دیدگاه آیین هندو درباره عصمت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
«در هندوئیزم قدیم و [[مردم]] آریایی نژاد [[هند]] [[اعتقاد]] به این قضیه وجود داشت که رسیدن به [[حقیقت]] کامل تنها در صورتی میسّر است که [[آدمی]] به کلی در برهمن - آتمن مستغرق شود؛ همچنان که در اوپانیشادها آمده است، [[احساس]] [[سعادت]] کامل انعکاسی از اتصال و [[وحدت]] با برهما می‌باشد و از اینجا یک حالت [[فراغت]] و [[آسایش]] [[قلبی]] [[روحانی]] نصیب سالک می‌شود؛ زیرا وجود خود را عین [[حق]]، بلکه وجود مطلق می‌بیند<ref>ر.ک: جان ناس، تاریخ جامع ادیان، ص۱۵۸ - ۱۵۹.</ref>. | «در هندوئیزم قدیم و [[مردم]] آریایی نژاد [[هند]] [[اعتقاد]] به این قضیه وجود داشت که رسیدن به [[حقیقت]] کامل تنها در صورتی میسّر است که [[آدمی]] به کلی در برهمن - آتمن مستغرق شود؛ همچنان که در اوپانیشادها آمده است، [[احساس]] [[سعادت]] کامل انعکاسی از اتصال و [[وحدت]] با برهما می‌باشد و از اینجا یک حالت [[فراغت]] و [[آسایش]] [[قلبی]] [[روحانی]] نصیب سالک می‌شود؛ زیرا وجود خود را عین [[حق]]، بلکه وجود مطلق می‌بیند<ref>ر.ک: جان ناس، تاریخ جامع ادیان، ص۱۵۸ - ۱۵۹.</ref>. | ||
در [[آیین]] جینیزم، مهاویرا پس از [[دوازده]] [[سال]] [[ریاضت]] شدید [[نفسانی]] به نیروانا [[واصل]] شد. از آن پس او را جینه ([[پیروز]] و فاتح) [[لقب]] دادند؛ زیرا او از [[پیروزی]] و فتح کامل برخوردار شده بود و بر [[دشمن]] نفس و [[آمال]] [[جسمانی]] که سبب [[دلبستگی]] آدمی به این [[جهان]] ماده است، غالب آمد. پس از این بود که مهاویره زبان به سخن گشود و خلایق را [[تعلیم]] داد و به مدت سی سال به امر [[تعلیم و تربیت]] مریدان و تشکیل سازمان‌های [[دینی]] | |||
در [[آیین]] جینیزم، مهاویرا پس از [[دوازده]] [[سال]] [[ریاضت]] شدید [[نفسانی]] به نیروانا [[واصل]] شد. از آن پس او را جینه ([[پیروز]] و فاتح) [[لقب]] دادند؛ زیرا او از [[پیروزی]] و فتح کامل برخوردار شده بود و بر [[دشمن]] نفس و [[آمال]] [[جسمانی]] که سبب [[دلبستگی]] آدمی به این [[جهان]] ماده است، غالب آمد. پس از این بود که مهاویره زبان به سخن گشود و خلایق را [[تعلیم]] داد و به مدت سی سال به امر [[تعلیم و تربیت]] مریدان و تشکیل سازمان‌های [[دینی]] پرداخت»<ref>ر.ک: جان ناس، تاریخ جامع ادیان، ص۱۶۴ - ۱۶۷.</ref>.<ref>[[بهروز مینایی|مینایی، بهروز]]، [[اندیشه کلامی عصمت (کتاب)|اندیشه کلامی عصمت]]، ص ۱۶۹.</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۱۵ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۲۴
| دیدگاه آیین هندو درباره عصمت چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ عصمت |
| مدخل بالاتر | عصمت |
| مدخل اصلی | عصمت در ادیان و مکاتب |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
دیدگاه آیین هندو درباره عصمت چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث عصمت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی عصمت مراجعه شود.
پاسخ نخست
آقای دکتر بهروز مینایی در کتاب «اندیشه کلامی عصمت» در این‌باره گفته است:
«در هندوئیزم قدیم و مردم آریایی نژاد هند اعتقاد به این قضیه وجود داشت که رسیدن به حقیقت کامل تنها در صورتی میسّر است که آدمی به کلی در برهمن - آتمن مستغرق شود؛ همچنان که در اوپانیشادها آمده است، احساس سعادت کامل انعکاسی از اتصال و وحدت با برهما می‌باشد و از اینجا یک حالت فراغت و آسایش قلبی روحانی نصیب سالک می‌شود؛ زیرا وجود خود را عین حق، بلکه وجود مطلق می‌بیند[۱].
در آیین جینیزم، مهاویرا پس از دوازده سال ریاضت شدید نفسانی به نیروانا واصل شد. از آن پس او را جینه (پیروز و فاتح) لقب دادند؛ زیرا او از پیروزی و فتح کامل برخوردار شده بود و بر دشمن نفس و آمال جسمانی که سبب دلبستگی آدمی به این جهان ماده است، غالب آمد. پس از این بود که مهاویره زبان به سخن گشود و خلایق را تعلیم داد و به مدت سی سال به امر تعلیم و تربیت مریدان و تشکیل سازمان‌های دینی پرداخت»[۲].[۳]
پانویس
- ↑ ر.ک: جان ناس، تاریخ جامع ادیان، ص۱۵۸ - ۱۵۹.
- ↑ ر.ک: جان ناس، تاریخ جامع ادیان، ص۱۶۴ - ۱۶۷.
- ↑ مینایی، بهروز، اندیشه کلامی عصمت، ص ۱۶۹.