عمارة بن ربیعه جرمی ثقفی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←پانویس) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
عمارة بن ربیعه جرمی ثقفی [[اهل کوفه]] و از [[اصحاب امیرمؤمنان]] {{ع}} بود<ref>رجال طوسی، ص۵۰، ش۶۱.</ref>. وی در [[جنگ صفین]] در رکاب [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} حضور داشت و مطالبی را دربارۀ ماجراهای [[صفین]] و [[حکمیّت]] [[نقل]] کرده است<ref>ر. ک: وقعة صفین، ص۵۱۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۴۷ و ۵۴.</ref>. | عمارة بن ربیعه جرمی ثقفی [[اهل کوفه]] و از [[اصحاب امیرمؤمنان]] {{ع}} بود<ref>رجال طوسی، ص۵۰، ش۶۱.</ref>. وی در [[جنگ صفین]] در رکاب [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} حضور داشت و مطالبی را دربارۀ ماجراهای [[صفین]] و [[حکمیّت]] [[نقل]] کرده است<ref>ر. ک: وقعة صفین، ص۵۱۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۴۷ و ۵۴.</ref>. | ||
در [[تاریخ]] [[طبری]] از عماره بن ربیعه [[نقل]] می‌کند که گفت: | در [[تاریخ]] [[طبری]] از عماره بن ربیعه [[نقل]] می‌کند که گفت: «در [[لیلة الهریر]] (همان شبی که در [[جنگ صفین]] [[سپاهیان اسلام]] تا صبح با [[شامیان]] جنگیدند و صدای زوزۀ سربازان [[معاویه]] به گوش میرسید) در آن موقعیت بسیار حساس و سرنوشت‌ساز، به [[خدا]] قسم، [[مالک اشتر]] از کنار من گذشت و من با جمع زیادی از [[سپاهیان]] دور او جمع شدیم، بعد به [[میمنه]] [[سپاه]] که قبلاً آنجا بود، برگشت و در میان اصحابش ایستاد و گفت: عمو و دایی‌ام فدایتان باد، محکم [[استقامت]] کنید و هرگاه من شدت به [[خرج]] دادم شما شدت به [[خرج]] دهید تا رضای [[پروردگار]] و [[عزت]] [[دین]] را حاصل نمایید - عماره بن ربیعه در ادامه می‌گوید: - سپس [[مالک اشتر]] از اسب پیاده شد و به صورت مرکبش کوبید و به شخصی که [[پرچم]] او را حمل می‌کرد، [[دستور]] داد به [[قلب]] [[دشمن]] پیشروی کند، در این موقع حمله شدیدی به [[دشمن]] کرد و یارانش با او [[همراهی]] کردند و به قدری [[سپاه]] [[دشمن]] را در هم کوبید تا خود را به [[خیمه‌گاه]] آنها رساند و در [[خیمه]] و خرگاه [[لشکریان]] [[معاویه]]، [[نبرد]] شدیدی نمود و در همین جا، آن کسی که [[پرچم]] مالک را در دست داشت، به [[شهادت]] رسید و چون [[فتح]] و [[پیروزی]] نزدیک شد، [[حضرت علی]] {{ع}} که ناظر بر این جریان بود، نیروهای کمکی برای [[مالک اشتر]] فرستاد و از حملات بی‌امان او [[حمایت]] کرد»<ref>ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۴۷.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|اصحاب امام علی]]، ج۲، ص۱۰۲۶.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۳۳
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام علی است. عمارة بن ربیعه جرمی ثقفی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عمارة بن ربیعه جرمی ثقفی در تاریخ اسلامی - عمارة بن ربیعه جرمی ثقفی در تراجم و رجال - پرسش مرتبط ندارد| عمارة بن ربیعه جرمی ثقفی | |
|---|---|
 تصویر نمادین جنگ صفین | |
| نام کامل | عمارة بن ربیعه جرمی ثقفی |
| جنسیت | مرد |
| از قبیله | بنی‌ثقیف |
| محل زندگی | کوفه |
| از اصحاب | امام علی |
| حضور در جنگ | جنگ صفین |
مقدمه
عمارة بن ربیعه جرمی ثقفی اهل کوفه و از اصحاب امیرمؤمنان (ع) بود[۱]. وی در جنگ صفین در رکاب امیرالمؤمنین (ع) حضور داشت و مطالبی را دربارۀ ماجراهای صفین و حکمیّت نقل کرده است[۲]. در تاریخ طبری از عماره بن ربیعه نقل می‌کند که گفت: «در لیلة الهریر (همان شبی که در جنگ صفین سپاهیان اسلام تا صبح با شامیان جنگیدند و صدای زوزۀ سربازان معاویه به گوش میرسید) در آن موقعیت بسیار حساس و سرنوشت‌ساز، به خدا قسم، مالک اشتر از کنار من گذشت و من با جمع زیادی از سپاهیان دور او جمع شدیم، بعد به میمنه سپاه که قبلاً آنجا بود، برگشت و در میان اصحابش ایستاد و گفت: عمو و دایی‌ام فدایتان باد، محکم استقامت کنید و هرگاه من شدت به خرج دادم شما شدت به خرج دهید تا رضای پروردگار و عزت دین را حاصل نمایید - عماره بن ربیعه در ادامه می‌گوید: - سپس مالک اشتر از اسب پیاده شد و به صورت مرکبش کوبید و به شخصی که پرچم او را حمل می‌کرد، دستور داد به قلب دشمن پیشروی کند، در این موقع حمله شدیدی به دشمن کرد و یارانش با او همراهی کردند و به قدری سپاه دشمن را در هم کوبید تا خود را به خیمه‌گاه آنها رساند و در خیمه و خرگاه لشکریان معاویه، نبرد شدیدی نمود و در همین جا، آن کسی که پرچم مالک را در دست داشت، به شهادت رسید و چون فتح و پیروزی نزدیک شد، حضرت علی (ع) که ناظر بر این جریان بود، نیروهای کمکی برای مالک اشتر فرستاد و از حملات بی‌امان او حمایت کرد»[۳].[۴]
جستارهای وابسته
- بنی‌ثقیف (قبیله)
منابع
پانویس
- ↑ رجال طوسی، ص۵۰، ش۶۱.
- ↑ ر. ک: وقعة صفین، ص۵۱۱؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۴۷ و ۵۴.
- ↑ ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۴۷.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۰۲۶.