مؤاخات: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱۳: خط ۱۳:


==مقدمه==
==مقدمه==
*[[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} چند ماه پس از هجرت به مدینه، بین مسلمانان مهاجر و انصار، عقد اخوّت ایجاد کرد و آنان را که حدود صد نفر می‌شدند، دوبه‌دو با هم برادر ساخت. تنها [[امام علی|علی]]{{ع}} مانده بود که خود را برادر او قرار داد. این است که [[امام علی|علی]]{{ع}} برادر [[پیامبر]] به شمار می‌رود و در احادیث فراوانی [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} دربارۀ او {{عربی|انت أخی و وصیّی و وارثی و خلیفتی و...}} تعبیر کرده است.<ref>ر. ک: «بحار الأنوار»، ج ۳۸ ص ۳۳۰ تا ۳۴۸ «باب الأخوّة» و کتاب «حدیث برادری در سیرۀ نبوی» محمّد رضا هدایت پناه</ref> خود آن حضرت هم بارها از خویش با عنوان {{عربی|أنا عبد اللّه و أخو رسوله}} یاد کرده است.<ref>بحار الأنوار، ج ۳۸، ص ۳۳۲</ref> برادری [[امام علی|علی]]{{ع}} با [[پیامبر]]{{صل}} از ازل بوده است، نه آنکه از روز عقد اخوّت ایجاد شده باشد. از قول [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] روایت شده که در معراج دید بر در بهشت نوشته است: {{عربی|محمّد رسول اللّه و علیّ أخو رسول اللّه}}، و این دوهزار سال قبل از خلقت آسمان‌ها بوده است.<ref>بحار الأنوار، ج ۳۸، ص ۳۳۰</ref> به نقل روایات، غیر از روز مؤاخات، در مواقع دیگر نیز، همچون روز خیبر، روز مباهله و صحنه‌های گوناگون، [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} آن حضرت را برادر خویش خوانده است. حدیث مؤاخات، یکی از بزرگترین افتخارات [[امام علی|علی]]{{ع}} و از برجسته‌ترین فضایل آن حضرت است<ref>در این مورد، ر. ک: «موسوعة الامام علی بن ابی طالب» ، ج ۹ ص ۳۸۷، «احقاق الحق» ، ج ۷ ص ۴۴۱، «دائرة المعارف تشیّع» ، مدخل «حدیث مؤاخات» ، «فضائل الخمسه من الصحاح السته» ج ۱ ص ۳۳۳</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۲۵.</ref>.
*[[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} چند [[ماه]] پس از [[هجرت به مدینه]]، بین [[مسلمانان]] [[مهاجر]] و [[انصار]]، [[عقد اخوّت]] ایجاد کرد و آنان را که حدود صد نفر می‌شدند، دوبه‌دو با هم [[برادر]] ساخت. تنها [[امام علی|علی]]{{ع}} مانده بود که خود را [[برادر]] او قرار داد. این است که [[امام علی|علی]]{{ع}} [[برادر پیامبر]] به شمار می‌رود و در [[احادیث]] فراوانی [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} دربارۀ او {{متن حدیث|أَنْتَ أَخِي وَ وَصِيِّي وَ وَارِثِي وَ خَلِيفَتِي ...}} تعبیر کرده است.<ref>ر. ک: «بحار الأنوار»، ج ۳۸ ص ۳۳۰ تا ۳۴۸ «باب الأخوّة» و کتاب «حدیث برادری در سیرۀ نبوی» محمّد رضا هدایت پناه</ref> خود آن [[حضرت]] هم بارها از خویش با عنوان {{متن حدیث|أَنَا عَبْدُ اَللَّهِ وَ أَخُو رَسُولِهِ}} یاد کرده است.<ref>بحار الأنوار، ج ۳۸، ص ۳۳۲</ref> [[برادری علی با پیامبر]]{{صل}} از ازل بوده است، نه آنکه از روز [[عقد]] [[اخوّت]] ایجاد شده باشد. از قول [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] [[روایت]] شده که در [[معراج]] دید بر در [[بهشت]] نوشته است: {{متن حدیث|مُحَمَّدٌ رَسُولُ اَللَّهِ، وَ عَلِيٌّ أَخُو رَسُولِ اَللَّهِ}}، و این دوهزار سال قبل از [[خلقت آسمان‌ها]] بوده است.<ref>بحار الأنوار، ج ۳۸، ص ۳۳۰</ref> به [[نقل]] [[روایات]]، غیر از روز [[مؤاخات]]، در مواقع دیگر نیز، همچون روز [[خیبر]]، روز [[مباهله]] و صحنه‌های گوناگون، [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} آن [[حضرت]] را [[برادر]] خویش خوانده است. [[حدیث مؤاخات]]، یکی از بزرگترین افتخارات [[امام علی|علی]]{{ع}} و از برجسته‌ترین [[فضایل امام علی|فضایل آن حضرت]] است<ref>در این مورد، ر. ک: «موسوعة الامام علی بن ابی طالب»، ج ۹ ص ۳۸۷، «احقاق الحق»، ج ۷ ص ۴۴۱، «دائرة المعارف تشیّع»، مدخل «حدیث مؤاخات»، «فضائل الخمسه من الصحاح السته» ج ۱ ص ۳۳۳</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۵۲۵.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۸ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۰۵

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل مؤاخات (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مؤاخات به معنای برادری و عقد اخوّت بین افراد است[۱].


مقدمه

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۲۵.
  2. ر. ک: «بحار الأنوار»، ج ۳۸ ص ۳۳۰ تا ۳۴۸ «باب الأخوّة» و کتاب «حدیث برادری در سیرۀ نبوی» محمّد رضا هدایت پناه
  3. بحار الأنوار، ج ۳۸، ص ۳۳۲
  4. بحار الأنوار، ج ۳۸، ص ۳۳۰
  5. در این مورد، ر. ک: «موسوعة الامام علی بن ابی طالب»، ج ۹ ص ۳۸۷، «احقاق الحق»، ج ۷ ص ۴۴۱، «دائرة المعارف تشیّع»، مدخل «حدیث مؤاخات»، «فضائل الخمسه من الصحاح السته» ج ۱ ص ۳۳۳
  6. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۲۵.