»
↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۰۷: «"لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِأَضْوَاءِ الْحِكْمَةِ وَ لَمْ يَقْدَحُوا بِزِنَادِ الْعُلُومِ الثَّاقِبَةِ فَهُمْ فِي ذَلِكَ كَالْأَنْعَامِ السَّائِمَةِ وَ الصُّخُورِ الْقَاسِيَةِ"»
↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 301.

[1] نهج البلاغه، خطبه ۱۳۳: «"إِنَّمَا ذَلِكَ بِمَنْزِلَةِ الْحِكْمَةِ الَّتِي هِيَ حَيَاةٌ لِلْقَلْبِ الْمَيِّتِ وَ بَصَرٌ لِلْعَيْنِ الْعَمْيَاءِ وَ سَمْعٌ لِلْأُذُنِ الصَّمَّاءِ وَ رِيٌّ لِلظَّمْآنِ وَ فِيهَا الْغِنَى كُلُّهُ وَ السَّلَامَةُ"»

[2] نهج البلاغه، خطبه ۱۰۷: «"لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِأَضْوَاءِ الْحِكْمَةِ وَ لَمْ يَقْدَحُوا بِزِنَادِ الْعُلُومِ الثَّاقِبَةِ فَهُمْ فِي ذَلِكَ كَالْأَنْعَامِ السَّائِمَةِ وَ الصُّخُورِ الْقَاسِيَةِ"»

[3] دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 301.

[۱]

[۲]

[۳]

نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۱۳ (نمایش مبدأ) HeydariBot (بحث \| مشارکت‌ها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم) → تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر		نسخهٔ ‏۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۱۰ (نمایش مبدأ) Wasity (بحث \| مشارکت‌ها) جز (جایگزینی متن - 'ref>[[دانشنامه نهج البلاغه' به 'ref>دین‌پرور، سید حسین، [[دانشنامه نهج البلاغه') تفاوت با ویرایش جدیدتر ←
خط ۱:		خط ۱:
	* حکمت به دوگونه نظری و عملی تقسیم می‌شود. حکمت در بعد نظری شامل هست‌ها و نیست‌ها و [[شناخت]] اشیاست به‌همان گونه که هستند و در نهایت به حصول [[ایمان]] می‌انجامد. حکمت در [[مقام]] عملی، شامل [[شناخت]] بایدها و نبایدها و [[آگاهی]] از این است که اعمال [[آدمی]] در چه شرایطی نیک یا شر است و در نهایت باعث بروز [[عمل صالح]] و زندگی [[پاک]] می‌شود. [[امام علی]] {{ع}} درباره [[جایگاه]] حکمت در زندگی [[آدمی]] می‌فرماید: ... سخن حکمت است که زندگی [[دل]] مرده است و بینایی دیده نابینا و شنوایی گوش ناشنوا و سیرابی لب تشنه؛ و در همه آنها [[بی‌نیازی]] است و [[سلامت]]<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۳۳: {{متن حدیث\|"إِنَّمَا ذَلِكَ بِمَنْزِلَةِ الْحِكْمَةِ الَّتِي هِيَ حَيَاةٌ لِلْقَلْبِ الْمَيِّتِ وَ بَصَرٌ لِلْعَيْنِ الْعَمْيَاءِ وَ سَمْعٌ لِلْأُذُنِ الصَّمَّاءِ وَ رِيٌّ لِلظَّمْآنِ وَ فِيهَا الْغِنَى كُلُّهُ وَ السَّلَامَةُ"}}</ref>. اگر حکمت در زندگی افراد جاری نشود، گویی افراد در دوران [[جاهلیّت]] به‌سر می‌برند. آنها زندگی همراه با [[خشونت]] دارند و هرگز لطافت و [[رحمت]] در زندگی‌شان راهی نخواهد داشت. [[امام]] {{ع}} فرمود: مردمی که از [[انوار]] حکمت پرتوی نمی‌گیرند و از آتش‌زنه [[دانش]] شراره‌ای نمی‌ستانند، همانند ستورانی هستند که جز چریدن هدفی نشناسند، یا همچون صخره‌های سخت کوهستانی در قساوت به سر برند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۰۷: {{متن حدیث\|"لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِأَضْوَاءِ الْحِكْمَةِ وَ لَمْ يَقْدَحُوا بِزِنَادِ الْعُلُومِ الثَّاقِبَةِ فَهُمْ فِي ذَلِكَ كَالْأَنْعَامِ السَّائِمَةِ وَ الصُّخُورِ الْقَاسِيَةِ"}}</ref>. انسانی که [[نور]] حکمت دلش را روشن نکرده، همچون چارپایانی ماند که امیدی به خیرشان نیست، بلکه از شر آنها نیز ایمنی نخواهد بود»<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)\|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 301.</ref>.		* حکمت به دوگونه نظری و عملی تقسیم می‌شود. حکمت در بعد نظری شامل هست‌ها و نیست‌ها و [[شناخت]] اشیاست به‌همان گونه که هستند و در نهایت به حصول [[ایمان]] می‌انجامد. حکمت در [[مقام]] عملی، شامل [[شناخت]] بایدها و نبایدها و [[آگاهی]] از این است که اعمال [[آدمی]] در چه شرایطی نیک یا شر است و در نهایت باعث بروز [[عمل صالح]] و زندگی [[پاک]] می‌شود. [[امام علی]] {{ع}} درباره [[جایگاه]] حکمت در زندگی [[آدمی]] می‌فرماید: ... سخن حکمت است که زندگی [[دل]] مرده است و بینایی دیده نابینا و شنوایی گوش ناشنوا و سیرابی لب تشنه؛ و در همه آنها [[بی‌نیازی]] است و [[سلامت]]<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۳۳: {{متن حدیث\|"إِنَّمَا ذَلِكَ بِمَنْزِلَةِ الْحِكْمَةِ الَّتِي هِيَ حَيَاةٌ لِلْقَلْبِ الْمَيِّتِ وَ بَصَرٌ لِلْعَيْنِ الْعَمْيَاءِ وَ سَمْعٌ لِلْأُذُنِ الصَّمَّاءِ وَ رِيٌّ لِلظَّمْآنِ وَ فِيهَا الْغِنَى كُلُّهُ وَ السَّلَامَةُ"}}</ref>. اگر حکمت در زندگی افراد جاری نشود، گویی افراد در دوران [[جاهلیّت]] به‌سر می‌برند. آنها زندگی همراه با [[خشونت]] دارند و هرگز لطافت و [[رحمت]] در زندگی‌شان راهی نخواهد داشت. [[امام]] {{ع}} فرمود: مردمی که از [[انوار]] حکمت پرتوی نمی‌گیرند و از آتش‌زنه [[دانش]] شراره‌ای نمی‌ستانند، همانند ستورانی هستند که جز چریدن هدفی نشناسند، یا همچون صخره‌های سخت کوهستانی در قساوت به سر برند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۰۷: {{متن حدیث\|"لَمْ يَسْتَضِيئُوا بِأَضْوَاءِ الْحِكْمَةِ وَ لَمْ يَقْدَحُوا بِزِنَادِ الْعُلُومِ الثَّاقِبَةِ فَهُمْ فِي ذَلِكَ كَالْأَنْعَامِ السَّائِمَةِ وَ الصُّخُورِ الْقَاسِيَةِ"}}</ref>. انسانی که [[نور]] حکمت دلش را روشن نکرده، همچون چارپایانی ماند که امیدی به خیرشان نیست، بلکه از شر آنها نیز ایمنی نخواهد بود»<ref>[[سید حسین دین‌پرور\|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)\|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 301.</ref>.