خانواده در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۷: خط ۷:


== مقدمه ==
== مقدمه ==
کوچک‏ترین واحد [[اجتماعی]]، شامل [[پدر]]، [[مادر]] و [[فرزندان]] را [[خانواده]] گویند.
کوچک‏ترین واحد [[اجتماعی]]، شامل پدر، مادر و [[فرزندان]] را [[خانواده]] گویند. هریک از اعضای خانواده نسبت به یکدیگر [[حقوق]] و تکالیفی دارند. [[سرپرستی]] خانواده بر عهده پدر است؛ از این‌رو، تأمین [[نفقه]] [[همسر]] و فرزندان با شرایطی بر عهده او است؛ چنان که تنظیم امور و ساماندهی روابط اعضای خانواده با پدر است. بر این اساس وی می‏تواند فرزندان و نیز همسرش را در صورت نشوز [[تأدیب]] کند.
 
هریک از اعضای خانواده نسبت به یکدیگر [[حقوق]] و تکالیفی دارند. [[سرپرستی]] خانواده بر عهده پدر است؛ از این‌رو، تأمین [[نفقه]] [[همسر]] و فرزندان با شرایطی بر عهده او است؛ چنان که تنظیم امور و ساماندهی [[روابط]] اعضای خانواده با پدر است. بر این اساس وی می‏تواند فرزندان و نیز همسرش را در صورت [[نشوز]] [[تأدیب]] کند.


توسعه دادن بر خانواده در [[مسکن]] و نیز هزینه‌‏های جاری [[زندگی]]، به‌ویژه در [[روز جمعه]] و دیگر عیدها، همچنین تلاش برای [[گشایش]] دادن به خانواده [[مستحب]] است<ref>الکافی فی ‏الفقه، ص۱۵۳ و ۱۵۵؛ جامع المقاصد، ج۴، ص۷؛ جواهر الکلام، ج۲۲، ص۴۴۹.</ref>.
توسعه دادن بر خانواده در [[مسکن]] و نیز هزینه‌‏های جاری [[زندگی]]، به‌ویژه در [[روز جمعه]] و دیگر عیدها، همچنین تلاش برای [[گشایش]] دادن به خانواده [[مستحب]] است<ref>الکافی فی ‏الفقه، ص۱۵۳ و ۱۵۵؛ جامع المقاصد، ج۴، ص۷؛ جواهر الکلام، ج۲۲، ص۴۴۹.</ref>.
خط ۱۷: خط ۱۵:
بردن یا فرستادن اعضای خانواده به حج، هرچند با صرفه جویی در هزینه جاری زندگی یا [[قرض]] کردن، مستحب است<ref>جواهر الکلام، ج۱۷، ص۲۱۶.</ref>؛ چنان که مستحب است پدر خانواده هنگام [[سفر]] دو رکعت [[نماز]] بخواند و برای خانواده خود [[دعا]] کند و آنان را به [[خدا]] بسپارد<ref>الحدائق الناضرة، ج۱۴، ص۴۲.</ref>.
بردن یا فرستادن اعضای خانواده به حج، هرچند با صرفه جویی در هزینه جاری زندگی یا [[قرض]] کردن، مستحب است<ref>جواهر الکلام، ج۱۷، ص۲۱۶.</ref>؛ چنان که مستحب است پدر خانواده هنگام [[سفر]] دو رکعت [[نماز]] بخواند و برای خانواده خود [[دعا]] کند و آنان را به [[خدا]] بسپارد<ref>الحدائق الناضرة، ج۱۴، ص۴۲.</ref>.


خوردن گوشت [[عقیقه]] بر اعضای خانواده [[مکروه]] است<ref>جواهر الکلام، ج۳۱، ص۲۷۰.</ref>.
خوردن گوشت عقیقه بر اعضای خانواده [[مکروه]] است<ref>جواهر الکلام، ج۳۱، ص۲۷۰.</ref>.


اعضای خانواده نمی‏‌توانند یکدیگر را به [[بردگی]] بگیرند<ref>جواهر الکلام، ج۲۴، ص۱۴۱ و ۱۴۵ ـ ۱۴۷.</ref>.<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۳، ص۴۲۱-۴۲۲.</ref>
اعضای خانواده نمی‏‌توانند یکدیگر را به [[بردگی]] بگیرند<ref>جواهر الکلام، ج۲۴، ص۱۴۱ و ۱۴۵ ـ ۱۴۷.</ref>.<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۳، ص۴۲۱-۴۲۲.</ref>

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۵۵

مقدمه

کوچک‏ترین واحد اجتماعی، شامل پدر، مادر و فرزندان را خانواده گویند. هریک از اعضای خانواده نسبت به یکدیگر حقوق و تکالیفی دارند. سرپرستی خانواده بر عهده پدر است؛ از این‌رو، تأمین نفقه همسر و فرزندان با شرایطی بر عهده او است؛ چنان که تنظیم امور و ساماندهی روابط اعضای خانواده با پدر است. بر این اساس وی می‏تواند فرزندان و نیز همسرش را در صورت نشوز تأدیب کند.

توسعه دادن بر خانواده در مسکن و نیز هزینه‌‏های جاری زندگی، به‌ویژه در روز جمعه و دیگر عیدها، همچنین تلاش برای گشایش دادن به خانواده مستحب است[۱].

از شرایط تحقق استطاعت داشتن مخارج خانواده تا بازگشت از حج[۲]، بلکه بنابر قول بیشتر فقها، دارا بودن مخارج زندگی پس از بازگشت به مقدار کفایت است[۳].

بردن یا فرستادن اعضای خانواده به حج، هرچند با صرفه جویی در هزینه جاری زندگی یا قرض کردن، مستحب است[۴]؛ چنان که مستحب است پدر خانواده هنگام سفر دو رکعت نماز بخواند و برای خانواده خود دعا کند و آنان را به خدا بسپارد[۵].

خوردن گوشت عقیقه بر اعضای خانواده مکروه است[۶].

اعضای خانواده نمی‏‌توانند یکدیگر را به بردگی بگیرند[۷].[۸]

منابع

پانویس

  1. الکافی فی ‏الفقه، ص۱۵۳ و ۱۵۵؛ جامع المقاصد، ج۴، ص۷؛ جواهر الکلام، ج۲۲، ص۴۴۹.
  2. الحدائق الناضرة، ج۱۴، ص۱۲۳.
  3. العروة الوثقی، ج۴، ص۴۱۳؛ مستمسک العروة، ج۱۰، ص۱۶۱.
  4. جواهر الکلام، ج۱۷، ص۲۱۶.
  5. الحدائق الناضرة، ج۱۴، ص۴۲.
  6. جواهر الکلام، ج۳۱، ص۲۷۰.
  7. جواهر الکلام، ج۲۴، ص۱۴۱ و ۱۴۵ ـ ۱۴۷.
  8. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۳، ص۴۲۱-۴۲۲.